Θέλει δύναμη να έχεις τα "κότσια"

Θέλει δύναμη να έχεις τα "κότσια" να ζεις, πόσο μάλλον να πεθάνεις!

Η κακιά είδηση πάγωσε την πόλη του Βόλου και της Νέας Ιωνίας.

Ακούμε και για άλλους ανθρώπους που επιλέγουν να Φύγουν απ' αυτή τη ζωή, γιατί δεν την μπορούν, δεν τους αρέσει, δεν την αντέχουν έτσι όπως βαδίζει, μα είναι μακρυά μας και φτάνει στ' αυτιά μας, απλά σαν είδηση. Όταν όμως αυτό συμβαίνει στην πόλη σου, στην γειτονιά σου, στο σπίτι σου ή το έχεις σκεφτεί και ο ίδιος κάποια στιγμή, θέλοντας να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα, (αλλά σου λείπει το πιστόλι...) ακούγοντας αυτή την είδηση, όπως και να το κάνεις, παγώνεις!

Μα, βρήκε τη δύναμη να Φύγει; Αυτή η λύση ήταν πιο εύκολη;
Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ' τη ζωή;
Είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε στα χέρια μας!
Όπως και να είναι, την έχουμε!
Κουτσή, στραβή, με πολλά "αχ" και "βαχ", την έχουμε!
Το "Άλλο", δεν το ξέρουμε. Συνήθως το φοβόμαστε.

Είμαι πολύ σοκαρισμένη από χθες. Δεν είναι παραμύθι. Είναι αλήθεια. Ένας άνθρωπος που γνώριζα, έστω και τόσο λίγο, βρήκε τη δύναμη να επιλέξει τον θάνατο, αντί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής. Ήταν πολύ αποφασισμένος γι' αυτό. Το δείχνουν οι κινήσεις του.
Είχε φτάσει σε αδιέξοδο.

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι φτάνουμε πολλές φορές ή είμαστε μέσα σ' αυτό το αδιέξοδο. Είναι εκείνες οι στιγμές που το μυαλό κολλάει, που νιώθεις ότι δεν πατάς στη γη, δεν υπάρχει χώρος, χρόνος, τόπος, ούτε άνθρωπος για σένα.

Νομίζω πως όλοι μας το έχουμε περάσει. Ειδικά τον τελευταίο καιρό με τα οικονομικά μέτρα κ.λ.π. όλος ο κόσμος είναι μελαγχολικός και κλεισμένος στο καβούκι του και στο σπίτι του.
Τρελαίνομαι στην σκέψη ότι η αυτοκτονία θα μπορούσε να είναι Η ΛΥΣΗ!
Τρελαίνομαι στην σκέψη ότι αμέτρητος αριθμός ανθρώπων θα μπορούσε να καταλήξει εκεί!
Υπάρχουν άνθρωποι που Φεύγουν απ' τη ζωή, χωρίς να το θέλουν, κι άνθρωποι που, ναι μεν, δεν την αντέχουν, αλλά βρίσκουν και την δύναμη να Φύγουν!

Τα οικονομικά χρέη!
Ποιος δεν έχει;
Εδώ η ίδια η χώρα μας είναι καταχρεωμένη!

Άλλα προβλήματα;
Πολλά. Υπάρχει τόση ποικιλία στα προβλήματα. Ποτέ δεν τελειώνουν.

Μα, πώς το μπόρεσε;Πόσο μπορεί να θόλωσε το μυαλό;

"Μην το λες", μου είπε ένας ταξιτζής. "Είχα έναν γνωστό που έτσι έλεγε ο ίδιος για τους άλλους και στο τέλος αυτοκτόνησε κι αυτός!"

Ταρακουνήθηκα. Ναι, πολλές φορές έχω λυγίσει. Πολλές φορές έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά και είπα στη ζωή: "παραδίνομαι, παρατούμαι, δεν αξίζεις τον κόπο, είσαι άδικη!" μα, αυτό συμβαίνει γιατί με νικάει η αδυναμία μου και όχι η δύναμή μου!

Γιατί, νομίζω πως για να πεθάνεις, θέλει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!

ΚΙ ΑΝ φτάσεις ΕΚΕΙ και την έχεις, τότε, ΣΙΓΟΥΡΑ μπορούσες και ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, απλά, δεν το έβλεπες, δεν βρέθηκε κάποιος άνθρωπος δίπλα σου την κατάλληλη στιγμή.

Όχι, αυτές τις μέρες, δεν σκέφτομαι τόσο την οικογένειά του, όσο εκείνον! Μόνο εκείνον!Προσπαθώ να μπω στις σκέψεις του, στην δύναμη που έκρυβε μέσα του και δεν την ήξερε.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, Γιώργο!
ΑΔΙΚΟ να ξεπληρώσεις τα χρέη σου ή τα οποιαδήποτε άλλα προβλήματα με τη ζωή σου!
ΑΔΙΚΟ! Την πούλησες πολύ φτηνά!
49 χρονών!

Η οικογένειά σου με την λύση που έδωσες εσύ, θα βρεθεί σε πολλά αδιέξοδα. Σκέφτομαι τα παιδιά σου (κυρίως αυτά), την γυναίκα σου, τους γονείς σου, τους συγγενείς σου,όλους. Ανεμοστρόβιλος ο πόνος τους,σε συνέχεια τα δικά σου αδιέξοδα.
Όμως... κάποια στιγμή θα βρεθούν οι λύσεις, μα ΕΣΥ, δε θα ζεις πια, Γιώργο!

Γιατί; Ποια χρέη άξιζαν να πληρωθούν με τη ζωή σου;
ΠΟΙΑ;

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ