Η μαριονέτα

Η μαριονέτα - Πόπη Αστεριάδη

σκόρπια τα όνειρά μου,
μέλη χαλαρά,
σπάσαν οι κλωστές μου,
είναι πια νεκρά

Σκόρπισα. Τσάκισα. Λύγισα. Έσπασα σε χίλια κομμάτια.
Εγώ η δυνατή, λύγισα.
Έστυψα το μυαλό μου για να βρω που είναι η διαφορά αυτή τη φορά και δεν είμαι στην πρώτη γραμμή, ενώ θα 'πρεπε.
Το μυαλό έχει κολλήσει εδώ και μέρες, από χθες είναι εκτός κι έτσι ρώτησα τα πόδια:
"Γιατί δεν τρέξατε; Γιατί λυγίσατε; Ντροπή σας! Με προδώσατε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου."
"Δε φταίμε εμείς..." δικαιολογήθηκαν αυτά. "Η καρδιά σου δεν θέλει να πάει".
"Δεν θέλει; Πώς τολμάτε;"
"Εννοούμε πως δεν αντέχει να πάει, ακόμα. Δεν είναι έτοιμη για την πρώτη γραμμή. Δεν αντέχει σκηνές που θα δει, ξέρει πως θα λυγίσει... Ήδη λύγισε."

Καθόμουνα και κοίταζα για ώρες τα πόδια μου. Ναι, είναι κουρασμένα και πρισμένα τελευταίως, μα κι άλλη φορά ήταν, μα έτρεχαν. Τώρα; Τώρα μουλάρωσαν κι όχι, δεν διεκδικούν κάτι, απλά περιμένουν την εντολή της καρδιάς για να ξεκινήσουν.
Κι εκείνη αργεί να πάρει στροφές. Δεν ήταν έτοιμη γι' αυτό το ταξίδι. Σοκαρίστηκε, ξερυθμίστηκε, διαλύθηκε. Έτσι, δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, ούτε να δώσει εντολές στα πόδια να τρέξουν.

Από τώρα, αρχίζω να συναρμολογούμαι. Μαζεύω τα κομμάτια μου, σκεπάζω αεροστεγώς την πληγή που άνοιξε για να μην την βλέπω ούτε εγώ, περνάω πιο χοντρά σχοινιά στην μαριονέτα μου, ετοιμάζομαι απ' όλες τις απόψεις, αναστηλώνομαι και πάω.

Πόδια, καρδιά και όλο το σώμα σύντομα θα είναι εκεί. Στην πρώτη γραμμή και για τον δικό μου άνθρωπο. Στον ξένο είναι πάντα πιο εύκολο. Στον πολύ δικό μου όμως, δεν το ήξερα. Παραλύω ακόμα και στην είδηση. Δεν πρέπει όμως. Πρέπει να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι και οι δικοί μου άνθρωποι σιγά σιγά θα Φύγουν.

"Καλά είναι να γίνεται με τη σειρά... Πρώτα ο μεγαλύτερος, μετά ο μικρότερος..." είπε κάποιος.
Βόμβες στ' αυτιά μου.
Δεν υπάρχει σειρά στην αγάπη, στους ανθρώπους, στ' αδέλφια.
"Οποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, θα σε πονέσει" έλεγε η μάννα μου για τ' αδέλφια μου.
Το καταλάβαινα...
Τ' άλλο δεν είχα συνειδητοποιήσει...
Πονάνε πολύ και τα δάχτυλα μεταξύ τους, όταν κοπεί ένα άλλο δάχτυλο απ' το ίδιο χέρι.
Δεν θέλω να κοπεί κανένα δάχτυλο, κανενός χεριού.
Ποτέ!
Πονάει!
Κι αν είναι πολλά τα δάχτυλα... πόσος πόνος;
Καλύτερα να κοπεί ολόκληρο το χέρι!
Δεν τ' αντέχω!

"Πρέπει να αρχίσεις ν' αντέχεις. Είσαι μεγάλη πια!" είπε κάποιος, κάποιοι.
"Καλύτερα πρώτα εγώ!"
"Ντροπής πράγματα!Εύκολες κουβέντες..." είπε κάποια.
"Έχεις οικογένεια και παιδιά. Είσαι νέα!" συμπλήρωσε κάποιος.

Δε μπορώ μάννα! Μη μου πάρεις ακόμα, κανένα δάχτυλο! Τα χρειάζομαι όλα! Θέλω να μάθω μουσική. Θα σου παίζω τραγούδια...

Όχι, ακόμα μάννα! Δεν είμαι έτοιμη. Μη μου το κάνεις αυτό! Δώσε μου χρόνια να συνηθίσω στην ιδέα...

Ήδη είμαι πληγωμένη από απουσίες. Μη μου δώσεις κι άλλες. Άσε να κλείσουν καλά οι παλιές πληγές. Μη με ματώνεις πάλι! Σε παρακαλώ!
Που είσαι;
Μ' ακούς;
Είσαι εκεί δίπλα του απόψε;
Είδες που τα δάχτυλά σου είναι όλα ενωμένα;
Αυτό δεν αρκεί, μάννα, για ν' αλλάξουν οι αποφάσεις εκεί ψηλά;