Τον Νίκο τον Αμερικάνο, τον αγαπάω και το ξέρουν όλοι, χρόνια τώρα!
Πάντα τον άκουγα, κάποια εποχή μάλιστα κατέγραφα ότι μου υπαγόρευε απ' τα κατορθώματά του, σιωπηλά, μα κάποιοι άλλοι γελούσαν πολύ και δεν μ' άρεσε.
Γι' αυτό σταμάτησα να γράφω, δεν είναι και εύκολα τα βιβλία και από τότε, μόνο τον ακούω.
Κάποιοι τον ζηλεύουν, λέει και δεν τον ακούνε, ούτε τον πιστεύουν!
Εγώ, απλά τον αγαπάω και τον αγαπάω πολύ!
Λίγο δύσκολο να με καταλάβει, αλλά τον καταλαβαίνω εγώ.
Μου είχε θυμώσει και δεν ερχόταν στο μαγαζί μου. Πριν λίγες μέρες που ήρθε, τον αγκάλιασα πολύ και έκλαιγα. Δεν ήταν καλά. Βρέθηκε Νοσοκομείο.
Παράπονό του που δεν ασχολήθηκα ποτέ ιντερνετικά μαζί του, ενώ όλος ο πλανήτης μιλάει για κείνον και τα κατορθώματά του.
Του υποσχέθηκα πως θα μιλήσω, γιατί τον θέλω γερό και ευτυχισμένο!
Μόνο να είναι καλά, κι όσοι τον ζήλεψαν ή δεν τον πιστεύουν, δώρο τους το τραγουδάκι που διάλεξα.
Τίποτ' άλλο. Μου αρκεί να τον βλέπω γερό, και δεν θ' αφήσω να μου τον κοροϊδέψει ή να μου τον αμφισβητήσει κανένας!
Υγ. Ο Χριστόφορος είναι φίλος του και νοιάζεται πολύ γι' αυτόν, όπως και πολλοί άλλοι. Τον ακούει, τον κερνάει, τον παινεύει. Εγώ εκεί στο παίνεμα τα χαλάω... χρόνια τώρα. Μα, δεν θα μιλήσουμε για μένα! Αυτή η ανάρτηση είναι μόνο ένα δώρο στον Νίκο, από μένα. Ναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου