Άφησα τρεις κενές αναρτήσεις για παλιά ύλη (ημερολογιακή- λόγω έλλειψης χρόνου), δεν ξέρω αν θα μου φτάσουν. Θα δείξει.
Πάμε στην Γιώτα που της έταξα ένα δώρο το απόγευμα στα σχόλιά μου, σε προηγούμενη ανάρτηση.
...Τσικνοπέμπτη ήταν, δεν είχα ιδιαίτερα κέφια, μα επειδή εφαρμόζω συχνά αυτό το γνωστό "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" ή αλλιώς "ρίξ' το έξω και το κέφι μη χαλάς", πετάχτηκα από νωρίς κι αγόρασα σερπαντίνες, καραμούζες (μικρές) και δυο μάσκες".
...Γκρίνιαξαν οι πρώτοι φίλοι πελάτες, εγώ δεν "άκουγα", είχα ανάγκη από ατμόσφαιρα και παιδευόμουνα μόνη μου, να πετάξω τις σερπαντίνες ψηλά, ώστε να κρέμονται απ' τα φώτα, ν' αλλάξει λίγο η ατμόσφαιρα, γιατί με κούρασε εκείνο το σταθερό παράθυρο και όλα γενικώς, αλλά δεν προλαβαίνω, ούτε και μπορώ εύκολα μες τον χειμώνα να τ' αλλάξω.
Οι άντρες μου (φίλοι - πελάτες) που στην αρχή ήταν ένας, μετά έγιναν δυο, τρεις, κ.λ.π., βρέθηκαν να κοριδεύουν εμένα και τον πρώτο, που τελικά πήδαγε σαν το κατσίκι να πετύχει να φτάσουν ψηλά οι σερπαντίνες, μετά τον δεύτερο που έλεγε ιδέες πιο έξυπνες, τον τρίτο που προσπαθούσε με την σκούπα, τον τέταρτο που φύσσαγε την καραμούζα και του έρχονταν στα μούτρα και να μην τα πολυλογώ (τι να κάνω τέτοια ώρα, που θέλει και πρόλογο;) βρέθηκα σ' ένα μαγαζί με μια παρέα αντρών που ήταν ή καλύτερα: έκαναν χειρότερα από παιδιά!
Τους χάρηκα, τόοοοοσο πολύ! Το μαγαζάκι μου δεν είχε να ζηλέψει τίποτα απ' τα άλλα μαγαζιά! (Δεν έχω χρόνο να περιγράψω σκηνές- κρίμα!)
...Εκεί που είχαν όλοι ματσάκια σερπαντίνες στα χέρια κι ό ένας είχε στόχο τον απέναντι και το καφενέδάκι μου θύμιζε νυχτερινό κέντρο, βλέπω τον Γιάννη, δεν έπαιζε! Εγώ είχα αποσυρθεί στον νεροχύτη μου, τους άφησα να παίζουν και νόμιζα πως ο άνθρωπος διάβαζε εφημερίδα!
"Καλά! Ο Γιάννης δεν θέλει να παίξει!" σκέφτηκα, και μετά το ξέχασα. Κάποια στιγμή που κάποιος πελάτης έφυγε, βλέπω τον Γιάννη, διάβαζε απορροφημένος το βιβλίο της "Γιώτας Στρατή, Γραμμένα με αίμα!" Τρελάθηκα! Αυτός κόντευε να το τελειώσει! Ήταν στο τελείως, αλλού!
Φόραγα τα γάντια, έπρεπε να συνεχίσω την δουλειά μου, του είπα όμως δυνατά:
"Γιάννη, δυο λεπτά, να φωτογραφήσω τουλάχιστον τα χέρια σου να κρατάνε αυτό το βιβλίο, να το στείλω στην Γιώτα στην Αμερική να χαρεί! Είναι φίλη μου, έτσι κι έτσι τα βραβεία της, έτσι κι έτσι το έγραψε για τον άντρα της!"
Έκανα την βιβλιοπαρουσίασή μου δυνατά, μια χαρά, με τα γάντια στα χέρια.
Ο Γιάννης ντράπηκε, δεν ήθελε φωτογραφία, μάλλον, δεν επέμενα κι εγώ, άλλωστε μου έφτανε η χαρά που πήρα απ' την συγκεκριμένη στιγμή και σκηνή και τον άφησα ήσυχο.
Οι σαπουνάδες απ' τα γάντια είχαν πέσει ήδη στο πάτωμα, μου άνοιξαν κι άλλη δουλειά, πριν την ώρα του, κι έτσι, ξαναξεχάστηκα.
Όταν καθάρισα μηχανές κ.λ.π. κοιτάζω κι ο Γιάννης είχε ένα θεατρικό της Γιώτας στα χέρια του (Γιώτα, το κίτρινο - τον Γελωτοποιό από σόι!) και διάβαζε πάλι, ενώ οι άλλοι έπαιζαν με τις χρησιμοποιημένες πια σερπαντίνες, ενώ οι καραμούζες ήταν πέντε (ευτυχώς που έτυχε να πάρω χωρίς σφυρήχτρα!)
Δεν είπα τίποτα. Ανακάλυψα κι άλλες δουλειές (ποτέ δεν τελειώνουν! επιβάλλονται) και κάποια στιγμή έρχεται ο ίδιος στην κουζίνα και μου λέει:
"Είναι πολύ καλή Κατερίνα, με απορρόφησε και με βάρυνε όμως! Εγώ θέλω να μου δώσεις ένα βιβλίο με ερωτική ποίηση, ή να μου προτείνεις ν' αγοράσω, για να διαβάζω ερωτικά ποιήματα στην κοπέλα μου! Πολύ ωραία τα λέει η φίλη σου για την πατρίδα κ.λ.π. αλλά εμένα με έχουν κουράσει οι πατρίδες και τα δράματα και θέλω για έρωτα!"
Τ' ακούς, Γιώτα; Ο Γιάννης θέλει τώρα ποιήματα μόνο για έρωτα! Δηλώνει ερωτευμένος, φουλ!
"Μα και η Γιώτα έχει έρωτα! Δεν βρήκες;" τον ρώτησα.
"Βρήκα, αλλά θέλω απ' τον άλλον, τον χαρούμενο..."
Γιώτα, έχεις σε "τέτοιο", για τον Γιάννη;
Για πάνω από μια- (μιάμιση;) ώρα, πάντως, σε διάβαζε κι απ' ότι φαίνεται, μελαγχόλησε. Όχι, αδίκως, αφού τα γραφόμενά σου δεν είναι για "τσιφτετέλια"!...
Γι' αυτό, σου βγάζω το καπέλο και χάρηκα για πάρτη σου! Αν δεν τον άγγιζες πολύ, θα έπαιζε κι εκείνος μαζί με τους άλλους, γιατί γενικά, είναι άνθρωπος της παρέας και του χαβαλέ.
Αυτό ήταν το δώρο μου, Γιώτα! Τώρα, δεν ξέρω τι θα καταλάβεις, έτσι βιαστικά που το έγραψα, γιατί είπαμε: "Εγώ ότι σκέφτομαι το γράφω κατευθείαν στον αέρα και φεύγει. Δεν διαθέτω χρόνο να το δουλέψω. Μου αρκεί να δώσω την ουσία κι εσύ να την πάρεις, δημόσια!"
Φιλάκια κι αγάπη!
(Αύριο συμπληρώματα, λιγκ κ.λ.π. Πήγε μία και σαράντα οκτώ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου