Κι εσύ να λείπεις
Το ποιήμα αυτό του Γιάννη Ρίτσου το έστειλε ο αδελφικός μου φίλος
Σπύρος Γκάρος από την Νυρεμβέργη στην μνήμη του λατρευτού μου γιού Βαγγέλη
Τον ευχαριστώ πάρα πολύ
Ντένης Κονταρίνης
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά
διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια
του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο
να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν
στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένα να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου
ν' αντέχουν πιότερα από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα σφηνωμένη
στην καρδιά σου να μη λιώνει
Όταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο
θα 'χει λιώσει.
Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα
σ' όλο το κόσμο...
Σπύρος Γκάρος από την Νυρεμβέργη στην μνήμη του λατρευτού μου γιού Βαγγέλη
Τον ευχαριστώ πάρα πολύ
Ντένης Κονταρίνης
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά
διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια
του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο
να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν
στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένα να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου
ν' αντέχουν πιότερα από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα σφηνωμένη
στην καρδιά σου να μη λιώνει
Όταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο
θα 'χει λιώσει.
Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα
σ' όλο το κόσμο...
7 σχόλια:
...Κατερίνα μου,
η μεγάλη απουσία
με τίποτα δεν γιατρεύεται...
Ο φίλος μας ο Ντένης, μαζί και η οικογένειά του, θα θρηνούν, πάντα με τραγική θλίψη...
Προχθές, έφυγε η μητέρα στενής φίλης της κόρης μου...
Μη μου πεις, δεν θα καταλάβω...
Μόνο πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Κατερίνα μην αυτοπροβάλεσαι με τον πόνο των
άλλων!!!!!
Όχι, Γιώτα μου! Κανένας δεν θα καταλάβει, κανέναν!
Μόνο η κάθε οικογένεια ξέρει. Εμείς απλά κατανοούμε και συμπαραστεκόμαστε.
Φιλιά Γιώτα! Να χαίρεσαι τον Δημήτρη σου!
Ανώνυμε, αν έτσι το είδες, δικό σου το πρόβλημα. Δεν έχω διάθεση για περισσότερες εξηγήσεις, ειδικά σε έναν ανώνυμο. Το αν αυτοπροβάλλομαι ή προβάλλω άλλους, άσε να το ξέρουν αυτοί που έχουν όνομα και το λένε.
Κυρία Κατερίνα, μην δίνεις σημασία στα ανώνυμα σχόλια...Είναι πολύ τρυφερό εκ μέρους σου που κάνεις αυτό το αφιέρωμα στη μνήμη του παιδιού που χάθηκε...
Νά ΄σαι καλά
Νίκος (nikosmighty1)
Νίκο μου, δεν δίνω σημασία, φίλε μου! Απλά, δεν είναι οι στιγμές της ζωής μας όλες ίδιες! Μπορεί να έχουν καταντήσει τα μπλογκ μόνο μια βιτρίνα και να μην βγάζουμε και πολύ τα εσώψυχά μας πια, αλλά δε σημαίνει πως δεν πληγώνουν από πολύ, έως και λίγο, κάποια πικρόχολα σχόλια που στο βάθος ικανοποιούν μόνο μια στιγμή κακίας ενός, που μετά μπορεί να μετανιώσει, αλλά μετά είναι πλέον αργά.
Το δηλητήριο το έχει ρίξει, την "ζημιά" του την έκανε, ειδικά αν σε πετύχει σε δύσκολες ψυχολικά στιγμές. Ή και σωματικά. Ανάρτηση μπορεί να βλέπεις, άνθρωπο και ψυχή όμως, δεν βλέπεις πάντα!Έχω υπομονή γαϊδουρινή, το έχω αποδείξει, μα και τα γαϊδούρια κάποτε κλωτσάνε, αν τα πιέσεις πολύ κι εγώ εδώ και μήνες έχω πιεστεί πάρα πολύ. Μπαίνω στο ίντερνετ για να δώσω χαρά στους φίλους μου και όχι να πάρω πίκρα από έναν ανώνυμο. Πίκρες και στεναχώριες δίνει τόσες η ζωή κάθε μέρα, φτάνουν!
Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση. Ήταν η στιγμή που σου έγραψα δυο λόγια παραπάνω. Ούτε του ανώνυμου του κρατάω κακία, απλά με πλήγωσε σε μια ήδη από πλευρές πληγωμένη εποχή.
Αυτά.
Κι επί τη ευκαιρία, πήγα μια βόλτα χθες στην γλαρένια μου και συγκινήθηκα πολύ που είχε γραμμένα στην άκρη της σελίδας της μια χαζή δική μου φράση, θεωρώντας την σοφή!
Κι όμως, κάθε μέρα λέω "Ζω και σήμερα" κι αυτό δεν το λένε συνήθως υγιείς άνθρωποι. Αυτό σημαίνει πως "δεν χαίρω άκρας υγείας"... και πως ότι γράφουμε, παραμένει και μετά από μας. Ας μένει τουλάχιστον κάτι καλό.
Το δημοσίευσα χωρίς να το ελέγξω και χωρίς διορθώσεις. Δεν πειράζει. Έτσι είμαι εγώ. Πρόχειρη, μα αληθινή.
Μόνο εκεί στις "πλευρές", έλλειπε το "πολλές".
Κρατάω κι αυτά τα σχόλια απ' το μπλογκ του Ντένη εδώ:
Ο/Η Κατερίνα Δε.Στα.Πα; είπε...
Ντένη μου, γιατί; Δεν τον είχα πολύ φορτωμένο! Σήμερα μόνο με τα βιντεάκια της Σπιναλόγκα, ίσως έχεις πρόβλημα.
Μάλλον μπαίνεις μέσω άλλων μπροκρόλ και δεν σου ανοίγει η σελίδα. Για δοκίμασε για απευθείας. Τώρα μπήκα απ' το άλλο όμως, για να πατούσες πάνω στο σχόλιό μου.
θα τα διορθώσω και θα ξαναέρθω με την άλλη φορεσιά.
Όσο για τον Ρίτσο, μεγάλη αδυναμία μου! Ότι έχει γράψει, με αγγίζει. Του έχω και δικό του μπλογκ, μα δεν προλαβαίνω πολλά πράγματα πια.
Και λείπει από κει κι αυτό το ποίημα! Να σου κλέψω την ανάρτησή σου, να γίνει και δικό μου αφιέρωμα στον Βαγγέλη;
Κυριακή, Οκτώβριος 24, 2010
Διαγραφή
Blogger Ο/Η Τα χνάρια είπε...
Αν πατίσεις εδώ πάνω, σε κλείνει;
Τώρα είδα πως μ' έχεις και δίπλα!
Σ' Ευχαριστώ! Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις πρόβλημα, όμως!
Ας ήταν τέτοια τα προβλήματά μας, Ντένη μου!...
Κυριακή, Οκτώβριος 24, 2010
Blogger Ο/Η Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...
Πατήσεις! (Διόρθωση!)
Πάλι εγώ, απ' το στέκι του Ρίτσου.
Από δω μπορεί να φτάσει η σκέψη μας και στους δυο και όχι μόνο!
Σε όλους όσους λείπουν, Ντένη μου και τα κουμπιά τους είναι ακόμα εδώ και όχι ΜΟΝΟ!
Ξανά και ξανά, ΚΟΥΡΑΓΙΑ!
Κυριακή, Οκτώβριος 24, 2010
Blogger Ο/Η Αστοριανή είπε...
...η Κατερίνα μας!
Ντένη μου,
τόση ανθρωπιά κι ευαισθησία, σπάνια τη συναντάς.
Είδα την δική σου ανάρτηση και στη δική της ιστοσελίδα, εύγε της!
Καταφέρνει πολλά!
Με την καληνύχτα μου,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Κυριακή, Οκτώβριος 24, 2010
Blogger Ο/Η Κατερίνα Δε.Στα.Πα; είπε...
Γιώτα μου, κόψε κάτι, σε παρακαλώ, γιατί η κίνησή μου αυτή, εύκολα παρεξηγήθηκε από καλοθελητές.
Τέλος πάντων!
Ντένη μου, εσύ ξέρεις καλά, αν ήθελα να σου συμπαρασταθώ στον πόνο σου, ή αν ήθελα να αυτοπροβληθώ απ' αυτόν.
Ευτυχώς που κάποιοι με ξέρουν περισσότερο και δεν πείθονται. Αν όχι εγώ, όλα τα μπλογκ μου μιλάνε μόνα τους.
Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι, Ντένη μου.
(Μιλάω για ένα ανώνυμο σχόλιο που γράφτηκε στα χνάρια, με αφορμή την αναμετάδοση αυτής της ανάρτησής σου).
Και ξανά: Τέτοια "μικρά" να ήταν τα προβλήματά μας, Ντένη μου, όπως αυτά των μπλογκ!
Ξέρω ότι όσο περνούν οι μέρες της απουσίας του Βαγγέλη, ο πόνος μεγαλώνει. Λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω γι' αυτό. Εσείς πονάτε,εμείς γιορτάζουμε, πόσο περίεργη είναι η ζωή!
Ότι μας "γράφει", Ντένη μου! Εκείνος ξέρει!
Συγγνώμη που καταχράστηκα την σελίδα σου. Σου είχα υποσχεθεί πως αν εκτονωθείς γράφοντας, θα δημοσιεύσω τις αναρτήσεις σου και το έκανα. Διάλεξα τον Ρίτσο, ελπίζοντας πως έκανα κάτι για σένα και τον Βαγγέλη.
Με σταθερή εκτίμηση και συμπόνοια, Κατερίνα Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου
Δευτέρα, Οκτώβριος 25, 2010
Διαγραφή
Blogger Ο/Η Dennis Kontarinis είπε...
Κατερίνα, φίλη μου καλή μου
Για μια ακόμη φορά σε χιλιοευχαριστώ για την τόσο υπέροχη συμπαράστασή σου.
Τα κατάφερα και διαβάζω τις σελίδες σου
Θα τα πούμε όταν μπορέσω
Νάσαι καλά
Ντένης
Τρίτη, Οκτώβριος 26, 2010
Blogger Ο/Η Dennis Kontarinis είπε...
Υιώτα μου καλημέρα.
Μια λέξη μόνο
Η Κατερία είναι μια πολύτιμη φίλη
Χρόνια πολλά για τον Δημήτρη σου.
Νάσαι καλά
Ντένης
Τρίτη, Οκτώβριος 26, 2010
Blogger Ο/Η Τα χνάρια είπε...
Ντένη μου, μ' ενδιαφέρει μόνο η δική σου γνώμη και ψυχολογία, κι εφόσον αυτή είναι θετική, δεν με νοιάζει τίποτ' άλλο!
Σ' ευχαριστώ!
Προσπαθείστε να είστε καλά, μη σας πάρει από κάτω, για να μπορέσετε να στηρίξετε τα παιδάκια του και την γυναίκα του!
Δουλεμένα σκαριά εσείς, για άλλη μια φορά η ζωή θέλει αποδείξεις.
Όρθιοι, Ντένη μου!
Τρίτη, Οκτώβριος 26, 2010
Δημοσίευση σχολίου