Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Νέο παράθυρο



Το νέο μου παράθυρο!
Μόνο που έλειπε το χρώμα πράσινο και ως συνήθως... και ο χρόνος.
Σε τρεία τέταρτα, ήταν έτοιμο!
Άνοιξα 5 και 5, γεμάτη μπογιές!

Όχι, δεν το παίζω ζωγράφος.
Όλα ξεκίνησαν επειδή μ' ενοχλούσε στο μάτι εκείνο το ντουλάπι, φυσικά και η ΔΕΗ!
Φυσικά και η μεγάλη ανάγκη για ένα παράθυρο... και κατά προτίμηση με θέα.

Είναι σίγουρο πως θα "τ' ανοίγω" συνέχεια αυτό το παράθυρο, ανάλογα τις μπογιές και τα κέφια!

Νά 'χω και κάτι να κάνω...

Όλα τα' χει η Μαριορή, την ζητάει ο οργανισμός μου την κούραση!

θα μου περάσει!
Μέχρι να κάνω σύνδεση ίντερνετ!
Μέχρι να νιώσω ότι με εκφράζει απόλυτα ο χώρος, γιατί θέλει ακόμα πολύ δρόμο και χρήμα... δυστυχώς!

Αλήθειες

Αγαπητέ Λάκη Λαζόπουλε

Ονομάζομαι Νίκη Λαζαρίδου, είμαι 21 ετών και αυτή την στιγμή που σου γράφω κάθομαι αναπαυτικά μέσα στο σαλόνι ενός πανεπιστημίου στην Αγγλία.
Είμαι εδώ μόνο για 5 μήνες αλλά ήδη νιώθω αυτό που μου έλεγαν οι γονείς μου, αυτό που μου είπαν οι γιαγιά μου και ο παππούς μου... η Ελλάδα είναι η μητέρα που πουλάει τα παιδιά της. Γιατί νιώθω έτσι;
Πριν έρθω εδώ έκανα αιτήσεις για τα πανεπιστήμια στην Αγγλία και τα περισσότερα από αυτά με δέχτηκαν. Από τότε η ψυχή μου δεν...

μπορεί να γαληνεύσει.
Εδώ δεν είναι το σπίτι μου, εδώ δεν είναι η πατρίδα μου, εδώ θα είμαι πάντα ξένη μεσ' τους ξένους. Δεν περνάει μέρα που να μην συζητώ με τους γονείς μου για το αν θα τα τινάξω όλα στον αέρα και θα κάνω μια νέα αρχή στην Αγγλία, όπου θα σπουδάζω σωστά, θα βρω δουλειά, θα υπάρξει αξιοκρατία και θα πληρώνομαι σωστά. Με λίγα λόγια θα έχω αυτά που θεωρώ πολυτέλεια ενώ θα έπρεπε να είναι δεδομένα...Κάθε μέρα όταν γυρνάω στο μικρό μου δωμάτιο βλέπω την εκπομπή σου, βλέπω ειδήσεις διαβάζω άρθρα και ενημερώνομαι για την κατάσταση που επικρατεί. Κάθε μέρα που ξυπνάω προσπαθώ να με πείσω πως εδώ είναι καλύτερα να ζήσω. Με το χέρι στην καρδιά σου λέω πως δεν περνάει μέρα που να μην κλαίω για αυτή τη χώρα.
Τη χώρα αυτή που μου την κατασπάραξαν οι άπληστοι πολιτικοί, που οι πολίτες της είναι σε απόγνωση, που έχει τα τεράστια της χρέη.
Σκέφτομαι όλη μέρα πως θέλω να γυρίσω και φοβάμαι.
Να γυρίσω στο ελληνικό πανεπιστήμιο που σπούδαζα και να μην ξέρω πότε θα αποφοιτήσω ή αν θα κλείσει από έλλειψη χρημάτων;
Η δική μου η γενιά φοβάται, ξενιτεύεται όπως τότε με τις Γερμανίες και τις Αμερικές, σφίγγει τα δόντια κλείνει τα μάτια και πηδάει στο κενό.
Σας παρακαλώ μέσα από τον πάτο της ψυχής μου... ελευθερώστε την χώρα μου.
Μην με διώχνετε.. Αφήστε με να χαρώ

Αξίζει

Ενας σπουδαίος δάσκαλος
Αντιγράφω, συγκλονισμένη, από το χθεσινό "Βήμα"

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιό κάτω, τα απηύθυνε ένας φωτισμένος δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
'Η και περισσότερα χρόνια,

Θα σου μιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια
Ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη..
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,
Για να μας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,
το μονοπάτι της καλλιέργειας,
το δρόμο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ηταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,
Ηταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Οταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Ομως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεμήσετε,
να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.
posted by Εαρινή Συμφωνία at 23.4.10

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Νέα μέρα, Καλημέρα!

Ξημέρωσε πάλι!
Ε, και;
Πάντα να ξημερώνει!

Φράσεις

"Και συ τώρα, τι θες;"

"Τίποτα... Απολύτως τίποτα!"

*
"Εσύ δίνεις την ψυχή σου, οι άλλοι ας δώσουν την σωματική κούραση".

*
"Έμαθα πουλιέται η ΑΤΕ! Λέω να την πάρω। Τι λες;"
*

"Ποια τραγούδια σ' αρέσουν;"
"Όσα τα λόγια τους λένε κάτι।"
*

"Εγώ τις φιλίες τις κάνω για χρόνια και όχι για μια μέρα."
*

"Γεννημένη για μαγαζί"
*

"Τι ακριβώς εννοείς με τα χνάρια;"
Εξήγησα...
*
"Να τα πετάξεις τα λουλούδια! Εδώ είναι καφενείο!"

*
"Εγώ έρχομαι πρώτα για τα λουλούδια!"

*
"Εδώ ήταν το τραπέζι μου!"
(και το μετακίνησε...)

*
"Προτιμάω να μένω εδώ!Μην κλείνεις!"

*
"Νεροζούμι, καφές!"

*
"Ωραίος καφές!"

*
"Χαίρομαι που βλέπω γυναίκες και νέους στο μαγαζί! Έτσι θα μπορώ να φέρνω και την γυναίκα μου!"

*
"Να βάλεις τηλεόραση!"
"Μα, θα χάσετε τον διάλογο!"

*
"Να μην βάλεις τηλεόραση!"

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:
Δεν θα βάλω τηλεόραση! Θα λέμε εμείς τις ειδήσεις και ότι άλλο μας ενδιαφέρει!

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΟΒΙΣΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΜΕ ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010
Μίκης Θεοδωράκης

Όλα χνάρια... είναι







Όλα είναι χνάρια στιγμών μου, ζωής μου και ψυχής μου...
Όσα φαίνονται και δεν φαίνονται...

Δεν υπάρχουν χειρότερα και καλύτερα!
Όλα είναι ένα "μαζί"!
Παρελθόν, παρόν και μέλλον...

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Άνοιξε το παράθυρο



Ήθελα ένα παράθυρο...
Ανοιχτό.
Τα μαγαζιά ήταν κλειστά.
Έψαξα για μπογιές...
Αυτές βρήκα.
Μόλις που προλάβαινα να σοφατίσω τις τρύπες, να βάψω και να μπαλώσω την ζημιά... πριν έρθουν οι πελάτες. Σε λιγότερο από εικοσάλεπτο άνοιξε ένα χαζό παράθυρο...
Στους άλλους άρεσε.
Δε βλέπω την ώρα να το σβήσω και να "ανοίξω" ένα καλύτερο...


Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Αναμετάδοση

Ζητείται επειγόντως ανοιχτό παράθυρο






Εδώ δεν είναι Φέισμπουκ, αλλά θα το τολμήσω...
Θέλω να βρω ένα σκίτσο που να δείχνει ένα ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν προλαβαίνω να ψάξω στον γκούγκλη.

Θα ήθελα να είμαι ζωγράφος, όπως και πολλά άλλα, αλλά... δεν είμαι.
Ζωγράφησα λοιπόν βιαστικά ένα χαζό παράθυρο σε ένα τοίχο στα χνάρια μου και θέλω σήμερα να το σβήσω και να το κάνω καλύτερο.
Κάποια καλή ιδέα κανείς, μέσα σε λίγο χρόνο (ως τις 1-2 που θα φύγω), υπάρχει;

Υγ. Τα λάθη μας, τα πάθη μας!
Γελάω γλυκά με την απειρία μας σ' αυτό το επάγγελμα. Ξέρω πως κάποτε που θα τα θυμόμαστε θα χαμογελάμε γλυκά, γι' αυτό χαμογελάω κι από τώρα...
"Ξεχάσαμε να γράψουμε" λέει, "τον Φραπέ!" Ε, και;
"Δεν γράφονται" λέει "οι τιμοκατάλογοι έτσι!" Ε, και;
Θα μάθουμε!
Αρκεί η προσπάθεια!

Υγ. Άντε να κάνω και καμιά δουλειά στο σπίτι, γιατί βρωμίσαμε! 17 ώρες καθημερινά εκτός!
"Μαρίκα! Θα σε απολύσω!"