Έρωτας στη βροχή - ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

Έρωτας στη βροχή

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Μια αλλιώτικη βιβλιοπαρουσίαση...

Συνήθως παρουσιάζω βιβλία που έχω διαβάσει, ή τουλάχιστον έχουν φτάσει στα χέρια μου για διάβασμα. Αυτή τη φορά θα ξεφύγω και θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί.
Για την πολυδιαβασμένη συγγραφέα Λένα Μαντά έχω ακουστά, φυσικά, απλά δεν έτυχε ακόμα να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Είναι όμως στο πρόγραμμά μου, όταν διαβάσω πρώτα κάποια άλλα βιβλία που με περιμένουν εδώ και καιρό. Την Λένα Μαντά δεν έτυχε να την γνωρίσω προσωπικά, αν και έχει μπλογκ! Δεν πρόλαβα...Ωστόσο, είναι μια ευκαιρία να την "ΣΥΓΧΑΡΩ" τώρα και να πω πως την θαυμάζω για την μεγάλη της επιτυχία στην συγγραφή!
Η γραφή της και οι ιστορίες της αρέσουν στον κόσμο κι αυτό μετράει πολύ!

Πάμε να σας πω, τι έπαθα με "τον έρωτά της στην βροχή!"

Πρώτη μου μέρα στο Νοσοκομείο, θες η αγωνία μου, τα προβλήματά μου κ.λ.π., θες η ανάγκη εξερεύνησης των γύρω μου, δεν μίλησα για βιβλία και γενικώς τα κουσούρια μου...
Γνώρισα τα ονόματα των γυναικών που ήταν δίπλα μου, είπαμε τα δικά μας γενικά και κάποια στιγμή γέλασα με την κυρία Κούλα μου, θυμούμενη αυτό το "Αχ, Κούλα!" Την ρώτησα από που βγαίνει, μου είπε απ' το Βασιλική κι εγώ της είπα θα την φωνάζω κυρία Βασιλικούλα, γιατί το χάλασαν το όνομά της!
"Αφού έτσι με φωνάζουν τόσα χρόνια, τώρα θα τ' αλλάξω;" μου είπε κάπως θιγμένη εκείνη και δεν αχολήθηκα ποτέ ξανά με το όνομά της. Την φώναζα κι εγώ, όπως η οικογένειά της και όλοι οι φίλοι της.
(Γι' αυτό εξηγώ, για να μη νομίζετε ότι γράφω ψεύτικο όνομα, για άλλο λόγο.)

Πάμε λοιπόν στην επόμενη μέρα, βλέπω την κυρία Κούλα, βγάζει ένα χοντρό βιβλίο απ' το ντουλάπι της και άρχισε να διαβάζει. Δεν είπα τίποτα, αντιθέτως μου άρεσε πολύ η σκηνή! Ήμουνα περίεργη όμως να δω ποιο βιβλίο θα διαβάσει, αλλά ήταν μεσημέρι, στο δωμάτιο και γύρω κυριαρχούσε ο πόνος ή ο ύπνος, δεν ήθελα να σπάσω την ησυχία.

Πήγε απόγευμα, την ρώτησα και είδα. Έμαθα πως το βιβλίο το έφερε η κόρη της, για να περνάει η ώρα της, αλλά τις προηγούμενες μέρες δεν το είχε ανοίξει. Δεν έχει διαβάσει στη ζωή της. Νομίζω είπε μόνο, "άλλο ένα βιβλίο". Δεν είχε ποτέ της χρόνο. Δουλειά, παιδιά, εγγόνια, κ.λ.π.

...Είδα για λίγο το βιβλίο, το φωτογράφησα, αν έμενα κι άλλο θα το φωτογράφιζα εκτός θαλάμου, αλλά... δεν πρόλαβα! Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν που η κυρία Κούλα, δεν τ' άφηνε απ' τα χέρια της! Για δυο μεσημέρια δεν κοιμήθηκε και δυο βράδια κοιμήθηκε πολύ αργά, σχεδόν μαζί μ' εμένα, μέχρι που το τελείωσε!

Κάθε φορά που την διέκοπταν συγγενείς, γιατροί, συζητήσεις που ήθελε να συμμετέχει, το έκανε με κρύα καρδιά!
Ομολογώ πως ζήλεψα, αφάνταστα! Μου έχει τύχει και μάλιστα σε Νοσοκομείο να διαβάζουν το δικό μου το βιβλίο και μάλιστα ένιωθα πολύ άσχημα γιατί άλλος ρώταγε, άλλος έκλαιγε, ήταν και προσωπικό, ήταν δύσκολο. Δεν το χαιρόμουνα.
Εδώ είχα την ευκαιρία να δω τις αντιδράσεις μιας αναγνώστριας απ' την αρχή του βιβλίου, ως το τέλος του, ήταν και άλλου συγγραφέα, ήταν όλα πιο εύκολα για μένα.
Εγώ διάβαζα, έγραφα, ανάλογα τις φάσεις μου, είχα και το νου μου στην κυρία Κούλα!
Περίμενα να την δω να γελάσει, να κλάψει, να σχολιάσει, τίποτα!

"Αμάν, έπεσα σε ανέκφραστη" σκέφτηκα πολλές φορές μέσα μου, κι έτσι ρώταγα μόνο:
"Σε ποια σελίδα είσαι τώρα κυρία Κούλα μου; Πόσες έμειναν ακόμα; Θέλω να μου πεις την ιστορία μετά, με δικά σου λόγια, να την γράψω στο μπλογκ και να την διαβάσει η ίδια η συγγραφέας!" της είπα κάποια στιγμή.
"Α, εγώ, δεν ξέρω να σου πω! Άμα θέλεις πάρ'το να το διαβάσεις!" μου είπε εκείνη και μου χαμογέλασε ντροπαλά η κυρία Κούλα μου, η τόσο αγαπημένη!( Έχουμε γίνει φίλες, εννοείται, όχι μόνο μ' αυτήν, με πολύ κόσμο! Μπορεί να έφυγα, μα το μυαλό μου είναι εκεί ακόμα, σε πολλούς ανθρώπους που άφησα πίσω μου. )
"Ε, κυρία Κούλα μου! Δεν μπορεί να μην έχεις καταλάβει πέντε πράγματα! Πες μου γιατί θέμα μιλάει;"
Μου εξήγησε με απλά δικά της λόγια ότι μιλάει για έρωτες, για κάποιες αποκαλύψεις κι ότι ειδικά στο τέλος έχει πολύ αγωνία. Είδα ότι δυσκολευόταν στις περιλήψεις, δεν την ξαναρώτησα τίποτ' άλλο, παρά μόνο πόσες σελίδες της έμεναν ακόμα.

"150, 80, 25..."

Κοίταζα αυτή την γυναίκα που παρασύρθηκε και χάθηκε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Το ζήλεψα, πραγματικά! Έλεγα από μέσα μου, μπράβο Λένα Μαντά! Αυτό θα πει επιτυχία!Να γράφεις φαντασία, κι αυτό ν' αρέσει και ν' αγγίζει! Να μην τα πολυλογώ, της έβγαλα το καπέλο, πολλές φορές!

Όταν πια είχε καταλάβει η κυρία Κούλα ότι δίπλα της είχε και μια ερασιτέχνη συγγραφέα που έσβηνε και μπάλωνε τις σημειώσεις της, κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι τελικά να γραφτεί ένα βιβλίο και να κυκλοφορήσει και κυρίως να αρέσει...

Έτσι, θες από λεπτότητα, θες από περιέργεια, μου ζήτησε να μην δώσω σε άλλον να διαβάσει το ένα και μοναδικό βιβλίο της μάννας που είχα μαζί μου, για να το διαβάσει εκείνη πρώτα.

Το δέχτηκα και δεν το έδωσα σε μια άλλη κοπέλα που μου το ζητούσε στην αρχή. Το πήρε η κυρία Κούλα και το έκρυψε στο ντουλαπάκι της αμέσως.

Μ' άρεσε και δε μ' άρεσε...

Απλά, η μάννα μου, έπρεπε να περιμένει την σειρά της, μετά τη βροχή...

Ζόρικος διαγωνισμός, μα την αλήθεια! Ευτυχώς που έφυγα νωρίτερα! Δεν θα το άντεχα!Δεν θα άντεχα την σύγκριση της ανάγνωσης δύο διαφορετικών βιβλίων; Την απόρριψη; Δεν ξέρω!

Ήδη η κυρία Κούλα το είχε αρχίσει λίγο πριν φύγω. Ένιωθα απαίσια.
"Ωχ! Κυρία Κούλα μου!Έτσι έγραφα πριν είκοσι χρόνια! Τώρα γράφω καλύτερα!Αντιγραφή τα ημερολόγιά μου είναι..."
"Ίσα - ίσα! Το καταλαβαίνω κιόλας! Είμαι κι εγώ μάνα..."
Ώχ! Δεν ήξερα πως να το πάρω... Καλά που έφευγα. Άφησα το βιβλίο εκεί. Άρχισε να γίνεται ένα καυγαδάκι μεταξύ γυναικών για το ποιος θα το πάρει στο τέλος.
"Εγώ τ' αφήνω και αφού το διαβάσετε εσείς, δώστε το σε κείνη την κοπέλα..."

Μέχρι να φτάσω, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία Κούλα.
"Όλα αυτά τα πέρασες; Είναι αλήθεια;"
"Αλήθεια, κυρία Κούλα μου! Ήδη, λείπουν πολλά! Σ' αρέσει ή το διαβάζεις με το ζόρι, για να μου κάνεις την καρδιά;"
"...Κατερίνα μου..."
"Πότε συναχώθηκε η κυρία Κούλα;" αναρωτήθηκα και είδα πως κι εγώ ήδη ήθελα χαρτομάντηλο.

Την άλλη μέρα το πρωί, ήρθε μήνυμα:

"Κατερίνα, πάρε θέση σε παρακαλώ! Μαλώνουμε για το βιβλίο σου! Το τελείωσε η κυρία Κούλα, το άρχισα εγώ και θέλει να μου το πάρει η κυρά Τάδε! Πες μου τι να κάνω! Ο άντρας μου κοίταξε λίγο το τέλος κι έκλαιγε! Το θέλω εγώ!"

Τι θέση να πάρω; Την θέση την δίνουν οι αναγνώστες. Τηλεφώνησα σε όλες, υποσχέθηκα φωτοτυπίες με την πρώτη ευκαιρία, δεν είναι κι εύκολο, στοιχίζουν...

Παρασύρθηκα όμως, και μου βγήκε κριτική της μάνας που ανήκει αλλού, μαζί με τόσα άλλα άγραφα. Απλά, ήθελα να πω ένα μπράβο στην Λένα Μαντά που μπορεί και δουλεύει τόσο καλά την φαντασία! Αυτό νομίζω λίγοι τό 'χουν και της αξίζουν "Θερμά Συγχαρητήρια!"

Ένιωσα ότι έπρεπε να το καταθέσω, εφόσον το έζησα και είναι γεγονός. Η κυρία Κούλα μου, υπάρχει και θα υπάρχει!

Και για να βάλω στην θέση της την ζήλεια μου, φαντάζομαι πως για το μάννα μάλωσαν από περιέργεια για μένα, επειδή με γνώρισαν κι ότι "Ο έρωτας στη βροχή" τους φόβισε λόγω του μεγέθους του (πολλές σελίδες) κι όχι γιατί ήταν καλύτερο το δικό μου!

Το βιβλίο στα πόδια της κυρίας Κούλας

Υγ. Πάντα γράφω βιαστικά και διορθώνετε εσείς, λόγω χρόνου...