Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Της συγκίνησης...






Μεσημεράκι ήταν χθες, όταν τηλεφωνήθηκα με τον γιο μου. Είπαμε τα δικά μας και κάποια στιγμή μου λέει:
"Μαμά, η ΘΕΣΣΑΛΙΑ έχει φωτογραφία την βιβλιοθήκη σου!"
Τρελάθηκα! Πήγε απόγευμα μέχρι να την δω και να διαβάσω και τον σχολιασμό της! Για το σχόλιο ο Τάσος δεν μου είχε πει, τίποτα. Μόνο στην ερώτησή μου : "Ποιος υπογράφει;" μου είπε: "Ο Γιάνναρος που φωτογραφίζει τα καλά και τα κακά της πόλης!" Μετά μου το έκλεισε γιατί είχε παραγγελίες και τηλεφώνησα στον άντρα μου.
"Έχει φωτογραφία της βιβλιοθήκης μου η ΘΕΣΣΑΛΙΑ;" τον ρώτησα.
"Ναι, στην τελευταία σελίδα!" μου είπε κι εκείνος και βιαζόταν, γιατί ήθελε να βγάλει τηλεφωνική κάρτα για πελάτη και έπρεπε να κλείσω.

Να μην τα πολυλογώ, χάρηκα, συγκινήθηκα πολύ και είχα μεγάλη αγωνία και λαχτάρα μέχρι να φτάσει η εφημερίδα στα χέρια μου.
Μετά, η συγκίνηση μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Σκέφθηκα πολλά, όχι όμως για το μαγαζί, αλλά σχετικά με τα δικά μου τα καταπιεσμένα μεράκια...
Εκεί ένιωσα πως ήρθε μια δικαίωση απ' το πουθενά και χωρίς κόπο. Εκεί είπα μέσα μου: "Να, Κατερίνα που κάποιο στίγμα σου άγγιξε και άρεσε..."

Να μην τα πολυλογώ, ήμουνα πολύ συγκινημένη και χαρούμενη μέχρι το βράδυ που ήρθε ένας νέος πελάτης (και στην ηλικία) και με τσίγγλισε...
"Τι μέσον είχες κ.λ.π. κ.λ.π." Στεναχωρέθηκα τόσο πολύ!Πλάκα έκανε ο φίλος, μα ένιωσα σα να μου ισοπεδώνουν μια απ' τις αξίες που κουβαλάω μέσα μου και που νωρίτερα είχα χαρεί τόσο πολύ που κάποια απ' αυτές αναγνωρίστηκε!
Ήταν μια δεύτερη σκέψη ενός ανθρώπου που εγώ απλά, δεν θα έκανα ποτέ εύκολα. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος που μπορεί μεν να υπάρχει στο κάθε νόμισμα, εγώ όμως δεν τα πήγα ποτέ καλά με τα νομίσματα, ούτε με τις δεύτερες ή σκηνοθετημένες κινήσεις, γι' αυτό θα παραμείνω εκεί που πράγματι είμαι. Δεν ήξερα, δεν έβαλα κανένα μέσον, δεν είχα καμιά πρόθεση να προβάλλω μ' αυτόν τον τρόπο το καφενείο μου, δεν συνηθίζω να κινούμαι έτσι και όλα τα "δεν" του κόσμου, μέσα είναι!

Παρακολουθώ πάντα τις φωτογραφίες του Γιάνναρου, μ' αρέσουν πολύ (σε άλλα μπλογκ μου έχω αναρτήσει και κάποιες, παλιότερα που είχα χρόνο) θαυμάζω πολύ την φωτογραφική του ματιά, καθώς και τους σχολιασμούς του και θεώρησα φυσικό κι ακόλουθο αφού συνάντησε στον δρόμο του την πρόχειρη βιβλιοθηκούλα μου, να την φωτογραφήσει. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ, χωρίς να με νοιάζει αν είναι μαγαζί, ποιος το έχει, αν θεωρηθεί "διαφήμιση" (που μου είπε και ο φίλος!) ή όχι.

Τι άλλο να πω; Και πολλά είπα. Η ουσία είναι ότι θέλω να ευχαριστήσω δημόσια αυτόν τον δημοσιογράφο- φωτογράφο και συνάμα καλλιτέχνη! Θέλω να του πω ένα μεγάλο μεγάλο "Ευχαριστώ" γι' αυτή την μεγάλη έκπληξη και απρόσμενη για μένα δικαίωση που έδωσε στο μέσα μου, χωρίς να το ξέρει και του εύχομαι τα καλύτερα στην ζωή του και στην επαγγελματική του καριέρα!

Ίσως αυτή η συγκυρία να είναι και η αφορμή να τον γνωρίσω από κοντά και να μάθω περισσότερα, όχι μόνο γι' αυτόν, αλλά και για την στιγμή που στάθηκε στην τζαμαρία μου και ένιωσε την ανάγκη να την φωτογραφήσει!

Επίσης, ένα κύριο "ΕΠΙΣΗΣ", "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" από ψυχής την εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ που χωρίς την δική της απλοχεριά, αυτή την "λεπτή" φωτογραφία της ζωής μου, που συνάμα είναι και "ακτινογραφία" δεν θα την είχα ποτέ στα χέρια μου...

Γιατί για μένα, "κυκλάμινο, βιβλία και χνάρια" είναι συστατικά του σώματος και της ψυχής, συνάμα... και ο Γιάνναρος χτύπησε φλέβα!...

7 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

«Γιατί για μένα, "κυκλάμινο, βιβλία και χνάρια" είναι συστατικά του σώματος και της ψυχής, συνάμα... και ο Γιάνναρος χτύπησε φλέβα!...» Αφού πρώτα εσύ χτύπησες άλλων φλέβες…
Το κυκλάμινο στολίζει τα βιβλία κι η ψυχή σου τα χνάρια σου κι αν ο ελληνικός καφές πετύχει… πάει έδεσε το πράγμα. Τι άλλο θέλεις, Κατερινάκι;

Τα χνάρια είπε...

Κι εσύ, άλλων, Στράτο μου! Έτσι πάει! Αλυσίδα!
Φιλάκια πολλά, Χρόνια Πολλά για την ημέρα και τις Απόκριες, κι αν πετύχω και τον καφέ, καλύπτομαι!...
Τι άλλο να ζητήσω απ' την ζωή μου!
Αν και ένας γνωστός και φίλος του περιπτέρου, μου το είπε απ' την αρχή!
"Πολύ καλή συγγραφέας μπορεί να γίνεις, καφετζού όμως, ποτέ!"
Λες και με καταράστηκε!
Φιλάκια φίλε μου! Αρκεί η προσπάθεια σε όλα! Αυτό νομίζω, αρκεί!
(Ειδικά με τον καπουτσίνο και ότι ξενόφερτο, δεν τα πάω καλά!)

Αστοριανή είπε...

...ελληνικό
και σε μεγάλη κούπα! Κυκλαμινάκι μας...
να βουίξει το κεφάλι,
να τινάξει τις σκέψεις μακριά...
και "σιγά τους ιταλό-θρεφτους του Μπερλουσκόνι..."
Άλλωστε, ο πελάτης έχει "πάντα δίκιο" ακόμη κι αν σου βγάζει το φαρμάκι του!!!
Κέρασέ τον "καπου-τσίνο" και θα γίνετε φίλοι!!!!!!!!!!!

Σε φιλώ,
Υιώτα
ΝΥ

Φωτεινή είπε...

Συγχαρητήρια, Κατερίνα μου!
Τελικά υπάρχει αναγνώριση σε όλα. Μπορεί να αργήσει, αλλά έρχεται.
Φιλιά πολλά

Τα χνάρια είπε...

Κορίτσια, τα λέμε το βράδυ! Ελαφρώς τρέχω...
Και τι σύπμτωση!
Γιώτα για σένα έχω χθεσινό δώρο, άνευ φωτογραφίας και για σένα Φωτεινή με φωτογραφία σημερινή!
"ΑΠΟΜΟΝΗ!" που έλεγε και η μάννα!

Τα χνάρια είπε...

Γιώτα μου, που χάθηκες εσύ; Ανησύχησα!Εύχομαι όλα καλά!
Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, Γιώτα μου, αλλά προτιμώ να βράζω καφεδάκι στο πετρογκάζ, παρά να παιδεύομαι με τα σύγχρονα μηχανήματα. Δεν είχα στο χωριό μου... δεν έπινα ποτέ απ' τους άλλους κεφέδες και δεν είναι το καλύτερό μου, με τίποτα!
Ο Γαλλικός είναι πιο εύκολος, ούτε απ' αυτόν είχαμε στο χωριό μου, και απ' ότι έμαθα, δεν είναι καν, γαλλικός! Οι Γάλλοι γελάνε, λέει, όταν τ' ακούνε!
Είπαμε! Ο πελάτης έχει δίκιο, πάντα!μέτριο σου λέει και εννοεί με τρεις κουταλιές ζάχαρη! Τρέχα γύρευε! Ευρετήριο έχω με τα γούστα μερικών, γιατί αλλιώς δεν βρίσκω άκρη! Τον "καραμπινάτο" τον ξέρεις; Είναι μισή ζάχαρη, μία καφέ!
Φιλάκια, Γιώτα μου! Θα τα πούμε! Όκευ;

Τα χνάρια είπε...

Φωτεινούλα μου, να βάλω κανένα σίδερο να πατήσεις;
Πού είσαι ρε, κορίτσι μου, κι εγώ λέω γύρισε η Φωτεινή στα μπλογκ;
Ευχαριστώ, Φωτεινούλα μου, να είσαι καλά! Ξέρω ότι η δικαίωση έρχεται κάποτε, μα εγώ, αν έχει αργήσει πολύ, έχω φύγει! Την έχω κάνει, που λένε!
Όχι ότι ζητούσα καμιά δικαίωση με ένα στίγμα βιβλίων σε τρεία πρόχειρα (και κυρίως φτηνά) ράφια που τελικά παρέμειναν (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού...)αλλά, λέμε, γενικώς!
Το θεωρώ μεγάλη τιμή για μένα, γενικώς, κι ας φαντάζει τόσο ασήμαντο ή εσκεμμένο σε κάποιους, γι' αυτό και το χάρηκα ιδιαιτέρως! Γι' αυτό και δέχομαι και τα "Συγχαρητήρια", λες και πήρα το Ολυμπιακό!
Φιλάκια, Φωτεινούλα μου! Έχε χάρη που πρόλαβα και σας έταξα και πρέπει να τηρήσω λόγο, απόψε! Έτσι θα είμαι και λίγο βιαστικούλα, γράφοντας την ουσία! Ναι; Έφυγα!