Να ' χα δυο ζωές

Ήταν η ίδια μέρα που είδα τα πόδια των φίλων, να βαδίζουν "μαζί"!

...Εκεί που καθόμουνα και έβλεπα δεμένη την βαρκούλα, είδα έναν κύριο να μου χαμογελάει.
"Θα μου κάνει καμάκι" σκέφτηκα. "Μάλλον, έτσι που κάθομαι εδώ, μόνη μου, δείχνω πως τα θέλω..."
Έσκυψα το κεφάλι και συνέχισα να διαβάζω, μη με περάσει κι ότι βγήκα βόλτα και για άντρα! Έχω άντρα, δυο μέτρα παλλήκαρο και ποδοσφαιριστή, παρακαλώ!
...Εκεί που αυτό το βιβλίο (ακόμα! δεν σας μιλάω γι' αυτό!) με "έτρεχε", ακούω το άναμα της μηχανής της παρκαρισμένης βαρκούλας μου!
Ε, δε μπορούσα να μην κοιτάξω! Είπα από μέσα μου: "Αυτός μου κάνει πλάκα!Αφού την έχει δεμένη! Πώς θα φύγει;"
Ξαναέσκυψα το κεφάλι, όταν μετά από λίγο, η ματιά μου πήρε τα πόδια του. Είδα πως τραβούσε το σχοινί και το έλυνε!
Θεέ μου χαρά και σημάδι!
Η ελπίδα μου στ' ανοιχτά!

Να σας πω, πως φωτογράφιζα συνέχεια, εκεί, καθιστή;
ΚΙ όμως, είναι αλήθεια!
Να σηκωθώ όρθια; Δεν τολμούσα, γιατί ίσως ο κύριος με παρεξήγησε και δεν έπρεπε.
Να σας πω, πως τσίμπησα σα χαζοπούλι νηστικό;
Μετά, με είδε που τον φωτογράφιζα, αλλά δεν σταμάτησα.
Δεν μπορούσα.
Είχα πιαστεί στο δόλωμα.
Μετά το "μετά", δε μ' έννοιαζε, ακόμα κι αν νόμιζε πως κι εγώ τον φλέρταρα!
Εμένα μου αρκούσε που η βαρκούλα απέναντί μου λύθηκε και βγήκε στ' ανοιχτά!

Κάποια στιγμή τον είδα να χαιρετά.
Χαμογέλασα.
Δεν κοίταξα όμως γύρω.
Δεν ξέρω ποιον χαιρετούσε.
Ίσως κι εμένα!

Εμένα;
Ειρωνικά;
Ελπιδοφόρα;
Με ήξερε;
Ήξερε πως θα τσιμπήσω;
Να ξαναπάω, τότε!
Την επόμενη φορά θα γράψω βιντεάκι!

Δεν είδα καν την φυσιογνωμία του, ώστε να τον γνωρίσω, αν τον δω και να του πω κι ένα "Ευχαριστώ" που έλυσε παρουσία μου την βαρκούλα του!
Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του εκείνος, μα εγώ το πήρα σαν καλό σημάδι, σε όλα όσα κουβαλούσα στο δικό μου.

Σίγουρα δεν είδε το πλατύ χαμόγελό μου, γιατί όταν αυτό άστραψε πολύ, ήταν ήδη πολύ μακριά.
Μπορεί όμως κι αυτό να το είχε σίγουρο, γι' αυτό χαιρετούσε!

Να 'μουν χαρά να μοιραστώ...



και λύπη να σκορπίσω... (ίδια μέρα)
(Γι' αυτό δεν συζητάω, καθότι, μου την χάλασε!Ήταν πολύ προκλητικό αυτό το κοράκι!... Ακόμα κι αν το κυνηγούσα, εκείνο δεν θα έφευγε!)



κι ένα ψηλό βουνό, πολύ ψηλό
(αυτό ακόμα δεν το είδαμε!)

Πήλιο μου!... αγαπημένο! Υπομονή!

"Σκίστηκαν οι δρόμοι", λέει, "απ' τις πολλές βροχές".

Κάν 'τε τους γρήγορα, παρακαλώ!
Δεν μπορώ να πάω στην "καρδιά" μου με τα πόδια!
Αν κι έχω κότσια, μα δεν περπατάνε πολύ!
Πονάνε.