Πήγε τέσσερις παρά δέκα. Δεν ξέρω τι θα κάνω με τις προηγούμενες αναρτήσεις μου. Μπορεί και να τις βγάλω στον αέρα, μα χρειάζονται διόρθωμα. Υπάρχουν πολλά ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη. Τα έβλεπα και τα προσπερνούσα, γιατί το ρολόι τρέχει.
Απόψε στράφηκα σε μιαν απολογία, άνευ σημασίας για πολλούς.
Το είχα ανάγκη.
Ίσως φταίει η πανσέληνος.
Ίσως η ψυχολογία μου.
Θέλω να ξεκαθαρίζω καταστάσεις κι εδώ είναι το βήμα μου τώρα. Εδώ έρχονται οι νέοι φίλοι, εδώ και οι παλιοί, όσοι με ψάχνουν. Κι αυτό είναι το καλό με μένα. Τους παιδεύω πολύ, όχι εσκεμμένα, αλλά με ψάχνουν, ειδικά εδώ στα μπλογκ. Αυτό νομίζω πως λέει κάτι. Αν κουβαλούσα τόση ψευτιά, θα ήμουνα απαρατήρητη και στη ζωή μου. Όμως, δεν είμαι. Γι' αυτό και έχω πολλούς εχθρούς.
Δεν με λυγάει. Παλεύω για την αλήθεια μου και προσπαθώ να την βελτιώνω, όσο μ' αφήνουν τα εμπόδια της ροής της ζωής μου, τα απρόοπτα, ακόμα και τα εσκεμμένα.
Κι όταν η αλήθεια μου σκοντάφτει με την αλήθεια των άλλων, δεν διστάζω ποτέ να την συζητήσω, ακόμα και στον αέρα.
Δεν είμαι απ' τους τύπους που ντρέπονται να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη και που την εννοούν πραγματικά, αρκεί να έχω κάνει πράγματι, λάθος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου