"Σιγά σιγά... με πονάς! Μη μου ματώσεις την μήτρα μου..." την άκουσα να φωνάζει, αλλά τόσο ξεψυχισμένα...
"Μα, η μήτρα σε νοιάζει πιο πολύ κι απ' την ψυχή σου; Εγώ αυτή ψάχνω. Γιατί πονάς; Η μήτρα σου είναι άχρηστη πια... Τι την θέλεις; Για να γεννήσεις και άλλες πέτρες; Ξέρεις, δεν είναι και τόσο απαραίτητες στον κόσμο. Υπάρχουν ήδη πολλές".
"Μη το λες. Καμιά πέτρα δεν θα γεννήσει ακριβώς ίδια με τα δικά μου παιδιά. Όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά και ξεχωριστά μεταξύ τους, όχι μόνο τα δικά μου, αλλά και όλων των άλλων όσων γεννήθηκαν σ' αυτόν τον κόσμο, κι ακόμα όλα όσα θα γεννηθούν. Δεν το κατάλαβες, μα ναι, η μήτρα μου είναι η ψυχή μου. Γι' αυτό πονώ. Από μια μήτρα βγήκα κι εγώ... και μάλιστα σε εποχή στηρότητας. Μην την υποτιμάς..."
Είπε κι άλλα...
Την άκουγα σιωπηλή. Δεν την υποτιμούσα, αντιθέτως μάλιστα, ήθελα να την ακούσω και θα την άκουγα μόνο αν την προκαλούσα, αν την πονούσα, ακόμα περισσότερο, αν την μάτωνα...
Όμως, εγώ, δηλαδή το εγώ μου, δεν είναι τόσο σκληρό. Πάντα χρησιμοποιεί το γάντι. Κι αν δεν έχει, ψάχνει και το βρίσκει. Έτσι ο πόνος γίνεται πιο υποφερτός. Δεν γρατσουνάει. Γλυκαίνει...
Σταμάτησα να την σμιλεύω εκεί. .. εφόσον πονούσε. Άλλαξα δρόμο, αλλά συνέχισα να δουλεύω εκεί, γιατί ήξερα ότι κάπου εκεί κοντά είναι αυτό που ψάχνω, δηλαδή η καρδιά της ψυχής της. Ο πυρήνας της μήτρας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου