Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Δημόσιο "Ευχαριστώ"!

Ένα μεγάλο μεγάλο

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

στους φίλους που έτρεξαν και έδωσαν αίμα για τον αδελφό μου!

Η αυθόρμητη αυτή κίνησή τους με έχει συγκινήσει αφάνταστα!

Ξέρω ότι το αίμα δεν πληρώνεται, δε ξεχρεώνεται ποτέ...

Θεική κίνηση που μπορεί να κάνει ο Άνθρωπος.

Κι ένα ιδιαίτερο "Ευχαριστώ" στον φίλο και πελάτη των χναριών - συνάμα, που πήγε να δώσει αίμα πριν μέρες και δεν του πήραν, γιατί του βρήκαν πολύ μεγάλη πίεση και εκείνος στεναχωρέθηκε πολύ.

"Για μένα ήταν σαν να έδωσες" του είπα, μα φαίνεται, δεν το χωρούσε ο νους του.

Έτσι, σήμερα το βράδυ μου αποκάλυψε το μυστικό:
Δυο μέρες δεν ήπιε ποτό, μόνο και μόνο γι' αυτό! Σήμερα ξαναπήγε στο Νοσοκομείο να δώσει, χωρίς να το ξέρω και ενώ εμείς έχουμε καλυφθεί, και πάλι δεν του πήρανε, γιατί είχε πάλι υψηλή πίεση. Ήρθε στο μαγαζί πολύ στεναχωρημένος, όχι για την υγεία του, αλλά γιατί δεν μπόρεσε τόσες μέρες να κρατήσει τον λόγο του!

Έμεινα άφωνη με την κίνηση αυτού του Ανθρώπου!

Φυσικά του έδωσα τις συμβουλές μου (ευκαιρία να προσέξει περισσότερο την υγεία του κ.λ.π.)
και τον ευχαρίστησα ξανά.

Εκείνος μου είπε πως μόλις γίνει καλά, θα δώσει αίμα στο όνομα του αδελφού μου και μακάρι "ποτέ να μην το χρειαστεί!"

...του είπα να γίνει καλά και να δίνει συχνά για όλον τον κόσμο.

Του είπα κι άλλα, αλλά αυτή είναι η ουσία και το στίγμα που ήθελα ν' αφήσω εδώ στα χνάρια.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Η μαριονέτα



Η μαριονέτα - Πόπη Αστεριάδη

σκόρπια τα όνειρά μου,
μέλη χαλαρά,
σπάσαν οι κλωστές μου,
είναι πια νεκρά

Σκόρπισα. Τσάκισα. Λύγισα. Έσπασα σε χίλια κομμάτια.
Εγώ η δυνατή, λύγισα.
Έστυψα το μυαλό μου για να βρω που είναι η διαφορά αυτή τη φορά και δεν είμαι στην πρώτη γραμμή, ενώ θα 'πρεπε.
Το μυαλό έχει κολλήσει εδώ και μέρες, από χθες είναι εκτός κι έτσι ρώτησα τα πόδια:
"Γιατί δεν τρέξατε; Γιατί λυγίσατε; Ντροπή σας! Με προδώσατε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου."
"Δε φταίμε εμείς..." δικαιολογήθηκαν αυτά. "Η καρδιά σου δεν θέλει να πάει".
"Δεν θέλει; Πώς τολμάτε;"
"Εννοούμε πως δεν αντέχει να πάει, ακόμα. Δεν είναι έτοιμη για την πρώτη γραμμή. Δεν αντέχει σκηνές που θα δει, ξέρει πως θα λυγίσει... Ήδη λύγισε."

Καθόμουνα και κοίταζα για ώρες τα πόδια μου. Ναι, είναι κουρασμένα και πρισμένα τελευταίως, μα κι άλλη φορά ήταν, μα έτρεχαν. Τώρα; Τώρα μουλάρωσαν κι όχι, δεν διεκδικούν κάτι, απλά περιμένουν την εντολή της καρδιάς για να ξεκινήσουν.
Κι εκείνη αργεί να πάρει στροφές. Δεν ήταν έτοιμη γι' αυτό το ταξίδι. Σοκαρίστηκε, ξερυθμίστηκε, διαλύθηκε. Έτσι, δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, ούτε να δώσει εντολές στα πόδια να τρέξουν.

Από τώρα, αρχίζω να συναρμολογούμαι. Μαζεύω τα κομμάτια μου, σκεπάζω αεροστεγώς την πληγή που άνοιξε για να μην την βλέπω ούτε εγώ, περνάω πιο χοντρά σχοινιά στην μαριονέτα μου, ετοιμάζομαι απ' όλες τις απόψεις, αναστηλώνομαι και πάω.

Πόδια, καρδιά και όλο το σώμα σύντομα θα είναι εκεί. Στην πρώτη γραμμή και για τον δικό μου άνθρωπο. Στον ξένο είναι πάντα πιο εύκολο. Στον πολύ δικό μου όμως, δεν το ήξερα. Παραλύω ακόμα και στην είδηση. Δεν πρέπει όμως. Πρέπει να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι και οι δικοί μου άνθρωποι σιγά σιγά θα Φύγουν.

"Καλά είναι να γίνεται με τη σειρά... Πρώτα ο μεγαλύτερος, μετά ο μικρότερος..." είπε κάποιος.
Βόμβες στ' αυτιά μου.
Δεν υπάρχει σειρά στην αγάπη, στους ανθρώπους, στ' αδέλφια.
"Οποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, θα σε πονέσει" έλεγε η μάννα μου για τ' αδέλφια μου.
Το καταλάβαινα...
Τ' άλλο δεν είχα συνειδητοποιήσει...
Πονάνε πολύ και τα δάχτυλα μεταξύ τους, όταν κοπεί ένα άλλο δάχτυλο απ' το ίδιο χέρι.
Δεν θέλω να κοπεί κανένα δάχτυλο, κανενός χεριού.
Ποτέ!
Πονάει!
Κι αν είναι πολλά τα δάχτυλα... πόσος πόνος;
Καλύτερα να κοπεί ολόκληρο το χέρι!
Δεν τ' αντέχω!

"Πρέπει να αρχίσεις ν' αντέχεις. Είσαι μεγάλη πια!" είπε κάποιος, κάποιοι.
"Καλύτερα πρώτα εγώ!"
"Ντροπής πράγματα!Εύκολες κουβέντες..." είπε κάποια.
"Έχεις οικογένεια και παιδιά. Είσαι νέα!" συμπλήρωσε κάποιος.

Δε μπορώ μάννα! Μη μου πάρεις ακόμα, κανένα δάχτυλο! Τα χρειάζομαι όλα! Θέλω να μάθω μουσική. Θα σου παίζω τραγούδια...

Όχι, ακόμα μάννα! Δεν είμαι έτοιμη. Μη μου το κάνεις αυτό! Δώσε μου χρόνια να συνηθίσω στην ιδέα...

Ήδη είμαι πληγωμένη από απουσίες. Μη μου δώσεις κι άλλες. Άσε να κλείσουν καλά οι παλιές πληγές. Μη με ματώνεις πάλι! Σε παρακαλώ!
Που είσαι;
Μ' ακούς;
Είσαι εκεί δίπλα του απόψε;
Είδες που τα δάχτυλά σου είναι όλα ενωμένα;
Αυτό δεν αρκεί, μάννα, για ν' αλλάξουν οι αποφάσεις εκεί ψηλά;

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Καρκίνος

Ότι αφορά τον καρκίνο.

Έτσι τον είδα τον αετό



Τον είδα τον αετό στα δυο στενά
τον είδα με σπασμένα τα φτερά
σε φίλο, σε γνωστό να μη μιλάει
στα χέρια του τη νύχτα να κρατάει

Έτσι τον είδα τον αετό
πρώτη μου φορά
με το κεφάλι του σκυφτό
και χωρίς φτερά

Τον είδα τον αετό στα δυο στενά
να κλαίει σαν παιδί στα σκοτεινά
Και να 'ξερα τι έχει και πονάει
μα ένα αετό, ποιος τον ρωτάει;


Έτσι τον είδα τον αετό
πρώτη μου φορά
με το κεφάλι του σκυφτό
και χωρίς φτερά

Δημήτρης Μητροπάνος

Δεν ξέρεις τι είναι πόνος



Δεν ξέρεις τι είναι πόνος
να είσαι μόνος
είναι καημός
Να 'ναι Σαββάτο βράδυ
και το σκοτάδι Ωκεανός
Δεν ξέρεις τι είναι πόνος

Είναι παιδί που κλαίει
φωτιά που καίει
τ' απόβραδο
Πήγε λοιπόν χαμένο
κι αυτό το Σαββατόβραδο

Δεν ξέρεις τι είναι πόνος
να είσαι μόνος
και να γερνάς
από τη μοναξιά σου
στην ερημιά σου
να ξαναπάς

Δεν ξέρεις τι είναι πόνος
να είσαι μόνος
και να γερνάς

Δημήτρης Μητροπάνος

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Μαθήματα ζωής



Μαθήματα ζωής

Για να ξέρουμε τι μας γίνεται



Διαδώστε το, αντιγράψτε το.. Αυτό το βίντεο δεν πρέπει να κατεβεί από το YouTube και το διαδίκτυο..

Απ' ότι γνωρίζουμε, είναι η πρώτη φορά που γίνεται τέτοιου είδους κινηματογραφική λήψη από αέρος, και μάλιστα από τόσο κοντινή απόσταση..

Πρόκειται για την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη των chemtrail που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής..

(διαβάστε περισσότερα στο http://imerologio.info/index.php?id=88 )

(προς Moccahead και λοιπούς αρνητές του φαινομένου των chemtrail: ρίξτε μια ματιά και στις φωτογραφίες που έχω αναρτήσει εδώ: http://www.imerologio.info/index.php?... )
Κατηγορία:

Ειδήσεις και πολιτική
Ετικέτες:

* chemtrail
* χημικές ουρές
* ελεύθεροι αιθεροβάμονες
* eleftheroi aitherovamones
* imerologio
* ημερολογιο
* αεροψεκασμοί
* δηλητήρια
* dhlhthrio
* πιλότοι
* pilotos
* συνομιλία
* synomilia
* συνομωσία
* synomwsia
* απόδειξη
* apodeiksh
* απόλυτη
* αδιαμφισβήτητη adiamfisvhthth
* άγνωστος
* agnwstos
* πόλεμος
* polemos

Τι λείπει;



Τι λείπει;

Κουράγιο στην Χαρούλα

Η Χαρούλα μου είναι φίλη ζωής. Την ξέρω απ' τον προηγούμενο αιώνα...
Πάντα την σκέφτομαι, ειδικά τώρα που πονάει, την σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ.
Δε βοηθάει όμως αυτό. Μόνη της θα περάσει αυτό το λούκι της απουσίας του Δημήτρη της.
Είναι πολύ δύσκολος ο πρώτος καιρός. Μέχρι να πιάσει κάκαδο η πληγή, να γίνει συνήθεια το τραύμα, θα περάσει καιρός...
Τώρα που πενθεί, μέσα της κυρίως, δεν μπορώ να δουλέψω στο μπλογκ της.
Μπορώ όμως στο δικό μου να αντιγράψω απ' το βιβλίο της "Μελίρρυτοι λόγοι" ένα ποίημα, μια και ο Δημήτρης της ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος έρωτάς της. ΄"Από παιδιά μαζί. Περάσανε μαζί όμορφα χρόνια", όπως μου λέει και ξαναλέει αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο και η φωνή της σπάζει...

Ο πρώτος Έρως

Είπα. Ω, φως, ώ στέναγμα
ώ πεθυμιά μου τόση
Ανάμεσα απ' τα σύννεφα
γαλάζιοι ουρανοί,
τον ήλιο μη μου κρύβετε,
τον Έρωτα που θάρθει
καβάλα στην αυγή,
αφήτε τη νυφιάτικη στολή
να ξαρματώσει.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Το μωρό μας - τα μωρά του κόσμου

Τα νέα για το δικό μας νεογέννητο είναι καλύτερα. Έμαθα και ένα ευχάριστο σήμερα. Έπαψαν να το έχουν διασωληνωμένο, η επέμβαση πέτυχε, αντιδρά καλά, μάλλον θα ζήσει, απλά, δεν θα γίνει ποτέ Ολυμπιονίκης!
Σκασίλα μας! Λες κι εμείς, γίναμε!
Αρκεί μόνο να ζει φυσιολογικά, όπως όλοι μας.
Το αεροβαφτήσανε κι ο Άγιος Νικόλαος έκανε το θαύμα του!

Νικολή, γίνε γρήγορα καλά! Δεν αντέχει άλλο μακριά σου η μαμά και ο μπαμπάς!

Ειδήσεις

Ενδιαφέρον!

Γραμμένα με αίμα - Γιώτα Στρατή



Γραμμένα με αίμα

Γιώτα Στρατή

Είδα στον ύπνο μου και στο ξύπνιο μου

Ξύπνησα τρομαγμένη από ένα παράξενο όνειρο.
Η λέξη "αλήτισσα" χτυπούσε στ' αυτιά μου, μέχρι που την άκουσα και στο τηλέφωνο απ' την φωνή μιας φίλης που της την είπε ο άντρας της!

Έπαθα σοκ.
Όταν οι συμπτώσεις δένουν, κάτι παθαίνω.

Της είπα της φίλης πως ο πόνος πρέπει να δένει το ζευγάρι και εκείνη μου είπε:
"Δεν με νοιάζει! Πήγα χαμένη! Μια ολόκληρη ζωή!"

Την βρήκα σκληρή. Αδύνατον να την μαλακώσω. Όταν ο άνθρωπος πονάει, φαίνεται πως γίνεται πολύ σκληρός και εγωιστής.

"Άκου να με πει εμένα αλήτισσα! Εγώ που θυσίασα τη ζωή μου δίπλα του!"

Είχε δίκιο. Βαριά τα λόγια που τσακίζει η γλώσσα πολλές φορές, μα αν υπάρχει βάθος κι αγάπη, όλα ξεχνιούνται και συγχωρούνται.

"Δεν υπήρχε και το ξέρεις! μου είπε. Προξενιό ήταν."

"Κι όμως, υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή", ήθελα να της πω, όπως και για το προφητικό όνειρό μου, μα δεν της είπα τίποτα. Την άφησα να ξεσπάσει λέγοντας τον πόνο της σε μένα, αφού έτυχε και με πέτυχε στο τηλέφωνο και είχα και χρόνο να την ακούσω.

Πολύς πόνος έχει πέσει γύρω γύρω στους γνωστούς και φίλους μου.
Τι γίνεται;
Κι αφού είναι πολύς, ξαφνιάζομαι που δεν ενώνει, αλλά εναντιώνει...

Αναρρωτιέμαι: Γιατί;

Το όνειρο, απ' όσο θυμάμαι μετά από τόσες ώρες:

Είδα ένα δέντρο γυμνό, όπως είναι το χειμώνα σε νάρκη. Δεν είχε κλωνάρια και δεν το έβλεπα ολόκληρο. Χοντρός κορμός, κι είχα την αίσθηση πως αυτός ο κορμός ήταν κούφιος. Τότε είδα έναν άγνωστο άντρα να σκαρφαλώνει στον κορμό του. Ανέβαινε, ανέβαινε, μέχρι εκεί που αρχίζουν τα κλωνάρια. Δεν είχε όμως αυτό το δέντρο κλωνάρια. Χωριζόταν σε ένα χοντρό δίχαλο, κι αυτό το είδα μέχρι κάποιο σημείο. Σα να εστίαζε μόνο εκεί ο φακός μιας κάμερας.
Η σκέψη μου ήταν ότι αυτός ο άντρας θα τσακιστεί και φώναζα: "Θα πέσει! Θα πέσει!"
Εκείνη τη στιγμή είδα τον κορμό να σπάει, κορμός και άντρας να πέφτουν στο κενό κι εκείνος να φωνάζει με θυμό: "αλήτισσα!"
Ξύπνησα. Παράξενο όνειρο. Ψάχτηκα να δω τι σήμαινε το όνειρο και γιατί αυτός ο άντρας δεν είπε: "Πεθαίνω!" Ψάχτηκα για το αν αυτή η έκφραση μπορεί ν' ανήκει σε μένα, αλλά ευτυχώς, ποτέ δεν μου την έχουν πει, ούτε συχνάζει στο λεξιλόγιό μου.

Τελικά, ήταν που θα με έβρισκε μια φίλη που την γνωρίζω χρόνια και θα την άκουγα από κει.

Το δέντρο τάχα ήταν καρυδιά, κι απ' ότι είδα στον ονειροκρίτη σημαίνει στενάχωρες ειδήσεις.
Αυτό το ξέρω. Γύρω γύρω και στη μέση στεναχώρια επικρατεί. Κι εγώ έχω τα δικά μου. Δεν παύω όμως να λέω σε όλους ότι ο πόνος πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους. Τίποτα δεν μένει εδώ. Τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας.
Κι αν η ζωή μας δεν ήταν όπως θέλαμε, αυτό το "πήγα χαμένη" που μου είπε η φίλη με τόση πίκρα, ίσως δεν έχουμε δικαίωμα να το λέμε.
Αυτή ήταν η μοίρα μας, αυτός ήταν ο ρόλος μας και το πεπρωμένο μας σ' αυτή τη ζωή.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερος, θα μπορούσε να είναι όμως και χειρότερος!
Γι' αυτό, ας κάνουμε τον σταυρό μας κι ας ευχαριστήσουμε, κι ας παρακαλέσουμε να είναι καλύτερο αυτό που θα 'ρθει στον επίλογο της ζωής μας.
Ας βοηθήσουμε εμείς να γραφτεί καλύτερος, κάνοντας καλύτερες και πιο ουσιαστικές τις σχέσεις μας.
Έτσι θα φύγουμε πιο ανάλαφροι και χωρίς να κουβαλάμε βαρίδια πίσω μας.
Εκείνη είπε είναι νεότερη και έχει μια ζωή μπροστά της.
Μακάρι, αν κι αυτό δεν το εξασφαλίζει κανείς!
Θα μπορούσε να είχε χωρίσει προ πολλού, να ζήσει με τα παιδιά της, αλλά η γκρίνια της είναι μεγάλη. Αφού τον αγαπάει στο βάθος τον Χρήστο και δεν μπορεί χωρίς αυτόν!
Έχει γίνει ένα με τη ζωή της.
Απλά, είναι οι κακές στιγμές που μερικές φορές ταράζουν τις ισσοροπίες των ζευγαριών.
Συνήθως φταίνε τα προβλήματα και κυρίως είναι τα οικονομικά, αν κι εγώ δεν βάζω πιο ψηλά κανένα άλλο πρόβλημα εκτός απ' την υγεία!

"Τρεις αυτοκτόνησαν στον Βόλο", έλεγε κάποιος πελάτης προχθές στην παρέα του. "Οι λόγοι οικονομικοί!"

Αλίμονο! Φτάσαμε να ζυγίζουμε την ζωή με την τσέπη! Αλίμονο!

Και βρέχει πολύ!

Το ήξερα...
Το περίμενα.
Όχι, δεν είχα ακούσει το δελτίο καιρού.

Βρέχει!

Βρέχει!

Και ναι!

Σήμερα έβρεξε!
Ήμουνα στο μαγαζί. Καθάριζα...
Γενική καθαριότητα, που λένε.
Για όλη τη βδομάδα.
Έμειναν τα τζάμια για αύριο.
Δεν έφτανα, δεν πρόκαμα...
Αύριο.
Να είμαστε καλά!

Όσα βλέπει η πεθερά...
Δεν βλέπει, πια.
Ή βλέπει;
Ειδικά αύριο, δηλαδή σήμερα...
Ναι. Βλέπουν και οι δυο. Πεθερά και πεθερός.

Να είστε χαρούμενοι εκεί που είστε!
Μην ανησυχείτε, αντέχουμε!
Δύσκολοι οι ρόλοι που μας έτυχαν, μα θα τα καταφέρουμε!
Θα φανεί στο χειροκρότημα...

Κάνατε λάθη;
Εμείς να δεις!

Η νεροκολοκύθα μας...








Η νεροκολοκύθα μας - οι νεροκολοκύθες μου... (μου έφερε εννιά!)

Η αγάπη μας....

Ευχαριστώ, Πανάγο!

Σ' αγαπώ ΠΟΛΥ, Πανάγο!




Μου έλειπε πολύ. Ήρθε και μου έφερε έτοιμες, μεγάλες και πολλές, εφόσον εμένα κοντεύουν να ξεραθούν και τα λουλούδια μου ακόμα...

...Ήρθε. Τον μύριζα σα σκυλί. Τον χάιδευα συνέχεια. Τον έψαξα όπως η μάνα το μωρό. Βρήκα ένα σημάδι κρυμμένο. Έμαθα την ιστορία του που δεν την ήξερα.
"Δεν είναι τίποτα. Πέρασε."
"Να προσέχεις, Πανάγο!Αλλιώς θα σε σκοτώσω!Να τον προσέχεις, Ελένη μου!"
"Τον προσέχω, κορίτσι μ'!"

Κορίτσ';
Μα, που πήγε αυτό το κορίτσι;

Άσε τη ζωή να κυλήσει...








Άσε τη ζωή να κυλήσει...
στα δικά της χνάρια, Νίκο μου!

Ποιήματα Γεωργίου Δ. Ζαχαρόπουλου












Ποιήματα Γεωργίου Δ. Ζαχαρόπουλου

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Δεν έχω κέφι να κάνω τίποτα ιντερνετικά.
Ίσως φταίει το ότι δεν ξεκουράστηκα.
Ίσως γιατί μου λείπει η θάλασσα, το χωριό, η βόλτα.
Ίσως γιατί ξημερώνει της Αγίας Παρασκευής...
Ίσως μου φταίει η ζέστη, η πανσέληνος, η έλλειψη χρόνου, το καλοκαίρι που ήδη φεύγει μόνο του... χωρίς εμένα.
Πολλά μου φταίνε και ελπίζω να περάσουν γρήγορα.
Δεν με μπορώ έτσι.

Ενημέρωση

Χρήσιμη σελίδα για το Φέισμπουκ.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Σύμπτωση

Christos Christodoulidis 25 Ιουλίου στις 6:04 μ.μ. Απάντηση
Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένας άνθρωπος που περπάταγε στο δάσος. Στην διαδρομή αυτή του έμαθαν να έχει αξίες και ιδανικά. Νόμιζε ότι με αυτά θα μπορούσε να συνεχίσει χωρίς προβλήματα την πορεία του στο δάσος. Πίστευε ότι και οι υπόλοιποι γύρω του έχουν το ίδιο σύστημα αξιών και δεν ήταν λίγοι αυτοί που βρήκε στην διαδρομή και γίνανε ομάδα μαζί του. Μα στην πορεία του παρουσιάστηκε μπροστά του ένα θηρίο άγριο, μανιασμένο. Προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με τις αξίες του. Μάταια. Προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με τα ιδανικά του. Μάταια. Το θηρίο τον πλήγωσε, τον γέμισε δαγκωνιές, παραλίγο να τον σκοτώσει. Μα κάπως του ξέφυγε. Κρύφτηκε ,αποτραβήχτηκε σε μια σπηλιά, για να επουλώσει τις πληγές του. Εκεί είδε χαραγμένο πάνω σε ένα βράχο «επιβίωση σημαίνει διατήρηση στη ζωή ύστερα από την αντιμετώπιση αντίξοων συνθηκών» Τώρα περιμένει να γίνει καλά. Το βλέμμα του είναι κολλημένο στο βράχο…

Σύμπτωση! Αυτό δένει με τις χθεσινές αναρτήσεις που ακόμα δεν εμφάνησα!

Δελτίο ΤΥΠΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΛόγωΤέχνης»: Ηλεκτρονικός διαγωνισμός διηγήματος με θέμα την Τέχνη

στον δικτυακό τόπο http://contest.artspot.gr

Σε πείσμα όσων επιμένουν να χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή ως αντικαλλιτεχνική, η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Artspot διοργανώνει ηλεκτρονικό διαγωνισμό λογοτεχνικής σύνθεσης με τίτλο «ΛογωΤέχνης». Στόχος του διαγωνισμού είναι να αποτελέσει την αφορμή για τους συμμετέχοντες να αποτυπώσουν μέσω του γραπτού λόγου τη σημασία της τέχνης στην καθημερινότητα. Λέξεις αλιευμένες από διαφορετικούς χώρους της καλλιτεχνικής δημιουργίας αναμένουν να συνδυαστούν, διαμορφώνοντας λογοτεχνικά κείμενα που αναδεικνύουν τη θέση που κατέχει η τέχνη στη ζωή μας.

Το θέμα: Ο θεματικός άξονας του διαγωνισμού αφορά την Τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις. Οι συμμετέχοντες θα πρέπει στην πλοκή του διηγήματος που θα συγγράψουν να συμπεριλάβουν τις ακόλουθες 7 λέξεις, που εκφράζουν αντίστοιχα τις βασικές μορφές τέχνης: Πένα – Καμβάς – Μάσκα – Βιολί – Άγαλμα – Κάμερα – Τανγκό

Η Κριτική Επιτροπή:

· Eλένη Γκίκα, Συγγραφέας – Κριτικός βιβλίου

· Λεία Βιτάλη, Συγγραφέας

· Μάνος Κοντολέων, Συγγραφέας – Κριτικός βιβλίου

· Θανάσης Χειμωνάς, Συγγραφέας

· Γιάννης Φαρσάρης, Υπεύθυνος διοργάνωσης του διαγωνισμού εκ μέρους του φορέα Artspot

Διάρκεια του διαγωνισμού: Ημερομηνία έναρξης του Διαγωνισμού είναι η 20η Ιουλίου 2010 και ημερομηνία λήξης η 15η Σεπτεμβρίου 2010.

Έκταση των κειμένων: Τα διηγήματα δεν θα πρέπει να ξεπερνούν σε έκταση τις 1.000 λέξεις.

Οι Νικητές: Τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής θα απονείμουν 3 βραβεία και 3 επαίνους, που θα απονεμηθούν σε ειδική τιμητική εκδήλωση, η οποία θα διοργανωθεί από την εταιρεία Artspot.

Ο Διοργανωτής: Η Artspot είναι μία αστική μη κερδοσκοπική Εταιρεία με σκοπό την προώθηση και προβολή του Πολιτισμού. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2009, οι δραστηριότητες της όμως ξεκίνησαν από τον Νοέμβριο του 2007, με την δημιουργία της ηλεκτρονικής κοινότητας Ελλήνων Δημιουργών – για επαγγελματίες ή ερασιτέχνες – www.artspot.gr.

Ακολούθησαν ομαδικές δράσεις με συμμετοχές σε διεθνείς διαγωνισμούς και εκθέσεις, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκαν ομαδικές εκθέσεις των μελών της κοινότητας. Το www.artmagazine.gr ήταν η φυσική προέκταση του artspot.gr, εισάγοντας νέα δεδομένα στον τομέα του Ηλεκτρονικού Τύπου, ενώ παράλληλα οι μουσικές επιλογές του ψηφιακού ραδιοφώνου Art.radio αποτέλεσαν μια μοναδική συντροφιά, αλλά και πηγή γνώσης για τους λάτρεις της ποιοτικής μουσικής.

Αναλυτικές πληροφορίες για τους όρους συμμετοχής στον Διαγωνισμό Διηγήματος «ΛογωΤέχνης» είναι διαθέσιμες στον δικτυακό τόπο http://contest.artspot.gr και στο email contest@artspot.gr.

Αλίμονο...



Και έτσι και αλλιώς... στενάχωρα.

Μέτρα για ... πήδημα από ψηλά

Νέα φορολογικά μέτρα αναμένεται ότι θα προωθήσει η κυβέρνηση από τον Σεπτέμβριο, με στόχο την άντληση πρόσθετων εσόδων της τάξεως των 4,2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την εφημερίδαα, το νέο πακέτο φορλογικών μέτρων θα περιλαμβάνει:

Το μνημόνιο επιβάλλει τη μετάταξη προϊόντων από τον συντελεστή του 11% στο συντελεστή του 23%. Σήμερα, στο 11% ανήκουν μεταξύ άλλων τα τρόφιμα, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, τα φάρμακα, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Από τη μετάταξη προϊόντων πρέπει να αντληθεί ένα δισ. ευρώ μέσα στο 2011.

Σε ό,τι αφορά εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες, σχεδιάζεται να αλλάξουν συντελεστή, ώστε σε συνδυασμό με τα μέτρα για το «κυνήγι των αποδείξεων» να επιτευχθούν τα προσδοκώμενα έσοδα.

Σε κάποιες κατηγορίες (εστιατόρια, οικοδομικές εργασίες, μπαρ) έχει παρατηρηθεί μειωμένη ζήτηση αποδείξεων. Σχεδιάζεται λοιπόν, γι' αυτές τις κατηγορίες, να θεσπιστούν κίνητρα προς τους καταναλωτές, για να ζητούν αποδείξεις.

Για παράδειγμα, οι αποδείξεις από εστιατόρια μπορεί να μετρούν διπλά στο συνολικό «καλάθι» του κάθε φορολογούμενου, ώστε αν η αναγραφόμενη αξία είναι 100 ευρώ, στο «καλάθι» να λαμβάνεται υπόψη ποσό 200 ευρώ.

Στα τέλη κυκλοφορίας, για τα αυτοκίνητα που θα ταξινομηθούν από την 1η Ιανουαρίου του 2011 και μετά, θα υπολογίζονται με βάση τις εκπομπές αερίων. Για τα ΙΧ που έχουν ταξινομηθεί πριν από την 31η Δεκεμβρίου του 2010, θα ισχύσουν δύο αλλαγές:

Αναμένεται να καταργηθεί η εισφορά για τα μεγάλου κυβισμού (επέφερε επιβαρύνσεις 150-650 ευρώ για τα ΙΧ άνω των 1.929 κυβικών).

Η ηλικία δεν θα παίζει ρόλο και τα τέλη κυκλοφορίας θα υπολογίζονται μόνο με βάση τον κυβισμό. Αναμένεται να χρησιμοποιηθούν τα τέλη του 2009 προσαυξημένα κατά 10%-15%.

Αν ισχύσει αυτή η λύση (οι τελικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί ακόμη), τότε θα ελαφρυνθούν οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού, αλλά και των μικρού κυβισμού τα οποία είχαν πρωτοκυκλοφορήσει πριν από το 2000.

Παράλληλα, θα επιβαρυνθούν όσοι έχουν σχετικά καινούρια αυτοκίνητα (ταξινομημένα μετά το 2000) με κινητήρα κάτω από 2.000 κ.εκ.

Οι νέες -αυξημένες- αντικειμενικές αξίες αναμένεται να ισχύσουν από την 1η Ιανουαρίου του 2011, με στόχο να φέρουν πρόσθετα έσοδα τουλάχιστον 400 εκατ. ευρώ. Αυτά θα προέλθουν κυρίως από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, καθώς οι μεταβιβάσεις έχουν «παγώσει».

Σχεδιάζεται να υπάρξει αύξηση στο αφορολόγητο για αγορά πρώτης κατοικίας και στο αφορολόγητο των γονικών παροχών, ώστε να μη θιγούν οι ασθενέστεροι.

Σε ό,τι αφορά τους φόρους για τις επιχειρήσεις, οι μεγάλες κερδοφόρες εταιρείες θα βρεθούν αντιμέτωπες με μία ακόμη έκτακτη εισφορά (10% επί των κερδών), με στόχο την άντληση εσόδων 600 εκατ. ευρώ.

Το υπουργείο Οικονομικών δέχεται έντονες πιέσεις να μειώσει τη φορολογική επιβάρυνση στα διανεμόμενα κέρδη (μερίσματα), η φορολόγηση επί των οποίων μπορεί να φτάσει ακόμη και το 50% με το νέο νομοθετικό πλαίσιο.

Εκτός από από τον υπολογισμό των τελών κυκλοφορίας με βάση τις εκπομπές, θα θεσπιστούν και άλλοι «πράσινοι φόροι», με στόχο την άντληση εσόδων ύψους 300 εκατ. ευρώ.

Πάντως, αν και ηπροετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει, πληροφορίες από το υπουργείο Οικονομικών, που επικαλείται η εφημερίδα, αναφέρουν ότι το κύριο βάρος για την άντληση των 300 εκατ. ευρώ θα πέσει στις επιχειρήσεις.

Από τα τεκμήρια των επαγγελματιών πρέπει να αντληθούν έσοδα 400 εκατ. ευρώ. Αυτά θα προέλθουν τόσο από τα τεκμήρια διαβίωσης που ισχύουν για όλους τους επαγγελματίες όσο και από την ενεργοποίηση του νέου μηχανισμού αυτοελέγχου.

Ο μηχανισμός αυτός (που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή, αλλά θα ισχύσει το 2011) αναγκάζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες να εμφανίσουν περισσότερα έσοδα (και κατά συνέπεια να πληρώσουν περισσότερο φόρο), για να μην υπαχθούν σε φορολογικό έλεγχο.

Πηγή

Για λίγο ακόμα...

Κυριακή, έξι και είκοσι έξι πρωί.
Πράγματι. Μόνο μια τρελλή και άρρωστη σαν κι εσένα θα καθότανε ακόμα στον υπολογιστή, Κατερίνα και το ξυπνητήρι για τις δουλειές της Κυριακής, ήδη μετράει χρόνο!
Χαζή!

Ναι, είμαι. Ήμουνα. Για λίγο χρόνο ακόμα...
για ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στους άλλους.
μετά, τέλος!
Με προδίνουν και οι δυνάμεις μου, άλλωστε, κι έχω υποχρεώσεις και οικογένεια.
Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αυτοπροδίνομαι.

Καλό σου Ταξίδι, κυρία Μαρία...



Κοντεύω να κλείσω εικοσιτετράωρο απ' την ώρα που έμαθα για το Μακρινό και συνάμα ξαφνικό Ταξίδι της Πρεσβυτέρας κυρίας Μαρίας και μαμάς της γνωστής κι αγαπημένης φίλης σε όλους μας, Ιουστίνης Φραγκούλη.

Εδώ σ' αυτήν την καθαρή ανάρτηση, ( οι άλλες μπορούν να περιμένουν) μια καθαρή σιγή στον πόνο της φίλης που τώρα γίνεται διπλός. Σκληρός και παρήγορος συνάμα, γι' αυτό το άδικο και πρόωρο ζευγάρωμα μάνας και κόρης στον ουρανό...

Η λέξη "Κουράγιο" είναι λίγο.
Η λέξη "Λυπάμαι" είναι ...
ΤΙ;

"Κρανιολογία ή να ζει κανείς ή να μη ζει;"



Έτοιμο και το βιντεάκι με το ποίημα του Γιάννη Μαηλίδη - Ντιλέτου που περιμένει να το δει με τόση αγωνία και ανήκει στη μέρα του χθες, Σαββάτου.

Μέσα σ' όλα και ο Γιάννης και η ποίηση, χθες.
Ναι, αφού ποίηση είναι και η ίδια η ζωή μας.

Μόνο που κι αυτή τελείώνει κάποτε, όπως και όλα τα ποιήματα...

Για τον Γιάννη και τις συζητήσεις μου μαζί του, όπως και με τους άλλους φίλους πελάτες (δεν είναι απαραίτητο το "πελάτες" πάντα, ευτυχώς ή δυστυχώς μπορώ και τα ξεχωρίζω εύκολα)θα γράψω άλλη στιγμή.

"Κρανιολογία ή να ζει κανείς ή να μη ζει;" ο τίτλος του ποιήματός του.



Το προηγούμενο Σάββατο

Για το προηγούμενο Σάββατο, θα μιλήσω άλλη στιγμή, όπως και για την υπόλοιπη μέρα του σήμερα.
Ελπίζω να είμαι καλά και να προλάβω.
Εσείς, έτσι κι αλλιώς, δεν χάνετε τίποτα!
Εγώ, πόσα κεφάλαια ήδη, δεν ξέρω απ' τη ζωή σας;
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για να γράφουν από ανάγκη και κυρίως να απολογούνται για το τι αισθάνονται σε καθημερινή βάση.
Εγώ, ας πούμε ότι κουβαλάω κατάλοιπα παιδικής ηλικίας κ.λ.π.

Χωρίς "ας πούμε".
Κουβαλάω.
Δεν ντρέπομαι όμως γι' αυτά, ούτε ρίχνω ευθύνες στα δύσκολα χρόνια, στους γονείς μου κ.λ.π., ούτε τα φορτώνω στις πλάτες των φίλων μου.
Προσπαθώ να δέχομαι τους άλλους όπως είναι, μα... ψάχνω πράγματι και για κάτι ποιο καθαρό και αληθινό, νομίζω πως το βρίσκω, μετά... εύκολα θολώνει και δεν είναι η ματιά μου, δυστυχώς... Το έχουν δει οι άλλοι ήδη, πολύ πριν από μένα, κι όταν επαληθεύονται ή γίνονται ίδιοι, τότε... πράγματι χάνω το φως μου.
Δεν ξέρω που να κοιτάξω.
Γι' αυτό το ψάχνω, ακόμα κι όταν προέρχεται από χαραμάδα κι όχι κατευθείαν απ' τον ίδιο τον ήλιο.

Απολογία προκύψασα

Πήγε τέσσερις παρά δέκα. Δεν ξέρω τι θα κάνω με τις προηγούμενες αναρτήσεις μου. Μπορεί και να τις βγάλω στον αέρα, μα χρειάζονται διόρθωμα. Υπάρχουν πολλά ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη. Τα έβλεπα και τα προσπερνούσα, γιατί το ρολόι τρέχει.

Απόψε στράφηκα σε μιαν απολογία, άνευ σημασίας για πολλούς.
Το είχα ανάγκη.
Ίσως φταίει η πανσέληνος.
Ίσως η ψυχολογία μου.
Θέλω να ξεκαθαρίζω καταστάσεις κι εδώ είναι το βήμα μου τώρα. Εδώ έρχονται οι νέοι φίλοι, εδώ και οι παλιοί, όσοι με ψάχνουν. Κι αυτό είναι το καλό με μένα. Τους παιδεύω πολύ, όχι εσκεμμένα, αλλά με ψάχνουν, ειδικά εδώ στα μπλογκ. Αυτό νομίζω πως λέει κάτι. Αν κουβαλούσα τόση ψευτιά, θα ήμουνα απαρατήρητη και στη ζωή μου. Όμως, δεν είμαι. Γι' αυτό και έχω πολλούς εχθρούς.
Δεν με λυγάει. Παλεύω για την αλήθεια μου και προσπαθώ να την βελτιώνω, όσο μ' αφήνουν τα εμπόδια της ροής της ζωής μου, τα απρόοπτα, ακόμα και τα εσκεμμένα.
Κι όταν η αλήθεια μου σκοντάφτει με την αλήθεια των άλλων, δεν διστάζω ποτέ να την συζητήσω, ακόμα και στον αέρα.
Δεν είμαι απ' τους τύπους που ντρέπονται να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη και που την εννοούν πραγματικά, αρκεί να έχω κάνει πράγματι, λάθος!

Όμως...

Η μέρα του Σαββάτου ξεκίνησε δύσκολα, είχε πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, κούρασης, συζητήσεων, στιγμών, πέρασε.

Ήρθα σπίτι ένα πτώμα στις έξι τ' απόγευμα, ενώ έπρεπε στις τρεις. Ο αδελφός μου με την γυναίκα του έφυγαν νωρίτερα, μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν πως εγώ κατέρρεα και έπρεπε επειγόντως να κοιμηθώ, για να στηλωθώ.

Εγώ όμως, αντ' αυτού, έτρεξα στο ίντερνετ και στην σελίδα της Ιουστίνης. Ίσως κάτι να μην κατάλαβα καλά, σκεφτόμουνα όλη μέρα. Ήμουνα και άυπνη το πρωί.

Τίποτα. Εκείνη επέμενε να γράφει λογοτεχνικά (λίγοι συγγραφείς το μπορούν αυτό) ότι η μαμά της Έφυγε! Τότε κάθισα στην καρέκλα, αποφασισμένη να καταλάβω χρόνους, πως και γιατί.
Παραδέχομαι πως, "πως και γιατί" δεν κατάλαβα, δεν ήταν εύκολο να συγκεντρώσω το μυαλό μου, (κολύμπησα με τόσα κύματα αυτές τις μέρες, τι να σου κάνει;), κατάλαβα όμως πως η μαμά της έχει μέρες που Έφυγε, ότι και οι άλλοι ιντερνετικοί φίλοι της, ακόμα και οι περισσότερο κοντά της, το έμαθαν μέσα απ' το μπλογκ της και όχι απ' την δια ζώσης επικοινωνία κι αυτό με πλήγωσε ιδιαίτερα. Όχι τόσο για μένα, αλλά για την ίδια. Σκέφτηκα ότι θα ένιωσε πολύ μόνη, κι ότι ένα σχόλιο από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται φίλοι, πραγματικά, δεν φτάνει.

Ήθελα να της τηλεφωνήσω, απ' το πρωί. Τηλέφωνο σε πρώτη ζήτηση, δεν υπάρχει. Ούτε και χρόνος. Ασφυκτικά πιεσμένη. Και τι να πω; Τόσες μέρες μετά, τώρα να βιαστώ; Γιατί; Για να αποδείξω ότι λυπήθηκα; Ότι από σήμερα την σκέφτομαι περισσότερο; Πάντα και όλους τους ανθρώπους που ενώθηκαν για κάποιο λόγο οι στιγμές μας ή οι ψυχές μας, τους σκέφτομαι πολλές φορές την ημέρα. Δεν μπορώ όμως να τους το αποδεικνύω συνέχεια. Πες κι ότι με κούρασε να δίνω μόνο εγώ το παρόν. Είμαι μία, αγαπώ πολύ κόσμο, είμαι φορτωμένη με πολλά δικά μου προβλήματα (δεν θα παραπονεθώ για το "ποιος πραγματικά και ουσιαστικά νοιάστηκε για μένα" αυτό το αφήνω απαρατήρητο, ακόμα κι όταν μου το λένε οι άλλοι και με πονάνε αφάνταστα), έγινε μικρή η αγκαλιά μου, όχι γιατί δεν θέλω, μα γιατί πραγματικά αδυνατεί να χωρέσει συγκεκριμένες στιγμές πολλούς ανθρώπους μέσα.
Μόνο αυτό είναι, κι ας παραπονιούνται φίλοι, γειτόνοι, συγγενείς, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά μου.

Πες πως έχω ανοίξει παρενθέσεις, πολλές φορές σκέφτομαι πως η κάθε μου ανάρτηση μπορεί να είναι και η τελευταία, όχι γιατί θα βαρεθώ το μπλοκινγκ, αλλά γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πραγματικά. Έχω περάσει πολλά και ζω πράγματι μέσα σ' αυτή την αμφιβολία, γενικώς...

Δεν το σκέφτομαι όμως αυτό μόνο για μένα. Το σκέφτομαι και για τους ιντερνετικούς φίλους. Ήδη στο Φειςμπουκ ρωτάω: "αν είναι όλοι τους καλά". Πολλές φορές, επειδή απέχω αναγκαστικά λόγω υποχρεώσεων, δεν προλαβαίνω να μάθω νέα τους και νιώθω άσχημα. Ανησυχώ μη λείψει και κάποιος, ο όποιος γνωστός (δίπλα είναι οι φίλοι μου) κι εγώ ζω στον κόσμο μου, στο εγώ μου.

Θέλω να είναι όλος ο κόσμος καλά!
Το έχω γράψει τόσες φορές!
Και ναι, πράγματι πονάω, όταν πονάνε οι φίλοι μου και όχι μόνο!

Όμως, γι' αυτό το "όμως" ξεκίνησα, διαβάζοντας τα σχόλια στην πένθιμη ανάρτηση της Ιουστίνης, με πλήγωσε κάτι και θα το πω στα ίσια. Κοινοί φίλοι ήξεραν και κανένας τους δεν με ενημέρωσε, δεν λέω για τηλέφωνο, αυτά πια ή τα έχω κλειστά (μεγάλο κεφάλαιο αυτό) ή δεν βρίσκομαι κοντά τους όταν χτυπάνε, οπότε μετά απαιτείται ψάξιμο για το ποιος με πήρε και πότε να του απαντήσεις; Τα μεσάνυχτα;
Αλλά, λέω για ένα μήνυμα τουλάχιστον. "Ξέρεις, Κατερίνα, η Ιουστίνη μας πονάει. Έχασε τη μαμά της..."
Τι πιο ανθρώπινο, πιο κοινωνικό;
Κανένας...!
Κι ας είναι αγαπημένοι κι αυτοί οι φίλοι! Δεν θέλω να τους ονοματίσω εδώ, αν και κατ' ιδίαν θα τους τα ψάλω ένα χεράκι. Είναι όμως παράπονο. Εγώ δεν θα έκανα ποτέ μου έτσι. Εγώ, χρόνια τώρα, μόλις έβλεπα κακή ψυχολογία κοινής φίλης ή οτιδήποτε, έτρεχα να μαζέψω συμπαράσταση για τον φίλο ή φίλη. Ή τηλεφωνούσα στην παρέα ή έβγαζα ντελάλη απ' τα μπλογκ μου. Θα θυμούνται μερικοί και μερικές.
Και δεν μιλάω για χαρές, που τελικά επικρατεί μεγάλη ζήλεια και ανταγωνισμός κακός και κακώς...
Μιλάω για τον πόνο...
Τώρα... γιατί αυτό;
Τόσο ξένοι πια;
Για ποιο λόγο;
Ανταγωνισμό ή εγωισμό το λένε;
Εγώ το λέω κακό εγωισμό και μικροπρέπεια.
Δεν μ' αρέσει.
Ότι τέτοιο πάει να γεννηθεί στο δικό μου εγώ, όταν το καταλαβαίνω, το σκοτώνω αμέσως εκείνη τη στιγμή. Αμέσως αυτοκρίνομαι και διορθώνομαι.
Αναρρωτιέμαι: Έχουμε γίνει τόσο μικροί ή ήμασταν πάντα;

Αλήθεια. Δεν με πειράζει η μοναξιά, ούτε μια άδεια αγκαλιά.
θα πω: Δεν άξιζα να μ' αγαπήσει κανείς.
Με πειράζει μια μεγάλη αγκαλιά από ψεύτικους ή εγωιστές και του φαίνεσθε φίλους.

Με πληγώνουν οι ξένοι, αυτοί που μπορεί να είναι κάθε μέρα δίπλα μου, μόνο τυπικά και άνευ ουσίας.

θα μπορούσα να μην λειτουργήσω αυθόρμητα το πρωί. Ή να μην προλάβω να σχολιάσω στο μπλογκ της Ιουστίνης. Αυτό όμως, δεν θα έλεγε τίποτα...

Δεν ξέρω τελικά τι με πλήγωσε πιο πολύ, σήμερα, δηλαδή χθες, Σάββατο.
Ήταν τόσα πολλά!
Μακάρι να είχα χρόνο ή να μπορούσα να σας πω κι εγώ τα δικά μου.
"Αλλά... καθένας έχει τα δικά του", θα μου πεις.
Συμφωνώ. Ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του και ζει τον δικό του αγώνα.
Αυτό προλαβαίνουμε και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε.
Πρώτα η οικογένεια.
Μετά όμως, για τις πολύτιμες ώρες που διαθέτουμε γι' αυτές τις σχέσεις του αέρα και "αέρα", ας είμαστε περισσότερο ειλικρινείς και καθαροί.
Δεν στοιχίζει. Τζάμπα είναι.
Οι θέσεις στην καρδιά μας κερδίζονται κάθε μέρα. Δεν εξασφαλίζονται με την σειρά στην μαρκίζα των ονομάτων των φίλων μας στο κάθε μπλογκ, ούτε στην ατζέντα μας.

Νομίζω πως άδειασα, όσον αφορά τον πόνο, που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να χωρίζει...
Αυτά, πληγωμένη μεν, αναγνωρίζοντας πως κι εγώ έχω πληγώσει, ποτέ όμως έτσι... πλαγίως και χωρίς λόγο.

Συγγνώμη Ιουστίνη μου που ο δικός σου ο πόνος ήταν μια μεγάλη για μένα αφορμή να πω κάποια πράγματα στον αέρα. Δεν ξέρω αν θα περάσεις από δω, πότε, αν και πως θα δεις τις σκέψεις μου, μα αυτές ήταν.

Συγγνώμη αν φωτογράφησα φίλους απόψε, μα ένιωσα πολύ άδεια...
Δεν το περίμενα...

Συμμετοχή στον πόνο ιντερνετικής φίλης

Ξημέρωσε Κυριακή. Χθες ήταν Σάββατο.
Αυτό το Σάββατο δούλευα απ' το πρωί, κι ας δούλευα και Παρασκευή ως αργά τη νύχτα.
Έπρεπε. Στα πρέπει εγώ, - πάντα το εγώ βγαίνει μπροστά, δεν το θέλω, πιστέψ' τε με - στηλώνω την ψυχή μου. Δε με νοιάζει κι αν πέσω ξερή στον δρόμο, μ' ένα δίσκο με καφέ στο χέρι, κι ένα ποτήρι νερό. Μου αρκεί που θα πέσω υπέρ της οικογένειας. Πάντα και πρώτη η οικογένεια στη ζωή μου, κι ας νομίζουν ότι την παραμελώ, όταν ασχολούμαι με το ίντερνετ ή τα μεράκια μου...

Με δυο ώρες ύπνο λοιπόν σήμερα (δηλαδή Σάββατο) και ήδη πολύ κουρασμένη , πέντε παρά το πρωί ήμουνα έτοιμη για το καθήκον, την δουλειά μου στο καφενείο, εφόσον έδωσα ρεπό στον γιόκα μου να πάει στο χωριό μου. (μας)

Δεν ήξερα πως ο άντρας μου είχε φροντίσει για δική μου ξεκούραση να πάει μια ώρα αργότερα στη δική του δουλειά (έτσι καταλήξαμε εμείς! με δυο δουλειές και μηδέν χρήμα!), ώστε να μεταφέρει κι εμένα και να πάμε μαζί.

Τον ξύπνησα αγχωμένη και όταν μου το είπε, είδα πως είχα χρόνο να ρίξω μια ματιά στον υπολογιστή μου, γιατί αν και έχω και στο μαγαζί ίντερνετ και στο σπίτι, ή δεν προλαβαίνω, ή δεν έχω μαζί μου το λαπ τοπ, (άσε που έχω αναλάβει τόσες πρωτοβουλίες που ούτε καν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να τις ολοκληρώσω!) οπότε, στην ουσία, απέχω.

Έτσι έχω χάσει την επαφή μου με παλιούς φίλους και "φίλους" και γνωστούς. Τα εισαγωγικά έχουν τον ρόλο τους, νομίζω καταλαβαίνετε, και ήδη λείπουν πολλά απ' τις προηγούμενες αναρτήσεις, μα δεν έχω χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες πια. Η ουσία μ' ενδιαφέρει.

Σήμερα λοιπόν, δεν ξέρω πως μου έκατσε πρωί πρωί, να δω τα θέματα που γράφουν οι ιντερνετικοί φίλοι μου. Πες το προαίσθημα, πες το όπως θες.

Κάτι παράξενο με τράβηξε στο μπλογκ της Ιουστίνης. Την Ιουστίνη την έχω γνωρίσει μεν ιντερνετικά, αλλά εδώ και τέσσερα χρόνια. Ήδη συναντηθήκαμε και κάποιες μετρημένες ίσως φορές, μα ένα είναι σίγουρο, έχουμε αγαπηθεί πολύ περισσότερο από άτομα που μπορεί να συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα. Έτσι νιώθω εγώ κι έτσι έχω νιώσει πως έχει νιώσει και για μένα κάποιες φορές η Ιουστίνη. Μπορεί να κάνω λάθος στο μέγεθος της αγάπης της, αλλά δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι υπάρχει. Απλά, η απόσταση και οι συνθήκες δεν έχουν βοηθήσει όσο θα έπρεπε, για να καταλαβαίνει η μία περισσότερο την άλλη. Εγώ φρόντιζα πάντα τους φίλους μου και έτρεχα κοντά τους επειδή είχα περισσότερο χρόνο και λιγότερες υποχρεώσεις, εκείνη είχε και έχει πάντα και σταθερά, οπότε χαθήκαμε. Ποτέ η αποχή μου δεν σημαίνει έλλειψη αγάπης, εκτίμησης ή ενδιαφέροντος για κάποιον φίλο ή άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν, (πάντα λέω πολλά, πρέπει να το κόψω αυτό το ελάττωμα), έμεινα να διαβάζω κοκκαλωμένη την νέα της ανάρτηση. Διάβαζα και δεν καταλάβαινα τι διάβαζα. "Λάθος κάνω. Όνειρο βλέπω! Εφιάλτης είναι!" έλεγα στον εαυτό μου. "Δεν μπορεί να Έφυγε έτσι ξαφνικά η μαμά της!"
Σκέψεις σωρό στο κεφάλι μου, μπερδεμένες με τύψεις μαζί. "Φταίω που δεν πήγαινα τόσο καιρό κοντά της, να μαθαίνω νέα της", κατηγόρησα εύκολα τον εαυτό μου.

Το κακό μαντάτο και η κούραση μαζί που με είχαν παραλύσει ήδη στην καρέκλα πρωί πρωί, κι είχα ήδη στο πρόγραμμα ένα γεμάτο δωδεκάωρο σκληρής δουλειάς μπροστά μου, έδειχνε την αλήθεια μου.

Μια αλήθεια όμως που μόνο εγώ, η οικογένειά μου και μόνο όσοι με ξέρουν ή με βλέπουν αναγνωρίζουν. Ποιον να πρωτοπώ, και τι να εξηγήσω; Μου αρκεί που εγώ πια, ξέρω για ποιους πραγματικά και περισσότερο νοιάζεται η καρδιά μου.

"Αργήσαμε", μου φώναζε ο άντρας μου που είχα αργήσει ήδη να τον ξαναξυπνήσω απ' την νέα παράταση ύπνου που εκείνος είχε ήδη κερδίσει. "Τι κάνεις πρωί πρωί με το ίντερνετ; Στον ύπνο σου το έβλεπες; Αντί να κοιμηθείς... Τι να σου πω; Γι' αυτό κουράζεσαι πολύ τελευταία..."

Έλεγε, έλεγε πρωί πρωί, τόσα λόγια που θα μπορούσα να πιαστώ και να υπερασπίσω τον εαυτό μου και την "αρρώστια" μου, όπως ονοματίζουν οι άλλοι, εύκολα. Ήθελα να του πω "ότι αυτό με ξεκουράζει", αλλά με είχε αφοπλίσει ήδη η Ιουστίνη με την πένθιμη ανάρτησή της.

Μου είχαν κοπεί τα πόδια, τα χέρια έκλειναν βιαστικά τον υπολογιστή, τα πόδια στηλώθηκαν όρθια στο καθήκον, για να πάρουν τον δρόμο της ημέρας και τα χείλη μου έλεγαν άφωνα: "Πέθανε η μαμά της Ιουστίνης!"

Δεν ξέρω αν μ' ακουσε. Μ' άκουσε. Τον είδα να σιωπά, να μη μιλά, να οδηγεί σκεφτικός, σιωπηλός, να σέβεται την στιγμή μου και τον πόνο μιας άγνωστης για κείνον ιντερνετικής φίλης, μα τόσο γνωστής όμως μέσα στο σπιτικό μας, επειδή κατοικεί ήδη στην δική μου καρδιά, εδώ και χρόνια.

Αυτή την σιωπή του άντρα μου ήθελα να μεταφέρω εδώ, που την μετέφρασα σε: "Λυπάμαι! Καλό ταξίδι να έχει... Να ζήσει αυτή και η οικογένειά της να την θυμάται με αγάπη", και άλλα, ανάμεσα σ' αυτά, ίσως και νοερά να της ζητούσε να μεταφέρει χαιρετίσματα και στην δική του μάνα.

Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως μετά, πάλι σιωπηλά, χαθήκαμε στις δουλειές μας και ξανασυναντηθήκαμε όταν έφτασε απ' τα Τρίκαλα ο μικρός αδελφός μου και συζητήσαμε για άλλα δικά μας θέματα ζωής ποικίλα, από κείνα που πονάνε και δεν πονάνε, αλλά που μας ενώνουν γιατί βγήκαμε απ' την ίδια μήτρα...

Δεν φάνηκε τίποτα στον αέρα, κι αν κάποια ίχνη συμπόνοιας βγαίνουν τώρα στον αέρα, είναι τόσο λίγο!
Μα και το λίγο ή το πολύ, μερικές φορές, είναι τόσο περιττό να το δείχνεις ή να το αποδεικνύεις που χάνει την σημασία του.

Η αλήθεια είναι πως ο αληθινός πόνος είναι γι' αυτόν που βιώνει την απώλεια. Την ξέρω καλά αυτή την περίπτωση από πρώτο χέρι. Άρχισα να γράφω εδώ και είκοσι χρόνια (σχεδόν), με αφορμή αυτή την μεγάλη απώλεια που δεν είναι άλλη απ' αυτή της μάνας!

Ας είναι αυτή η ανάρτηση ένα κατευώδιο για το Καλό ταξίδι της κυρίας Μαρίας, της μαμάς τις Ιουστίνης, από μας που δεν την γνωρίζαμε από κοντά, από δω απ' τον Βόλο.

Κουράγιο, Ιουστίνη μου σε σένα και στην οικογένειά σου! Ο χρόνος είναι ο καλύτερος φίλος και ο καλύτερος γιατρός.
Να προσέχεις τον μπαμπά σου!
Θα του λείπει πολύ...

Πίσω μου οι πέτρες

Απ' την μήτρα ξεκινάει η ζωή. Από κει ξεκινάνε όλα. Από μια γερασμένη μήτρα γεννήθηκα κι εγώ που ο πατέρας μου έξυσε άθελά του. Αυτό το δευτερολέπτων ξύσιμο ήταν η αφορμή που αυτή τη στιγμή εγώ - ναι, πάντα εγώ- υπάρχω και αυτή τη στιγμή γράφω στον αέρα, αντί για το ημερολόγιό μου.

Δεν θέλω να το πάω μακριά, απόψε. Το απόψε έγινε ήδη ξημέρωμα Κυριακής. Δεν έχω χρόνο να περιεργαστώ την πέτρα, είναι τόσο μεγάλη και σκληρή, δεν προλαβαίνω. Θα ήθελα να ξεκινήσω απ' την αρχή, μα, αφού είμαι κοντά στον πόνο, αυτόν θα σκαλίσω πρώτα.

θ' αφήσω τ' αδέλφια που βγαίνουν απ' την ίδια μήτρα και λέγονται πραγματικά αδέλφια, και εννοώ τ' αδέλφια μου και θα μιλήσω γι' αυτά άλλη στιγμή.

θ' αφήσω τα παιδιά μου που βγήκαν απ' την δική μου μήτρα και γι' αυτά θα μιλήσω άλλη στιγμή.

Απόψε θέλω να μιλήσω για πέτρες που είναι στον ίδιο χώρο, που έχουν κι εκείνες μήτρες, που έχουν γεννηθεί από μήτρες, που κάποτε επικοινωνούσαν μεταξύ τους και τώρα λόγω συνθηκών και της σκληράδας της ζωής έχουν χάσει την σωστή επαφή και επικοινωνία μεταξύ τους.

Είναι όμως πέτρες αγαπημένες, γειτόνισσες και φίλες (ή φίλοι - και το αρσενικό είναι μέσα στην πέτρα, αλλιώς δεν υπάρχει ζωή) και θα μιλήσω για τις φιλίες, μικρές ή μεγάλες, υπαρκτές ή όχι, αληθινές ή όχι, μα που όμως, υπήρξαν.

Και ναι, επειδή δεν γράφω παραμύθι, ούτε μυθιστόρημα, επειδή είμαι υπαρκτό άτομο και δεν ντρέπομαι για ότι νιώθω και ότι σκέφτομαι, θα μπω κατευθείαν στην ουσία, δίνοντας προτεραιότητα στα θέματα με σειρά χρονολογική, σε ότι αφορά την φιλία, τις φιλίες, όπως τις εννοούμε εμείς οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα εγώ. Μόνο που εγώ θα τις ξεχωρίσω σε κοντινές και ιντερνετικές. Στο κοντινές εμπεριέχονται και οι ιντερνετικές, γιατί κάποια πρόσωπα από δω τα συναντώ και στην ζωή μου από κοντά ή μέσω τηλεφώνου αν υπάρχει χιλιομετρική απόσταση.

Θά 'θελα πολύ να μιλήσω για τις άλλες σχέσεις μου, αυτές που καταλαμβάνουν το99%της
ζωής μου, μα απόψε επείγει να αναφερθώ στο १% (ένα) που πολλές φορές γίνεται εκατό (ακόμα να λύσω το πρόβλημα με τα κινέζικα του μπλόγγερ) , έτσι, γιατί με κερδίζει και αυτή είμαι στο κάτω κάτω.

Είναι καιρός να πάω στην επόμενη ανάρτηση, γιατί θέλω πραγματικά, λευκή σελίδα. Εκεί δεν θέλω πέτρες, ούτε αίματα, ούτε γρίφους, ούτε λογοτεχνικές απόπειρες στον αέρα. Αυτές είναι για όσους κάθονται, για όσους έχουν χρόνο, μόρφωση, ταλέντο και ευχέρεια. Γενικώς. Δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα, δεν θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα. Έτσι μου βγήκε νωρίτερα, έτσι κράτησαν οι προηγούμενες λέξεις κάποιες σκέψεις και στιγμές μου.

Δεν έχω υποχρέωση να απολογηθώ για την μη σταθερή γραφή μου. Κι ούτε ξέρω αν θα το βγάλω στον αέρα, ούτε και που με νοιάζει. Απλά αν βγει, θα υπάρχει μια ροή της ψυχολογίας μου, (γενικώς...) για τον όποιο φίλο ή αναγνώστη. Τίποτ' άλλο. Εγώ αφήνω πίσω μου ότι έγραψα και δεν ξαναγυρίζω. Αρκεί που κάτι ξεφόρτωσα από πάνω μου. Ήδη νιώθω ξαλαφρωμένη.

Πάω λοιπόν μπροστά και αφήνω πίσω μου τα σκληρά που με μπερδεύουν και μου θυμίζουν πέτρες, που με κάνουν πέτρα που πετρώνουν την ίδια την καρδιά και την ψυχή μου.

(Στις αναρτήσεις μπορεί να υπάρχει κάποια συνεχόμενη ροή, μα η ώρα που γράφτηκε η κάθε μια, δεν είναι ίδια και μ' αυτό θέλω να πω πως η ζωή, οι στιγμές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, κι αυτά τρέχουν... Ποτέ το νερό στο ποτάμι που κυλάει δεν είναι το ίδιο... Κάτι το αλλάζει. Πάντα κάτι, ακόμα και μικρό, ασήμαντο στο μάτι, κάνει την διαφορά.)

Με το γάντι στην μήτρα

"Σιγά σιγά... με πονάς! Μη μου ματώσεις την μήτρα μου..." την άκουσα να φωνάζει, αλλά τόσο ξεψυχισμένα...

"Μα, η μήτρα σε νοιάζει πιο πολύ κι απ' την ψυχή σου; Εγώ αυτή ψάχνω. Γιατί πονάς; Η μήτρα σου είναι άχρηστη πια... Τι την θέλεις; Για να γεννήσεις και άλλες πέτρες; Ξέρεις, δεν είναι και τόσο απαραίτητες στον κόσμο. Υπάρχουν ήδη πολλές".

"Μη το λες. Καμιά πέτρα δεν θα γεννήσει ακριβώς ίδια με τα δικά μου παιδιά. Όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά και ξεχωριστά μεταξύ τους, όχι μόνο τα δικά μου, αλλά και όλων των άλλων όσων γεννήθηκαν σ' αυτόν τον κόσμο, κι ακόμα όλα όσα θα γεννηθούν. Δεν το κατάλαβες, μα ναι, η μήτρα μου είναι η ψυχή μου. Γι' αυτό πονώ. Από μια μήτρα βγήκα κι εγώ... και μάλιστα σε εποχή στηρότητας. Μην την υποτιμάς..."

Είπε κι άλλα...
Την άκουγα σιωπηλή. Δεν την υποτιμούσα, αντιθέτως μάλιστα, ήθελα να την ακούσω και θα την άκουγα μόνο αν την προκαλούσα, αν την πονούσα, ακόμα περισσότερο, αν την μάτωνα...
Όμως, εγώ, δηλαδή το εγώ μου, δεν είναι τόσο σκληρό. Πάντα χρησιμοποιεί το γάντι. Κι αν δεν έχει, ψάχνει και το βρίσκει. Έτσι ο πόνος γίνεται πιο υποφερτός. Δεν γρατσουνάει. Γλυκαίνει...

Σταμάτησα να την σμιλεύω εκεί. .. εφόσον πονούσε. Άλλαξα δρόμο, αλλά συνέχισα να δουλεύω εκεί, γιατί ήξερα ότι κάπου εκεί κοντά είναι αυτό που ψάχνω, δηλαδή η καρδιά της ψυχής της. Ο πυρήνας της μήτρας της.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Απόψε θα ματώσω την πέτρα

Απόψε θέλω να ματώσω την πέτρα. Θέλω να χωθώ μέσα της βαθιά, να βρω το ευαίσθητο σημείο της, να την πονέσω, με στόχο να σπάσω αυτό το αρρωστημένο απόστημα που έχει κάνει όλο το σώμα της σκληρό.

Απόψε είμαι αποφασισμένη να το βρω. Θέλω να την βοηθήσω να μαλακώσει, ακόμα και να κλάψει και μαζί της να κλάψω κι εγώ. Το έχω τόση ανάγκη, ίσως περισσότερο κι απ' την ίδια την πέτρα που έχει πια συμβιβαστεί με την προκύψασα σκληράδα της και κοντεύει να χαθεί η ψυχή της.

Απόψε θα προσπαθήσω να συναντηθώ με την πέτρα. Έχουμε πολλά κοινά σημεία οι δυο μας. Είναι αυτά είναι που μας ενώνουν, κι εγώ επειδή πράγματι την αγαπάω, δεν θέλω να σκάσει και να αυτοκαταστραφεί. Θέλω να υπάρχει γύρω μου και πάνω της η σκληράδα της, μα μόνο για αυτοπροστασία και ως ένδυμα, γιατί αυτό της πάει, μα θέλω να μην πνίγεται η ψυχή της, κι εγώ να μπορώ να μαινοβγαίνω στην δική της, χωρίς να γδάρω την δική μου, όσο και την δική της.

Θέλω να την κάνω λεία, σαν το κύμα που λειαίνει μεγάλους βράχους, μέσα στον χρόνο και απ' την υπομονή και επιμονή.

Επειδή όμως εγώ δεν έχω αυτόν τον μεγάλο χρόνο, ως έννοια του χρόνου, επειδή εγώ βιάζομαι, κι επειδή το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, εγώ, πάντα ένα εγώ ο πρωταγωνιστής, εγώ θα το κάνω απόψε.

Ναι, εγώ απόψε, θα λειάνω την πέτρα μου και την πέτρα των άλλων. Μπορεί να είναι σε λίγο, οι κάποιες ώρες αργότερα, γιατί γύρω μου κυκλοφορούν οι υποχρεώσεις και η οικογένεια, άλλωστε, αυτό είναι και απαραίτητο. Όταν στα νταμάρια ρίχνουν φουρνέλα, φροντίζουν πρώτα να απομονώσουν απ' την γύρω περιοχή τη ζωή, για να μην υπάρξουν θύματα. Μένουν εκεί μόνο οι εργάτες, φορώντας κράνη και αφού έχουν εξασφαλίσει σημεία που θα τρέξουν για να προστατεύσουν τη δική τους ζωή.

Είναι νωρίς ακόμα. Χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμα, ώσπου να είμαι έτοιμη για όλα.
Πρώτα για την προστασία των άλλων και μετά τη δική μου.
Επιβάλλεται.
Ακόμα και για την προστασία της πέτρας μου.
Είπα. Δεν θέλω να την σπάσω. Να την γλυκάνω θέλω, να της δώσω σχήμα βατό, και μια διέξοδο για να αναπνέει η ψυχή της και μαζί της κι εγώ.

Ξέρω ότι μ' αυτή την διαδικασία θα πονέσουμε και οι δυο απόψε, θα ματώσουμε, μπορεί και να κλάψουμε (αυτό είναι από μέρες ένα ζητούμενο) μα έτσι θα ελευθερωθούμε και θα έρθουμε οι δυο μας πιο κοντά. Είναι η μόνη λύση, για να μην γίνει η αγάπη μας και η μέχρι τώρα κοινή ζωή μας, σκόνη και θρύψαλα.
Είναι η μόνη λύση και η σανίδα σωτηρίας στη θάλασσα της στεριάς που τελευταία βγάζει τρικυμίες και η καθεμιά μας κοιτάζει να σωθεί παλεύοντας μόνο με τα δικά της κύματα.
Η πέτρα για να μην κλύσει για πάντα το μοναδικό και κρυφό στόμιο που της δίνει ζωή με τον έξω κόσμο, κι εγώ για να μην διαλυθώ απ' τα πολλά ανοιχτά στόμια που κινδυνεύει να πάρει μαζί του ο αέρας της ζωής...
Και ναι, φυσσάει πολύ δυνατός βοριάς τελευταία.
Ο ουρανός μαυρισμένος προμηνύει κι άλλες καταιγίδες, η μπόρα έρχεται και πρέπει να γίνουμε ένα για να σωθούμε.
Ναι, η πέτρα κι εγώ, είμαστε φίλες. Αγαπημένες κι αχώριστες. Η μία συμπληρώνει την άλλη.
Γι' αυτό θα γίνουμε ένα, απόψε, ναι, σε μια πιο γλυκιά μορφή.
Θα το προσπαθήσω εγώ, τουλάχιστον.
Αργότερα, όμως.
Είπαμε...

Υγ. Η πέτρα= εγώ, εσύ, ο άλλος, οι άλλοι, ο φίλος, οι φίλοι, όλοι.
Εγώ= εγώ η Κατερίνα. Εγώ, ο εγωισμός μου, ο πόνος μου, το εγώ μου απ' την καλή και την ανάποδη. Εγώ, ως άνθρωπος και ιδιοκτήτρια του σάρκινου σάκου και σώματος, αυτού που εσείς ξέρετε ως Κατερίνα, αυτού που κουβαλάει την ψυχή μου. Εγώ, σαν μονάδα και τίποτα και σαν ο κόσμος όλος...

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Διαγωνισμός λογοτεχνίας

Διαγωνισμός λογοτεχνίας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ!

Καλή επιτυχία σε όσους συμμετέχουν και θερμά Συγχαρητήρια στους συντελεστές της ιδέας!

Μπουμπούνισμα

Από χθες γύρευα μια αφορμή να κλάψω.
Το είχα μεγάλη ανάγκη, μα τίποτα δεν βοηθούσε.

Κάποια στιγμή άκουσα τυχαία τον καιρό.
Είπε βροχές την Πέμπτη.

"Επιτέλους", είπα μέσα μου. ""Αύριο θα μπορέσω να κλάψω"!

Ξημέρωσε η Πέμπτη και έτρεξα στο μπαλκόνι. Ο ήλιος με κοίταζε από ψηλά. Πρώτη φορά νευρίασα μαζί του. Δεν τον ήθελα. Ήθελα βροχή.

Όλη μέρα στο μαγαζί έτρεχα, ίδρωνα και ξίδρωνα. Η μεγάλη απόσταση απ' το σπίτι, δεν βοηθάει για πολλά παγωμένα ντουζ. Ο νεροχύτης στην τουαλέτα και μια δεύτερη ή τρίτη μπλούζα, φτηνή λύση.

Πήγε βράδυ. Πουθενά η βροχή. Άφαντη.
Τα τηλέφωνα έδιναν και έπαιρναν.
Εγώ, η δυνατή. Ο ασθενής, ακόμα δυνατότερος.
Σμίξανε τα βράχια.
Εδώ να κλάψω, εκεί να κλάψω, τίποτα.
Μα που να κλάψεις;
Μεσ' το μαγαζί;
Τι σου φταίνε οι πελάτες; Να ξεσκάσουν ήρθαν.

"Κράτα βράχε, κράτα", έλεγα και ξανάλεγα στον ευατό μου.

"Πέντε φιάλες αίμα;" εγώ θα το βρω, είπα και παραλίγο να βγω να το φωνάξω στον δρόμο.
Βουβάθηκα όμως, γιατί άρχισα να συνηδειτοποιώ.
"Πέντε είπε; Λάθος θα κάνει. Σίγουρα θα χρειαστεί περισσότερο", σκέφτηκα.

"Ποιοί πουλάνε αίμα, ν' αγοράσουμε!" μου είπε η Τ...
"Τι λες, Τ...; μου! Το αίμα δεν αγοράζετε, ούτε πουλιέται! Το δίνουν Άνθρωποι στον Άνθρωπο, γιατί το θέλουν! Ακόμα κι αν πληρώσεις κάποιον, να ξέρεις πως δεν θα τον έχεις ξοφλήσει ποτέ σου!"
"Μα, τί να κάνουμε; Πού θα βρούμε;"
"Εγώ θα σας βρω!" μ' άκουσα να λέω, λες και θα έσφαζα τ' αρνί που δεν έχω...

... Μου ξέφυγε στον Μάκη.
"Εγώ θα δώσω" είπε εκείνος!
Μου φάνηκε σα να ψιχάλιζε...
"θα πω και στον γιο μου. Υπολόγιζε μία σίγουρη φιάλη από μένα και μία με ερωτηματικό, ως να του το πω", συνέχισε εκείνος.
Να, και θα βρέξει, σε λάθος ώρα! Κράτα βράχε, θα χυθεί ο καφές. Πάει το καιμάκι! Καθάρισε γρήγορα τα γυαλιά!

Το καθήκον, καθήκον.
Δε χρειάστηκε ομπρέλα, αν κι όταν πήγα να ρωτήσω για τάβλι, είδα μπροστά μου πολλές σε προσφορά, κι έσκυψα να πάρω μία. Πολύχρωμες ήταν, μα δεν ήταν αυτή η σκέψη που μ' έκανε να πάρω γρήγορα το βλέμμα μου απ' το καλάθι με τις ομπρέλες και να φύγω. Ήταν η άλλη:
"Βρε, ας βρέξει να γίνω μούσκεμα! Τι την θέλω την ομπρέλα; Ειδικά τώρα; Άχρηστη είναι!"

Δεν την πήρα. Γύρισα χωρίς τάβλι και χωρίς ομπρέλα.
Αφού δεν έβρεχε. Τι την ήθελα;
Όσο για το τάβλι, δυο τους έχω. Ας παίξουν με τα μικρά, αφού μεγάλο δεν βρήκα.

περνούσαν οι ώρες, πουθενά η βροχή. Ώσπου το πήρα απόφαση.
"Μην απογοητεύεσαι, αύριο μπορεί να βρέξει. Υπομονή!" έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου.
Κι εκεί που την ξέχασα, πατώντας και ξαναπατώντας ένα πορτοκαλί κουμπάκι, τα ποτήρια μπορεί να είχαν πλυθεί και πέντε φορές απ' την αφηρημάδα μου, δεν είχαν πρόβλημα άλλωστε, μια χαρά δροσίζονταν στο πλυντηριάκι, να 'σου κι ένας πελάτης, που ως γνωστόν, "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο", που μου λέει στ΄αυτί:

"Σου δίνω αυτό, δως μου δέκα ευρώ και βάλε μου κι ένα ουίσκυ!"
Τον κοίταζα, σα χαζή.
"Δεν κατάλαβα! Τι θέλεις να πεις;"

Ήθελε να πει ο πελάτης, που πάντα έχει δίκιο, να πάρω το βιβλίο που μου έδινε για δέκα ευρώ, συν την αξία του ουισκιού! Θα κέρδιζα κιόλας, γιατί το βιβλίο έκανε είκοσι πέντε!
Να ' την η τύχη μου βραδιάτικα!
Κι εγώ περίμενα την βροχή!

Αυτός, δηλαδή ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο, έλεγε, έλεγε, έλεγε...
"Είχε ανάγκη, δεν χρειαζόταν να μας ακούσουν και οι άλλοι", όπως έλεγε.

"Καταλαβαίνεις τι λες; Σου ζήτησα εγώ κανένα βιβλίο και ειδικά με έκπτωση; "
Του είπα κι άλλα. Με πείραξε ο τρόπος του. Και πατάτες να μου πρότεινε έτσι, με τόσο θράσσος, το ίδιο θα έλεγα. Και το βιβλίο ήταν και χριστιανικό! Ίσως κάποια άλλη στιγμή, με άλλο τρόπο, να το έπαιρνα. Όχι όμως έτσι, επειδή το είχε στο σπίτι του, κι επειδή εκείνος ήθελε να εξασφαλίσει το ποτό του και το δεκάευρο.

Του έδωσα νευριασμένη ποτό και λεφτά, του είπα "ότι είναι λάθος!" κι ότι αύριο που θα είναι νηφάλιος θα το συζητήσουμε το θέμα.
Τότε τον άκουσα να ζητάει συγγνώμη και να κλαίει.
Να' τη η βροχή.
Πάλι μου ξέφυγε. Στον κάμπο πήγε.
"Έχω την γυναίκα μου με καρκίνο, κανείς δεν με καταλαβαίνει..."

Να ' τα και τα μπουμπουνητά:
"Κι εγώ έχω δικό μου άνθρωπο και το' μαθα χθες. Κι εγώ θέλω να κλάψω και να φωνάξω, μα κάθομαι εδώ με το χαμόγελο στα χείλη όλη μέρα. Εσύ το ξέρεις χρόνια, κάθεσαι και κλαίγεσαι όλη μέρα, ζητιανεύεις, πίνεις, δεν λύνονται τα προβλήματα έτσι, του φώναξα σαν υστερική και κοίταζα με ζήλια τα μάτια του που έκλαιγαν, τόσο άνετα και εύκολα.
"Όλος ο κόσμος έχει προβλήματα, μα δεν κάνει όπως εσύ. Να μάθεις να σέβεσαι τους άλλους, για να σε σέβονται και οι άλλοι".

Άστραψα και βρόντησα.
Αλλού πήγε η βροχή.
Κρίμα το νταβαντούρι στον ουρανό.
Άλλος έκλαψε, μα για πολύ λίγο. Συννεφόκαμο ήταν. Το' φερε μαζί του το ουίσκυ, σε αντίδραση με τις μπύρες που έπινε αλλού, όλη μέρα, σε συνδυασμό φυσικά με το χρόνιο πρόβλημα της γυναίκας του. Θα την βοηθούσε περισσότερο όμως, αν δεν έπινε και αν στεκόταν δίπλα της πραγματικά, αντί να πίνει όλη μέρα στα μαγαζιά.

Στο τέλος, με τα λεφτά που του δάνεισα ήθελε να μου πληρώσει τα επόμενα ουίσκυ.
Τελικά, δεν ξέρω τι μου χρωστάει.
Μπορεί να ξέρει εκείνος.

Άβυσσος οι ψυχές και τα προβλήματα των ανθρώπων.
Είναι να μην ξεπεράσεις αυτή την αόρατη λεπτή κόκκινη γραμμή των ισσοροποιών...
Κι εκείνος την ξεπέρασε εδώ και καιρό...
Κι εγώ παιχνιδίζω γύρω της...

Σήμερα ξέφυγα.
Ο μετεωρολόγος είναι ο υπεύθυνος. Μετέδωσε ψευδής ειδήσεις, ή αλλιώς: έπεσε έξω στις προβλέψεις του.

Άντε, το δεύτερο, γιατί η μετερεωλογία δεν είναι πατάτες.
Άντε και ξέσπασα κι εδώ.

(Δεν έχει διορθώσεις. Όπως βγήκε, με τα λάθη του. Οι διορθώσεις είναι για τους φιλολόγους, κι εγώ δεν είμαι. Σαν να λες στη βροχή: οι σταγόνες σου δεν είναι ολοστρόγγυλες...)

Άσχετο

Πάτησα ένα κουμπάκι και εμφανίστηκαν κάποιες συνδέσεις, συν κάποιες επιλογές:
"αστείο, ενδιαφέρον, συναρπαστικό".
Δεν ξέρω έστω και μια απ' τις αναρτήσεις μου μπορεί ν' ανήκει σε κάποια απ' αυτές τις κατηγορίες, μα τ' αφήνω.

Είναι το τελευταίο που μ' ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Το πάτησα γιατί μ' ενοχλούσε με τις υπενθυμίσεις του.

Μην σκοτιστείτε κι εσείς ιδιαίτερα.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Στιγμές άλλων


Βρήκα κάτι σε ... αισιόδοξο!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!

Στιγμές

Στο τασάκι ήταν αναμμένα δυο τσιγάρα.
Κι ένα στο χέρι.
Έχει ξανασυμβεί.
"Πειράζει;" που λέει και ο Κωνσταντίνος.

Κωνσταντίνε μου, ξέρω σήμερα σε στεναχώρεσα. Έπρεπε όμως. Κάποιος έπρεπε να το κάνει.
Στη ζωή δεν πρέπει να παραδίνεσαι.
Να σκοντάφτεις, να πέφτεις, μα μόνος σου πρέπει να βρίσκεις τη δύναμη να σηκωθείς.
Αν περιμένεις να σε σηκώσουν οι άλλοι, το έχασες το παιχνίδι!
Δικό σου το χρέος, απέναντι στον εαυτό σου.

Ας είμαι η "αναδυομένη" σου που δεν θέλεις να ξαναδείς, αρκεί να σταθείς εσύ στα πόδια σου!

Οι πραγματικοί φίλοι μερικές φορές μας πονάνε, γιατί και οι ίδιοι πονάνε για μας.

Σου εύχομαι τα καλύτερα, γιατί το αξίζεις!

Τριγύριζες κι εσύ στο μυαλό μου σήμερα, μαζί με όλα τα άλλα.
Μου έπεσε βαριά η Τετάρτη.
Ακόμα να χωνέψω.

Στιγμές



Αυτό μου βγαίνει για "Καληνύχτα", απόψε.

Τ' αδέλφια δε χωρίζουνε...

σ' αυτό τον κόσμο πολλά συμβαίνουν
τ' αδέρφια όμως,
ΑΔΕΡΦΙΑ μένουν!

στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα
μπορεί καθένας,
δρόμο ν' αλλάζει,
μια ΜΑΝΝΑ όμως,
ΜΑΣ αγκαλιάζει!

Στ' αδέρφια μου:
Είμαι δίπλα σας.
Πάντα ήμουνα.
Εσείς δεν το ξέρατε.

Άτακτη βραδιά

Αν απόψε έπινα, θα είχα γίνει φέσι!
Επειδή όμως το αλκοόλ δεν το βάζω στο στόμα μου εδώ και οκτώ χρόνια, απόψε ξέφυγα "ατάκτως" με τις φωτογραφίες μου.
Τις είχα ξεχάσει...
Είναι κάτι χιλιάδες...
Μάζευα, μάζευα...
Για πότε;
Δεν χωράνε οι καινούργιες!

Και που ανέβασα κάποιες άτακτα, τι έγινε;
Είδα και την τάξη!

Φίλοι, μην ανησυχήσετε!
Αύριο θα είμαι σε "τάξη".

Η Μαριονέττα φίλης...




Ευχαριστώ, Γεωργίτσα!
Να περνάς καλά!
Αγάπη σταθερή!

Από Αθήνα






Του Άναυρου ...βρεγμένα




Ήταν εκείνη τη μέρα με τα ξαφνικά κύματα.

Του Άναυρου




Του Άναυρου