Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Αύριον, ετέρου χνάρια...

Κάτι έλεγα για κύματα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Εδώ τσουνάμια, ελπίζω στο τελευταίο τους στάδιο!

Έχω μια φίλη που σταμάτησε το μπλόκιγκ, γιατί παραδέχτηκε πως δεν της αρέσει να βγάζει τα προσωπικά της στο σεργιάνι!

Αν ξέρατε πόσες φορές την ζήλεψα, γι' αυτή της την απόφαση!
Το θέμα όμως είναι, να μπορείς να το κάνεις.
Εκεί είναι η διαφορά...
Είναι νομίζω θέμα "σπόρου" και "μικροβίου"...
Αλλιώς, δε θα έγραφα, κιόλας!

Πάμε στ' άλλα, τώρα.
Γι' αυτό το μπλογκ έχω πολύ ύλη, μα θα μου πάρει κάτι μήνες να την ανεβάσω και δεν έχω τα κότσια πια, ούτε την διάθεση...

Απλά, φανταζόμουνα τις τελευταίες αναρτήσεις αυτού του μπλογκ, πολύ διαφορετικές...
Κάτι ξέρει ο Γιάννης, αλλά... αναβάλλεται και αυτό Γιάννη, όπως τόσα άλλα!

Γι' απόψε, έτσι πάλι στα βιαστικά, θα πω πως, έχω μάθει στη ζωή μου να δένομαι με καταστάσεις και με πράγματα.
Δεν συνηθίζω να "πουλάω" ούτε τους κόπους μου (δουλειές, σπίτια, βιβλία, κ.λ.π.) ούτε τους φίλους μου!
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που πρέπει να πάρεις αποφάσεις στη ζωή σου, όσο κι αν πονάνε!
(Για τους φίλους μου, δεν το συζητάμε! Ξέρουν και ξέρω που θα τους βρω! Έχει πάρκα ο Βόλος!... )

Μια τέτοια απόφαση είναι και το να πουλήσω "τα χνάρια" ώς καφενείο βέβαια, όπως το πήρα, και όχι τα χνάρια μου που αυτά... έτσι κι αλλιώς, είναι αυτόφωτα... και δεν πουλιούνται, όπως κι εγώ δεν αγόρασα του Νίκου, που τα πήρε φεύγοντας μαζί του....
Τον δικό του καφέ, κανένας δεν θα τον ξανακάνει!
Όπως και τον δικό μας, γιατί μάλλον ήμασταν ατάλαντοι γι' αυτή τη δουλειά!
Ο Τάσος μου είναι κουρέας. Θα εξασκίσει την τέχνη του, κι εγώ... λέω να πάρω τα βουνά, αλλά και την πρωτεύουσα!
Έχω πολύ αγαπημένο κόσμο εκεί και με περιμένει.

Απ' το καλοκαίρι το παλεύω. Έδωσα και την ψυχή μου, γι' αυτό το καφενείο, πόσο μάλλον το παιδί μου που είναι απ' το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί! Δεν πάει άλλο, γιατί εμείς δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Όλα θέλουν τέχνη, χρόνο, κόπο και μόχθο, αρκεί ν' αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις.
Εμάς, δεν ήταν όνειρό μας. Μας προέκυψε. Ήταν μια βιαστική απόφαση, την στηρίξαμε - όσο μπορούσαμε- για ένα χρόνο, δοκιμάσαμε και αποφασίσαμε...

Ναι, όσο κι αν θα ήθελα να ήταν αλλιώς, γιατί αγαπάω πολύ αυτό το σημείο συνάντησης και τους φίλους πελάτες μας, το "Πουλάμε" το μαγαζί, ώς επιχείρηση!

Το πάλαιψα να το πάρει άνθρωπος που θα πλησιάζει τα δικά μου "χνάρια", ώστε να τα ενώσουμε και μετά την απομάκρυνσή μου από κει, αλλά... δεν κρατιέται έτσι μια επιχείρηση! Το μαγαζί χρειάζεται έμπορα, που δεν θα προσπαθεί να κόψει το ποτό στον αλκοολικό, για να επιζήσει το ίδιο πρώτα! Ούτε βγαίνουν τα έξοδά του κάνοντας φιλικές ή φιλολογικές συζητήσεις, δανείζοντας βιβλία, ζωγραφίζοντας τον τοίχο ή ποτίζοντας τα λουλούδια! (Γι' αυτό είπα, ότι είμαι για τα βουνά... Έχει αυλή εκεί!)

Είπα: Τελείως ακατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά, τόσο εγώ, όσο και ο Τάσος!

ΠΩΛΕΙΤΑΙ, λοιπόν, δεν είναι πια μυστικό και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να το πάρει ο πιο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ άνθρωπος!

Έτσι, κι αλλιώς, όποιος κι αν είναι τελικά, θα είμαστε δίπλα του, γιατί είπαμε:
Κάποια πράγματα δεν πουλιούνται, κι αυτά είναι οι σχέσεις και τα χνάρια του πριν, του ύστερα, του τώρα, του μετά...

"Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε τινός"

Το είχα γράψει και σε ένα παλιότερα ζωγραφισμένο παράθυρο...

Υγ. Δεν χαιρέτησα όμως ακόμα, ούτε το μαγαζί, ούτε αυτό το μπλογκ.
Όλα θέλουν τον χρόνο τους και την στιγμή τους.
Σίγουρα, θα τα ξαναπούμε, καλύτερα!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Εδώ είμαστε...

Έδρα "τα χνάρια", εδώ και ένα χρόνο τώρα!

Πώς περνάει ο καιρός!

... Δεν είναι όμως τίποτα, σαν χθες!

Πολλά άλλαξαν. Άλλα τα κατάλαβα, άλλα όχι.

Πάμε με τη σειρά μας, λοιπόν:

"Χριστός Ανέστη" και "Χρόνια Πολλά" για τις υπόλοιπες γιορτές που ακολούθησαν κι εγώ ιντερνετικά έμεινα πίσω!

Ευτυχώς που δεν είχα μείνει στην Μεγάλη Παρασκευή!

Υγεία και Ανάσταση ζωής, "παιδιά"!

Υπομονή! Θα τα καταφέρουμε!
Κανένας δεν μας εγγυήθηκε ότι η ζωή είναι εύκολη!
Καθένας με τα κύματά του...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Υπερήφανη για 'κείνη, έτσι κι αλλιώς!

Λόγω χρόνου, "κλέβω" λίγα!
Ίσως όμως και τα πιο "ακριβά"!
Αγαπάω και θαυμάζω την Γιώτα και οι λόγοι δεν είναι μόνο στις φωτογραφίες...
Περισσότερα εκεί!



Μωράκι μου...! Παππούδια μου!... Σκόρδα!

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Απόψε, σιωπηλοί

Απόψε, σιωπηλοί...
για να μη δεις, ότι φοβάμαι!
Να μη δεις, ότι πονάει...

Δεν φεύγουν εύκολα, καλλιτέχνες, όπως ο Νίκος Παπάζογλου!

Οι μιγκέδες μου





Τους μιγκέδες μου τους είδα προχθές, μα τους φωτογράφησα σήμερα, με ότι άλλο "οίδα" και τους χαρίζω στην γλαρένια μου, που τόσο τις αρέσουν!

Χειροποίητο κεράκι Πάσχα



Απ' τα χρυσά χεράκια της Βαρβάρας που εύχεται ολόψυχα σε όλους μας, "ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ"!
(Μόνο που αδικώ την φωτογραφία, φέρνοντάς την απ' τις εικόνες μου και όχι απ' το Πκάσα.
Όλα θέλουν τεχνικό, αλλά... υπομονή!)

Ιπποφαές



Εδώ σποράκια δυναμίτης που μου έστειλε η Βαρβάρα και με "σκλάβωσε"!
Ιπποφαές, λέει!

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Κι εδώ, ο Γιάννης Μαλαμούσης

με το ALTER EGO του...

Φίλος. Ξεχωριστός.Και ώς άνθρωπος. Έχει πολλά να μας πει, απλά, δεν κατέχει τα κουμπάκια!
Δεν τα χρειάζεσαι, Γιάννη!

Νέα μπλογκ

Το μπλογκ της Άνεμος Εκδοτική

Το μπλογκ του Γιάννη Φιλιππίδη και το ποίημα κλεμμένο από κει!

κρυώνω – κρυώνω πολύ…

υδρόγειος

που κραδαίνει – βογκάει βρυχάται πολύ – τελευταία

χωρίς τη δική μας απόφαση

απουσία δικής μας υποβολής…

θέλησή μας – εν απουσία.

κι εμείς…

ο καθένας μια ζωή

ο καθένας μια ιστορία – διαφορετική

μόνοι

ή με συντροφιά – και μόνοι

.

ήρθαμε

άβουλη – η άφιξη

τότε πώς – πώς να ‘γινε

πέσαμε – καλύτερα

κύτταρα έφτιαξαν το είναι μας

πολύτιμο για τον καθένα

ασήμαντο γι άλλους πολλούς

.

από δάκρυ θεού – ποιανού άραγε θεού

κι αγάπη ανθρώπων – μπορεί και όχι

ζωές γραμμένες σε βιβλία

σκονισμένα από αιώνες βιβλία

σε μια γλώσσα – ακατάληπτη διάλεκτο

που δε θα καταλάβουμε – ποτέ μας

–σχέδιο ποιανού ακριβώς;–

μας νανούρισε – ως την πρώτη μας σκέψη.

.

φορτωμένοι χρησμούς και κρίματα

αμαρτίες μη γενόμενες

θλίψεις – που δε φανταστήκαμε

χαρές – που δε μετρήσαμε

αν ήτανε λίγες ή πολλές

περισσότερες απ’ όσες αντέχαμε

αντέχαμε;

.

σκέψεις – που μας διαβρώνουν

λέξεις – χωρίς έννοια και ουσία

φθόγγοι να τους λέμε

να ξεγελιόμαστε – πως νοούμε κάτι

.

αλλά λάθος πιστέψαμε

οι καταδίκες πληρώνονται – αδρά, αμείλικτα

άκρα – νους – αισθήματα – μυώνες

χορτάσαμε – μια λευκή επιταγή

την κάθε μέρα…

.

να σου πω κάτι;

να σου εκμυστηρευτώ – ένα μυστικό

τώρα που μιλάμε – το νιώθω

επικοινωνούμε οι δυό μας;

.

στον κόσμο που στάξαμε – ζωή αληθινή,

συχνά κρυώνω – καρδιά μου

κρυώνω πολύ

κι όσα ρούχα κι αν φορέσω – όσα…

θαρρώ – πως δε μου φτάνουν

εγώ – εγώ σου λέω, και μ’ ακούς

.

συνεχίζω – να κρυώνω

το ψύχος δε κατευνάζεται – μέσα μου

συνεχίζω – να κρυώνω

με μάτια – βλέμματα φοβισμένα

που ονειρεύτηκαν κάποτε – αλλιώς

να απασφαλίζουν τα πρωινά – χαρούμενα

κοιτώντας έναν ήλιο – που δεν βλέπω

.

εγώ κρυώνω – καρδιά μου

κρυώνω – ακόμα – για πόσο θ’ αντέχω

το κρύο στο κορμί – την παγωνιά μέσα μου

.

ως πότε

θα κρυώνω – κουράστηκα πια λέω

κι έπειτα

επιμένω να το ξεχνώ

γιατί γεννήθηκα παρέα με δυο λέξεις

άγνωστες τότε σε μένα

τη μια την λέγανε όνειρο

την άλλη τη γνώριζαν – ως ελπίδα

την άλλη τη λέγανε – ελπίδα…

κι ακόμα

επιμένω να φορτώνομαι ρούχα – εγώ

.

αλλά χόρτασα πια υγρασία – καρδιά

βράχηκα πολύ – μούλιασα νερό πια…

.

Χρήσιμη σελίδα

για τις μέρες μας. Δίνει "κουράγιο" σε όσους το έχασαν ή το παλεύουν...

Λαζαράκια

Δείτε

Εορτασμοί για την ανάσταση του Λαζάρου
Λαζαρίνες, κάλαντα και λαζαράκια σε όλη την Ελλάδα, από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

Μου το έστειλε η Βαρβάρα.

Κι αυτό! Συνταγούλες για Λαζαράκια!

ΣΟΚ! Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου!



http://www.youtube.com/watch?v=ஷொஓஊஓடூஎ௦ஜ௪

Απίστευτο!
"Καλό Ταξίδι", Νίκο!

(Κάτι γίνεται πάλι με τα Κινέζικά μου.)

Καλωσορίζοντας την Ντόρα

(Απ' τα μέιλ).

Του Στράτου

Καλώς όρισε, η φίλη σου, Στράτο! Θα την γνωρίσουμε ακόμα πιο γρήγορα, με αφορμή τα λεγόμενά σου!
Ντόρα, είσαι τυχερή που έχεις τέτοιον φίλο! Καλώς, μας ήρθες!



Πέστε την όπως θέλετε Dorothy, Δωρούλα, Ντόρα, Ντορίνα... η άλλη Θεοδώρα… ή απλά όπως είναι Ντόρα Πολίτη.

Επιτέλους, η Ντόρα, αποφάσισε να έρθει (και να μείνει) στην blogογειτονιά μας. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να λείπει.

Για 34 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή από τις 27 Μαρτίου του 1977, στο Χιούστον -νεαρή δημοσιογράφος τότε- όταν έκανε το πρώτο επαγγελματικό της ρεπορτάζ για την εφημερίδα Houston Chronicle υπηρετεί επάξια τη δημοσιογραφία. Πως πέρασαν τόσα χρόνια…

Έκτοτε η δημοσιογραφία έγινε για ’κείνη η πιο γλυκιά ερωμένη! Η ερωμένη που, όπως λέει η ίδια, δίνει ενδιαφέρον στη ζωή της.

Στις τοπικές εφημερίδες όπως το Εμπρός, ο Δημοκράτης, τα Αιολικά Νέα (και όχι μόνο) άσκησε, με συνέπεια, ευσυνειδησία και αξιοπρέπεια το λειτούργημά της, όπως επίσης και στην τοπική τηλεόραση.

«Ατίθαση, ρομαντική, αλαφροΐσκιωτη, ψυχοπλανεύτρα, που χάνεται στα δειλινά και στα χαράματα», για όλα αυτά (και πόσα άλλα, άραγε…) κάποιοι άνθρωποι δεν έκρυψαν τη συμπάθειά τους και της χάρισαν λόγια αγάπης, όπως ο Φρέντυ Γερμανός, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Τάκης Χατζηαναγνώστου, ο Δημήτρης Νικορέτζος και τόσοι άλλοι. Άλλωστε τη Ντόρα και με τις αναποδιές της… την αγαπάς!

Πολύτιμες συνεντεύξεις, επίσης, της έδωσαν, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Μάριος Τόκας, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο πρώην αμερικανός πρέσβης Νίκολας Μπέρνς, και πλειάδα άλλων.

Τέλος να πω ότι εγώ τη γνώρισα, μέσα απ’ τα γραφτά της, τα χρόνια της ξενιτιάς μου κι ύστερα προσωπικά (το 2004) τυχαία στα γραφεία της εφημερίδας Εμπρός!

Είναι χαρά και τιμή μου, λοιπόν, να σας συστήσω τη φιλόξενη γωνιά που θα έχει πλέον εδώ: http://dorapol.blogspot.com/ και, όποτε μπορεί, θα μοιράζεται μαζί μας τα δικά της.

Επισπευτείτε την http://dorapol.blogspot.com/

--
Stratos Doukakis

Blog: http://mithymnaios.blogspot.com

Της Άνοιξης

Ν' ανοίξει το μάτι...

Δώρο στην Γιώτα, για όταν γυρίσει απ' την εκδήλωση, κι εγώ θα κοιμάμαι!

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος...



Έχω ξαναπεί πως κάνω τις στιγμές μου, φωτογραφίες... και μετά βιντεάκια, πρώτ' απ' όλα για μένα, χάριν συντομίας. (Και το "γράψιμο" πια, είναι μια πολυτέλεια, στις μέρες μας...)
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος λοιπόν, για να συγκινηθεί, να χαρεί και να "δει" ή να νιώσει πως κάποιοι, έστω και όχι κολλητοί φίλοι, τον νοιάζονται, ακόμα και από μακριά.

Σήμερα έφτασαν με ένα νεανικό χέρι τα δώρα της φίλης μου Βαρβάρας!
Σήμερα γέννησε η Αθηνά τον Λάζαρο!

"Τρέξε, Κατερίνα, να φωτογραφίσεις!"
"Μια στιγμή να πάρω και τα δώρα μου..."

"Ευχαριστώ" από καρδιάς, Βαρβάρα!
Χαρά και Ανάσταση Διαρκείας σε σένα και στην οικογένειά σου!

Συγκινημένη;
Πάντα!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η :

... με λιακάδα ή με βροχή... το Σαββάτο θα 'μαι εκεί!!!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ !

Σε όλες κι όλους τους Φίλους της καρδιάς και του νου...

χαρά μου να είστε εκεί:

στο ιστορικό κτίριο της Λέσχης των τριών Δυνάμεων

(Λέξινγτον 'Αβενιου, Νέα Υόρκη, Ν.Υ.

δείτε το πρόγραμμα)

Σάββατο, δεκαέξι του Απρίλη, ώρα δύο απογευματινή. Υγ.: Μόνο στην Αγγλική!!!
Γνωρίζω ότι δεν είναι δυνατόν!!! μα αυτό δεν έχει τόση σημασία... αρκεί μια κάποια στιγμή, κατά τις δέκα, να στείλετε μια μικρή σκέψη... θα την καταλάβω!
Να έχετε ένα καλό Σαββατο-Κύριακο.

Πάντα με την αγάπη μου,

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Αγαστή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - Αναστασία Καλλιοντζή

Αγαστή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Αναστασία Καλλιοντζή

Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ



















"Αγαστή Συνεργασία", το νέο βιβλίο της Αναστασίας και μα, την αλήθεια, με "παίδεψε" πολύ, αλλά το διάβασα! Το κουβαλούσα μαζί μου κάθε μέρα! Ήταν και βαρύ!Μια απορία που δεν μου έλυσε στα γραφόμενά του είναι αν οι εκδόσεις "Εκίζογλου" (φανταστκές, ντε!) έβαζαν κάποιο όρο και για πολλές σελίδες στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο...
Για πες, Αναστασία μου!
Πολλά τα εμπόδια στο να το διαβάσω εγκαίρως (βλέπε μαγαζί, υποχρεώσεις, χρόνο, γενικά φαινόμενα γύρω μας) μα, όκευ, τα ξεπέρασα!
Μόνο που θα ήθελα ένα καλύτερο τέλος, Αναστασία μου!
Τόση αδικία, τέτοιο βαρύ τέλος, δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου!
Μελαγχόλησα.
Θα μου πεις, είναι φαντασία! ΔΕΚΤΟΝ! ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

Υγ. Εκείνο το πιπέρι στη γλώσσα, θα σου το βάλω όμως! Άμα σου πω μια σκηνή που έπαθα, θα κοκκινήσεις κι εσύ!
Υγ. Δεν είναι ώρα, όμως! Έχουμε και τα σχόλια.
Υγ. Θα μπορούσε να γίνει μια υπέροχη ταινία, Αναστασία μου! Θα προβλημάτιζε πολύ κόσμο, όχι μόνο στο θέμα εκδόσεων. Έχει πολλά τα θέματα που "σκαλίζει".
Να είσαι καλά, "να σκαλίζεις" φανταστικά, Κρητικοπούλα μου!

Η πρώτη ανάρτηση για το βιβλίο, εδώ:

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Στον Γιάννη για την δοκιμασμένη φιλία μας

Αυτά τα λουλούδια, όσο και οι στιγμές που φωτογραφήθηκαν, σημαίνουν πολλά για μένα.
Θα ήθελα να τα χαρίσω στον Γιάννη, με όλη μου την φιλία, τον θαυμασμό μου και την εκτίμηση που τρέφω γι' αυτόν:

Στην Φωτεινή, με αγάπη!

Στην Φωτεινή, με αγάπη!
Φώτο, αυτό το βρήκα στην Λάρισα!
Κι όμως, στο πεζοδρόμιο!
"Εύγε" στον δήμαρχο!

...Όχι νεραντζιές...



Υγ. Τα παράπονα είναι ιντερνετικά και όχι προσωπικά! Αμάν μ' αυτό το Φέις!

Στην Ελένη, με αγάπη!

Κάθε χρόνο στήνω καρτέρι στις κερασιές, όταν ανθίσουν, για να τις στείλω στην Ελένη, αλλά φέτος, δε βλέπω φως!
Ελένη, μάλλον θα πετύχω τα κεράσια!
Γι' αυτό, Άνοιξη γενική, με αγάπη!

Στη Γιώτα με αγάπη



Είναι βιαστικά "χαιρετίσματα" στην Γιώτα, με αγάπη!

Τελάλης


Εξαγριωμένος πολίτης στους δρόμους της Αθήνας. Γυρίζει τους δρόμους με μια ντουντούκα στο χέρι και καλεί τους Έλληνες σε ξεσηκωμό. Τον συναντήσαμε στις οδούς γύρω από την πλατεία Συντάγματος.

Υγ. Μόνο που έφυγε απ' τον Βόλο, γιατί εδώ δεν τον "άκουγαν"...
Σας είχα ανεβάσει φωτογραφίες του παλιότερα.

Καλλιτέχνης είναι και ο τσαγκάρης




ΠOΛITIΣMOΣHμερομηνία δημοσίευσης: 03-04-11
Καλλιτέχνης είναι και ο τσαγκάρης
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η ζωή του, η τέχνη, το θέατρο, η Ελλάδα, σε μια αδημοσίευτη συνέντευξή του στην «Κ»

Της Βασιλικης Χρυσοστομιδου

Η «Κ» δημοσιεύει σήμερα μια συνέντευξη που δεν δημοσιεύθηκε όσο ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν εν ζωή – άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Τρίτη 29 Μαρτίου, στα 89 του χρόνια. Με αυτήν την ανέκδοτη έως σήμερα συζήτηση, μια εξομολόγηση αυτοβιογραφική και χωρίς τετριμμένα λόγια, έχουμε την ευκαιρία να αποχαιρετίσουμε έναν σπουδαίο άνθρωπο, με έντονο και εξαιρετικά σημαντικό δημόσιο λόγο, έναν συγγραφέα που ανανέωσε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο.

Σε εκείνη τη συνέντευξη, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε ξεκινήσει με αυτά τα λόγια: «Λάβετε υπόψη σας ότι είμαι... αρκετά γνωστός. Δεδομένου ότι τα γεγονότα της ζωής μας είναι μοναδικά, αναγκάζομαι να λέω τα ίδια και τα ίδια. Αν με ρωτήσετε, για παράδειγμα, “πώς σας ήρθε να βγείτε στο θέατρο;”, θα χρειαστεί να πω κάτι χιλιοειπωμένο, που είναι γραμμένο παντού. Με συγχωρείτε αν σας δημιουργώ δυσκολίες, αλλά θα έχει βαρεθεί πια ο κόσμος να μας ακούει. Η αλήθεια είναι πως, όταν μου ζητούν μια συνέντευξη, λέω “ναι”, όμως το κάνω από αδυναμία να αρνηθώ. Γι’ αυτό, φροντίστε σας παρακαλώ, να μην επαναληφθώ».

– Αν ανατρέξετε στην παιδική σας ηλικία, ποια στιγμιότυπα σάς έρχονται πρώτα στο μυαλό;

– Πάντα πηγαίνει ο νους μου στο αγαπημένο μας παιχνίδι: να φτιάχνουμε καραβάκια. Το μέρος όπου μεγάλωσα, η Χώρα της Νάξου, είναι παραθαλάσσιο. Επειδή τότε δεν είχαμε ούτε καν μία μπάλα για ποδόσφαιρο, τα παιχνίδια μας ήταν πάντα με τη Φύση και πάντα τα φτιάχναμε μόνοι μας. Πηγαίναμε σε μια ακρογιαλιά – Ορώντα έλεγαν το μέρος. Ηταν η «αποθήκη» των υλικών μας εκεί. Χρησιμοποιούσαμε τα ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα. Παίρναμε ένα κομμάτι σανίδι, το κόβαμε λίγο, το διορθώναμε. Ενα κομμάτι από τενεκεδοκούτι έμπαινε στην πρύμνη, για τιμόνι. Πανιά ήταν τα φτερά από τα κοράκια συνήθως, άλλες φορές από γλάρους. Ετοιμο το καραβάκι μας. Το ρίχναμε στη θάλασσα και, ανάλογα με τον καιρό, πιστεύαμε ότι το έβρισκαν παιδιά από τη Μύκονο ή την Πάρο απέναντι. Αυτή είναι μια εικόνα που μου έρχεται πάντα στο μυαλό. Οπως και ένα άλλο παιχνίδι που κάναμε: πηγαίναμε σε ένα λόφο κοντά στη θάλασσα που ανέφερα πριν και σκάβαμε αυλάκια – κάτι λαγούμια, στενά μεν, αλλά με μεγάλο μήκος. Στη συνέχεια, τα σκεπάζαμε από πάνω με χώμα, φύλλα ή ό,τι άλλο βρίσκαμε. Ηταν για να κυκλοφορούν το χειμώνα, οι σαύρες και τα μυρμήγκια, χωρίς να βρέχονται. Αισθανόμασταν ότι κάνουμε κάτι σημαντικό έτσι – δεν ήταν μόνο για να περάσει η ώρα...

– Γιατί ξεχωρίζετε τα συγκεκριμένα παιχνίδια;

– Επειδή δίνουν μια προέκταση σ’ αυτό που γίνεται: το καραβάκι που δεν πλέει απλώς αλλά που το βλέπαμε να φεύγει, να πηγαίνει κάπου, που πιθανόν είχε κάποιον παραλήπτη. Ή τα αυλάκια για τα μυρμήγκια και τις σαύρες είχαν μια συνέχεια, μια χρήση. Ηταν, δηλαδή, παιχνίδια που δεν τελείωναν στο φτιάξιμό τους.

– Ησασταν μαθητής του δημοτικού και ο δάσκαλός σας πρόβλεψε ότι θα γίνετε συγγραφέας. Ακούγοντάς το, εσείς αντιδράσατε με κλάματα. Γιατί;

– Ημουν στην τρίτη δημοτικού. Αγαπούσα πολύ τον δάσκαλό μου. Ηταν ένας ψηλός και εύρωστος άνδρας, ο οποίος όμως, είτε σου έλεγε μια καλή κουβέντα είτε σε μάλωνε, είχε τον ίδιο βαρύ τόνο στη φωνή του. Κι αν δεν καταλάβαινες ακριβώς τις λέξεις που χρησιμοποιούσε, παιδευόσουνα να δεις αν σε έχει επαινέσει ή αν σε έχει επιπλήξει. Εχοντας διακρίνει στις εκθέσεις μου κάποια πράγματα που του άρεσαν, μου είπε με τον κατηγορηματικό τρόπο που περιέγραψα: «Εσύ θα γίνεις συγγραφέας». Εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει αυτή η λέξη. Το μυαλό μου πήγε στο ότι θα γίνω «αχθοφόρος» ή «σκουπιδιάρης». Λέω «κάτι κακό» θα είναι κι έβαλα τα κλάματα...

Η αγάπη για το βιβλίο

– Πώς ξεκίνησε αυτή η «ιστορία αγάπης» για τα βιβλία;

– Εξωσχολικά βιβλία δεν είχαμε ως παιδιά – το πολύ πολύ να ξαναδιαβάζαμε το βιβλίο της Ιστορίας ή των Θρησκευτικών. Οταν ήμουν περίπου 11 ετών, κάποια οικογένεια με παιδιά –ακροσυγγενείς μας– ήρθε να παραθερίσει στη Νάξο και τα παιδιά κουβάλησαν ολόκληρη παιδική βιβλιοθήκη μαζί τους: Πηνελόπη Δέλτα, Ιούλιο Βερν, Διάπλαση των Παίδων... τέτοια. Δανείστηκα μερικά, μου χάρισαν και κάποια φεύγοντας. Τα τρία ή τέσσερα βιβλία που απέκτησα τότε ήταν θησαυρός!

– Να περάσουμε στην εμπειρία της Γερμανίας...

– Οχι στη Γερμανία. Σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το οποίο ήταν γερμανικό.

– Θα περίμενε κανείς να έχετε υιοθετήσει μια εικόνα ματαιότητας των πραγμάτων, μια αίσθηση του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης. Ισχύει κάτι τέτοιο;

– Φυσικά υπάρχει η αίσθηση της ματαιότητας. Δεν ήταν μόνο ότι ήσουν αυτόπτης μάρτυρας ενός αδιανόητου εγκλήματος, αλλά ότι κάθε στιγμή εκεί μέσα ήσουν μελλοθάνατος. Βγαίνοντας, όχι μόνο ωριμάσαμε, αλλά και γεράσαμε πρόωρα. Δεν ήταν «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» αλλά «εξοντώσεως»: τερατώδη εγκλήματα, που κάτω από διαφορετικές συνθήκες θα προϋπέθεταν αιώνες για να γίνουν, εδώ τα ζούσες «κονσομέ», συμπυκνωμένα.

– Η φαντασία λειτούργησε σαν σανίδα σωτηρίας στη διάρκεια της παραμονής σας εκεί;

– Η φαντασία πάντα βοηθάει. Εχοντας διαβάσει τόσα βιβλία, το μυαλό μου έβρισκε διεξόδους. Η νιότη μου ήταν το άλλο που με προστάτευε. Ημουν μόνο 21–22 ετών. Οπως όλοι οι νέοι, που διανύουν μια περίοδο τυχοδιωκτισμού, με διέκρινε μια επιπολαιότητα, ονειρευόμουν ότι θα επιζήσω, θα κάνω ό,τι θέλω. Δεν ήμουν ένας 45άρης ή 50άρης, ο οποίος ένιωθε όμηρος της σκέψης για την οικογένειά του.

– Με ποιο τρόπο ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας; Μόνο μέσα από τα βάσανα και τις αγωνίες;

– Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση ή αν ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μόνο μέσα από τα έντονα πράγματα. Γιατί μπορεί μια παρατήρηση ψυχρή να αποκαλύψει πράγματα που δεν θα αποκάλυπτε ένα συναίσθημα – ένας πόνος ή μια τεράστια χαρά. Αλλωστε, υπάρχουν εγγυήσεις γι’ αυτό; Εγώ αμφιβάλλω αν έχω βρει τον εαυτό μου...

Καμαρώνω πολύ που είμαι Ελληνας

– Σε ποιο βαθμό θεωρείτε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει τη ροή των κοινωνικών πραγμάτων;

– Νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να την επηρεάσει. Να αλλάξει τον κόσμο, αποκλείεται. Σκεφθείτε ότι τόσοι, σπουδαίοι άνθρωποι πέρασαν από την ανθρωπότητα, αλλά ο κόσμος δεν άλλαξε. Μην έχουμε, όμως, πάντα στο μυαλό μας τον «μεγάλο ζωγράφο» ή τον «μεγάλο μουσικό». Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι.

– Λένε πως η εξέλιξη έρχεται μέσα από την ανατροπή. Τι σημαίνει για σας ανατροπή;

– Η ιστορία προχωράει και κινείται με κάποιους δικούς της νόμους. Οι ανατροπές εντάσσονται σ’ αυτήν τη διαδρομή. Το κακό είναι ότι, ενώ αυτές οι ανατροπές στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι γεμάτες ιδανικά και ρομαντισμό, αφού ολοκληρωθεί η ανατροπή, γίνεται καθεστώς κι αρχίζει η διαφθορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Ναπολέων, ο οποίος μετά τη Γαλλική Επανάσταση, πήρε μόνος του το στέμμα από τα χέρια του αρχιεπισκόπου και το φόρεσε. Ακολούθησαν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι, αιματοκυλίστηκε η Ευρώπη και εδραιώθηκε η θέση των βασιλιάδων, με αποτέλεσμα να μη σαλεύει ρουθούνι για την ελευθερία.

– Τι σημαίνει για σας Ελλάδα; Θα μου δώσετε μερικές λέξεις ή εικόνες αντιπροσωπευτικές;

– Τα παιχνίδια που ανέφερα, οι γονείς μου, η υπέροχη γλώσσα μας, η ομορφιά αυτού του τόπου που δυστυχώς καταστρέφεται, η καταπληκτική μυθολογία και η ιστορία της, πράγματα που αποτελούν και το ατομικό μου παρελθόν.

– Καθώς μιλούσατε για τη γλώσσα, διέκρινα μια σπίθα στα μάτια σας...

– Ναι, καμαρώνω πάρα πολύ που είμαι Ελληνας. Και έχουμε μια μεγάλη περιουσία, την οποία δεν διαχειριζόμαστε καλά. Σκεφθείτε το εξής: πηγαίνεις στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας και βλέπεις την αγράμματη κυρούλα, να πηγαίνει την Κυριακή στην εκκλησία, να ακούει τα Ευαγγέλια που γράφτηκαν τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν και να καταλαβαίνει. Πόσοι λαοί σ’ αυτό τον πλανήτη έχουν το χάρισμα αυτής της κυρούλας; Λοιπόν, αυτή τη σπουδαία γλώσσα μιλάμε, αλλά δυστυχώς την αφήνουμε να κακοποιείται – είτε μέσα από τη λανθασμένη χρήση της, είτε μέσα από το περιορισμένο λεξιλόγιο, είτε ακόμη και χρησιμοποιώντας ξένες λέξεις στη θέση των ελληνικών. Είναι σαν να μην καμαρώνεις επειδή ο μπαμπάς σου ήταν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος.

Το ταλέντο δεν επαρκεί

– Ποια η διαφορά ανάμεσα στον ηθοποιό και τον καλλιεργημένο ηθοποιό;

– Αν είναι καλός ηθοποιός, καμία. Ομως, το ταλέντο δεν τον καθιστά επαρκή. Πρέπει να διαβάζει, να μορφώνεται, να ενημερώνεται.

– Καλλιτέχνης ποιος είναι;

– Κάποτε, στη Νάξο, είχαμε πάει εκδρομή. Μπήκαμε σε ένα μιτάτο –μιτάτα είναι οι στάνες που φτιάχνουν και τυρί μέσα οι βοσκοί– και ζητήσαμε να πάρουμε τυρί. Ο βοσκός μάς έδωσε, προειδοποιώντας μας ότι «αυτό το τυρί δεν είναι πολύ καλό». Πιάνουμε την κουβέντα. Κλαίγοντας σχεδόν, μας εξομολογήθηκε το παράπονό του: «Δεν μ’ αφήνουν πια να κάνω το καλό τυρί!» – προφανώς για να τελειώνει πιο γρήγορα η δουλειά ή να βγαίνουν περισσότερα χρήματα. Μέγας καλλιτέχνης αυτός. Οπως καλλιτέχνης είναι ο τσαγκάρης που φτιάχνει τα «γαμπρικά» παπούτσια. Καλλιτέχνης είναι αυτός που επιδιώκει να κάνει το «ωραίο», το «καλύτερο». Και δεν χρειάζεται να τον αναζητούμε πάντα στις «φίρμες».

Υπήρχε προδιάθεση

– Θεωρείτε ότι υπάρχει μια μαγική στιγμή, που γίνεται ένα κλικ και βγαίνει το ταλέντο;

– Με κλικ, όχι. Υπάρχει μια προδιάθεση, ακόμη και εν αγνοία του ίδιου του ατόμου. Ερχεται ο Καμπανέλλης από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μπαίνει σε ένα θέατρο και κατασυγκινείται, επειδή βλέπει κάτι ανθρώπους που ζουν το δραματάκι τους. Ανακάλυψα τότε τη δύναμη της τέχνης, τη δύναμη του μεγαλοφυούς θεατρικού ψεύδους. Υπήρχε όμως ένα υπόβαθρο: Είχα διαβάσει πολλή λογοτεχνία, ήξερα Ντοστογιέφσκι απ’ έξω. Δεν μπήκα στα καλά καθούμενα σ’ ένα θέατρο κι έγινε ό,τι έγινε.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Κράτησα τη ζωή μου...



Κράτησα τη ζωή μου...

Ένας χρόνος θητείας

Ήταν Παρασκευή απόγευμα, 9 Απρίλη που άνοιξα δειλά δειλά το μαγαζί, αφού πρώτα ο παπάς διάβασε ένα Τρισάγιο στη μνήμη του Νίκου (πρώην καφετζή και φίλου μας) και μετά Αγιασμό.
Μετά ήρθαν κοινοί μας φίλοι που τους κέρασα τον καφέ, πάλι για την μνήμη του Νίκου.
Το κερί δίπλα στο εικόνισμα αναμμένο...
Ένα χρόνο μετά, ακόμα αναμμένο απ' τα δικά μου χέρια...
Ήταν η πρώτη μου επαφή με τα χνάρια του μαγαζιού.
Την άλλη μέρα, το Σάββατο, το μαγαζί άνοιξε την πόρτα του στο κοινό.
Πέρασε ένας χρόνος από τότε.
Χνάρια και χνάρια αγνώστων και γνωστών, ενώθηκαν με τα δικά μου.
Δεν θα πω πως δεν κατάλαβα αυτόν τον χρόνο.
Αντιθέτως, θα πω πως σ' αυτόν τον χρόνο έζησα εκατό ζωές.
Την εμπειρία που πήρα από κει, δεν μου την έχουν δώσει 49 χρόνια ζωής.
Μεγάλο πτυχίο του καφενείο της ζωής...

Δύσκολα τα γράφεις ή τα περιγράφεις.
Είναι για όσους αντέχουν τις σκληρές σπουδές...
Παράξενα γενέθλια...δύσκολη εμπειρία, βάση των δικών μου συνθηκών ζωής.(Ευαισθησία, υγεία, φύλλο, οικογένεια, κ.λ.π.)
Δε ζητάω την ευχή σας στο να μείνω ή να φύγω από κει ή να πάνε καλά οι δουλειές μου...
Θα 'θελα ΜΟΝΟ, να είμαστε όλοι μας καλά και όπου μας βγάλει η ζωή.
Εκείνη ξέρει, γιατί μας δίνει τα "όποια" μαθήματα.
Πολλές φορές νιώθω σαν τον αλχημιστή. Πρέπει να περάσω διάφορα, για να φτάσω στον θησαυρό μου.
Εύχομαι εσείς να τον έχετε βρει, κι αν όχι, σύντομα να τον βρείτε!

Υγ. Έπρεπε και ήθελα να το γιορτάσω, έστω σ' αυτό το μπλογκ, αφού οι συνθήκες προσωπικές και ειδικές, δεν με βοηθούν να το γιορτάσω όπως θα ήθελα εγώ. Είναι κάτι σαν τον στρατό...
Υγ. Εδώ φανταράκι που δεν ξέρει ακόμα πότε θα απολυθεί.
Υγ. Ξέρει όμως πως μετά, θα νοσταλγεί την θητεία του και θα τα θυμάται όλα, ακόμα και τα καψόνια!

Υγ. Πολλά τα βιντεάκια που έχω κάνει, ακόμα περισσότερα αυτά που δεν έκανα.
Ανέτρεξα στα πρώτα μου βήματα.



Συγκινήθηκα.
Πάντα τον ήλιο κυνηγούσα... εκτός από τώρα που του θύμωσα...
Θα μου περάσει.
...Όπως και η συγκίνηση.

ΚΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ:
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ" ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΝΩΣΑΜΕ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΜΑΣ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ!

Υγ. των 1:24
Τελικά, δε σε σώζει τίποτα απ' τη μοίρα σου!







Και Ζαγορά! Ότι μου στέρησε, μετά την οικογένεια, αυτό το καφενείο:

Τσιγγάνα γιαγιά

Αφιερωμένο σε μια γιαγιά τσιγγάνα που βρέθηκε στο δρόμο μου απόψε και χωρίς να το καταλάβω, μου είπε και "το μοίρα μου"!
Μετά ήθελε κι ασήμωμα!
Χαλάλι της!
Μ' έκανε και γέλασα με τα λεγόμενά της!
Εύκολο το 'χεις να γελάσεις σήμερα;
Όλα εδώ... πληρώνονται!

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Ο Παράδεισος του Κώστα



Όχι, Κώστα, δε σε ξέχασα!
Απλά, περίμενα μια καλύτερη στιγμή για τον "Παράδεισό σου!"

Να είσαι καλά να τον χαρείς και να ηρεμεί εκεί, η ψυχή σου!

Να ' χα δυο ζωές

Ήταν η ίδια μέρα που είδα τα πόδια των φίλων, να βαδίζουν "μαζί"!

...Εκεί που καθόμουνα και έβλεπα δεμένη την βαρκούλα, είδα έναν κύριο να μου χαμογελάει.
"Θα μου κάνει καμάκι" σκέφτηκα. "Μάλλον, έτσι που κάθομαι εδώ, μόνη μου, δείχνω πως τα θέλω..."
Έσκυψα το κεφάλι και συνέχισα να διαβάζω, μη με περάσει κι ότι βγήκα βόλτα και για άντρα! Έχω άντρα, δυο μέτρα παλλήκαρο και ποδοσφαιριστή, παρακαλώ!
...Εκεί που αυτό το βιβλίο (ακόμα! δεν σας μιλάω γι' αυτό!) με "έτρεχε", ακούω το άναμα της μηχανής της παρκαρισμένης βαρκούλας μου!
Ε, δε μπορούσα να μην κοιτάξω! Είπα από μέσα μου: "Αυτός μου κάνει πλάκα!Αφού την έχει δεμένη! Πώς θα φύγει;"
Ξαναέσκυψα το κεφάλι, όταν μετά από λίγο, η ματιά μου πήρε τα πόδια του. Είδα πως τραβούσε το σχοινί και το έλυνε!
Θεέ μου χαρά και σημάδι!
Η ελπίδα μου στ' ανοιχτά!

Να σας πω, πως φωτογράφιζα συνέχεια, εκεί, καθιστή;
ΚΙ όμως, είναι αλήθεια!
Να σηκωθώ όρθια; Δεν τολμούσα, γιατί ίσως ο κύριος με παρεξήγησε και δεν έπρεπε.
Να σας πω, πως τσίμπησα σα χαζοπούλι νηστικό;
Μετά, με είδε που τον φωτογράφιζα, αλλά δεν σταμάτησα.
Δεν μπορούσα.
Είχα πιαστεί στο δόλωμα.
Μετά το "μετά", δε μ' έννοιαζε, ακόμα κι αν νόμιζε πως κι εγώ τον φλέρταρα!
Εμένα μου αρκούσε που η βαρκούλα απέναντί μου λύθηκε και βγήκε στ' ανοιχτά!

Κάποια στιγμή τον είδα να χαιρετά.
Χαμογέλασα.
Δεν κοίταξα όμως γύρω.
Δεν ξέρω ποιον χαιρετούσε.
Ίσως κι εμένα!

Εμένα;
Ειρωνικά;
Ελπιδοφόρα;
Με ήξερε;
Ήξερε πως θα τσιμπήσω;
Να ξαναπάω, τότε!
Την επόμενη φορά θα γράψω βιντεάκι!

Δεν είδα καν την φυσιογνωμία του, ώστε να τον γνωρίσω, αν τον δω και να του πω κι ένα "Ευχαριστώ" που έλυσε παρουσία μου την βαρκούλα του!
Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του εκείνος, μα εγώ το πήρα σαν καλό σημάδι, σε όλα όσα κουβαλούσα στο δικό μου.

Σίγουρα δεν είδε το πλατύ χαμόγελό μου, γιατί όταν αυτό άστραψε πολύ, ήταν ήδη πολύ μακριά.
Μπορεί όμως κι αυτό να το είχε σίγουρο, γι' αυτό χαιρετούσε!

Να 'μουν χαρά να μοιραστώ...



και λύπη να σκορπίσω... (ίδια μέρα)
(Γι' αυτό δεν συζητάω, καθότι, μου την χάλασε!Ήταν πολύ προκλητικό αυτό το κοράκι!... Ακόμα κι αν το κυνηγούσα, εκείνο δεν θα έφευγε!)



κι ένα ψηλό βουνό, πολύ ψηλό
(αυτό ακόμα δεν το είδαμε!)

Πήλιο μου!... αγαπημένο! Υπομονή!

"Σκίστηκαν οι δρόμοι", λέει, "απ' τις πολλές βροχές".

Κάν 'τε τους γρήγορα, παρακαλώ!
Δεν μπορώ να πάω στην "καρδιά" μου με τα πόδια!
Αν κι έχω κότσια, μα δεν περπατάνε πολύ!
Πονάνε.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Πόδια φίλων, μόνο!

Αγαπημένοι μου ιντερνετικοί και ΜΗ, φίλοι!
Με συγκινεί πολύ που κάποιοι και κάποιες με ψάξατε, γιατί "είχατε μέρες" λέει, "να δείτε ανάρτηση!"
Ζω, παιδιά, μην ανησυχείτε!
Απλά, μου έπεσε λίγο "βαριά" η Άνοιξη. Θέλετε η πρώτη τραυματική μέρα, θέλετε τα λουλουδάκια, τα πουλάκια, οι δουλειές, η αλλαγή ώρας, όλα έχουν να κάνουν. Σίγουρα όμως, δεν έχει να κάνει με "τους φίλους" μου, μ' αυτούς που περιμένουν στίγμα μου, ακόμα και μ' αυτούς που δεν περιμένουν!
Με το ίντερνετ "χασομέρι", εν μέρει, αρκετά!
Όλα θέλουν τον χρόνο τους, παιδιά και το ξέρετε!

Δεν μπορώ να είμαι εντάξει παιδιά, στα τηλεφωνήματα, στα μέιλ, ακόμα και στα μπλογκ ή και με την ίδια την παρουσία μου (στους τοπικούς...) γενικά, στην ανταπόδωση της αγάπης σας και της φιλίας σας, γι' αυτό για συντομία, σας γράφω από δω. Ένα μήνυμα για όλους κι έτσι, κερδίζουμε χρόνο! Μη μου θυμώσετε!
Να είμαστε καλά και θα έρθουν και "αλλιώτικες μέρες", πιο ξένοιαστες!Πού θα πάει;

Σαν αντίδωρο στην αγάπη σας, σας χαρίζω αυτές τις φωτογραφίες που είναι πολύ αυθεντικές και φρέσκιες!

Χθες, καθόμουνα σ' ένα παγκάκι στην παραλία, για λίγο, τόσο, όσο χρειάζεται για να πάρω μια δόση ηλίου.... Διάβαζα κι ένα βιβλίο, που δεν μ' αφήνουν οι συνθήκες να τελειώσω, όταν μου τράβηξε την προσοχή μία σκηνή, με το παιχνίδι δύο φίλων. Ίσως κι εσάς να σας τραβούσε, αν ήσασταν μάρτυρες:

Μια μεγάλη παρέα αντρών και γυναικών, σκορπίστηκε στην παραλία. Δυο άντρες όμως, είχαν μείνει παραπίσω, ίσως γιατί μάλωναν ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, υποθέτω, γιατί έβγαιναν από τσιπουράδικο. Ήταν κεφάτοι, φώναζαν, αλλά ακολούθησε ο καθένας τους διαφορετική κατεύθυνση. Ο ένας έκοψε δρόμο, (όπως και όλη η παρέα) και βρέθηκε μπροστά του. Ο άλλος έμεινε πίσω. Τότε ο πρώτος, άφησε την μεγάλη παρέα να προχωράει στον στόχο τους, που ήταν ίσως μια βόλτα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο και σταμάτησε, να περιμένει τον φίλο του. Είδε όμως ότι ο άλλος είχε ακόμα δρόμο να διανύσει και αισθάνθηκε την ανάγκη να του κάνει παρέα, και να παίξουνε, συνάμα! Έτσι, έκανε πισωβήματα, για να τον ανταμώσει και να τον συναντήσει.

Εγώ ήμουνα στη μέση, σταθερή στο παγκάκι μου, μ' ένα βιβλίο ανοιχτό... να τους χαζεύω.

Έκαναν σαν παιδιά! Μετρούσαν τα βήματά τους, για να συναντηθούν:
"Ένα, δύο, πέντε..."
Χάρηκα, τόσο πολύ! Συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν άντεξα! Έτσι κι αλλιώς, ήμουνα στη μέση! Τους κοίταζα, τους χαμογελούσα, τους θαύμαζα, δεν μπορούσα να μη μιλήσω! (Είμαι και του αυθορμήτου...)
Ενώ ακόμα προχωρούσαν στα ίσσια, τους ζήτησα την άδεια να φωτογραφήσω ΜΟΝΟ τα πόδια τους!
Εκείνοι γέλασαν, δέχτηκαν και συνέχισαν το αυθόρμητο παιχνίδι και καλαμπούρι τους.
Όταν έφτασαν κοντά μου αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ο ένας χτυπούσε δυνατά την πλάτη του άλλου.
Τι σκηνή!

Όχι, δεν συνέχισαν το μέτρημα που είχαν ξεκινήσει... Σίγουρα, ο εκ δεξιών μου ερχόμενος, αυτός που είχε μείνει πίσω, έκανε πιο πολλά βήματα για να φτάσει τον φίλο του, γιατί μάλλον χάλασα κι εγώ με τη μηχανή μου το σημείο συνάντησης, μα απ' ότι φάνηκε, δεν τον έννοιαξε ιδιαίτερα. Και οι δυο σταμάτησαν το μέτρημα, όταν είδαν πως μια άγνωστη γι' αυτούς γυναίκα, τόνισε μια σημαντική στιγμή της ζωής τους.
Γι' αυτό και μάλλον υποσυνείδητα, δεν έφτασαν στο γνωστό τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή στο "μύτη με μύτη", αλλά στο στρίψιμο που φέρνει η πλάκα του τσίπουρου (ή και η ίδια η ζωή, μερικές φορές;) και μετά την συνάντηση ανάσας, την κοινή πορεία της βόλτας, (και της ζωής, ίσως;) προχώρησαν αγκαλιασμένοι, για να φτάσουν και τους άλλους φίλους τους!...

Τι περιγράφω; Αφού βιάζομαι! Μπερδεύτηκα και σας μπέρδεψα! θα μπορούσα να γράψω ΜΟΝΟ, δυο λόγια:
"Φιλία, χωρίς λόγια!" Ήταν τόσο απλό!
Σπατάλη χρόνου, Κατερίνα!

Σ'χωράτε με, παιδιά! Η στέρηση της γραφής είναι γενική και παρασύρομαι, άμα αρχίσω, όπως και όταν μιλάω. Τελευταία έχω γίνει πολυλογού, ειδικά με όσους έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και τους ζαλίζω.

Να' ναι καλά οι δυο φίλοι! Να 'ναι πάντα μαζί και αγαπημένοι και εύχομαι η ζωή να τους μεθάει μόνο με τσίπουρα και όχι με προβλήματα!

Εννοείται πως "Συγγνώμη" τους ζήτησα την ίδια στιγμή, που έκανε "κλικ", πρώτα η ψυχή μου και μετά η φωτογραφική μου μηχανή!
Ευτυχώς για μένα, οι δυο φίλοι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα! Δεν καταλάβαιναν από εμπόδια, σαν τα δικά μου,γιατί κατάλαβαν πως ήταν "υπαρκτά". Αντέδρασαν αυθόρμητα, (ίσως και όχι, εκείνοι ξέρουν!) κι αυτές οι φωτογραφίες λένε πολλά, ακόμα και στους ίδιους, νομίζω... (Ίσως τα δουν, κιόλας!)

Νομίζω ακόμα, πως δεν έχω καλύτερη στιγμή σε φωτογραφία, κι απόψε, ειδικά μετά το ενδιαφέρον σας για μένα, νιώθω την ανάγκη να σας τις χαρίσω!

Νομίζω πως έκανα καλά!

"Στον αέρα, Κατερίνα;"
"Ναι, εδώ και τώρα, αδιόρθωτο, σαν κι εμένα! Έτσι κι αλλιώς, κι έτσι μ' αγαπούν!"







Υγ. Μου το θύμησε μια φίλη και δένει σ' αυτή την ανάρτηση:



Υγ. Έτοιμο και το δικό μου βιντεάκι:

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Τι μένει;



Τι μένει;

... της αντίδρασης...

... Ήμουνα κοντά στην πόρτα του μαγαζιού, αλλά κοίταζα προς τα μέσα, και συζητούσα με δυο γνωστούς και συνάμα φίλους πελάτες.
"Κατερίνα, σε ζητάνε" μου είπε ένας.
"Εμένα; Ποιος;" και γύρισα προς το μέρος της πόρτας, εκεί που έδειχνε το βλέμμα του.
Άνοιξα και βγήκα έξω.
"Ορίστε, τι θέλετε;" πήγαινα να πω, αλλά δεν πρόλαβα. Είδα έναν βιαστικό κύριο να κολλάει ένα κηδειόχαρτο στον τοίχο μου, σχεδόν πάνω μου και τρόμαξα.
"Τι κάνετε κύριε εκεί;" είπα τρομαγμένη. Ένιωσα πραγματικά τόση βιαιότητα, σα να το κολλούσε πραγματικά πάνω μου...
Κι εκείνος δεν απαντούσε, κόλλαγε... Δυο, πέντε, δέκα λευκοπλάστ, να μη ξεκολλάει...
Τα 'χασα. Κόντεψα να λιποθυμήσω.
Κοίταξα σα χαμένη, το βιαστικό σταματημένο αυτοκίνητο. Από μέσα άκουσα τον οδηγό του να μου λέει:
"Εδώ δεν είναι το καφενείο που ήταν στο άλλο στενό;"
"Εδώ είναι..." είπε, ενώ ο άλλος ακόμα κολλούσε κι άλλες ταινίες, πολλές! Γύρω - γύρω... Σαγρέ ο τοίχος, θα ξεκολλήσει...
"Σταματείστε, κύριε! Τι κάνετε εκεί;" φώναζα, μάλλον εκλειπαρούσα... γιατί τα πόδια μου είχαν αρχίσει να παραλύουν.
...Κι εκείνος, συνέχιζε να κολλάει.
"Ε, αφού είναι αυτό (το καφενείο, εννοούσε ο οδηγός) για 'δω είναι! Να το μάθουν οι φίλοι του!

...Για ' δω, ήταν;
Κοίταξα το όνομα. Άγνωστο το επίθετο. Δεν το ήξερα.
"Δεν τον ξέρω τον κύριο, κύριε! Μη μου το κολλάτε εκεί! Δεν αντέχω άλλους θανάτους!"
έλεγα ικευτικά, ενώ κοίταζα σαν χαμένη.
"...Έλα! Πελάτης σου, ήταν!" είπε μ' έναν τρόπο ειρωνικό (;) ο οδηγός, και τον είδα να φεύγει, μαζί με τον άλλον που τόση ώρα (πόση να ήταν και μου φάνηκε χρόνος;) που κολλούσε το χαρτί.
"Εμένα όλοι οι πελάτες μου, ζουν!" φώναζα, και τ' αυτοκίνητο έφευγε. Μού ' χε αφήσει όμως, μερίδα Χάρου...

Μπήκα μέσα, κάτασπρη. Όχι, δε μπορούσα να το δεχτώ, τόσο εύκολα. Δεν το άντεχα. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα. Να το βάλω στα πόδια...

Ήπια νερό και τηλεφώνησα στον άντρα μου. Δεν του έλεγε το επίθετο τίποτα, (εμείς τους πελάτες μας τους ξέρουμε με τα μικρά ονόματα, ακόμα και με τα παρατσούκλια τους, ή τα χαιδευτικά τους) αλλά πρόσεξε ότι σήμερα δεν πήγε στο περίπτερο ένας σταθερός πελάτης. "Λες να είναι ο Κατσάς; Δεν ήρθε σήμερα;"
"Κι επειδή δεν ήρθε, τι πάει να πει;" του είπα σχεδόν νευριασμένη.

Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως, δεν ήθελα να είναι κανένας γνωστός. Δηλαδή, δεν ήθελα να Φύγει κανένας παππούς, αλλά πόσο μάλλον, γνωστός μας!

... "Εσύ, Κατερίνα, δεν έκανες για μαγαζί. Δένεσαι. Είσαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος και φθείρεσαι πολύ" άκουσα τον ένα φίλο να λέει. "Εσύ, έπρεπε να ζεις σε άλλη χώρα, ή καλύτερα, δεν θα έπρεπε να γεννηθείς άνθρωπος!"
"Έπρεπε να γεννηθώ ζώο!" συμπλήρωσα και τον είδα να βγαίνει έξω απ' το μαγαζί.

Γύρισα στον νεροχύτη μου. Ήθελα να κλάψω. Να τσιρίξω. Να φύγω, μα δεν γινόταν. Δυο πελάτες, φίλοι, με κρατούσαν εκεί. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ένα πένθιμο χαρτί είχε κρατήσει γερή θέση στον τοίχο μου. Δεν το μπορούσα. Ήθελα να ξεκολλήσει από κει και από μέσα μου, μα δεν ήξερα πως...

"Έχουν κολλήσει γύρω γύρω, δε χρειάζεται κι εδώ! Το κακκό μαθαίνεται..." είπε νευριασμένος ο φίλος και τον είδα να κρατάει στα χέρια του ξεκολλημένο πια αυτό το χαρτί.

Τον κοίταζα. Η φωνή μου του έλεγε: "Τι έκανες εκεί; Άσε πρώτα να μάθουμε ποιος ήταν και θα το κολλήσω παραπέρα..."
Κολλάει ο Χάρος παραπέρα, αν έχει βάλει στόχο;
του έλεγα, μα δεν έκανα καμία κίνηση να το πάρω απ' τα χέρια του. Ένιωσα τύψεις, μα κι ένα ξαλάφρωμα. Σα να είχε πάρει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου.

"Θεός Σχωρέσ' τον, τον άνθρωπο, μα εσύ έχεις μαγαζί! "

Τον άφησα με το χαρτί στο χέρι, να το τσαλακώνει, δεν πρόσεξα, και πήγα τρέχοντας στο περίπτερο. "Έμαθες ποιος ήταν; Νίκος Παπαδημητρίου, λεγόταν. Στην Αγία Βαρβάρα είναι αύριο η κηδεία του."
"Αυτός, ήταν! Ο Κατσάς! είπε συγκινημένος ο άντρας μου."
"Εγώ, δεν τον ξέρω!"
"Πως, δεν τον ξέρεις! Τον συμπαθούσες κιόλας! Ο παππούς με το ρώσικο καπέλο..."
"Δεν τον ξέρω!" επέμενα, όπως μουλαρώνουν τα γαιδούρια.

"...Κι ο Τάδε, το ξεκόλλησε..." του είπα λυγισμένη...
"Ποιος και γιατί, το ξεκόλλησε;" με μάλωνε νευριασμένος, μα εγώ είχα φτάσει στη στροφή. Είχα αφήσει ένα μαγαζί μόνο του, κι έναν άδειο τοίχο.

Γύρισα. Βρήκα το χαρτί και το κόλλησα ξανά, λίγο πιο πέρα... Λίγο πιο κει, που το είχε κολλήσει ο κύριος, τόσο βίαια.Με λιγότερα τσιρότα. Να ξεκολλήσει, αν γίνεται... Να μην είναι αλήθεια, όσο κι αν οι αποδείξεις είναι τρανταχτές.

Ήρθα σπίτι για λίγο και θα ξαναφύγω. Θέλω όμως, να κοιμηθώ. Για λίγο. Μόνο για λίγο. Ξεχάστηκα, γράφοντας. Παρασύρθηκα και δεν πρέπει. Δυο λέξεις μόνο, ήθελα να πω:
"Καλό Ταξίδι, κύριε Νίκο!"

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!



ΚΑΛΟΝ ΑΠΡΙΛΗ!
ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗ ΣΑΣ ΓΕΛΑΣΟΥΝ!

Χαλάλι τους!




Έτσι κι αλλιώς, πήγε μία πάλι. Ποτέ δεν θα προλάβω να γράψω ή να αντιγράψω τα όσα θα ήθελα.
Μια όμως και το έφερε η ροή... το "μ' αρέσει" και "δε μ' αρέσει", να πω για τα κυκλαμινάκια μου που μου έκλεψαν το τριήμερο.
Εγώ το θεώρησα γούρι!
Έκλεψαν μόνο αυτά!
Τυχαίο;
Ο άντρας μου έσκασε! Ήθελε να δει τις κάμερες της Τράπεζας, να δει ποιος ή ποια τα πήρε!
Χαλάλι τους, άντρα μου! Αρκεί να μου τα ποτίζουν!
Λουλούδια και βιβλία, ας κλέβουν!

Απ' τα μέιλ

Μου το έστειλαν. Αν μου στείλουν και τι "δεν μ' αρέσει", θα σας ενημερώσω!
Εκτός αν βρω χρόνο και το γράψω εγώ!
Ναι, θα γίνω και αρθρογράφος!
Δεν χρειάζεται πτυχίο!

Το αρθρο του S. Bakoutas (fb)



Μ'αρέσει που όταν λέω για αύξηση στο αφεντικό μου δε με αγριοκοιτάζει αλλά γαμιέται στα γέλια.Άσε που έδιωξε κανα δυο που δε μου άρεσε η μούρη τους

Μ'αρέσει που πολλοί φίλοι μου μετανάστευσαν για καλύτερο μέλλον,γιατί θα έχω extra προορισμούς διακοπών στο εξωτερικό.¨Ασε που όλο και κάτι θα στέλνουν τις γιορτές.

Μ'αρεσει που ακρίβηνε η βενζίνη και είναι απλησίαστη ,και κουνάω λιγότερο το αμάξι γιατί αυτό σημαίνει ότι θα το έχω για περισσότερα χρόνια,κάνω καλό στην καρδιά μου και είμαι και πολύ μούρη όταν προτείνω σε φίλους να πάμε τσάρκα με το αμάξι στην εθνική.Ασε που όταν πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι τσοντάρουν πια όλοι για βενζίνη ενώ παλιά κάναν τον κινέζο.

Μαρέσει που τα καφενεία έχουν γεμίσει άνεργους επιστήμονες με 2 μεταπτυχιακά.Πλέον πας για ουζάκι και αντί για μπάλα συζητάς για μαύρες τρύπες τουλάχιστον.

Μαρέσει που οι σερβιτόροι άρχισαν να λένε πάλι ευχαριστώ όσα λίγα και να είναι τα τιπς και αν τους δώσουν.

Επιπλέον για τις γκόμενες ,είσαι σίγουρος πια 100% ότι δε σε θέλει για τα λεφτά σου.

Μ'αρέσει που ο κουλουρτζής έξω από τα μπουζούκια έχει πιο πολύ δουλειά από τη λουλουδού μέσα στα μπουζουκια.

Μ'αρέσει ο καφές που κερδίζω στο τάβλι με φιλαράκια αποτελεί το 2%του μισθού μου που σημαίνει ότι σε 50 παρτίδες έχω βγάλει ένα μισθό.

Μ'αρέσει που θα κόψουν τα επιδόματα.Δεν άντεχα να περιμένω σε ουρές όρθιος.

Μ'αρέσει που το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο, γιατί σε όλους μας έλειπε λίγο πολύ η περιπέτεια στη ζωή μας.

Μ'αρέσει που μπορώ να έχω κατάθλιψη ελεύθερα.Παλιά μου τα είχαν πρήξει όλοι'Τι σου λείπει ρε μαλάκα?Τη δουλειά σου την έχεις,το αμαξάκι σου,τι άλλο θες?'

Μ'αρέσει που στο σούπερ μάρκετ σπάνια περιμένεις πια τον μπροστά να χτυπήσει 2 καρότσια ψώνια,και αν πέσεις σε τέτοιον,του λες να σε καλέσει και σένα στο πάρτυ.Μ'αρέσει που βλέπω αυτούς που αποταμιεύαν τόσα χρόνια ,να χάνουν τα λεφτά τους,γιατί νιώθω καλύτερα που εγώ τα χάλαγα πάντα μέχρι τελευταίο ευρώ και τώρα από 'σπάταλος' έγινα 'προνοητικός'γιατί τουλάχιστον πρόλαβα και τα χάρηκα.Μ'αρέσει που γίνονται πιο πολλοί πολιτικοί γάμοι, γιατί σε αυτούς τουλάχιστον δε χρεώνουν για τους πολυέλαιους.

Μ'αρέσει που την έχουν δει ξαφνικά όλοι οικολόγοι, και καλά ότι κάνουν οικονομία γιατί προστατεύουν το περιβάλλον.

Μ'αρέσει που λένε ότι θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, γιατί επιτέλους θα ξοδέψω τις δραχμές που είχα φυλάξει για ενθύμιο και μου έσπαγαν τα νεύρα όταν δεν είχα μία και υπολόγιζα ότι αντιστοιχούν σε 60-70 ευρώ αλλά δεν τις άλλαζε πια η τράπεζα.

Μ'αρέσει που αν πω ότι δουλέυω 2 φορές τη βδομάδα με κοιτούν με συμπάθεια και μου λένε κουράγιο, ενώ πιο παλιά σκεφτόντουσαν 'Ρε τον τεμπέλη'..

Μ'αρέσει που θα έχω και γω μία ιστορία πόνου και δυστυχίας να λέω στις επόμενες γενιές για το παρελθόν της χώρας,όπως εμείς ακούγαμε για χούντα και 2ο παγκόσμιο.Αλλιώς θα με πέρναγαν για πολύ φλώρο.

Έχει;

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ???

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ KEVIN RUD!!!!!!


«Οι μετανάστες, και όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν. Έτσι είναι, και άμα τους αρέσει! Βαρέθηκα να ανησυχούμε σε αυτή τη χώρα μήπως προσβάλλουμε ένα άτομο ή την κουλτούρα του. Από τότε που έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Bali, η πλειοψηφία των Αυστραλών ένιωσε ένα κύμα πατριωτισμού.
Η κουλτούρα μας εξελίχθηκε σε δύο αιώνες γεμάτους αγώνες, προσπάθειες και νίκες από εκατομμύρια άντρες και γυναίκες που επιζητούσαν την ελευθερία.
Η κύρια γλώσσα που μιλάμε είναι τα Αγγλικά. Όχι τα Ισπανικά,τα Λιβανέζικα, τα Αραβικά, τα Κινέζικα, τα Γιαπωνέζικα, τα Ρώσικα ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.
Οπότε, αν θέλετε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, μάθετε τη γλώσσα μας!
Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό.
Αυτό δεν είναι κάποιο Χριστιανικό, ακροδεξιό, πολιτικό κίνημα, αλλά γεγονός: Χριστιανοί, άντρες και γυναίκες, με Χριστιανικές αρχές, ίδρυσαν αυτή τη χώρα, και αυτό είναι καθαρά καταγεγραμμένο. Αρμόζει, λοιπόν, να το δείχνουμε πάνω στους τοίχους των σχολείων μας.
Αν ο Θεός μας σας προσβάλλει, σας προτείνω να βρείτε άλλο μέρος του κόσμου για να ζήσετε, διότι εμάς ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας. Θα δεχτούμε αυτά που πιστεύετε, χωρίς ερωτήσεις. Αυτό που ζητάμε είναι να δεχτείτε κι εσείς αυτό που πιστεύουμε εμείς, και να ζήσετε μαζί μας με αρμονία, χαρά και ειρήνη.
Αυτή είναι η δική μας χώρα, η δική μας γη και ο δικός μας τρόπος ζωής, και θα σας προσφέρουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε κι εσείς.
Όμως, μόλις χορτάσετε να παραπονιέστε, να γκρινιάζετε και να μουρμουρίζετε για τη σημαία μας, τον όρκο πίστης στη χώρα μας που δίνετε όταν παίρνετε την υπηκοότητα, τα χριστιανικά μας πιστεύω, τον τρόπο ζωής μας, τότε σας ενθαρρύνω να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη ελευθερία της Αυστραλίας:
Το δικαίωμα να φύγετε!
Αν δεν είσαστε ευχαριστημένοι, τότε φύγετε!
Δε σας φέραμε εδώ με το ζόρι.
Εσείς διαλέξατε να έρθετε.
Οπότε, δεχτείτε τη χώρα που εσείς διαλέξατε!»