Χειμώνας...

Κι επειδή ο χρόνος τρέχει και συνήθως τρέχω κι εγώ μαζί του, θέλω να πω ένα:
"ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ" σε μια άρρωστη γειτόνισσά μου.
Τόσο κοντά, μα τόσο ξένοι και τόσο μακριά...
Τρέχουμε....
Μόνο τρέχουμε, χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον γύρω του.

Απόψε το έμαθα, τυχαία. Με ενημέρωσε πάλι "τυχαία" μια άλλη γειτόνισσα που βρέθηκε στον δρόμο μου. Κάτι μου "λέγαν" πάλι τα πουλιά, μα έπαψα τις "μεταφράσεις". Δεν λένε πολλά καλά, τελευταία. Μαζεύτηκαν πολλά σκούρα σύννεφα σε κάποια σημεία κι η μόνη διέξοδος είναι η μπόρα. Όσο και να θέλουμε αυτό ν' αλλάξει, δεν αλλάζει, δυστυχώς!

Ήξερα! Πώς, δεν ήξερα; Τις εξελίξεις δεν ήξερα! Τι θα άλλαζε αν μάθαινα, τι θ' αλλάξει τώρα;

Μόνο ένα στίγμα. Πες, πως είμαι εκεί, κι αν προλάβω και δεν φύγω ξαφνικά, θα έρθω, όχι για σένα, για μένα... Για όσα δεν προλάβαμε να πούμε, καλή μου γειτόνισσα...

Σ' έβλεπα βράχο, κι είπα ο καρκίνος φοβήθηκε...
Δε ρώταγα...
Λέγαμε μόνο για τον καιρό, για τα λουλούδια που ξεράθηκαν... και δεν ξέρουμε ποια απ' όλα, πάλι... την Άνοιξη, θα ξανανθίσουν...

Μελαγχολική;
Ναι.
Πάντως, όχι αναίσθητη!
Όταν γύρω μου βρέχει, βρέχομαι.
Όταν βγει ο ήλιος, στεγνώνω.