'Όποιος θέλει, βρίσκει...

"Όποιος θέλει, βρίσκει", μου είπε ένας κύριος που θαυμάζω και εκτιμάω πολύ, πριν λίγο στο τηλέφωνο.
Στεναχωρέθηκα. Φαινομενικά έχει δίκιο. "Δεν τον κάλεσα", είπε.
Του εξήγησα. Πέρασε απ' το μυαλό μου, μα δεν είχα, ούτε πολύ χρόνο, ούτε τόσο θάρρος και θράσσος να καλέσω "ονόματα" κι "ονόματα"!
Κι έπειτα... Να καλέσω, που; Λες και τα χνάρια έχουν την μεγάλη αίθουσα! Να έχω τους επίσημους όρθιους, μόνο και μόνο για ένα "φαίνεσθε";
Όταν καλείς, αυτό το ξέρω κι απ' το σπίτι μου, πρέπει και να μπορείς να ανταπεξέλθεις. Άλλο το αυθόρμητο! Τότε, δεν σε παρεξηγεί κανένας. Βρίσκεις λύσεις της στιγμής. "Χίλιοι καλοί χωράνε", όταν θέλουν. Όταν δε θέλουν, βρίσκουν δικαιολογίες, άπειρες.
Κι αυτή τη φορά κάλεσα κάποιους σημαντικούς ανθρώπους του Βόλου με μεγάλη επιφύλαξη. Κάποιοι μου εξήγησαν αν θα έρθουν ή όχι και γιατί. Κάποιοι δεν είπαν τίποτα. Κάποιοι δεν ήρθαν, ενώ είχαν πει το "Ναι!" Κάποιοι μου έκαναν μεγάλη έκπληξη και ήρθαν μόνο και μόνο επειδή το έμαθαν.
Τι να λέει; Ναι, "Όποιος θέλει βρίσκει κι όποιος μαθαίνει και θέλει, πάει!"
Λίγοι έχουν καταλάβει ότι η Κατερίνα ότι κάνει, το κάνει χωρίς κέρδος κι ότι δεν έχει χορηγούς, γνωριμίες και συμφέροντα πίσω της, ούτε παλάτια και λεφτά!
Ούτε ότι ήμουνα άρρωστη μια βδομάδα μετά, κατάλαβαν, ούτε άλλα πολλά...
Δεν αξίζει να εξηγώ. Μου πήρε πέντε χρόνια να εξηγώ στο ίντερνετ, ότι τα κινητρά μου είναι μόνο τα μεράκια μου. Δεν έχω αντοχές για να αποδείξω και για "τα χνάρια μου". Όσοι στήριξαν τις δυο εκδηλώσεις μου, ξέρουν. Ας ρωτήσουν εκείνους να μάθουν απ' αυτούς που ήρθαν αν είχαν κέρδος και ποιο και ακόμα κι αν πλήρωσαν τον καφέ τους ή ότι ήπιαν.
Αυτά, γιατί στεναχωρέθηκα. Το άκουσα και από άλλους τις προηγούμενες μέρες, μα απόψε δεν το περίμενα αυτό απ' τον συγκεκριμένο κύριο!
Ας ερχόταν και θα έβλεπε αν τον ήθελα για καλεσμένο! Στο ζωγραφισμένο μου παράθυρο θα τον ανέβαζα!

Υγ. Τηλεφώνησα σε ανθρώπους που είχα τηλέφωνά τους, απ' την εποχή των βιβλίων μου, γιατί ήθελα να τους τιμήσω.
Κάποιους δεν βρήκα, ούτε και στις τελευταίες προσπάθειες που ομολογώ πως ήταν κυνηγημένες, λόγω κούρασης, γιατί συγχρόνως δούλευα.
Κάποιοι μου σύστησαν κι άλλους. Κι αυτούς τους έψαξα και κάποιους βρήκα.

Δεν ξέρω αν θα ξανακαλέσω, αν και όταν ξανακάνω εκδήλωση. Εύκολα μπορείς να παρεξηγηθείς, χωρίς λόγο! Εγώ θέλω να έρχεται όλος ο Βόλος, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς τίτλους, χωρίς κουστούμια και γραβάτες, επειδή το νιώθουν κι επειδή τους αγγίζει το θέμα. Όλα τα άλλα είναι περιττά.

Θέλω να πω όμως, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να πω κι εδώ, ένα μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" σ' αυτούς τους ανθρώπους που στηρίζουν πραγματικά "τα χνάρια" μου, με τον όβολόν τους και προτιμώντας τον χώρο μου, για να πιουν τον καφέ τους ή το τσιπουράκι τους.

Οι εκδηλώσεις είναι "πάρτυ" και δεν είναι εύκολο να γίνονται κάθε μέρα...
Κερνάω όταν γιορτάζω, όταν είμαι χαρούμενη, όταν έχω και μπορώ, ακόμα κι όταν δεν έχω και δεν μπορώ, μερικές φορές.
Και οι δυο οι εκδηλώσεις μου "κέρασμα" ήταν... γενικό.
Ιδέες έχω πολλές. Όπως και όνειρα, μα δεν φτάνουν.
Και προτάσεις είχα πολλές, όπως και ιδέες καλές, μα προέχει να δουλέψουμε πρώτα, για να έχουμε να "κερνάμε"!
Ήδη περνάμε πολύ δύσκολες εποχές. Έφτασε στο "βερεσέ" κι ένας καφές με ένα ευρώ και νερό!
Τι να τα κάνουμε τα "πάρτυ";
Κερνάω κάθε μέρα κόσμο που μπορεί να μην έχει πνευματικές ανησυχίες, γιατί δεν τον αφήνουν οι οικονομικές.
Εγώ κάθε μέρα κάνω "εκδηλώσεις" και είναι αρκετά μεγάλες... για τα κότσια μου. Κι ας μην ακούγονται... Κάποιοι τις ξέρουν...
Το είχα δει πολύ "αλλιώς" αυτό το μαγαζάκι...
Πού να εξηγώ;
Ήθελα να το θυμούνται...
Κάποιοι θα το θυμούνται.
Ότι μπορώ, κάνω. Παραπάνω απ' ότι μπορώ, μα θ' αργήσει πολύ να φανεί... και λυπάμαι, γιατί...
Άστο!
Αυτά.