Αν ένα πουλί... πέταγε καταπάνω μου, τώρα, ύστερα, αύριο και μου 'λεγε: "Σε λίγο φεύγεις! Είσαι έτοιμη;"
πέρα απ' τα της οικογενείας, θα του έλεγα:
"Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμα, για κάποια βιβλία που δεν διάβασα και κυρίως ΔΕΝ "έδειξα..."
Γιατί το θέμα πια, δεν είναι να μάθω εγώ ιστορία, αλλά να μάθουν οι άλλοι, όσοι ενδιαφέρονται γι' αυτήν και μπορούν!
(...όταν δεν προλαβαίνεις να ζήσεις ή να βγεις απ' την ιστορία της ίδιας σου της ζωής, τότε, όλα τα βιβλία σου γίνονται άγχος, αντί για απόλαυση, οπότε, περιμένεις καλύτερες στιγμές, όπως κι εγώ, που όμως, πολύ αργούν!)
Ένα απ' τα πιο αξιόλογα βιβλία που με περιμένει εδώ και καιρό, είναι στην επόμενη ανάρτηση. Το έχω "κουβαλήσει" μαζί μου αμέτρητες φορές (είναι και βαρύ- πέρα απ' την ίδια την ιστορία), το έχω φωτογραφήσει ξανά και ξανά, το έχω ξεφυλλίσει, μα.... είπαμε!
Ας με συγχωρήσουν κάποιοι συγγραφείς που ξέρουν ότι έχω τα βιβλία τους στα χέρια μου, αλλά ακόμα δεν μίλησα γι' αυτά. Άλλες ήταν οι προθέσεις μου και παρόλο τα εμπόδια, παραμένουν στην πρώτη γραμμή της σκέψης μου.
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...
-
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας. - 3 Μαϊ 2011 11:18:00 π.μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου