Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Πόδια φίλων, μόνο!

Αγαπημένοι μου ιντερνετικοί και ΜΗ, φίλοι!
Με συγκινεί πολύ που κάποιοι και κάποιες με ψάξατε, γιατί "είχατε μέρες" λέει, "να δείτε ανάρτηση!"
Ζω, παιδιά, μην ανησυχείτε!
Απλά, μου έπεσε λίγο "βαριά" η Άνοιξη. Θέλετε η πρώτη τραυματική μέρα, θέλετε τα λουλουδάκια, τα πουλάκια, οι δουλειές, η αλλαγή ώρας, όλα έχουν να κάνουν. Σίγουρα όμως, δεν έχει να κάνει με "τους φίλους" μου, μ' αυτούς που περιμένουν στίγμα μου, ακόμα και μ' αυτούς που δεν περιμένουν!
Με το ίντερνετ "χασομέρι", εν μέρει, αρκετά!
Όλα θέλουν τον χρόνο τους, παιδιά και το ξέρετε!

Δεν μπορώ να είμαι εντάξει παιδιά, στα τηλεφωνήματα, στα μέιλ, ακόμα και στα μπλογκ ή και με την ίδια την παρουσία μου (στους τοπικούς...) γενικά, στην ανταπόδωση της αγάπης σας και της φιλίας σας, γι' αυτό για συντομία, σας γράφω από δω. Ένα μήνυμα για όλους κι έτσι, κερδίζουμε χρόνο! Μη μου θυμώσετε!
Να είμαστε καλά και θα έρθουν και "αλλιώτικες μέρες", πιο ξένοιαστες!Πού θα πάει;

Σαν αντίδωρο στην αγάπη σας, σας χαρίζω αυτές τις φωτογραφίες που είναι πολύ αυθεντικές και φρέσκιες!

Χθες, καθόμουνα σ' ένα παγκάκι στην παραλία, για λίγο, τόσο, όσο χρειάζεται για να πάρω μια δόση ηλίου.... Διάβαζα κι ένα βιβλίο, που δεν μ' αφήνουν οι συνθήκες να τελειώσω, όταν μου τράβηξε την προσοχή μία σκηνή, με το παιχνίδι δύο φίλων. Ίσως κι εσάς να σας τραβούσε, αν ήσασταν μάρτυρες:

Μια μεγάλη παρέα αντρών και γυναικών, σκορπίστηκε στην παραλία. Δυο άντρες όμως, είχαν μείνει παραπίσω, ίσως γιατί μάλωναν ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, υποθέτω, γιατί έβγαιναν από τσιπουράδικο. Ήταν κεφάτοι, φώναζαν, αλλά ακολούθησε ο καθένας τους διαφορετική κατεύθυνση. Ο ένας έκοψε δρόμο, (όπως και όλη η παρέα) και βρέθηκε μπροστά του. Ο άλλος έμεινε πίσω. Τότε ο πρώτος, άφησε την μεγάλη παρέα να προχωράει στον στόχο τους, που ήταν ίσως μια βόλτα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο και σταμάτησε, να περιμένει τον φίλο του. Είδε όμως ότι ο άλλος είχε ακόμα δρόμο να διανύσει και αισθάνθηκε την ανάγκη να του κάνει παρέα, και να παίξουνε, συνάμα! Έτσι, έκανε πισωβήματα, για να τον ανταμώσει και να τον συναντήσει.

Εγώ ήμουνα στη μέση, σταθερή στο παγκάκι μου, μ' ένα βιβλίο ανοιχτό... να τους χαζεύω.

Έκαναν σαν παιδιά! Μετρούσαν τα βήματά τους, για να συναντηθούν:
"Ένα, δύο, πέντε..."
Χάρηκα, τόσο πολύ! Συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν άντεξα! Έτσι κι αλλιώς, ήμουνα στη μέση! Τους κοίταζα, τους χαμογελούσα, τους θαύμαζα, δεν μπορούσα να μη μιλήσω! (Είμαι και του αυθορμήτου...)
Ενώ ακόμα προχωρούσαν στα ίσσια, τους ζήτησα την άδεια να φωτογραφήσω ΜΟΝΟ τα πόδια τους!
Εκείνοι γέλασαν, δέχτηκαν και συνέχισαν το αυθόρμητο παιχνίδι και καλαμπούρι τους.
Όταν έφτασαν κοντά μου αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ο ένας χτυπούσε δυνατά την πλάτη του άλλου.
Τι σκηνή!

Όχι, δεν συνέχισαν το μέτρημα που είχαν ξεκινήσει... Σίγουρα, ο εκ δεξιών μου ερχόμενος, αυτός που είχε μείνει πίσω, έκανε πιο πολλά βήματα για να φτάσει τον φίλο του, γιατί μάλλον χάλασα κι εγώ με τη μηχανή μου το σημείο συνάντησης, μα απ' ότι φάνηκε, δεν τον έννοιαξε ιδιαίτερα. Και οι δυο σταμάτησαν το μέτρημα, όταν είδαν πως μια άγνωστη γι' αυτούς γυναίκα, τόνισε μια σημαντική στιγμή της ζωής τους.
Γι' αυτό και μάλλον υποσυνείδητα, δεν έφτασαν στο γνωστό τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή στο "μύτη με μύτη", αλλά στο στρίψιμο που φέρνει η πλάκα του τσίπουρου (ή και η ίδια η ζωή, μερικές φορές;) και μετά την συνάντηση ανάσας, την κοινή πορεία της βόλτας, (και της ζωής, ίσως;) προχώρησαν αγκαλιασμένοι, για να φτάσουν και τους άλλους φίλους τους!...

Τι περιγράφω; Αφού βιάζομαι! Μπερδεύτηκα και σας μπέρδεψα! θα μπορούσα να γράψω ΜΟΝΟ, δυο λόγια:
"Φιλία, χωρίς λόγια!" Ήταν τόσο απλό!
Σπατάλη χρόνου, Κατερίνα!

Σ'χωράτε με, παιδιά! Η στέρηση της γραφής είναι γενική και παρασύρομαι, άμα αρχίσω, όπως και όταν μιλάω. Τελευταία έχω γίνει πολυλογού, ειδικά με όσους έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και τους ζαλίζω.

Να' ναι καλά οι δυο φίλοι! Να 'ναι πάντα μαζί και αγαπημένοι και εύχομαι η ζωή να τους μεθάει μόνο με τσίπουρα και όχι με προβλήματα!

Εννοείται πως "Συγγνώμη" τους ζήτησα την ίδια στιγμή, που έκανε "κλικ", πρώτα η ψυχή μου και μετά η φωτογραφική μου μηχανή!
Ευτυχώς για μένα, οι δυο φίλοι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα! Δεν καταλάβαιναν από εμπόδια, σαν τα δικά μου,γιατί κατάλαβαν πως ήταν "υπαρκτά". Αντέδρασαν αυθόρμητα, (ίσως και όχι, εκείνοι ξέρουν!) κι αυτές οι φωτογραφίες λένε πολλά, ακόμα και στους ίδιους, νομίζω... (Ίσως τα δουν, κιόλας!)

Νομίζω ακόμα, πως δεν έχω καλύτερη στιγμή σε φωτογραφία, κι απόψε, ειδικά μετά το ενδιαφέρον σας για μένα, νιώθω την ανάγκη να σας τις χαρίσω!

Νομίζω πως έκανα καλά!

"Στον αέρα, Κατερίνα;"
"Ναι, εδώ και τώρα, αδιόρθωτο, σαν κι εμένα! Έτσι κι αλλιώς, κι έτσι μ' αγαπούν!"







Υγ. Μου το θύμησε μια φίλη και δένει σ' αυτή την ανάρτηση:



Υγ. Έτοιμο και το δικό μου βιντεάκι:

10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Πρωτότυπη ανάρτηση... Αυτό είναι ξεγνοιασιά! Πολύ ωραία αυτά τα αυθόρμητα.
Μόνο τούτο δω δεν μου φαίνεται... γράφεις: (Είμαι και του αυθορμήτου...)
Και λέω μέσα μου αν ήσουν έτσι θα είχαμε γνωριστεί, τότε... γι' αυτό δεν συμφωνώ.

Καλή σου μέρα!

Αστοριανή είπε...

Αγαπημένη Φίλη!
Μόλις κι είχα γράψει μια "αναφορά"... για το χρόνο που δεν υπάρχει, για τα παιδιά που διαβασαν τις αναρτήσεις μόλις χθες και η Ολγα μου κατασυκινήθηκε... το μωρό που ανοίγει τα μάτια του και παρακολουθεί τις σκιές μας...
ότι δε θυμώμαστε και σε μελετάμε επι μονίμου βάσεως... ήρθε κι ο Δημήτρης να με φωνάξει για κλαδέματα... πάτησα λάθος κουμπί, χάθηκαν τα όσα έγραφα... άντε και πάλι απότην αρχή...
Κατερίνα μου γλυκιά,
Τίποτα, φίλησέ μου Λένα Τάσσο Δημήτρη και θα τα πούμε,
Σφιχτή αγκαλιά και κουράγιο,
Υιώτα

Υγ.: Οι φωτογραφίες; μιλούν από μόνες τους!!!!

Τα χνάρια είπε...

Στράτου μου, αγαπημένε και πολύ "του αυθορμήτου"! Τόσο, που τώρα άρχισα να το "χαλιναγωγώ", γιατί εύκολα παρεξηγούμαι από ανθρώπους που δεν με ξέρουν.
Ήταν πολύ αυθόρμητο, Στράτο μου! Αν είχε λογική, θα καθόμουνα εκεί και θα σου συστηνόμουνα, αλλά δεν το άντεξε η ψυχολογία μου, να μη με γνωρίσει ένας αγαπημένος φίλος και μάλιστα να μου μιλήσει κιόλας!
Ίσως να μην μπορέσεις να το εξηγήσεις ποτέ, Στράτο μου, γιατί εσύ πληγώθηκες αργότερα, όταν το έμαθες και ήσουνα μόνος σου. Εγώ μάτωνα και έπρεπε να φύγω γρήγορα, να κρύψω τα δάκρυά μου.
Αν δεν ήμουνα αυθόρμητη, ίσως είχα μείνει εκεί ως το πρωί, βάζοντας τη λογική κάτω.
Να σου πω να το ξεχάσεις; Όχι, όπως δε θα το ξεχάσω κι εγώ! Άλλωστε, αυτή η δυνατή στιγμή, ξεχωρίζει την φιλία μας. Δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμα Στράτο μου, να συναντηθούμε! Θα γίνει στη στιγμή του και θα είναι όλη δική μας, χωρίς επισημότητες και πολύ κόσμο γύρω μας!
Θέλω να τη θυμάσαι με γλύκα αυτή τη στιγμή και όχι με "κατηγορώ", όπως την κρατάω κι εγώ, γιατί πράγματι ήταν αληθινή και καθόλου θεατρική!
Προτότυπη η ανάρτηση, δε θα το 'λεγα! Έτσι κι αλλιώς εγώ φωτογραφίζω πάντα στιγμές, βάση του συναισθήματός μου και όχι σαν φωτογραφίες.
Έτυχε να μου συμβεί αυτό, το φιλοσόφησα όταν είδα λεπτομερώς τις φωτογραφίες, και είδα ότι λένε πολύ περισσότερα από κείνα που ένιωσα σε κείνα τα λίγα λεπτά που κράτησε το όλο σκηνικό.
Ίσως αν έβαζα μόνο τις φωτογραφίες, να μην καταλαβαίνατε τίποτα!
Φιλάκια, Στράτο μου και τό 'σκασα νωρίς, απόψε!
Έχω όμως το πάτωμα γεμάτο αποδείξεις του 2010 και θέλουν ξεδιάλεμα!
Την απόδειξη της φιλίας μας την έχω κρατήσει για μένα. Δεν την παραδίνω πουθενά! Να το ξέρεις!

Τα χνάρια είπε...

Γιώτα μου, εσύ και η οικογένειά σου, που ξαφνικά έγινες και δική μου και σε σκέφτομαι περισσότερο κι απ' τ' αδέλφια μου!
Να μη μου συγκινείς την Όλγα, γιατί θηλάζει! Μην την ξεμυαλίζεις με τον υπολογιστή και δεν κάνει! Εκπέμπει ραδιενέργεια!
Σας σκέφτομαι και σας αγαπώ και το ξέρετε! Αν και τελευταία, καθώς ήρθε το μωρό, έχω ξενοιάσει και φαίνεται πως σε (και σας)παραμελώ, αλλά δε σημαίνει πως δεν σας σκέφτομαι! Ναι;
Μη μου λες για τον μπλόγγερ, Γιώτα, γιατί προχθές που γύρισα απ' το σπίτι του κυρίου Νίκου, σπάστηκα τόσο πολύ, που παραλίγο να σβήσω όλο το μπλογκ! Φταίει το βιαστικό μας "δημοσίευσε" (θέλει απαλά) και μικρότερο σχόλιο, γιατί κρατάει μέχρι ένα αριθμό γραμμάτων.
Θέλει επίσης κόπυ του σχολίου, προοληπτικά, γιατί πολλές φορές κολλάει κι αυτός!
Χρόνος! Μεγάλο θέμα!Εγώ κατάλαβα πως ότι αφήνουμε πίσω, μας κυνηγά και κάποια στιγμή θα απαιτήσει τον διπλάσιο χρόνο.
Κι έπειτα, αν καταλάβουμε καλά, πως η κάθε μέρα είναι πλην μία από τη ζωή μας, κάνουμε και επιλογές στο που θα τον διαθέσουμε, πέρα απ' τα "πρέπει" και το συνήθως στριμωγμένο πρόγραμμα.
Φιλάκια, Γιώτα μου! Είπα να μη σε ξυπνήσω πάλι σήμερα πρωί πρωί!
Τα λέμε, στην πορεία! Κάνε μου ένα ντάχτε ριντί τον μπέμπυ κι ένα κουπε πεπε σε όλους τους άλλους, με αγάπη!

Υγ. Όταν ξελασκάρω, θα διορθώσω και την φωτογραφία του προφίλ σου! Υπομονή! Αυτή βρήκα σε πρώτη ζήτηση!

Τα χνάρια είπε...

Αυτό το κρατάω για μένα:

Καλημέρα Κατερίνα, το διηγηματάκι το έγραψες κιόλας. Μου αρέσει που σε συγκινούνε μικρά πράγματα, τα μικρά τίποτα, που λένε και οι Γάλλοι.

Για "τα μικρά τίποτα" των Γάλλων, που τόσο πολύ μ' άρεσε, καλή μου φίλη!

Τα χνάρια είπε...

κι αυτό το κρατάω:

καταπληκτικη η φωτογραφια σου ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!!
απλα Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η !!! (Η ΣΤΙΓΜΗ)
μακαρι να μεινουνε οι ανθρωποι παντα παιδια!!!!

Στίχοι: Κώστας Ρουβηνέτης
Μουσική: Γιώργος Μελέκης
Πρώτη εκτέλεση: Charms


Βλέπω στον καθρέφτη
τον καιρό τον κλέφτη
να μας κλέβει τη ζωή,
αχ, και να μπορούσα
να τον σταματούσα
πάντα να 'τανε πρωί.

Πώς να σταματήσω πέστε μου
τον καιρό, τον καιρό,
πώς να σταματήσω πέστε μου
της θυσίας το χορό.

Τα χρόνια περνάνε κι οι νύχτες γυρνάνε
να καίει η φωτιά στην καρδιά,
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά,
για κάθε ρυτίδα φυτέψτε ελπίδα
και δώστε καρδιά στην καρδιά,
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά.

Βλέπω στον καθρέφτη
τον καιρό τον κλέφτη
να μας κλέβει τη ζωή,
όλοι είμαστε νέοι
δυνατοί κι ωραίοι
στης αγάπης τη φωνή.

Πώς να σταματήσω πέστε μου
τον καιρό, τον καιρό,
πώς να σταματήσω πέστε μου
της θυσίας το χορό.

Τα χρόνια περνάνε κι οι νύχτες γυρνάνε
να καίει η φωτιά στην καρδιά,
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά,
για κάθε ρυτίδα φυτέψτε ελπίδα
και δώστε καρδιά στην καρδιά,
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά, παιδιά, παιδιά.

Το θυμάμαι αυτό το τραγούδι, πολύ ωραίο!
Ευχαριστώ, φιλενάδα!

Τα χνάρια είπε...

Κι αυτό, που είναι της ίδιας φιλενάδας!

me agapi
και σε ευχαριστω για την αναρτηση, απο μεσα μου ξερω οτι ενα μικρο μικρο βοτσαλακι, ανηκε και σε μενα!!!!!:)))
φιλια!!!

Εννοείται! Κρίμα που τα βιντεάκια είναι σε άλλη μορφή, όμως!

Τα χνάρια είπε...

"Διεθνής Εβδομάδα Φιλίας", έλεγε ένα ωραίο μήνυμα!
Χαίρομαι που στην φιλία δεν δώσανε μόνο μια μέρα!
Να είμαστε καλά, παιδιά!

Υπάρχουν δυνατές φιλίες, αλλά αυτές φαίνονται στα δύσκολα, νομίζω!

Είμαι τυχερή που έχω μετρημένους και είναι δίπλα μου, άσχετα αν δεν φαίνονται σ' αυτή την ανάρτηση, όλοι.Δεν ασχολούνται με τα γράμματα, όλοι!

Όλοι; Και ένας να είναι, αλλά αληθινός, φτάνει!

Το θέμα της φιλίας είναι μεγάλο, δε φτάνει το ξημέρωμα.
Φιλάκια, παιδιά! Οι αποδείξεις είναι για την σακκούλα! Με χαλάει ν' ασχοληθώ απόψε!Προτιμώ να πάω να κοιμηθώ, παίρνοντας στα όνειρά μου τους φίλους μου, ιντερνετικούς και μη!

Αστοριανή είπε...

...μα εσύ δεν αφήνεις τον καιρό να σταματήσει! και καλά κάνεις!
μόνο την ...εφορία να μη παραμελείς!

Όσο για τον αυθορμητισμό σου,
απ' ότι σ' έχω καταλάβει είναι διότι μέσα σου έχεις μια γοητευτική ταπεινοσύνη
που σε κάνει να φαίνεσαι διαφορετική...

Έχω άδικο;
Συζητιέται, Κατερίνα μου! αρκεί να βρεις καιρό!

Σε φιλώ, πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

Τα χνάρια είπε...

Έλα, Γιώτα! Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται! Μόλις μαγείρεψα και το βιντεάκι! Όλα καλά; Δεν είναι ώρα για τηλέφωνα, όμως! Θα ξυπνήσω ακόμα και τις νυχτερίδες! (Όσο για τις αράχνες, κοιμούνται καλά!)
Και να θέλω να ξεχάσω την εφορία, με θυμάται αυτή!

Διαφορετική; Μόνο; Πες απροσάρμοστη! Κάποιος μου είπε πως ζω κινηματογραφικά τη ζωή μου, λέει!
(Βάλε εσύ τα εισαγωγικά.)
Το ασπρόμαυρο το 'χω! Μου λείπει μόνο το ταλέντο!
Φιλάκια πολλά σε όλους, Γιώτα μου! Να ζητήσω κι ένα ρουφηχτούλι στον ποπό του μωρού μας; Μέρες ήθελα να στο ζητήσω!
Είπα μόλις τελείωσα με τις αποδείξεις, να το ρίξω λίγο έξω, μαγειρεύοντας βιντεάκια!
Δε μπα, να ξημερώσει! Σκασίλα μου! Έχω δει πολλούς να κοιμούνται όρθιους! Ακόμα μία, δε βλάφτει!Τι λες;
Καλά! Μη μπεις στον κόπο! θα σε ρωτήσω στο τηλέφωνο, ώρα κοινής πορείας!