Διακοπή.
Ήρθε ο άντρας μου. Η κολώνα του σπιτιού μου. Πάλι απόψε έψαχνε τις παντόφλες του. Δε θυμόταν που τις είχε αφήσει το πρωί.
Εγώ πάντως... δεν τις συνάντησα σήμερα.
Γέλασα... όταν τις ψάχναμε κι οι δυο.
"Μου θύμησες τον κύρ - Νίκο", του είπα, "τότε, με τον πατέρα σου..."
Τελικά τις βρήκα εγώ. Τις είχε στριμώξει ο ίδιος στην παπουτσοθήκη και δε φαίνονταν.
Κι εννοείται... έχουμε τα λογικά μας.
Πριν τις βρω, τον είδα στο μπαλκόνι. Κοίταζε στον ουρανό!
Απίστευτο!
"Κοίτα! Απ' τη μια μεριά έχει αστέρια κι απ' την άλλη βρέχει!" μου είπε.
Έπιασε μια απότομη βροχούλα κι ευτυχώς, γι' αυτό κοίταζε τον ουρανό!
Βρε, τις παντόφλες, απόψε!
Αιωνία η μνήμη σας, κύριε Νίκο και παππού! Αξέχαστοι!
Απόσπασμα απ' το
"Συγγνώμη, άντρα μου που κι εγώ αγάπησα τον πατέρα σου, εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου