Απόψε θα ματώσω την πέτρα

Απόψε θέλω να ματώσω την πέτρα. Θέλω να χωθώ μέσα της βαθιά, να βρω το ευαίσθητο σημείο της, να την πονέσω, με στόχο να σπάσω αυτό το αρρωστημένο απόστημα που έχει κάνει όλο το σώμα της σκληρό.

Απόψε είμαι αποφασισμένη να το βρω. Θέλω να την βοηθήσω να μαλακώσει, ακόμα και να κλάψει και μαζί της να κλάψω κι εγώ. Το έχω τόση ανάγκη, ίσως περισσότερο κι απ' την ίδια την πέτρα που έχει πια συμβιβαστεί με την προκύψασα σκληράδα της και κοντεύει να χαθεί η ψυχή της.

Απόψε θα προσπαθήσω να συναντηθώ με την πέτρα. Έχουμε πολλά κοινά σημεία οι δυο μας. Είναι αυτά είναι που μας ενώνουν, κι εγώ επειδή πράγματι την αγαπάω, δεν θέλω να σκάσει και να αυτοκαταστραφεί. Θέλω να υπάρχει γύρω μου και πάνω της η σκληράδα της, μα μόνο για αυτοπροστασία και ως ένδυμα, γιατί αυτό της πάει, μα θέλω να μην πνίγεται η ψυχή της, κι εγώ να μπορώ να μαινοβγαίνω στην δική της, χωρίς να γδάρω την δική μου, όσο και την δική της.

Θέλω να την κάνω λεία, σαν το κύμα που λειαίνει μεγάλους βράχους, μέσα στον χρόνο και απ' την υπομονή και επιμονή.

Επειδή όμως εγώ δεν έχω αυτόν τον μεγάλο χρόνο, ως έννοια του χρόνου, επειδή εγώ βιάζομαι, κι επειδή το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, εγώ, πάντα ένα εγώ ο πρωταγωνιστής, εγώ θα το κάνω απόψε.

Ναι, εγώ απόψε, θα λειάνω την πέτρα μου και την πέτρα των άλλων. Μπορεί να είναι σε λίγο, οι κάποιες ώρες αργότερα, γιατί γύρω μου κυκλοφορούν οι υποχρεώσεις και η οικογένεια, άλλωστε, αυτό είναι και απαραίτητο. Όταν στα νταμάρια ρίχνουν φουρνέλα, φροντίζουν πρώτα να απομονώσουν απ' την γύρω περιοχή τη ζωή, για να μην υπάρξουν θύματα. Μένουν εκεί μόνο οι εργάτες, φορώντας κράνη και αφού έχουν εξασφαλίσει σημεία που θα τρέξουν για να προστατεύσουν τη δική τους ζωή.

Είναι νωρίς ακόμα. Χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμα, ώσπου να είμαι έτοιμη για όλα.
Πρώτα για την προστασία των άλλων και μετά τη δική μου.
Επιβάλλεται.
Ακόμα και για την προστασία της πέτρας μου.
Είπα. Δεν θέλω να την σπάσω. Να την γλυκάνω θέλω, να της δώσω σχήμα βατό, και μια διέξοδο για να αναπνέει η ψυχή της και μαζί της κι εγώ.

Ξέρω ότι μ' αυτή την διαδικασία θα πονέσουμε και οι δυο απόψε, θα ματώσουμε, μπορεί και να κλάψουμε (αυτό είναι από μέρες ένα ζητούμενο) μα έτσι θα ελευθερωθούμε και θα έρθουμε οι δυο μας πιο κοντά. Είναι η μόνη λύση, για να μην γίνει η αγάπη μας και η μέχρι τώρα κοινή ζωή μας, σκόνη και θρύψαλα.
Είναι η μόνη λύση και η σανίδα σωτηρίας στη θάλασσα της στεριάς που τελευταία βγάζει τρικυμίες και η καθεμιά μας κοιτάζει να σωθεί παλεύοντας μόνο με τα δικά της κύματα.
Η πέτρα για να μην κλύσει για πάντα το μοναδικό και κρυφό στόμιο που της δίνει ζωή με τον έξω κόσμο, κι εγώ για να μην διαλυθώ απ' τα πολλά ανοιχτά στόμια που κινδυνεύει να πάρει μαζί του ο αέρας της ζωής...
Και ναι, φυσσάει πολύ δυνατός βοριάς τελευταία.
Ο ουρανός μαυρισμένος προμηνύει κι άλλες καταιγίδες, η μπόρα έρχεται και πρέπει να γίνουμε ένα για να σωθούμε.
Ναι, η πέτρα κι εγώ, είμαστε φίλες. Αγαπημένες κι αχώριστες. Η μία συμπληρώνει την άλλη.
Γι' αυτό θα γίνουμε ένα, απόψε, ναι, σε μια πιο γλυκιά μορφή.
Θα το προσπαθήσω εγώ, τουλάχιστον.
Αργότερα, όμως.
Είπαμε...

Υγ. Η πέτρα= εγώ, εσύ, ο άλλος, οι άλλοι, ο φίλος, οι φίλοι, όλοι.
Εγώ= εγώ η Κατερίνα. Εγώ, ο εγωισμός μου, ο πόνος μου, το εγώ μου απ' την καλή και την ανάποδη. Εγώ, ως άνθρωπος και ιδιοκτήτρια του σάρκινου σάκου και σώματος, αυτού που εσείς ξέρετε ως Κατερίνα, αυτού που κουβαλάει την ψυχή μου. Εγώ, σαν μονάδα και τίποτα και σαν ο κόσμος όλος...