Ήταν Παρασκευή απόγευμα, 9 Απρίλη που άνοιξα δειλά δειλά το μαγαζί, αφού πρώτα ο παπάς διάβασε ένα Τρισάγιο στη μνήμη του Νίκου (πρώην καφετζή και φίλου μας) και μετά Αγιασμό.
Μετά ήρθαν κοινοί μας φίλοι που τους κέρασα τον καφέ, πάλι για την μνήμη του Νίκου.
Το κερί δίπλα στο εικόνισμα αναμμένο...
Ένα χρόνο μετά, ακόμα αναμμένο απ' τα δικά μου χέρια...
Ήταν η πρώτη μου επαφή με τα χνάρια του μαγαζιού.
Την άλλη μέρα, το Σάββατο, το μαγαζί άνοιξε την πόρτα του στο κοινό.
Πέρασε ένας χρόνος από τότε.
Χνάρια και χνάρια αγνώστων και γνωστών, ενώθηκαν με τα δικά μου.
Δεν θα πω πως δεν κατάλαβα αυτόν τον χρόνο.
Αντιθέτως, θα πω πως σ' αυτόν τον χρόνο έζησα εκατό ζωές.
Την εμπειρία που πήρα από κει, δεν μου την έχουν δώσει 49 χρόνια ζωής.
Μεγάλο πτυχίο του καφενείο της ζωής...
Δύσκολα τα γράφεις ή τα περιγράφεις.
Είναι για όσους αντέχουν τις σκληρές σπουδές...
Παράξενα γενέθλια...δύσκολη εμπειρία, βάση των δικών μου συνθηκών ζωής.(Ευαισθησία, υγεία, φύλλο, οικογένεια, κ.λ.π.)
Δε ζητάω την ευχή σας στο να μείνω ή να φύγω από κει ή να πάνε καλά οι δουλειές μου...
Θα 'θελα ΜΟΝΟ, να είμαστε όλοι μας καλά και όπου μας βγάλει η ζωή.
Εκείνη ξέρει, γιατί μας δίνει τα "όποια" μαθήματα.
Πολλές φορές νιώθω σαν τον αλχημιστή. Πρέπει να περάσω διάφορα, για να φτάσω στον θησαυρό μου.
Εύχομαι εσείς να τον έχετε βρει, κι αν όχι, σύντομα να τον βρείτε!
Υγ. Έπρεπε και ήθελα να το γιορτάσω, έστω σ' αυτό το μπλογκ, αφού οι συνθήκες προσωπικές και ειδικές, δεν με βοηθούν να το γιορτάσω όπως θα ήθελα εγώ. Είναι κάτι σαν τον στρατό...
Υγ. Εδώ φανταράκι που δεν ξέρει ακόμα πότε θα απολυθεί.
Υγ. Ξέρει όμως πως μετά, θα νοσταλγεί την θητεία του και θα τα θυμάται όλα, ακόμα και τα καψόνια!
Υγ. Πολλά τα βιντεάκια που έχω κάνει, ακόμα περισσότερα αυτά που δεν έκανα.
Ανέτρεξα στα πρώτα μου βήματα.
Συγκινήθηκα.
Πάντα τον ήλιο κυνηγούσα... εκτός από τώρα που του θύμωσα...
Θα μου περάσει.
...Όπως και η συγκίνηση.
ΚΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ:
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ" ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΝΩΣΑΜΕ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΜΑΣ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ!
Υγ. των 1:24
Τελικά, δε σε σώζει τίποτα απ' τη μοίρα σου!
Και Ζαγορά! Ότι μου στέρησε, μετά την οικογένεια, αυτό το καφενείο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου