Όμως...

Η μέρα του Σαββάτου ξεκίνησε δύσκολα, είχε πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, κούρασης, συζητήσεων, στιγμών, πέρασε.

Ήρθα σπίτι ένα πτώμα στις έξι τ' απόγευμα, ενώ έπρεπε στις τρεις. Ο αδελφός μου με την γυναίκα του έφυγαν νωρίτερα, μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν πως εγώ κατέρρεα και έπρεπε επειγόντως να κοιμηθώ, για να στηλωθώ.

Εγώ όμως, αντ' αυτού, έτρεξα στο ίντερνετ και στην σελίδα της Ιουστίνης. Ίσως κάτι να μην κατάλαβα καλά, σκεφτόμουνα όλη μέρα. Ήμουνα και άυπνη το πρωί.

Τίποτα. Εκείνη επέμενε να γράφει λογοτεχνικά (λίγοι συγγραφείς το μπορούν αυτό) ότι η μαμά της Έφυγε! Τότε κάθισα στην καρέκλα, αποφασισμένη να καταλάβω χρόνους, πως και γιατί.
Παραδέχομαι πως, "πως και γιατί" δεν κατάλαβα, δεν ήταν εύκολο να συγκεντρώσω το μυαλό μου, (κολύμπησα με τόσα κύματα αυτές τις μέρες, τι να σου κάνει;), κατάλαβα όμως πως η μαμά της έχει μέρες που Έφυγε, ότι και οι άλλοι ιντερνετικοί φίλοι της, ακόμα και οι περισσότερο κοντά της, το έμαθαν μέσα απ' το μπλογκ της και όχι απ' την δια ζώσης επικοινωνία κι αυτό με πλήγωσε ιδιαίτερα. Όχι τόσο για μένα, αλλά για την ίδια. Σκέφτηκα ότι θα ένιωσε πολύ μόνη, κι ότι ένα σχόλιο από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται φίλοι, πραγματικά, δεν φτάνει.

Ήθελα να της τηλεφωνήσω, απ' το πρωί. Τηλέφωνο σε πρώτη ζήτηση, δεν υπάρχει. Ούτε και χρόνος. Ασφυκτικά πιεσμένη. Και τι να πω; Τόσες μέρες μετά, τώρα να βιαστώ; Γιατί; Για να αποδείξω ότι λυπήθηκα; Ότι από σήμερα την σκέφτομαι περισσότερο; Πάντα και όλους τους ανθρώπους που ενώθηκαν για κάποιο λόγο οι στιγμές μας ή οι ψυχές μας, τους σκέφτομαι πολλές φορές την ημέρα. Δεν μπορώ όμως να τους το αποδεικνύω συνέχεια. Πες κι ότι με κούρασε να δίνω μόνο εγώ το παρόν. Είμαι μία, αγαπώ πολύ κόσμο, είμαι φορτωμένη με πολλά δικά μου προβλήματα (δεν θα παραπονεθώ για το "ποιος πραγματικά και ουσιαστικά νοιάστηκε για μένα" αυτό το αφήνω απαρατήρητο, ακόμα κι όταν μου το λένε οι άλλοι και με πονάνε αφάνταστα), έγινε μικρή η αγκαλιά μου, όχι γιατί δεν θέλω, μα γιατί πραγματικά αδυνατεί να χωρέσει συγκεκριμένες στιγμές πολλούς ανθρώπους μέσα.
Μόνο αυτό είναι, κι ας παραπονιούνται φίλοι, γειτόνοι, συγγενείς, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά μου.

Πες πως έχω ανοίξει παρενθέσεις, πολλές φορές σκέφτομαι πως η κάθε μου ανάρτηση μπορεί να είναι και η τελευταία, όχι γιατί θα βαρεθώ το μπλοκινγκ, αλλά γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πραγματικά. Έχω περάσει πολλά και ζω πράγματι μέσα σ' αυτή την αμφιβολία, γενικώς...

Δεν το σκέφτομαι όμως αυτό μόνο για μένα. Το σκέφτομαι και για τους ιντερνετικούς φίλους. Ήδη στο Φειςμπουκ ρωτάω: "αν είναι όλοι τους καλά". Πολλές φορές, επειδή απέχω αναγκαστικά λόγω υποχρεώσεων, δεν προλαβαίνω να μάθω νέα τους και νιώθω άσχημα. Ανησυχώ μη λείψει και κάποιος, ο όποιος γνωστός (δίπλα είναι οι φίλοι μου) κι εγώ ζω στον κόσμο μου, στο εγώ μου.

Θέλω να είναι όλος ο κόσμος καλά!
Το έχω γράψει τόσες φορές!
Και ναι, πράγματι πονάω, όταν πονάνε οι φίλοι μου και όχι μόνο!

Όμως, γι' αυτό το "όμως" ξεκίνησα, διαβάζοντας τα σχόλια στην πένθιμη ανάρτηση της Ιουστίνης, με πλήγωσε κάτι και θα το πω στα ίσια. Κοινοί φίλοι ήξεραν και κανένας τους δεν με ενημέρωσε, δεν λέω για τηλέφωνο, αυτά πια ή τα έχω κλειστά (μεγάλο κεφάλαιο αυτό) ή δεν βρίσκομαι κοντά τους όταν χτυπάνε, οπότε μετά απαιτείται ψάξιμο για το ποιος με πήρε και πότε να του απαντήσεις; Τα μεσάνυχτα;
Αλλά, λέω για ένα μήνυμα τουλάχιστον. "Ξέρεις, Κατερίνα, η Ιουστίνη μας πονάει. Έχασε τη μαμά της..."
Τι πιο ανθρώπινο, πιο κοινωνικό;
Κανένας...!
Κι ας είναι αγαπημένοι κι αυτοί οι φίλοι! Δεν θέλω να τους ονοματίσω εδώ, αν και κατ' ιδίαν θα τους τα ψάλω ένα χεράκι. Είναι όμως παράπονο. Εγώ δεν θα έκανα ποτέ μου έτσι. Εγώ, χρόνια τώρα, μόλις έβλεπα κακή ψυχολογία κοινής φίλης ή οτιδήποτε, έτρεχα να μαζέψω συμπαράσταση για τον φίλο ή φίλη. Ή τηλεφωνούσα στην παρέα ή έβγαζα ντελάλη απ' τα μπλογκ μου. Θα θυμούνται μερικοί και μερικές.
Και δεν μιλάω για χαρές, που τελικά επικρατεί μεγάλη ζήλεια και ανταγωνισμός κακός και κακώς...
Μιλάω για τον πόνο...
Τώρα... γιατί αυτό;
Τόσο ξένοι πια;
Για ποιο λόγο;
Ανταγωνισμό ή εγωισμό το λένε;
Εγώ το λέω κακό εγωισμό και μικροπρέπεια.
Δεν μ' αρέσει.
Ότι τέτοιο πάει να γεννηθεί στο δικό μου εγώ, όταν το καταλαβαίνω, το σκοτώνω αμέσως εκείνη τη στιγμή. Αμέσως αυτοκρίνομαι και διορθώνομαι.
Αναρρωτιέμαι: Έχουμε γίνει τόσο μικροί ή ήμασταν πάντα;

Αλήθεια. Δεν με πειράζει η μοναξιά, ούτε μια άδεια αγκαλιά.
θα πω: Δεν άξιζα να μ' αγαπήσει κανείς.
Με πειράζει μια μεγάλη αγκαλιά από ψεύτικους ή εγωιστές και του φαίνεσθε φίλους.

Με πληγώνουν οι ξένοι, αυτοί που μπορεί να είναι κάθε μέρα δίπλα μου, μόνο τυπικά και άνευ ουσίας.

θα μπορούσα να μην λειτουργήσω αυθόρμητα το πρωί. Ή να μην προλάβω να σχολιάσω στο μπλογκ της Ιουστίνης. Αυτό όμως, δεν θα έλεγε τίποτα...

Δεν ξέρω τελικά τι με πλήγωσε πιο πολύ, σήμερα, δηλαδή χθες, Σάββατο.
Ήταν τόσα πολλά!
Μακάρι να είχα χρόνο ή να μπορούσα να σας πω κι εγώ τα δικά μου.
"Αλλά... καθένας έχει τα δικά του", θα μου πεις.
Συμφωνώ. Ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του και ζει τον δικό του αγώνα.
Αυτό προλαβαίνουμε και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε.
Πρώτα η οικογένεια.
Μετά όμως, για τις πολύτιμες ώρες που διαθέτουμε γι' αυτές τις σχέσεις του αέρα και "αέρα", ας είμαστε περισσότερο ειλικρινείς και καθαροί.
Δεν στοιχίζει. Τζάμπα είναι.
Οι θέσεις στην καρδιά μας κερδίζονται κάθε μέρα. Δεν εξασφαλίζονται με την σειρά στην μαρκίζα των ονομάτων των φίλων μας στο κάθε μπλογκ, ούτε στην ατζέντα μας.

Νομίζω πως άδειασα, όσον αφορά τον πόνο, που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να χωρίζει...
Αυτά, πληγωμένη μεν, αναγνωρίζοντας πως κι εγώ έχω πληγώσει, ποτέ όμως έτσι... πλαγίως και χωρίς λόγο.

Συγγνώμη Ιουστίνη μου που ο δικός σου ο πόνος ήταν μια μεγάλη για μένα αφορμή να πω κάποια πράγματα στον αέρα. Δεν ξέρω αν θα περάσεις από δω, πότε, αν και πως θα δεις τις σκέψεις μου, μα αυτές ήταν.

Συγγνώμη αν φωτογράφησα φίλους απόψε, μα ένιωσα πολύ άδεια...
Δεν το περίμενα...