Ξύπνησα τρομαγμένη από ένα παράξενο όνειρο.
Η λέξη "αλήτισσα" χτυπούσε στ' αυτιά μου, μέχρι που την άκουσα και στο τηλέφωνο απ' την φωνή μιας φίλης που της την είπε ο άντρας της!
Έπαθα σοκ.
Όταν οι συμπτώσεις δένουν, κάτι παθαίνω.
Της είπα της φίλης πως ο πόνος πρέπει να δένει το ζευγάρι και εκείνη μου είπε:
"Δεν με νοιάζει! Πήγα χαμένη! Μια ολόκληρη ζωή!"
Την βρήκα σκληρή. Αδύνατον να την μαλακώσω. Όταν ο άνθρωπος πονάει, φαίνεται πως γίνεται πολύ σκληρός και εγωιστής.
"Άκου να με πει εμένα αλήτισσα! Εγώ που θυσίασα τη ζωή μου δίπλα του!"
Είχε δίκιο. Βαριά τα λόγια που τσακίζει η γλώσσα πολλές φορές, μα αν υπάρχει βάθος κι αγάπη, όλα ξεχνιούνται και συγχωρούνται.
"Δεν υπήρχε και το ξέρεις! μου είπε. Προξενιό ήταν."
"Κι όμως, υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή", ήθελα να της πω, όπως και για το προφητικό όνειρό μου, μα δεν της είπα τίποτα. Την άφησα να ξεσπάσει λέγοντας τον πόνο της σε μένα, αφού έτυχε και με πέτυχε στο τηλέφωνο και είχα και χρόνο να την ακούσω.
Πολύς πόνος έχει πέσει γύρω γύρω στους γνωστούς και φίλους μου.
Τι γίνεται;
Κι αφού είναι πολύς, ξαφνιάζομαι που δεν ενώνει, αλλά εναντιώνει...
Αναρρωτιέμαι: Γιατί;
Το όνειρο, απ' όσο θυμάμαι μετά από τόσες ώρες:
Είδα ένα δέντρο γυμνό, όπως είναι το χειμώνα σε νάρκη. Δεν είχε κλωνάρια και δεν το έβλεπα ολόκληρο. Χοντρός κορμός, κι είχα την αίσθηση πως αυτός ο κορμός ήταν κούφιος. Τότε είδα έναν άγνωστο άντρα να σκαρφαλώνει στον κορμό του. Ανέβαινε, ανέβαινε, μέχρι εκεί που αρχίζουν τα κλωνάρια. Δεν είχε όμως αυτό το δέντρο κλωνάρια. Χωριζόταν σε ένα χοντρό δίχαλο, κι αυτό το είδα μέχρι κάποιο σημείο. Σα να εστίαζε μόνο εκεί ο φακός μιας κάμερας.
Η σκέψη μου ήταν ότι αυτός ο άντρας θα τσακιστεί και φώναζα: "Θα πέσει! Θα πέσει!"
Εκείνη τη στιγμή είδα τον κορμό να σπάει, κορμός και άντρας να πέφτουν στο κενό κι εκείνος να φωνάζει με θυμό: "αλήτισσα!"
Ξύπνησα. Παράξενο όνειρο. Ψάχτηκα να δω τι σήμαινε το όνειρο και γιατί αυτός ο άντρας δεν είπε: "Πεθαίνω!" Ψάχτηκα για το αν αυτή η έκφραση μπορεί ν' ανήκει σε μένα, αλλά ευτυχώς, ποτέ δεν μου την έχουν πει, ούτε συχνάζει στο λεξιλόγιό μου.
Τελικά, ήταν που θα με έβρισκε μια φίλη που την γνωρίζω χρόνια και θα την άκουγα από κει.
Το δέντρο τάχα ήταν καρυδιά, κι απ' ότι είδα στον ονειροκρίτη σημαίνει στενάχωρες ειδήσεις.
Αυτό το ξέρω. Γύρω γύρω και στη μέση στεναχώρια επικρατεί. Κι εγώ έχω τα δικά μου. Δεν παύω όμως να λέω σε όλους ότι ο πόνος πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους. Τίποτα δεν μένει εδώ. Τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας.
Κι αν η ζωή μας δεν ήταν όπως θέλαμε, αυτό το "πήγα χαμένη" που μου είπε η φίλη με τόση πίκρα, ίσως δεν έχουμε δικαίωμα να το λέμε.
Αυτή ήταν η μοίρα μας, αυτός ήταν ο ρόλος μας και το πεπρωμένο μας σ' αυτή τη ζωή.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερος, θα μπορούσε να είναι όμως και χειρότερος!
Γι' αυτό, ας κάνουμε τον σταυρό μας κι ας ευχαριστήσουμε, κι ας παρακαλέσουμε να είναι καλύτερο αυτό που θα 'ρθει στον επίλογο της ζωής μας.
Ας βοηθήσουμε εμείς να γραφτεί καλύτερος, κάνοντας καλύτερες και πιο ουσιαστικές τις σχέσεις μας.
Έτσι θα φύγουμε πιο ανάλαφροι και χωρίς να κουβαλάμε βαρίδια πίσω μας.
Εκείνη είπε είναι νεότερη και έχει μια ζωή μπροστά της.
Μακάρι, αν κι αυτό δεν το εξασφαλίζει κανείς!
Θα μπορούσε να είχε χωρίσει προ πολλού, να ζήσει με τα παιδιά της, αλλά η γκρίνια της είναι μεγάλη. Αφού τον αγαπάει στο βάθος τον Χρήστο και δεν μπορεί χωρίς αυτόν!
Έχει γίνει ένα με τη ζωή της.
Απλά, είναι οι κακές στιγμές που μερικές φορές ταράζουν τις ισσοροπίες των ζευγαριών.
Συνήθως φταίνε τα προβλήματα και κυρίως είναι τα οικονομικά, αν κι εγώ δεν βάζω πιο ψηλά κανένα άλλο πρόβλημα εκτός απ' την υγεία!
"Τρεις αυτοκτόνησαν στον Βόλο", έλεγε κάποιος πελάτης προχθές στην παρέα του. "Οι λόγοι οικονομικοί!"
Αλίμονο! Φτάσαμε να ζυγίζουμε την ζωή με την τσέπη! Αλίμονο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου