Βιβλίο και ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Για την Γιώτα Σπανού - Στρατή, για τα βιβλία της, για τα βραβεία της, ακόμα και για την ζωή της, σας έχω μιλήσει άπειρες φορές.

Κάτι που έχω παραλείψει όμως, όχι εσκεμμένα, ήταν ο πρόλογος στο βιβλίο της "Γραμμένα με αίμα" ενός κοινού μας φίλου, του αρθρογράφου Στράτου Δουκάκη.
Εγώ βέβαια τους γνωρίζω μόνο ιντερνετικά, οι δυο τους έχουν πολλές κοινές στιγμές ζωής, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει ολοένα να δενόμαστε και να γνωριζόμαστε, όλο και πιο πολύ!

Απ' την αρχή με συγκίνησε η κίνηση της Γιώτας να προλογήσει ένας φίλος της και συνάμα ένας ταλαντούχος αρθρογράφος το βιβλίο της, που έζησε και ο ίδιος στην ξενητιά.

Αυτή η κίνηση τιμάει ιδιαίτερα την Γιώτα!

Και βέβαια στάθηκα πολύ στην θετική απάντηση του Στράτου να δεχτεί, γιατί όπως και να το κάνουμε, το να συστήσεις ή να μιλήσεις για μια πολυβραβευμένη ποιήτρια, όσο και φίλη να είναι, δίνει "βάρος", ακόμα και σκιάζει...
Πρέπει να μπορείς να σταθείς δίπλα του, όχι τόσο έχοντας τα ίδια ταλέντα, αλλά τουλάχιστον να θαυμάζεις και να εκτιμάς ιδιαίτερα την δουλειά του, όσο και την προσωπικότητά του, γιατί αλλιώς, δεν βγαίνει! Ακροβατείς και πέφτεις από ένα πολύ ευαίσθητο και τεντωμένο αόρατο σχοινί.
Για μένα, μετράει πολύ το τι θα πεις, ακόμα και πως θα το πεις.
Εγώ δεν τα έχω καλά με τους προλόγους στα βιβλία, δεν νομίζω ότι συνηθίζεται και πολύ. Τουλάχιστον τότε, που έγραφα τα δικά μου, δεν το είχα δει. Εξέδωσα μόνη μου πέντε βιβλία, δεν το τόλμησα, ούτε το σκέφτηκα ποτέ! Κάτι πήγα να κάνω για το έκτο, κι αυτό γιατί το απαιτούσε η ύλη του, δεν γράφτηκε στην ώρα του, δεν εκδόθηκε με την τότε ύλη του, πάει, τέλειωσε!
Γενικά, δεν έχω σταθεί ποτέ μου στις προλογήσεις. Όχι μόνο στα βιβλία, αλλά και στις βιβλιοπαρουσιάσεις. Υπήρξαν φορές που ένιωσα πως ένα όνομα, ακόμα και φίλος, θέλοντας να βοηθήσει ή να δείξει τον θαυμασμό του στο όποιο έργο, μπορεί να κάνει και ζημιά. Μπορεί να κουράσει, μπορεί να αποκαλύψει πολλά μυστικά ενός βιβλίου και μετά το κοινό να μην έχει καν την αγωνία να το διαβάσει. Μπορεί ακόμα να σε βάλει και σε έναν άλλο δρόμο, που ίσως εσύ να μην έμπαινες ποτέ διαβάζοντάς το ή και να χάσεις ακόμα και τον δικό σου που θα έβρισκες διαβάζοντας το όποιο βιβλίο.
Γι' αυτό λέω για δύσκολες ισσοροπίες που πέτυχε ο Στράτος με το βιβλίο της Γιώτας!
Γι' αυτό λέω πως στις βιβλιοπαρουσιάσεις κάτι πρέπει ν' αλλάξει και να προβάλλονται όσο το δυνατόν περισσότερα αποσπάσματα απ' τα ίδια τα βιβλία, παρά κριτικές φίλων που μερικές φορές, όχι μόνο δεν τις καταλαβαίνεις, αλλά και κουράζουν πολύ!
Αυτό το "Ναι" του Στράτου, έδειξε σε μένα ότι εκτίμησε την προτίμηση μιας φίλης, ότι σέβεται και εκτιμάει ιδιαίτερα την πνευματική δουλειά της, όσο και τις πολύ δύσκολες στιγμές της και το κυριότερο, χωρίς φανφάρες ή πολλά λόγια, μέτρησε τις λέξεις του με πολλή σοφία και εσωτερικά ερωτηματικά, όπως λίγοι ίσως θα έκαναν!

Αυτό για μένα δείχνει κάτι πολύ καλό για τον Στράτο!

"Αναρωτιέμαι αλήθεια, πώς είναι να γράψεις μ' αίμα;"

"Κι αν είναι μια ιστορία που "αρχίζει με πόνο" πώς τότε αντί με μελάνι να μη γράψεις μ' αίμα;"

... γράφει μεταξύ των άλλων.

Εγώ, απλά, έστω και τόσο καθυστερημένα, υποκλίνομαι στις λιγοστές λέξεις του, στις κινήσεις και των δυο και στην δοκιμασμένη απ' τον χρόνο φιλία τους!

Εύχομαι και στους δυο τα καλύτερα στο όνειρο και σε όλες τις στιγμές της ζωής τους!




Υγ. Ότι γράφω είναι πάντα με αγάπη και χωρίς κακές προθέσεις.
Υγ. Γιώτα μου, δοκίμασα ένα τέτοιο βιντεάκι, κάτι βγήκε, άλλη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα!
Υγ. Στράτο μου, αφού μετράς πολύ τις λέξεις σου, ίσως θα έπρεπε να έχεις στραφεί προ πολλού και στην ποίηση! Δεν μπορεί να μην το σκέφτηκες ποτέ!