Πόδια φίλων, μόνο!

Αγαπημένοι μου ιντερνετικοί και ΜΗ, φίλοι!
Με συγκινεί πολύ που κάποιοι και κάποιες με ψάξατε, γιατί "είχατε μέρες" λέει, "να δείτε ανάρτηση!"
Ζω, παιδιά, μην ανησυχείτε!
Απλά, μου έπεσε λίγο "βαριά" η Άνοιξη. Θέλετε η πρώτη τραυματική μέρα, θέλετε τα λουλουδάκια, τα πουλάκια, οι δουλειές, η αλλαγή ώρας, όλα έχουν να κάνουν. Σίγουρα όμως, δεν έχει να κάνει με "τους φίλους" μου, μ' αυτούς που περιμένουν στίγμα μου, ακόμα και μ' αυτούς που δεν περιμένουν!
Με το ίντερνετ "χασομέρι", εν μέρει, αρκετά!
Όλα θέλουν τον χρόνο τους, παιδιά και το ξέρετε!

Δεν μπορώ να είμαι εντάξει παιδιά, στα τηλεφωνήματα, στα μέιλ, ακόμα και στα μπλογκ ή και με την ίδια την παρουσία μου (στους τοπικούς...) γενικά, στην ανταπόδωση της αγάπης σας και της φιλίας σας, γι' αυτό για συντομία, σας γράφω από δω. Ένα μήνυμα για όλους κι έτσι, κερδίζουμε χρόνο! Μη μου θυμώσετε!
Να είμαστε καλά και θα έρθουν και "αλλιώτικες μέρες", πιο ξένοιαστες!Πού θα πάει;

Σαν αντίδωρο στην αγάπη σας, σας χαρίζω αυτές τις φωτογραφίες που είναι πολύ αυθεντικές και φρέσκιες!

Χθες, καθόμουνα σ' ένα παγκάκι στην παραλία, για λίγο, τόσο, όσο χρειάζεται για να πάρω μια δόση ηλίου.... Διάβαζα κι ένα βιβλίο, που δεν μ' αφήνουν οι συνθήκες να τελειώσω, όταν μου τράβηξε την προσοχή μία σκηνή, με το παιχνίδι δύο φίλων. Ίσως κι εσάς να σας τραβούσε, αν ήσασταν μάρτυρες:

Μια μεγάλη παρέα αντρών και γυναικών, σκορπίστηκε στην παραλία. Δυο άντρες όμως, είχαν μείνει παραπίσω, ίσως γιατί μάλωναν ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, υποθέτω, γιατί έβγαιναν από τσιπουράδικο. Ήταν κεφάτοι, φώναζαν, αλλά ακολούθησε ο καθένας τους διαφορετική κατεύθυνση. Ο ένας έκοψε δρόμο, (όπως και όλη η παρέα) και βρέθηκε μπροστά του. Ο άλλος έμεινε πίσω. Τότε ο πρώτος, άφησε την μεγάλη παρέα να προχωράει στον στόχο τους, που ήταν ίσως μια βόλτα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο και σταμάτησε, να περιμένει τον φίλο του. Είδε όμως ότι ο άλλος είχε ακόμα δρόμο να διανύσει και αισθάνθηκε την ανάγκη να του κάνει παρέα, και να παίξουνε, συνάμα! Έτσι, έκανε πισωβήματα, για να τον ανταμώσει και να τον συναντήσει.

Εγώ ήμουνα στη μέση, σταθερή στο παγκάκι μου, μ' ένα βιβλίο ανοιχτό... να τους χαζεύω.

Έκαναν σαν παιδιά! Μετρούσαν τα βήματά τους, για να συναντηθούν:
"Ένα, δύο, πέντε..."
Χάρηκα, τόσο πολύ! Συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν άντεξα! Έτσι κι αλλιώς, ήμουνα στη μέση! Τους κοίταζα, τους χαμογελούσα, τους θαύμαζα, δεν μπορούσα να μη μιλήσω! (Είμαι και του αυθορμήτου...)
Ενώ ακόμα προχωρούσαν στα ίσσια, τους ζήτησα την άδεια να φωτογραφήσω ΜΟΝΟ τα πόδια τους!
Εκείνοι γέλασαν, δέχτηκαν και συνέχισαν το αυθόρμητο παιχνίδι και καλαμπούρι τους.
Όταν έφτασαν κοντά μου αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ο ένας χτυπούσε δυνατά την πλάτη του άλλου.
Τι σκηνή!

Όχι, δεν συνέχισαν το μέτρημα που είχαν ξεκινήσει... Σίγουρα, ο εκ δεξιών μου ερχόμενος, αυτός που είχε μείνει πίσω, έκανε πιο πολλά βήματα για να φτάσει τον φίλο του, γιατί μάλλον χάλασα κι εγώ με τη μηχανή μου το σημείο συνάντησης, μα απ' ότι φάνηκε, δεν τον έννοιαξε ιδιαίτερα. Και οι δυο σταμάτησαν το μέτρημα, όταν είδαν πως μια άγνωστη γι' αυτούς γυναίκα, τόνισε μια σημαντική στιγμή της ζωής τους.
Γι' αυτό και μάλλον υποσυνείδητα, δεν έφτασαν στο γνωστό τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή στο "μύτη με μύτη", αλλά στο στρίψιμο που φέρνει η πλάκα του τσίπουρου (ή και η ίδια η ζωή, μερικές φορές;) και μετά την συνάντηση ανάσας, την κοινή πορεία της βόλτας, (και της ζωής, ίσως;) προχώρησαν αγκαλιασμένοι, για να φτάσουν και τους άλλους φίλους τους!...

Τι περιγράφω; Αφού βιάζομαι! Μπερδεύτηκα και σας μπέρδεψα! θα μπορούσα να γράψω ΜΟΝΟ, δυο λόγια:
"Φιλία, χωρίς λόγια!" Ήταν τόσο απλό!
Σπατάλη χρόνου, Κατερίνα!

Σ'χωράτε με, παιδιά! Η στέρηση της γραφής είναι γενική και παρασύρομαι, άμα αρχίσω, όπως και όταν μιλάω. Τελευταία έχω γίνει πολυλογού, ειδικά με όσους έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και τους ζαλίζω.

Να' ναι καλά οι δυο φίλοι! Να 'ναι πάντα μαζί και αγαπημένοι και εύχομαι η ζωή να τους μεθάει μόνο με τσίπουρα και όχι με προβλήματα!

Εννοείται πως "Συγγνώμη" τους ζήτησα την ίδια στιγμή, που έκανε "κλικ", πρώτα η ψυχή μου και μετά η φωτογραφική μου μηχανή!
Ευτυχώς για μένα, οι δυο φίλοι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα! Δεν καταλάβαιναν από εμπόδια, σαν τα δικά μου,γιατί κατάλαβαν πως ήταν "υπαρκτά". Αντέδρασαν αυθόρμητα, (ίσως και όχι, εκείνοι ξέρουν!) κι αυτές οι φωτογραφίες λένε πολλά, ακόμα και στους ίδιους, νομίζω... (Ίσως τα δουν, κιόλας!)

Νομίζω ακόμα, πως δεν έχω καλύτερη στιγμή σε φωτογραφία, κι απόψε, ειδικά μετά το ενδιαφέρον σας για μένα, νιώθω την ανάγκη να σας τις χαρίσω!

Νομίζω πως έκανα καλά!

"Στον αέρα, Κατερίνα;"
"Ναι, εδώ και τώρα, αδιόρθωτο, σαν κι εμένα! Έτσι κι αλλιώς, κι έτσι μ' αγαπούν!"







Υγ. Μου το θύμησε μια φίλη και δένει σ' αυτή την ανάρτηση:



Υγ. Έτοιμο και το δικό μου βιντεάκι: