Η Χαρούλα μου είναι φίλη ζωής. Την ξέρω απ' τον προηγούμενο αιώνα...
Πάντα την σκέφτομαι, ειδικά τώρα που πονάει, την σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ.
Δε βοηθάει όμως αυτό. Μόνη της θα περάσει αυτό το λούκι της απουσίας του Δημήτρη της.
Είναι πολύ δύσκολος ο πρώτος καιρός. Μέχρι να πιάσει κάκαδο η πληγή, να γίνει συνήθεια το τραύμα, θα περάσει καιρός...
Τώρα που πενθεί, μέσα της κυρίως, δεν μπορώ να δουλέψω στο μπλογκ της.
Μπορώ όμως στο δικό μου να αντιγράψω απ' το βιβλίο της "Μελίρρυτοι λόγοι" ένα ποίημα, μια και ο Δημήτρης της ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος έρωτάς της. ΄"Από παιδιά μαζί. Περάσανε μαζί όμορφα χρόνια", όπως μου λέει και ξαναλέει αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο και η φωνή της σπάζει...
Ο πρώτος Έρως
Είπα. Ω, φως, ώ στέναγμα
ώ πεθυμιά μου τόση
Ανάμεσα απ' τα σύννεφα
γαλάζιοι ουρανοί,
τον ήλιο μη μου κρύβετε,
τον Έρωτα που θάρθει
καβάλα στην αυγή,
αφήτε τη νυφιάτικη στολή
να ξαρματώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου