Συνηθίζω, όταν μπορώ, να μην αφήνω πολλά πράγματα για αύριο. Έτσι, "παπαγαλίζω" νωρίτερα...
Όταν φύσαγε δυνατός νοτιάς, θυμάμαι, έφερνε στο παραθύρι μου σταγόνες θάλασσας και ψίθυρους κυμάτων. Εικόνες ταξιδιών από άγνωστους τόπους και όνειρα που έσταζαν, θαρρούσες, ουρανό και θάλασσα. Ατέλειωτες φάνταζαν εκείνες οι χειμωνιάτικες νύχτες κι οι ώρες πεισματάρες· δεν πέρναγαν. Κι από κάτω τα βράχια να υπομένουν καρτερικά τα μανιασμένα κύματα που, ανελέητα, σκέπαζαν την ατέρμονη μοναξιά τους. Τ’ άστρα κρυμμένα πίσω απ’ τα σύννεφα έκαναν τη νύχτα πιο σκοτεινή. Μωρό εγώ τότε, μ’ έπιανε ένας απρόσμενος κι ανεπιθύμητος φόβος που δεν μ’ άφηνε να κλείσω μάτι. Έβαζα απαλά το χέρι πάνω στο φυλαχτό μου κι αναζητούσα με προσευχές, μέσα στη νύχτα, να σφιχτοδέσει τους ανέμους ο Θεός και να καλμάρει την αντάρα της θάλασσας.
Περισσότερα στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, στο άρθρο με τίτλο:
Εκείνες τις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες
κάνοντας κλικ εδώ:
του Στράτου Δουκάκη
Blog: http://mithymnaios.blogspot.com
4 σχόλια:
Εδώ είναι που λένε, που ξεκινάει η μυθοπλασία και ώς που φτάνει η αλήθεια, Στράτο μου!
Είπα κι εγώ! Πού ήξερε η μαμά σου (να' ναι γαλήνια εκεί που βρίσκεται) από εκδόσεις και "νταλκάδες" του σήμερα;...
Άλλες σκοτούρες είχαν τότε οι γονείς μας.
Πολύ ωραίο κείμενο κι αυτή η φωτιά των χειρογράφων, μπορεί να είναι μύθος... σ' αυτή την ιστορία, στης μάννας μου όμως το βιβλίο συνέβει, κάποτε, μόνο που ήταν σε τζάκυ...κ.λ.π. (γραμμένα στην β' έκδοση, εν μέρει...)
Πονάει, Στράτο, πολύ! Σου εύχομαι να μη δεις ΠΟΤΕ τέτοια φωτιά στη ζωή σου, παρά μόνο στις εμπνεύσεις σου!
Στην ιστορία σου (και του φίλου σου) ο σκοπός ήταν ιερός!
Έτσι φωτίστηκε η θάλασσα, έτρεξαν σωστικά και σώθηκε κόσμος! Τι πιο δυνατό και ιερό; Τι να το κάνεις το βιβλίο, όταν και χωρίς αυτό, χαρίζεις φως και ζωή;
Φιλιά, Στράτο μου! Χαίρομαι να σε βλέπω δημιουργικό και με τα γραφόμενά σου να δίνεις μηνύματα ανθρωπιάς! Τέτοια μας λείπουν!
ΕΥΓΕ!
Κατερίνα μου,
πάλι Χρόνια Πολλά για τον αγαπημένο σου σύζυγο!
΄Οσο για το Στράτο,
εμπνευσμένα κείμενα όπως αυτό,που τα δημοσιεύει στο ΕΜΠΡΟΣ
πολλές φορές του έχω προτείνει
να τα "κάνει ανάρτηση"...
-κάποτε είχα κάνει μια δυο ...απόπειρες, όπως και σύ,
...κάποια μου είπε ότι ήθελα να...προβληθώ, μεταφέροντας την πνευματική εργασία του Στράτου στη νεοφερτη ιστοσελίδα μου......
δεν το επιχείρησα πάλι...ΜΑ ο ΣΤΡΑΤΟΣ, πάντα αισθαντικός στη γραφή και την έμπνευση... έχει μια σεμνότητα που δεν τη συναντάς σε "γραφιάδες"...
Εύγε και πάλι, σε σένα, που είσαι αυτή που είσαι.
Σε φιλώ,
Υιώτα Στρατή,
αστοριανή,
ΝΥ
Το έχω ξαναπεί, Γιώτα μου, ο Στράτος είναι ο τελευταίος των ρομαντικών! Επιβάλλεται να γράφει, για να παίρνουν μαθήματα και οι άλλοι τύποι αντρών!
Αφού είναι δική του η σελίδα στο ΕΜΠΡΟΣ, λογικό φαίνεται που δεν την επαναλαμβάνει στο μπλογκ. Απλά, θα έπρεπε κάποια στιγμή να μαζέψει τα άρθρα του και να τα κάνει βιβλίο, γιατί δεν ασχολείται όλος ο κόσμος με το ίντερνετ!
Α, σου τα 'πανε κι εσένα ότι το κάνεις για αυτοπροβολή; Ε, τότε, να μην σκάω! Εγώ πια είμαι της αυτοπροβολής, γενικώς, γιατί όλο για άλλους μιλάω! Μάλλον πρέπει πραγματικά να αρχίσω να προβάλλω και τον εαυτό μου!
θα το σκεφτώ, μόλις ηρεμήσουν τα κότσια μου!
Αν δεν το ανέβαζα εδώ, πώς θα το έβλεπαν οι Βολιώτες και οι δικοί μου φίλοι, Γιώτα μου;
Εγώ έτσι το βλέπω και νομίζω πως προσθέτω ένα λιθαράκι. Αν το βλέπουν άλλοι αλλιώς, ού, ξέρεις πόσες φωτογραφίες και βιντεάκια με περιμένουν; Και τουρίστες, να δεις! Αν δεις πώς τρέχει το κοντέρ, μόλις ανεβάσω Πήλιο, θα πάθεις πλάκα!
Φιλάκια, Γιώτα μου! Έχουμε και τηλέφωνα!
Μωρέ, μακάρι ν' άλλαζα λιγάκι, αλλά... Σκ...
Για όλα φταίει η μάννα μου! Πολλές φορές την κατηγορώ για τα μαθήματά της!Δεν ισχύουν αυτή την εποχή. Σε τρώνε λάχανο...
... εκείνη, η Μάννα, με τα δύο "ν"
(του βιβλίου σου)
μ΄έκανε να την νιώσω - μέσω εσένα- Κατερίνα μου!
...εκείνη που μου "ζήτησε" να της αφιερώσω δυο λόγια και να της πω ταπεινά ότι "έκανε πολύ καλά" που σ΄έμαθε να είσαι η Κατερίνα που αξίζει να κοιτάζει τον ήλιο μέσα από το "δίσκο" της ζωής και ταυτόχρονα της επικοινωνίας, της προσφοράς, του χαμόγελου!
Μόνο όταν χαμογελάς γνήσια, μέσα από τα μάτια της καρδιάς, σου επιστρέφεται το αληθινό χαμόγελο... ακόμη κι από εκείνους που προσπαθούν να μη το δείχνουν... κι απ΄αυτούς ξεπηδάει ανεξέλεγκτα...
Η όποια εργασία είναι τιμή, αγάπη, θυσία.
΄Την Κατερίνα μας πρόσεχε. Το χρειάζεται, για να χαμογελάει και να το νιώθουμε!
Χαιρετισμούς κι αγάπη,
Υιώτα Στρατή,
αστοριανή,
Νέα Υόρκη
Δημοσίευση σχολίου