Τιμωρία χωρίς έγκλημα

Προχθές είχα στο μαγαζί μια σοβαρή συζήτηση με τους πελάτες μου, παλιούς και νέους.
Έχοντας απειρία από μαγαζιά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όταν άκουσα πως "οι πελάτες τιμωρούν!"
Ήξερα το γνωστό: "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο", αν και δεν συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό.
Ναι, στα δίκαιά του, ναι στον σεβασμό μου απέναντι στο πρόσωπό του, στο πορτοφόλι του, στην συμπεριφορά μου, ναι στο ότι τον έχω ανάγκη και πρέπει να ανέχομαι κάποια πράγματα μερικές φορές, αλλά, ως εκεί!
Νομίζω πως και ο κάθε πελάτης θα πρέπει να σέβεται το κάθε μαγαζί που του προσφέρει την ζεστασιά του, τα προιόντα του και τις υπηρεσίες του.
Σ' αυτή την βάση δούλευα και δουλέυω, πάντα. Προσπαθώ να χτίσω μια καλή σχέση με τον πελάτη, να γίνουμε φίλοι, να συζητάμε, να δέχονται το ότι ένα μαγαζί είναι για όλον τον κόσμο, από ζητιάνο, μέχρι εφοπλιστή, να μάθουν να συνυπάρχουν και συνάμα η ευχαρίστηση του ενός να μην εμποδίζει την ευχαρίστηση του άλλου.
Κάποιοι έδειχναν να τα καταλαβαίνουν, κυρίως οι παλιοί σταθεροί μου πελάτες που είδαν και στην πράξη πως το μαγαζί δεν είναι μόνο για άντρες και πολύ περισσότερο όχι μόνο για μια δυο δεμένες παρέες.
Στην αρχή κλονίστηκαν, μετά το δέχτηκαν και στο τέλος τους αρέσει κιόλας, γιατί έτσι γνωρίζουν κι άλλον κόσμο και προκύπτουν και περισσότερα θέματα συζήτησης που όλοι συμμετέχουν.
Στην αρχή τους ενοχλούσαν τα λουλούδια μου, τα πετσετάκια μου, οι ζωγραφικές μου, οι εκδηλώσεις μου, η μετακίνηση των τραπεζιών, όλα!
Τώρα, με συνήθησαν. Οι παλιοί. Συχνά ψάχνουν για νέες αλλαγές, δεν βλέπουν και ανησυχούν, κιόλας!
Όσο περνάει ο καιρός, έπαψαν πια να μας συγκρίνουν με τον Νίκο που τους Έφυγε πρόωρα και τους σόκαρε και συνάμα σκόρπισε η απουσία του. Τώρα έρχονται πια για τον Τάσο και την Κατερίνα, μας έμαθαν, τολμώ να πω και μας αγάπησαν, όπως κι εμείς. Αν λείψει κάποιος, αρχίζουν τα τηλέφωνα. Αν είμαστε κλειστά, διεκδικούν ν' ανοίξουμε και μεσημέρια και αργίες.
Έτσι άνοιξα και τα Φώτα και η δουλειά για μένα ήταν γιορτή. Τους έκανα τα δωράκια μου, τις κληρώσεις μου, τα τρελά μου, χαρήκαμε όλοι. Παλιοί και νέοι πελάτες.
"Ωραίο, μαγαζάκι!" λένε οι νέοι. "Ζεστό, σαν σπίτι!"
"Ε, άμα έχει γυναίκα μέσα, όλα είναι αλλιώς!" συμπλήρωσε ένας νέος πελάτης.
Εκεί λοιπόν που λέγανε πολλά καλά και διάφορα για μένα και το μαγαζί μου, τους είπα:
"Κρίμα για μένα που είμαι δέκα μήνες εδώ και δεν με μάθατε!"
"Ποτέ δεν είναι αργά, είπε ένας άλλος νέος πελάτης. Θα 'ρχόμαστε τώρα. Είμαστε πολλά άτομα, μεγάλες παρέες. Αρκεί να κάνεις καλά μεζεδάκια!"
"Για μένα μπορεί να είναι αργά", του είπα. Ήδη κατέρρευσα. Τα έδωσα όλα τόσους μήνες και τώρα είμαι για σέρβις! Εσείς όμως, πού πηγαίνατε πρώτα;"
"Εμείς πηγαίναμε σ' ένα άλλο μαγαζί που έκλεισε τώρα. Μάθαμε για σένα και θα 'ρχόμαστε. Είναι ωραία εδώ και εσύ φαίνεσαι καλή και εξυπηρετική!"
Δαγκώθηκα. Κάποιος άλλος άνθρωπος έκλεισε ένα μαγαζί κι εμένα θ' ανοίξουν οι δουλειές μου... Όχι. Δεν το ήθελα έτσι.
"Είναι κρίμα η ευτυχία η δικιά μου να στηριχτεί στην δυστυχία του άλλου", είπα στεναχωρημένη.
"Εμείς τον τιμωρήσαμε!" είπε ένας. "Εμείς φύγαμε και έκλεισε το μαγαζί!"
Τρελάθηκα! Δεν πίστευα στ' αυτιά μου, πόσο σκληρά μπορούν να τιμωρήσουν οι ίδιοι οι πελάτες ένα μαγαζί ή έναν επαγγελματία!
Μου εξήγησαν κάποια πράγματα. Μπορεί να είχαν και δίκιο. Με τα λεφτά τους όπου θέλουν πηγαίνουν! Τον πελάτη αν δεν τον κρατήσεις με ψυχική σχέση, η καθαρά επαγγελματική δεν φτάνει.
Σκεφτόμουνα εκείνον τον επιχειρηματία. Τυχόν προβλήματά του που οι πελάτες ίσως δεν γνώριζαν. Αλλιώς, θα καταλάβαιναν και σίγουρα θα συνέχιζαν να τον στηρίζουν.
"Τιμωρία!" Τι λέξη! Τι κίνηση! Και ποιο το αποτέλεσμά της, άραγε;
Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως πολύ λυπήθηκα. Καλωσόρισα τους νέους πελάτες, εύκολα γίναμε φίλοι, μα αυτή η φιλία θ' αργήσει πολύ να δείξει τα αποτελέσματά της, κι εύχομαι να είναι καλά, για όλους!
"Το μαγαζί μου χωράει χίλιους καλούς" τους είπα. "Δεν υπογράφετε κανένα συμβόλαιο μαζί μου. Όπου θέλετε θα πιείτε τον καφέ σας ή το τσιπουράκι σας! Δεν χτυπάτε κάρτα! Στηρίξ' τε όλα τα μαγαζιά, γιατί οι εποχές είναι δύσκολες. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο παραπέρα. Εκεί που θ' αφήσετε πέντε ευρώ σε ένα, αφήστε από ένα ευρώ σε πέντε μαγαζιά. Έτσι, να τσουλάμε όλοι, να περνάτε κι εσείς καλά!"
Με κοίταζαν. Σα να μην είχαν ξανακούσει παρόμοια λόγια. Σα δε με πέρασαν για χαζή! Θα δείξει!
Τους είπα όμως, την αλήθεια μου! Μπορεί να είναι μεγάλοι άνθρωποι και να είναι δύσκολο να με καταλάβουν, αλλά, αν μου δώσουν χρόνο και ευκαιρίες, συζητώντας θα τους πω πως πρέπει να "τιμωρούν" ως άνθρωποι και όχι ως Θεοί, γιατί είναι ΚΡΙΜΑ! Το να μην κάνει σωστές επενδυτικές κινήσεις ένας επαγγελματίας, δεν είναι έγκλημα!

Κι ενώ το θέμα της "τιμωρίας" με απασχολούσε αυτές τις μέρες και έλεγα κάτι να αναφέρω εδώ, είδα το ίδιο θέμα της ΤΙΜΩΡΙΑΣ ( του Πατριάρχη Ειρηναίου Α) στης Ιουστίνης με αφορμή τα Εκκλησιαστικά και έμεινα!
Δεν κατέχω πολλά απ' τα της Εκκλησίας, καθώς και για "το έγκλημα" , αλλά βλέποντας την σκληρή εικόνα μιας τόσο σκληρής Τιμωρίας, από ανθρώπους που εκπροσωπούν τον Θεό, έπαθα!

Υπάρχουν τιμωρίες και "τιμωρίες" στη ζωή. Εδώ έχω αναφερθεί μόνο σε δυο. Στην πορεία της ζωής μας τιμωρήσαμε και μας τιμώρησαν με τον όποιον τρόπο.
Καλά θα ήταν να επανεξετάσουμε εαυτούς και μετά αλλήλους.