Όλοι μας κρύβουμε έναν καλλιτέχνη μέσα μας

Τον Γιάννη τον γνώρισα στα χνάρια. Μετά έγινε πελάτης και φίλος.

Ήρθε προχθές με το ποδήλατό του, αργά το βράδυ, ενώ έκλεινα, να μου αναγγείλει πως έγραψε νέο ποίημα και ήθελε να πιάσει σειρά για την επόμενη ποιητική βραδιά.

Του εξήγησα πως ήταν αργά για κείνο το βράδυ, ήδη έφευγα και πως θα συζητάγαμε την επόμενη βραδιά, δηλαδή προχθές Παρασκευή.

Ήρθε πάλι πολύ αργά, ήδη έπρεπε να έχω κλείσει, μα ήρθε οπλισμένος με το μπουζούκι του, την φυσαρμόνικά του, το νέο του ποίημα και φυσικά με την σύντροφό του Σούλα και με αφόπλισε ζητώντας μου ένα κρασί και λίγο χρόνο.

Με "κράτησε" εκεί ο καλλιτέχνης που έκρυβε μέσα του, για πολύ ώρα, πέρα απ' το ωράριό μου και την κούρασή μου.Ξεχάστηκα. Είπα πως βγήκα βόλτα, πως ταξίδεψα...

Τα υπόλοιπα στο βίντεο. Στις αποδείξεις.

Γιάννης Χρ. Μαηλίδης το όνομά του. Ποιητής και μουσικός, συνάμα. Ελεύθερος. Όχι επαγγελματίας. Του δρόμου... Αδέσποτος. Για το κέφι του και την δόξα. Πραγματικός καλλιτέχνης.

Υγ. Του εξήγησα πως οι ποιητικές βραδιές μπορούν να περιμένουν το φθινόπωρο, κι αν υπάρξουν, δεν θα έχουν αποκλειστικότητα. Τον λόγο θα έχουν και οι άδοξοι συγγραφείς.
Τότε είπε πως θα γράψει ένα δοκίμιο.

Μ' αρέσει που τα χνάρια μου δίνουν κίνητρο κι ένα παράθυρο στον κόσμο, όποια ιστορία κι αν κουβαλάει ο καθένας πίσω του, πάνω του, μέσα του.

Μου αρκεί που τα χνάρια μου είναι ένα σκαλί, έστω και χαμηλό για την χαρά τους και την ματαιοδοξία τους. Είμαι χαρούμενη και συγκινημένη γι' αυτό. Ξέρω πολύ καλά τι θα πει να σου ανοίγουν την πόρτα, στο όποιο καλύβι ή βίλα, για μια δόση ψυχικής ζεστασιάς.

Τα "Ευχαριστώ" του Γιάννη, ακόμα ηχούν στ' αυτιά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση, ικανοποίηση και ανταμοιβή!