Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Σήμερα είναι η εκδήλωση για τον Παπαδιαμάντη στον Βόλο!

Βολιώτες, σήμερα μην ξεχάσετε την εκδήλωση για τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ!

Διπλή η δόση...

Το δέμα που έφτασε...

Αποδείξεις...

Γιώτα μου, τα στοιχεία του δέματος θα τα βρεις εκεί!
Αν είναι να γίνουμε "φίρμες" μέσω του δέματος, να πάμε να πνιγούμε, να τους πεις!
Με αγάπη!

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΑΡΧΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Ένα σημαντικότατο βιβλίο που με περίμενε γυρίζοντας και με συγκίνησε πολύ η χειρονομία... ήταν:

ΑΡΧΕΙΟ

Θεσσαλικών Μελετών

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ
ΤΟΜΟΣ 18Ος - ΒΟΛΟΣ 2010











Τι να σας πρωτοδείξω, τι να πρωτοδιαβάσω, τι να πρωτοκλέψω;
Καλύτερα γι' απόψε, μόνο ονόματα, προκειμένου να τ' αφήσω να με περιμένει...
Έτσι, θα νιώθω καλύτερα...

Γράφουν για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, οι:

Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος - Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου

Λάκης Προγκίδης

Ρίτσα Φράγκου - Κικίλια

Δημήτρης Παλιούρας

Γρηγόρης Καρταπάνης

Βάσσα Παρασκευά

Απόστολος Παπαθανασίου

Γιώργος Θωμάς

Κώστας Λιάπης

π. Κωνσταντίνος Ν. Καλλιανός

Κωνσταντίνος Ανδρουλιδάκης

Χαράλαμπος Γ. Χαρίτος

Ιουλία Κανδήλα - Χαράλαμπος Χαρίτος

Γεώργιος Α. Κοντομήτρος

Μαρία Σπανού

Μηλίτσα Ζαρλή - Καραθάνου

Σταύρος Κατσούρας

Υγ. Να είμαστε καλά, θα το παρουσιάσω όπως του πρέπει!

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Έρωτας στη βροχή - ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

Έρωτας στη βροχή

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Μια αλλιώτικη βιβλιοπαρουσίαση...

Συνήθως παρουσιάζω βιβλία που έχω διαβάσει, ή τουλάχιστον έχουν φτάσει στα χέρια μου για διάβασμα. Αυτή τη φορά θα ξεφύγω και θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί.
Για την πολυδιαβασμένη συγγραφέα Λένα Μαντά έχω ακουστά, φυσικά, απλά δεν έτυχε ακόμα να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Είναι όμως στο πρόγραμμά μου, όταν διαβάσω πρώτα κάποια άλλα βιβλία που με περιμένουν εδώ και καιρό. Την Λένα Μαντά δεν έτυχε να την γνωρίσω προσωπικά, αν και έχει μπλογκ! Δεν πρόλαβα...Ωστόσο, είναι μια ευκαιρία να την "ΣΥΓΧΑΡΩ" τώρα και να πω πως την θαυμάζω για την μεγάλη της επιτυχία στην συγγραφή!
Η γραφή της και οι ιστορίες της αρέσουν στον κόσμο κι αυτό μετράει πολύ!

Πάμε να σας πω, τι έπαθα με "τον έρωτά της στην βροχή!"

Πρώτη μου μέρα στο Νοσοκομείο, θες η αγωνία μου, τα προβλήματά μου κ.λ.π., θες η ανάγκη εξερεύνησης των γύρω μου, δεν μίλησα για βιβλία και γενικώς τα κουσούρια μου...
Γνώρισα τα ονόματα των γυναικών που ήταν δίπλα μου, είπαμε τα δικά μας γενικά και κάποια στιγμή γέλασα με την κυρία Κούλα μου, θυμούμενη αυτό το "Αχ, Κούλα!" Την ρώτησα από που βγαίνει, μου είπε απ' το Βασιλική κι εγώ της είπα θα την φωνάζω κυρία Βασιλικούλα, γιατί το χάλασαν το όνομά της!
"Αφού έτσι με φωνάζουν τόσα χρόνια, τώρα θα τ' αλλάξω;" μου είπε κάπως θιγμένη εκείνη και δεν αχολήθηκα ποτέ ξανά με το όνομά της. Την φώναζα κι εγώ, όπως η οικογένειά της και όλοι οι φίλοι της.
(Γι' αυτό εξηγώ, για να μη νομίζετε ότι γράφω ψεύτικο όνομα, για άλλο λόγο.)

Πάμε λοιπόν στην επόμενη μέρα, βλέπω την κυρία Κούλα, βγάζει ένα χοντρό βιβλίο απ' το ντουλάπι της και άρχισε να διαβάζει. Δεν είπα τίποτα, αντιθέτως μου άρεσε πολύ η σκηνή! Ήμουνα περίεργη όμως να δω ποιο βιβλίο θα διαβάσει, αλλά ήταν μεσημέρι, στο δωμάτιο και γύρω κυριαρχούσε ο πόνος ή ο ύπνος, δεν ήθελα να σπάσω την ησυχία.

Πήγε απόγευμα, την ρώτησα και είδα. Έμαθα πως το βιβλίο το έφερε η κόρη της, για να περνάει η ώρα της, αλλά τις προηγούμενες μέρες δεν το είχε ανοίξει. Δεν έχει διαβάσει στη ζωή της. Νομίζω είπε μόνο, "άλλο ένα βιβλίο". Δεν είχε ποτέ της χρόνο. Δουλειά, παιδιά, εγγόνια, κ.λ.π.

...Είδα για λίγο το βιβλίο, το φωτογράφησα, αν έμενα κι άλλο θα το φωτογράφιζα εκτός θαλάμου, αλλά... δεν πρόλαβα! Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν που η κυρία Κούλα, δεν τ' άφηνε απ' τα χέρια της! Για δυο μεσημέρια δεν κοιμήθηκε και δυο βράδια κοιμήθηκε πολύ αργά, σχεδόν μαζί μ' εμένα, μέχρι που το τελείωσε!

Κάθε φορά που την διέκοπταν συγγενείς, γιατροί, συζητήσεις που ήθελε να συμμετέχει, το έκανε με κρύα καρδιά!
Ομολογώ πως ζήλεψα, αφάνταστα! Μου έχει τύχει και μάλιστα σε Νοσοκομείο να διαβάζουν το δικό μου το βιβλίο και μάλιστα ένιωθα πολύ άσχημα γιατί άλλος ρώταγε, άλλος έκλαιγε, ήταν και προσωπικό, ήταν δύσκολο. Δεν το χαιρόμουνα.
Εδώ είχα την ευκαιρία να δω τις αντιδράσεις μιας αναγνώστριας απ' την αρχή του βιβλίου, ως το τέλος του, ήταν και άλλου συγγραφέα, ήταν όλα πιο εύκολα για μένα.
Εγώ διάβαζα, έγραφα, ανάλογα τις φάσεις μου, είχα και το νου μου στην κυρία Κούλα!
Περίμενα να την δω να γελάσει, να κλάψει, να σχολιάσει, τίποτα!
"Αμάν, έπεσα σε ανέκφραστη" σκέφτηκα πολλές φορές μέσα μου, κι έτσι ρώταγα μόνο:
"Σε ποια σελίδα είσαι τώρα κυρία Κούλα μου; Πόσες έμειναν ακόμα; Θέλω να μου πεις την ιστορία μετά, με δικά σου λόγια, να την γράψω στο μπλογκ και να την διαβάσει η ίδια η συγγραφέας!" της είπα κάποια στιγμή.
"Α, εγώ, δεν ξέρω να σου πω! Άμα θέλεις πάρ'το να το διαβάσεις!" μου είπε εκείνη και μου χαμογέλασε ντροπαλά η κυρία Κούλα μου, η τόσο αγαπημένη!( Έχουμε γίνει φίλες, εννοείται, όχι μόνο μ' αυτήν, με πολύ κόσμο! Μπορεί να έφυγα, μα το μυαλό μου είναι εκεί ακόμα, σε πολλούς ανθρώπους που άφησα πίσω μου. )
"Ε, κυρία Κούλα μου! Δεν μπορεί να μην έχεις καταλάβει πέντε πράγματα! Πες μου γιατί θέμα μιλάει;"
Μου εξήγησε με απλά δικά της λόγια ότι μιλάει για έρωτες, για κάποιες αποκαλύψεις κι ότι ειδικά στο τέλος έχει πολύ αγωνία. Είδα ότι δυσκολευόταν στις περιλήψεις, δεν την ξαναρώτησα τίποτ' άλλο, παρά μόνο πόσες σελίδες της έμεναν ακόμα.
"150, 80, 25..."

Κοίταζα αυτή την γυναίκα που παρασύρθηκε και χάθηκε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Το ζήλεψα, πραγματικά! Έλεγα από μέσα μου, μπράβο Λένα Μαντά! Αυτό θα πει επιτυχία!Να γράφεις φαντασία, κι αυτό ν' αρέσει και ν' αγγίζει! Να μην τα πολυλογώ, της έβγαλα το καπέλο, πολλές φορές!

Όταν πια είχε καταλάβει η κυρία Κούλα ότι δίπλα της είχε και μια ερασιτέχνη συγγραφέα που έσβηνε και μπάλωνε τις σημειώσεις της, κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι τελικά να γραφτεί ένα βιβλίο και να κυκλοφορήσει και κυρίως να αρέσει...

Έτσι, θες από λεπτότητα, θες από περιέργεια, μου ζήτησε να μην δώσω σε άλλον να διαβάσει το ένα και μοναδικό βιβλίο της μάννας που είχα μαζί μου, για να το διαβάσει εκείνη πρώτα.

Το δέχτηκα και δεν το έδωσα σε μια άλλη κοπέλα που μου το ζητούσε στην αρχή. Το πήρε η κυρία Κούλα και το έκρυψε στο ντουλαπάκι της αμέσως.
Μ' άρεσε και δε μ' άρεσε...
Απλά, η μάννα μου, έπρεπε να περιμένει την σειρά της, μετά τη βροχή...

Ζόρικος διαγωνισμός, μα την αλήθεια! Ευτυχώς που έφυγα νωρίτερα! Δεν θα το άντεχα!Δεν θα άντεχα την σύγκριση της ανάγνωσης δύο διαφορετικών βιβλίων; Την απόρριψη; Δεν ξέρω!

Ήδη η κυρία Κούλα το είχε αρχίσει λίγο πριν φύγω. Ένιωθα απαίσια.
"Ωχ! Κυρία Κούλα μου!Έτσι έγραφα πριν είκοσι χρόνια! Τώρα γράφω καλύτερα!Αντιγραφή τα ημερολόγιά μου είναι..."
"Ίσα - ίσα! Το καταλαβαίνω κιόλας! Είμαι κι εγώ μάνα..."
Ώχ! Δεν ήξερα πως να το πάρω... Καλά που έφευγα. Άφησα το βιβλίο εκεί. Άρχισε να γίνεται ένα καυγαδάκι μεταξύ γυναικών για το ποιος θα το πάρει στο τέλος.
"Εγώ τ' αφήνω και αφού το διαβάσετε εσείς, δώστε το σε κείνη την κοπέλα..."

Μέχρι να φτάσω, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία Κούλα.
"Όλα αυτά τα πέρασες; Είναι αλήθεια;"
"Αλήθεια, κυρία Κούλα μου! Ήδη, λείπουν πολλά! Σ' αρέσει ή το διαβάζεις με το ζόρι, για να μου κάνεις την καρδιά;"
"...Κατερίνα μου..."
"Πότε συναχώθηκε η κυρία Κούλα;" αναρωτήθηκα και είδα πως κι εγώ ήδη ήθελα χαρτομάντηλο.

Την άλλη μέρα το πρωί, ήρθε μήνυμα:

"Κατερίνα, πάρε θέση σε παρακαλώ! Μαλώνουμε για το βιβλίο σου! Το τελείωσε η κυρία Κούλα, το άρχισα εγώ και θέλει να μου το πάρει η κυρά Τάδε! Πες μου τι να κάνω! Ο άντρας μου κοίταξε λίγο το τέλος κι έκλαιγε! Το θέλω εγώ!"

Τι θέση να πάρω; Την θέση την δίνουν οι αναγνώστες. Τηλεφώνησα σε όλες, υποσχέθηκα φωτοτυπίες με την πρώτη ευκαιρία, δεν είναι κι εύκολο, στοιχίζουν...

Παρασύρθηκα όμως, και μου βγήκε κριτική της μάνας που ανήκει αλλού, μαζί με τόσα άλλα άγραφα. Απλά, ήθελα να πω ένα μπράβο στην Λένα Μαντά που μπορεί και δουλεύει τόσο καλά την φαντασία! Αυτό νομίζω λίγοι τό 'χουν και της αξίζουν "Θερμά Συγχαρητήρια!"

Ένιωσα ότι έπρεπε να το καταθέσω, εφόσον το έζησα και είναι γεγονός. Η κυρία Κούλα μου, υπάρχει και θα υπάρχει!

Και για να βάλω στην θέση της την ζήλεια μου, φαντάζομαι πως για το μάννα μάλωσαν από περιέργεια για μένα, επειδή με γνώρισαν κι ότι "Ο έρωτας στη βροχή" τους φόβισε λόγω του μεγέθους του (πολλές σελίδες) κι όχι γιατί ήταν καλύτερο το δικό μου!




Το βιβλίο στα πόδια της κυρίας Κούλας





Υγ. Πάντα γράφω βιαστικά και διορθώνετε εσείς, λόγω χρόνου...

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Να ξεφύγουμε από το μουντό της εποχής μας - Νίκος Ντακάκης


Νίκος Ντακάκης

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΠΙΚΑΙΡΑ 27/01-02/2/11 σελ.126 τεύχος 67ο

Αφορμή το μυθιστόρημά του "Η αδελφότητα των στεναγμών" από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Τα "θερμά μου Συγχαρητήρια" είναι πολλά και σταθερά για τον Νίκο Ντακάκη, ακόμα και για τα λεγόμενά του στην συνέντευξη, αλλά επειδή εγώ πιστεύω περισσότερο από εκείνον στο πεπρωμένο, θέλω λίγο να τον "τσιγκλίσω"...

Πιστεύετε στο πεπρωμένο και πόσο μπορούν οι άνθρωποι να το αλλάξουν;

Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Αλίμονο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα και να καθίσουμε σε μια άκρη να κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν μπορώ, από την άλλη, να παραγνωρίσω το γεγονός ότι τυχαία συμβάντα, συμπτώσεις, συγκυρίες, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε, παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο, τόσο στο ρου της Ιστορίας όσο και στην πορεία που θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια. Ετοιμότητα, προσήλωση στο στόχο και διαρκής αγώνας είναι η συνταγή για να διαμορφώσουμε τη δική μας διαδρομή.

Παράξενο... Δακτυλογραφώντας το, είδα ότι καλά τα λέει, κι εδώ! Το "μπαλώνει" στο τέλος με την ετοιμότητα, προσήλωση κ.λ.π.για την δική μας διαδρομή στην ζωή.
Όλη η ένστασή μου ξεκίνησε απ' την απόλυτη πια αποψή μου για την ίδια την ζωή. Μετά από μια πορεία ζωής πενήντα χρόνων, όχι και ιδιαίτερα εύκολης, κατέληξα πως είτε κλάψουμε, είτε αφεθούμε, είτε προσπαθήσουμε παραπάνω, άμα είναι "γραμμένο" να διακοπεί αυτή, δεν σε σώνουν εκατό συμπτώσεις!...
Ξέρω κάποιους μύθους παλιών... Θα τους γράψω κάποια στιγμή.

Ντακάκη μου, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ κι ΕΣΥ και Το Βιβλίο σου!
Άσε με εμένα να παραμιλάω, ειδικά σήμερα που εσύ και η Φωτεινή παίξατε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου...
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, εύχομαι σε σας και στις οικογένειές σας!

Εκεί που σταματούν οι "συμπτώσεις"...

Ντακάκη, όσα "Ευχαριστώ" και να γράψω, θα είναι λίγα!
Τέτοιες ιστορίες γράφει μόνο η ζωή και μόνο ένας καλός παραμυθάς σαν κι εσένα θα μπορούσε να τις κάνει μυθιστόρημα. Έχε την στα υπόψιν για το μέλλον...
Κι όχι, δεν μιλάω για την "αδελφότητα των στεναγμών" σήμερα και το ξέρεις!
Μιλάω για την "αδελφότητα των πραγματικών φίλων" που φαίνεται στην ανάγκη.
Εντελώς τυχαία και συμπτωματική η χθεσινή ανάρτηση, καθόλου σύμπτωση η σημερινή "ελπίδα" που μου στέλνεις σήμερα από Κρήτη!
Να είσαι καλά, φίλε μου και μη φοβάσαι! Όταν οι συγγραφείς είναι και πολύ Άνθρωποι, αργά ή γρήγορα, πάνε πολύ μπροστά!
Εύχομαι ο Θεός να δίνει υγεία σε σένα και στην οικογένειά σου και η ζωή πολλές πολλές εμπνεύσεις με καλό τέλος, σαν κι αυτό που έδωσες στην δική μου την περιπέτεια σήμερα!

Ένα μεγάλο από καρδιάς "Ευχαριστώ" και στην Φωτεινή, την κοινή μας φίλη που ξέρει να "τρέχει" ΚΑΙ στα δύσκολα...
Φωτεινή μου, να είσαι καλά!!!
"Δεν χρειάζονται περ'σσότερα..."

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Η αδελφότητα των στεναγμών - Νίκος Ντακάκης


Η αδελφότητα των στεναγμών

Νίκος Ντακάκης

Εκδόσεις Λιβάνη

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί απ' όλους. Απ' την πρώτη του σελίδα σε παρασέρνει μαζί του παίζοντας με αισθήματα και συναισθήματα. Δεν θέλεις να τελειώσει, κι όταν τελειώσει "θέλεις κι άλλο" και λες:
"Ντακάκη, θέλω και συνέχεια!"
Ένα βιβλίο που δεν το ξεχνάς εύκολα, με πολύ πλοκή που είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα γίνει και ταινία!
Ως τότε όμως, "ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ" το νέο σου βιβλίο, Νίκο!

Δυο λόγια

Σ' αυτό το μπλογκ θέλω να πω ένα μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!":

Στους γιατρούς μου που είναι "Πριν τω Θεώ", όπως τους είπα.
Στους φίλους - πελάτες των χναριών.
Στους φίλους μου γενικώς, και φυσικά στην οικογένειά μου!

Είναι χαρά να ξαναγυρίζεις σπίτι σου, έχει πολύ μεγάλη διαφορά το να είσαι συνοδός σε αγαπημένο άρρωστο, απ' το να είσαι ο ίδιος ασθενής. Είδα την διαφορά και βρίσκω πως έτσι πονάει λιγότερο. Το "κουμαντάρεις", δέχεσαι, προετοιμάζεσαι και για τα εύκολα και για τα δύσκολα, όποια κι αν είναι αυτά.
Όλα για τους ανθρώπους είναι, αλλά εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους, να μην χρειάζεται να βρεθούν σε κανενός την θέση!
Εύχομαι ολόψυχα "Περαστικά" στους φίλους που άφησα πίσω μου και σε όλους τους αρρώστους, γενικώς!




Υγ. Κάποιες απ' τις στιγμές μου...
Υγ. Ας με συγχωρήσουν φίλοι που ακόμα δεν τηλεφώνησα ή δεν απάντησα στα μειλ.
Σιγά, σιγά...
Δώστε μου χρόνο...
Λίγο. Δε θα μου πάρει πολύ!

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Το ΝΕΟ ΒΡΑΒΕΙΟ της Γιώτας Στρατή!



ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ και ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΑ!

Της Γιώτας Στρατή ή αστοριανής που τιμάει με την παρουσία της την λογοτεχνία και την Ελλάδα!

Αυτό το λένε ΔΙΚΑΙΩΣΗ, Γιώτα μου!

ΕΥΓΕ!!!!

(Τι να κλέψω; Εύκολο; Μια στάση εκεί, στην Αφετηρία!)

Της ντροπής

Τεράστια ζημιά στο Μουσείο Θεόφιλου στη Μυτιλήνη

Αποκαρδιωτική είναι η εικόνα του Μουσείου Θεόφιλου στη Μυτιλήνη, καθώς απειλούνται να καταστραφούν 86 έργα του λαϊκού ζωγράφου. Σύμφωνα με δημοσίευμα των εφημερίδων "Ελευθεροτυπία" και "Εμπρός".
Χρώματα που έχουν ξεθωριάσει, σε πίνακες που αφέθηκαν εκτεθειμένοι στον ήλιο ή σκέβρωσαν από την υγρασία. Έργα που καταστρέφονται, καθώς οι καμβάδες αρχίζουν να μαδάνε. Κεραμίδια που επιτρέπουν να τρέξουν νερά μέσα στις αίθουσες, στάζοντας πάνω στα έργα τέχνης.
.

Το μάζεμα των ελαιών εν Μυτιλήνη (Έργο Θεόφιλου)

Στο Μουσείο Θεόφιλου, λοιπόν, διαπιστώθηκε η εξαφάνιση πραγματικά μεγάλου μέρους γνωστών έργων από τον ήλιο, στον οποίο εκτίθενται οι καμβάδες απροστάτευτοι. Άλλωστε, από τον ήλιο προέρχεται και ο μοναδικός φωτισμός του Μουσείου, αν εξαιρέσει κανείς κάποια φώτα οροφής! Ακόμα, τα έργα είναι εκτεθειμένα στη σκόνη από τα παράθυρα που ανοίγουν, ως μόνη μέθοδος εξαερισμού. Η υγρασία μπαίνει από παντού, ακόμα και από τα κεραμίδια που, ασυντήρητα, επιτρέπουν στα νερά της βροχής να τρέχουν πάνω στα έργα. Θέρμανση δεν υπάρχει καμία. Κάποιοι θερμοσυσσωρευτές της δεκαετίας του '80 είναι και αυτοί εκτός λειτουργίας.
Και κοντά σε όλα αυτά, μία, όλη κι όλη, έκτακτη υπάλληλος, απλήρωτη από τον περασμένο Ιούνιο, με τη σύμβασή της να έχει λήξει ήδη από την Πρωτοχρονιά. Κι όμως εκείνη αγόγγυστα συνεχίζει να ανοίγει τις πόρτες τού κατά τα άλλα «προπύργιου του λεσβιακού πολιτισμού», του ρημαγμένου Μουσείου Θεόφιλου.
Η συντηρήτρια του υπουργείου Πολιτισμού, Δέσποινα Μαρσινοπούλου έκανε μια πρώτη εκτίμηση των κινδύνων που υπάρχουν και των φθορών που έχουν ήδη υποστεί τα έργα. Σύμφωνα πάντα με τη συντηρήτρια, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έκρουσε, μάλιστα, τον κώδωνα του κινδύνου για το Μουσείο και τη συλλογή λέγοντας πως, στο βαθμό που η ίδια μπορεί να εκτιμήσει, υπάρχουν αρκετές φθορές και θα είναι δύσκολο «να κλείσει κανείς τα μάτια και να εφησυχάσει ή να πει "ας αφήσουμε το θέμα λίγο ακόμα"».
«Tα έργα καταστράφηκαν και ήδη έχουν ξεθωριάσει. Δεν χωράει δικαιολογία άγνοιας. Ακόμη και ο ταξιτζής που με μετέφερε και ο καφετζής της γειτονιάς, ήξεραν για την κατάσταση του Μουσείου». Αποκάλυψε ο αρχιτέκτονας, φωτογράφος και γραφίστας Βελισάριος Βουτσάς, περιγράφοντας την κατάσταση που συνάντησε στη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μουσείο Θεόφιλου.

* Από τον Τεριάντ, στους δημάρχους
Το Μουσείο Θεόφιλου στεγάζεται στο κτήριο που σχεδίασε και έχτισε το 1964 ο γνωστός Λέσβιος αρχιτέκτονας Γιώργος Γιανουλέλης, με έξοδα του γνωστού Μυτιληνιού τεχνοκριτικού Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ. Ο τελευταίος ήταν ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» τον Θεόφιλο, ενθαρρύνοντάς τον τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζωγραφίζει σε καμβάδες. Τους περισσότερους από αυτούς ο Τεριάντ τούς παραχώρησε στο Μουσείο Θεόφιλου, ενώ κάποιους άλλους τους έβαλε σε ειδική αίθουσα με έργα του λαϊκού ζωγράφου στο άλλο μουσείο που έχτισε και δώρισε στο υπουργείο Πολιτισμού, στο Μουσείο - Βιβλιοθήκη Μοντέρνας Τέχνης Τεριάντ. Το 1965 ο Τεριάντ δώρισε το Μουσείο Θεόφιλου στο Δήμο Μυτιλήνης. Έκτατε το μουσείο διαχειριζόταν η εκάστοτε δημοτική αρχή της Μυτιλήνης έως την κατάργηση, λόγω «Καλλικράτη», του δήμου στις 31 του περασμένου Δεκεμβρίου. Σήμερα το Μουσείο αποτελεί περιουσία του Δήμου Λέσβου και θα το διαχειρίζεται ο δημοτικός Οργανισμός Παιδείας και Πολιτισμού, όποτε αυτός ιδρυθεί.

Απόσπασμα από την εφημ. Ελευθεροτυπία (του Στρατή Μπαλάσκα).

* Η παρακμή και η φθορά είναι εμφανέστατα στις φωτογραφίες που είδα. Ως συνήθως, δεν υπήρξε ο απαραίτητος σεβασμός όχι μόνο στη μνήμη του δημιουργού, του ευεργέτη αλλά ούτε –ακόμη περισσότερο- στην ίδια την ιστορία του τόπου.
Τι κρίμα!
Η τυπική ελληνική αδιαφορία και αυθαιρεσία το έχει αφήσει στη μοίρα του.
Σ.Δ.

Αναμετάδοση από Στράτο Δουκάκη


Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Νόμπελ Λογοτεχνίας

And the Nobel goes to...



Επιτέλους, το πήρε. Μετά από πολλά χρόνια που άκουγε το όνομά του να συγκαταλέγεται, απλώς, στους υποψήφιους, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα (ή Γιόσα, ανάλογα με το πώς το προφέρει ο καθένας) επελέγη για το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γιατί όχι; Είναι Λατινοαμερικάνος, από μια μεγάλη σχολή μυθιστορήματος δηλαδή, είναι καλός συγγραφέας (αν και όχι του ύψους ενός Μάρκες ή, στο αντίστοιχο της ποίησης, ενός Οκτάβιο Πας) είναι και πρώην αριστερός, νυν (πολύ) δεξιός. Ανακατεύθηκε μάλιστα με την πολιτική, από αυτή, τη δεξιά θέση, θέτοντας υποψηφιότητα για πρόεδρος της χώρας του. Μέσα στα συνήθη κριτήρια της Σουηδικής Ακαδημίας, δηλαδή.

O Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε το 1936 στην Αρεκίπα του Περού. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα Η πόλη και τα σκυλιά (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999) έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο. Aπό τις Eκδόσεις Kαστανιώτη κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα Μια ιστορία για τον Μάυτα (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 1997), Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο (μτφρ. Bιβή Φωτοπούλου, 2001), Η γιορτή του τράγου (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 2002), Το πράσινο σπίτι (μτφρ. Kατερίνα Tζωρίδου, 2005). Επίσης κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Το ψάρι στο νερό (μτφρ. Λήδα Παλλαντίου, 1999) και το δοκίμιό του Επιστολές σ' ένα νέο συγγραφέα (μτφρ. Mαργαρίτα Mπονάτσου, 2001).
Το πρώτο του μυθιστόρημα θεωρείται και το καλύτερό του. Με πρόσχημα τις βαρβαρότητες σε μια στρατιωτική σχολή περιγράφει τη διαδικασία που μεταμορφώνει την πλειονότητα σε πιόνια και φερέφωνα μιας βάναυσης, αυταρχικής και ιεραρχημένης κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο, οι έφηβοι ήρωες- τα σκυλιά- καταπιέζονται και αλλάζουν για ναενσωματωθούν στην πόλη- κοινωνία
Κατά την Αγγελική Αλεξοπούλου, «για τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, η λογοτεχνία υπάρχει για να επιτελεί κοινωνικό έργο: πρέπει, με άλλα λόγια, να αφυπνίζει, να ξεσηκώνει, να θορυβεί τον αναγνώστη της, να του ξυπνάει την επιθυμία να αλλάξει τον κόσμο που ζει - έναν κόσμο που δηλωμένα δεν αρέσει στον ίδιο - να ανατρέπει τις παλιές παραδεδεγμένες αξίες του.
Ο συγγραφέας οφείλει να είναι ένας ασυμβίβαστος επαναστάτης, να αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της κοινωνίας που διαφθείρουν το άτομο, γι αυτό και τα έργα του είναι κατά βάση ανθρωποκεντρικά και οι ήρωές του είναι αθώα, μα και προδομένα πλάσματα.»

«Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου, μού συνέβησαν διαβάζοντας», έχει πει ο ίδιος στην εφημερίδα «Ελ Παΐς» «Η ενασχόλησή μου με το γράψιμο δεν θα είχε αναδειχθεί εάν δεν είχα γοητευτεί τόσο πολύ από τον κόσμο της μυθοπλασίας, την οποία ανακάλυψα σε ηλικία πέντε ετών, στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, με τα πρώτα μου βιβλία. Θυμάμαι πόσο εμπλούτισα και ανέπτυξα την πραγματικότητα χάρις στην ανάγνωση. Η ανάγνωση σε κάνει κύριο μιας γλώσσας. Κάποιος που δεν διαβάζει, αναγκαστικά έχει φτωχό λεξιλόγιο και εκφράζεται άσχημα. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι είναι περιορισμένη η γνώση σου στη γλώσσα, αλλά και ότι σκέπτεσαι κακά γιατί σκέπτεται με τον τρόπο που μιλά και αντιστρόφως.
Είμαι εντελώς πεπεισμένος πως κάποιος που διαβάζει απολαμβάνει καλύτερα τη ζωή, αν και αντιλαμβάνεται περισσότερο τα προβλήματα στον κόσμο. Υπάρχει μια διαδικασία που αναπτύσσεις, όπως η περιέργεια και οι αμφιβολίες οι οποίες δημιουργούνται μέσα από την ανάγνωση καλών βιβλίων. Αυτό όμως, σε κάνει να ζεις καλύτερα».
Οσο για το γράψιμο; «Eίναι σίγουρο» λέει, «πως γράφεις, για να ζήσεις όσα δεν μπορείς στην πραγματική σου ζωή, είναι ένας τρόπος να ζεις πολλά πεπρωμένα, πολλές εμπειρίες, να υποδύεσαι πολλούς ρόλους. Ο λόγος ύπαρξης της λογοτεχνίας είναι να προσφέρει στη ζωή σου, όλες αυτές τις εμπειρίες που δεν μπορείς να έχεις στην πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως το μυαλό σου τις αποζητά. Tο να γράφεις σήμερα είναι η αναζήτηση μιας ασφάλειας μέσα στην ανασφάλεια. Eνα είδος μαγικού κλειδιού, ικανού να δώσει μια λογική συνοχή σε αυτό που διαφορετικά θα ήταν απόλυτα χαώδες.»

πηγή: Αγγελική Κώττη

Η΄ φωτογραφία!

Θα μπορούσε να είναι η φωτογραφία της ΧΡΟΝΙΑΣ!
Ο Άγιος Βασίλης φτωχός...
Την έκλεψα από την γλαρένια μου!Πολύ αληθινή, ακόμα κι αν ήταν σκηνοθετημένη!

Εύγε, Πέρσα!

Bράβευση από την Αμπέτειο Σχολή

Όταν είδα τις φωτογραφίες από την βράβευση της Πέρσας Κουμούτση από την Αμπέτειο Σχολή, της έκανα ένα μόνο σχόλιο: "Πρέπει να είναι πολύ όμορφο να σε τιμούν για το έργο σου, τα σχολεία που διδάχτηκες τη γνώση".
Η Πέρσα Κουμούτση γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου όπου πέρασε τα μαθητικά της χρόνια και αποφοίτησε από την Αμπέτειο σχολή.
Στις 15-1-2011 o Σύλλογος της Αμπετείου Σχολής απένειμε Τιμής Ένεκεν τον Θυρεό του Συλλόγου στον Dr. Tarek Radwan, Μορφωτικό ακόλουθο της Πρεσβείας της Αιγύπτου στην Ελλάδα και στην Πέρσα Κουμούτση για το έργο τους.
Στις φωτό οι τιμόμενοι με μέλη του Δ.Σ. της Αμπετείου Σχολής.

Βασίλης Πουλημενάκος

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ντελάλης

Κάποια πράγματα, δεν τα ψάχνω. Με βρίσκουν. Σίγουρα για κάποιο λόγο που μπορεί να το λένε ακόμα και "πεπρωμένο". Κάπως έτσι έφτασε και σε μένα σήμερα αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα των γραμμάτων και των τεχνών, και θέλω να σας παραπέμψω, γιατί ξέρω πως πολλούς απ' τους φίλους μου τους ενδιαφέρει. Κι εμένα μ' ενδιαφέρει πολύ, αλλά, "Αν ήταν όλα αλλιώς" που γράφει και η Αλκυόνη Παπαδάκη, σε μια άλλη ζωή ίσως, θα είχα πολλά να γράψω και να πω. Επειδή όμως σ' αυτή τη ζωή, μάλλον μαθαίνω, θέλω να πω δυο πράγματα για μένα.
Δεν κυνήγησα ποτέ στη ζωή μου να γίνω συγγραφέας. Δεν είχα χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Προέκυψε να γράφω από ανάγκη, προέκυψε για άλλους λόγους, ακόμα και να εκδόσω αντίγραφα ημερολογίων μου, με αφορμή την μάννα. Μετά μπήκα σ' ένα "λούκι", χωρίς καν να το καταλάβω και χωρίς να ξέρω πόσο πονάει στο βάθος. Δεν ήξερα να γράφω, μεγάλες οι ελλείψεις μου της τεχνικής και της Ελληνικής Γλώσσας. Μειωνεκτούσα και πόναγε πολύ. Πρόσθεσα στη δύσκολη γενικά ζωή μου ένα παραπάνω πρόβλημα.Με απέρριπταν με μεγάλη ευκολία η Εκδοτικοί οίκοι, όχι όμως οι αναγνώστες μου...
Ωστόσο, υπάρχουν σεμηνάρια και καθηγητές που διδάσκουν ότι σε μένα και σε άλλους λείπει. Θα ήθελα να είχα την πολυτέλεια του χρόνου, των χρημάτων και μιας πιο εύκολης ζωής, ώστε να τρέξω να διδαχτώ για να γράψω. Μα... Μα τότε, δεν θα είχα την ανάγκη να γράψω. Δεν θα υπήρχε λόγος. Εκτός αν έχω πραγματικά κόλλημα και θέλω να γίνω αστροναύτης, ενώ δεν έχω τις προυποθέσεις. Τότε, θα είχα κάποιο πρόβλημα και υπέθυνοι για τη λύση τους θα ήταν κάποιοι άλλοι ειδικοί.
Όχι, δεν είμαι απόλυτη, ούτε αρνητική στα σεμηνάρια γραφής. Απλά, νιώθω ότι κάποιες στιγμές προσβάλλουν, όχι την λόξα μου, αλλά την ίδια τη ζωή μου. Αφού γράφω από ανάγκη, όταν προλαβαίνω και να γράψω πια, δεν υπάρχει λόγος να κάνω καλύτερη την ανάγκη μου. Έχω ξεκαθαρίσει για καλά το "τοπίο" μέσα μου. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Γεννήθηκα σ' αυτή τη ζωή για να μαθαίνω να γράφω καλύτερα μέσω της ζωής και των προβλημάτων της, που ομολογώ και τέλος δεν έχουν. Κάτι σαν όπως, "όπου σε σπείρουν θα φυτρώσεις" ή σαν τ' άλλο με τα βράχια και τα κύματα που τα σκαλίζει μόνο ο χρόνος.
...Τα "κύματα" μου κάνουν μάθημα, ακόμα και στην γραφή. Βλέπω πως γράφοντας πολύ, γίνομαι καλύτερη. Κάποια στιγμή, θα πιάσω και την βάση! Πού θα πάει;
Επειδή όμως έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που γράφουν και αξίζουν και μπορούν να προχωρήσουν αυτή την δύσκολη εποχή των εκδόσεων (πάντα ήταν για κάποιους), νιώθω ότι πρέπει να τους πω για τα δικά μου "ξεκαθαρίσματα", γιατί ίσως κάποιοι βοηθηθούν και απ' τις δικές μου σκέψεις και μάλιστα χωρίς οικονομικό κόστος!
Αν κάποιους τους ενδιαφέρει πολύ η δόξα και μπορούν οικονομικά και έχουν και χρόνο, δεν πρέπει να διστάζουν να μάθουν.
Εγώ θα έτρεχα, ίσως, σε μια άλλη ζωή. Όσο για κείνους που πράγματι αξίζουν να σταθούν, να μην απογοητεύονται! Ρόδα είναι και γυρίζει!

Ψάξ' τε τις σελίδες που σας παραπέμπω.Παραπέμπουν και σε άλλες σελίδες.


Book Press

Το ανθρώπινο κτήνος

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Οι Αμερικανοί αγαπούν τα ζώα: τα αγαπούν ζωντανά (στις ΗΠΑ υπάρχουν 46 εκατομμύρια σκυλιά, 38 εκατομμύρια γάτες, 170 εκατομμύρια χρυσόψαρα), τα αγαπούν και νεκρά, εδώδιμα – κάθε χρόνο καταναλώνουν (τρώνε!) 35 δισεκατομμύρια μοσχάρια, 115 εκατομμύρια γουρούνια και 9 δισεκατομμύρια πουλερικά.

Περισσότερα...

Ο χρησμός του Τσίρκα

Του Κώστα Κατσουλάρη

«Ένα βιβλίο, ένα καλό βιβλίο, ποτέ δεν γράφεται από έναν μόνο άνθρωπο. Χρειάζεται πάντα ένα ζωντανό αντηχείο για να κανονίζεις, σύμφωνα με τις αντιδράσεις του, την πορεία σου». Τα λόγια αυτά του Στρατή Τσίρκα αντηχούν ακόμη σαν παράξενος χρησμός...

Περισσότερα...

Η τετράς του Πειραιά

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Είμαι μια από τους πολλούς που η επαφή τους με το ρεμπέτικο, τα τραγούδια του και ό,τι αυτά συνεπάγονται άρχισε και τελείωσε με το σίριαλ της δεκαετίας του’80 “Το Μινόρε της Αυγής”.

Περισσότερα...

Νέος κύκλος εργαστηρίων Γραφής & Ανάγνωσης της Book Press

Περισσότερα...

Follow us

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



Πρόσκληση

Η Λέσχη Βόλου σας προσκαλεί στις Καλλιτεχνικές - Λογοτεχνικές βραδιές που διοργανώνει:

"... με μουσικές εξαίσιες με φωνές..."

Ο Βασίλης Μητσάκης και η Αμαλία Γκιζά διαβάζουν, απαγγέλουν και τραγουδούν Έλληνες δημιουργούς και ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος με τον Κώστα Λιάπη παρουσιάζουν το έργο τους.
Κιθάρα ο Γιώργος Φουντούλης.
Θ' ακουστούν τραγούδια των: Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Κουγιουμτζή...

Θα παρουσιαστούν οι:

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, που εφέτος τιμούμε την επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατό του και τρεις Βολιώτες λογοτέχνες οι οποίοι βραβεύτηκαν στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του 1956 που προκήρυξε ο τότε Δήμαρχος Βόλου Θεόδωρος Κλαψόπουλος και είναι οι: Παυσανίας Γκάλιος, Μιχάλης Μπάστας και Πέτρος Κυπριωτέλης.

Οι εκδηλώσεις θα γίνονται την τελευταία Δευτέρα κάθε μήνα, στις 8 το βράδυ κατά τη χρονική περίοδο Ιανουαρίου - Μαίου 2011 στην "Εξωραϊστική" Λέσχη Βόλου, (Ι. Καρτάλη 3, τηλ: 24210 23365).

Αναλυτικότερα το πρόγραμμα των εκδηλώσεων αυτών έχει ως εξής:

31 Ιανουαρίου 2011, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
28 Φεβρουαρίου 2011, Παυσανίας Γκάλιος

28 Μαρτίου 2011, Μιχάλης Μπάστας

2 Μαίου 2011, Πέτρος Κυπριωτέλης


Για το Δ. Σ.
η Πρόεδρος
Μαρία Γαλανού

Στίγμα στιγμών

...Μιλάμε... ότι η ζωή μου είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!
Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε σας, εγώ πάντως νιώθω πως χάνω τον έλεγχο σημαντικότατων στιγμών και γεγονότων της ζωής μου και δεν προλαβαίνω, ούτε να τα σκεφτώ, ούτε να τα ζήσω, πόσο μάλλον να τα γράψω. Λες και κάποιος μου κάνει πλάκα από ψηλά!
Κι όλα στενάχωρα, αδελφάκι μου! Έλεος!
Μάλλον, πρέπει να μην ζαλίζω άλλο "τα χνάρια μου" με τα της ζωής μου "εκτός χναριών".
Από κεκτημένη ταχύτητα γράφω εδώ.

Εύχομαι σε σας η ζωή να κυλάει σε φυσιολογικά επίπεδα και να είναι όλα ευχάριστα!
Κι όσοι είστε συγγραφείς ή έχετε μεράκια γραφής, γράφ' τε, γιατί χανόμαστε!

Αφήστε εμένα ν' αφήνω μόνο κάποια στίγματα εδώ, (όπου), έστω μόνο, για να θυμάμαι εγώ.

Και πάμε σε κάτι καλό, ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!

Πήγα στην Β εκδοχή

Εκεί που σμίγουν οι αναμνήσεις του Γιάννη Τσίγκρα. Να κλαις και να γελάς μαζί.

Πάντα θα υπάρχουν κι άλλες εκδοχές...

Χειμώνας...

Κι επειδή ο χρόνος τρέχει και συνήθως τρέχω κι εγώ μαζί του, θέλω να πω ένα:
"ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ" σε μια άρρωστη γειτόνισσά μου.
Τόσο κοντά, μα τόσο ξένοι και τόσο μακριά...
Τρέχουμε....
Μόνο τρέχουμε, χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον γύρω του.

Απόψε το έμαθα, τυχαία. Με ενημέρωσε πάλι "τυχαία" μια άλλη γειτόνισσα που βρέθηκε στον δρόμο μου. Κάτι μου "λέγαν" πάλι τα πουλιά, μα έπαψα τις "μεταφράσεις". Δεν λένε πολλά καλά, τελευταία. Μαζεύτηκαν πολλά σκούρα σύννεφα σε κάποια σημεία κι η μόνη διέξοδος είναι η μπόρα. Όσο και να θέλουμε αυτό ν' αλλάξει, δεν αλλάζει, δυστυχώς!

Ήξερα! Πώς, δεν ήξερα; Τις εξελίξεις δεν ήξερα! Τι θα άλλαζε αν μάθαινα, τι θ' αλλάξει τώρα;

Μόνο ένα στίγμα. Πες, πως είμαι εκεί, κι αν προλάβω και δεν φύγω ξαφνικά, θα έρθω, όχι για σένα, για μένα... Για όσα δεν προλάβαμε να πούμε, καλή μου γειτόνισσα...

Σ' έβλεπα βράχο, κι είπα ο καρκίνος φοβήθηκε...
Δε ρώταγα...
Λέγαμε μόνο για τον καιρό, για τα λουλούδια που ξεράθηκαν... και δεν ξέρουμε ποια απ' όλα, πάλι... την Άνοιξη, θα ξανανθίσουν...

Μελαγχολική;
Ναι.
Πάντως, όχι αναίσθητη!
Όταν γύρω μου βρέχει, βρέχομαι.
Όταν βγει ο ήλιος, στεγνώνω.

Τα απαγορευμένα

Διάβασα αυτή την ανάρτηση, κάποια στιγμή, δύσκολη για μένα.
Με συγκίνησε πάρα πολύ, γιατί λέει μεγάλες αλήθειες.
Έχω γνωρίσει γυναίκες πραγματικά "πουτάνες" που πληρώνονται, (γιατί υπάρχουν και άλλες, ελεύθερες που δεν τους φαίνεται - είχαν δει πολλά τα μάτια μου όταν δούλευα ξενύχτια στο περίπτερο) έχω δει και τιμολόγιο και τις έχω παραδεχτεί. Κάποιες γυναίκες απ' αυτές, μέσα τους, ακόμα και απ' έξω τους, είναι πολύ κυρίες! Παραδέχονται πως είναι η δουλειά τους και προσπαθούν να είναι εντάξει με τους πελάτες τους.

Ποτέ μου δεν έχω κατακρίνει αυτές τις γυναίκες. Μόνο εκείνες ξέρουν γιατί κατέληξαν σ' αυτή την δουλειά. Μακάρι, να μην έφταναν εκεί και να πουλούν το κορμί τους! Αυτό νομίζω, δεν πληρώνεται, όσο κι αν γράφει το τιμολόγιο...

Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα λοιπόν αυτή την ανάρτηση, καθώς και τις φωτογραφίες.
Ήθελα να σας το πω.
Καλώς; Κακώς; Εσείς θα μου πείτε!

Και η σύμπτωση είναι πως ταξιδεύοντας χθες, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο "ΒΑΡΔΙΑ" του Νίκου Καββαδία (ακόμα δεν το τελείωσα όμως) και συνέχεια ερχόταν στο μυαλό μου αυτή η ανάρτηση, γι' αυτό κι απόψε σας παραπέμπω.

Αξίζει να την διαβάσετε!

Υγ. Γενικώς, το καραβάκι έχει πολύ ωραία θέματα!

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Καλό, Αύριο...

Είναι κάποιες στιγμές που ενώ θέλω να πω πολλά, λέω λιγότερα...
Δεν "ξανοίγομαι" που λέει και η Γιώτα! Εκείνη λέει πως σιγά και σταθερά ξανοίγεται, ενώ εγώ φαίνεται, πάω ανάποδα!
Ωστόσο, σας αγαπάω και σας σκέφτομαι! Αυτή είναι η ουσία!

"Καλό Αύριο" σε όλους μας, "Καλή μας Εβδομάδα" και λίγο περισσότερο για μένα...
Ναι;
Ίσως είναι η πρώτη φορά που γίνομαι λιγάκι εγωίστρια...
Σ'χωράτε με!

Πελάααατες μου!

Στους αγαπημένους μου φίλους-πελάτες μου, ναυτικούς, χαρίζω αυτό το τραγουδάκι γι' απόψε, ευχόμενη "Καλές ψαριές", "Ούριες Θάλασσες" και Υγεία!

Καθαρές χειροτεχνίες

Πάντα μ' άρεσαν τα καφενεία. Ήδη αυτό το μαγαζί το αγαπούσα και μιλούσα γι' αυτό, πολύ πριν γίνει δικό μου.
Μ' άρεσε πάντα να κάθομαι δίπλα στις παρέες, κυρίως σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας και ν' ακούω ιστορίες τους, χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα και με τους νεότερους, εννοείται!
Ανάποδη που είναι η ζωή! Τώρα, ενώ είμαι στην καρδιά του καφενείου, πρέπει να δουλεύω και να χαιρετάω ή να μιλάω από μακριά ή για λίγο με τους φίλους και πελάτες μου.
Ας είναι. Έστω κι έτσι, σιγά σιγά γνωρίζομαι περισσότερο με τους πελάτες μου και όλο και κάτι μαθαίνω.
Έτσι έμαθα προχθές για τα χειροποίητα σαπούνια ενός πελάτη μου απ' την Πλατανιά!
Μου τα έδειξε και δεν το πίστευα ότι τα κάνει με τα χέρια του!
Η βάση του είναι 100% βιολογικό ελαιόλαδο και μετά αρωματικά φυτά και βότανα!
Και τι δεν θα 'δινα εκείνη τη στιγμή να μπορούσα να φύγω απ' το μαγαζί και να πάω να δω, να μάθω και να φωτογραφήσω την τέχνη του από κοντά, γιατί τελικά, είναι τέχνη!
Σαπούνι με Δεντρολίβανο και Μέντα, με Πορτοκάλι και Κανέλα, με Λεβάντα, με Χαμομήλι, με Κατσικίσιο Γάλα και τόσο άλλα! Όλα οικολογικά και φιλικά στο περιβάλλον!
Χάρηκα τόσο πολύ όταν το έμαθα!
Του ευχήθηκα "Καλές Δουλειές" και κλείσαμε ένα ανοιχτό ραντεβού για το μέλλον, στον χώρο του.

Να είμαστε καλά, πρώτα ο Θεός!

Όχι, δεν κάνω διαφήμιση! Στηρίζω το μεράκι και την δουλειά ενός φίλου- πελάτη μου, του Νίκου, μιλώντας στους άλλους φίλους μου γι' αυτόν και για τα "χειροτεχνήματά του"!

PELION NATURAL SOAP
Πλατανιάς - Νότιο Πήλιο Τ.Κ. 37006

Τηλ. 3024230 71268
Fax: 3024230 71230

www.pelionnaturalsoap.gr




Υγ. Α, Νίκο, για το Ξενοδοχείο των Ρόδων, δεν προλάβαμε να πούμε! Τώρα το ανακάλυψα!
Χαίρομαι πολύ για την απόφασή σας να φύγετε από την Αθήνα!
Η επαρχία έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν και σένα!
Εύγε, Νίκο, σε σένα και στην οικογένειά σου!
Παντού "Καλές Δουλειές" και Υγεία!

Όταν τους ιδώμεν όλους υπό το πέλμα μας... Θανάσης Κ. Βογιατζής

Ενώ ο Θανάσης Κ. Βογιατζής εξέδωσε καινούργιο βιβλίο με τίτλο:
"1936"
(Τί έγινε τότε, κύριε Θανάση; Κάτι με τους καπνεργάτες, έμαθα ),
εγώ, έστω κι έτσι, έστω και τόσο καθυστερημένα, θα κάνω μια μίνι παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου του, που ναι, μεν, εγώ, δεν αξιώθηκα ακόμα να διαβάσω, οι Βολιώτες όμως το στήριξαν με το παραπάνω, απ' ότι έμαθα, κι αυτό σημαίνει πολλά, και καλά για το νέο σου βιβλίο!

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ! κύριε Θανάση και ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!
Χαρά στο κουράγιο σας και στην υπομονή σας να βρείτε τόσα αρχεία της ιστορίας μας, να τα ενώσετε, να τα συρράψετε, για τα "ιδούν" τα μάτια μας, κι αυτά, αν "μπορούν"!

Κάποτε δεν τα πήγαινα καλά με την ιστορία, ούτε με τα βιβλία έρευνας. Τώρα, υποκλίνομαι, γιατί κατάλαβα πόσο δύσκολη είναι αυτή του είδους η συγγραφή και πόσο επίπονη.

Δεν είναι για να λέω πολλά. Απλά, σας βγάζω το καπέλο, τόσο εσάς, όσο και όλους τους ερευνητές! Μην κοιτάτε που κάποιοι χαθήκαμε στα μυθιστορήματα, τάχα, πηγαίνοντας μπροστά. Όλοι ξέρουμε καλά πως η ιστορία είναι πίσω μας, αυτή μας στηρίζει... κι ας δείχνουμε ότι την ξεχνάμε...


ΘΑΝΑΣΗΣ Κ. ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ

"Όταν τους ιδώμεν όλους υπό το πέλμα μας..."
Όταν τους πατήσωμεν όλους τελειωτικώς, θα ησυχάσωμεν..."

83η Περιοχή - Επιτροπή Ασφαλείας Μαγνησίας.

Εκδόσεις: "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ" Κατερίνα Καρεκλίδου