Ποιος θυμάται τον Αλφόνς - Κώστας Ακρίβος - Μεταίχμιο
Πέρασα τόσες μέρες, τόσα ξενύχτια, να αντιγράφω τις σημειώσεις μου! Τέτοια βιβλιοπαρουσίαση, δεν έχω ξανακάνει! Είναι σα να απευθύνομαι μόνο σε όσους διάβασαν αυτό το βιβλίο! Κι έτσι είναι! Οπότε, δεν μένει να το διαβάσετε όλοι, ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε! Έτσι κι αλλιώς, αυτό το βιβλίο σκαλίζει πολλά θέματα. Δεν είναι μόνο η ζωή του Αλφόνς, τα οράματά του, η δράση του στην Ελλάδα, ο χαραχτήρας, οι ιδιοτροπίες του, οι γραμμένες σκέψεις του, οι απολογίες του, η απόφασή του να θέσει τέρμα στη ζωή του σ' ένα ξένο γι' αυτόν τόπο που τόσο αγάπησε, είναι και το "εκ βαθέων" ενός αναγνωρισμένου και ταλαντούχου συγγραφέα που καταθέτει σκέψεις του και αλήθειες, που ανάλογα ενδιαφέρει αναγνώστες, συγγραφείς, γονείς, παιδιά, ερευνητές και τόσους άλλους!
Εμένα με "έπιασε" σε πολλά σημεία, γι' αυτό και είχα πολλά να πω, αλλά νομίζω πως ήδη πολύ το κούρασα! Το θέμα μας δεν είμαι εγώ, ίσως όχι και ο συγγραφέας αλλά ο ίδιος Αλφόνς!
Δεν μένει παρά να ξανασυγχαρώ τον Κώστα Ακρίβο που έγινε η αφορμή με το βιβλίο του και την μακρόχρονη επιμονή και έρευνά του, να μάθω περισσότερα γι' αυτόν τον αξιοπρόσεκτο για την ιστορία μας και για τα μέρη μας, άντρα!
Μ' έκανε να τον αγαπήσω, ήδη τον είχα αγαπήσει απ' τα λεγόμενα και τον θαυμασμό κάποιων φίλων, μα τώρα ... τον έχω κάνει "φίλο μου", όχι όπως στο Φέισμπουκ!
Έχω την λογική να ξεχωρίσω ανθρώπινα λάθη του, άλλωστε "ο νεκρός δικαιώνεται" και ότι και να πούμε εμείς, δεν έχει σημασία.
Παραδέχομαι την γραφή του Κώστα Ακρίβου και την τεχνική του, γιατί κατάφερε απ' το να με θυμώσει, να με εξοργίσει, να με γοητεύσει, μέχρι να τον θαυμάσω και να τον "ζηλέψω" με την καλή έννοια της ζήλιας που φέρνει η επιτυχία, όταν έχεις δουλέψει σκληρά για αυτήν.
Τώρα αν βγήκαν και δικά μου απωθυμένα προς εκδοτικούς οίκους, αναγνωρισμένους συγγραφείς και τα λοιπά, "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" τον Ακρίβο που μ' ένα του εξομολογητικό βιβλίο, μου τα έβγαλε. Λειτούργησε και ως ψυχοθεραπεία, ότι δεν απέχω και πολύ, ούτε από σκέψεις του Αλφόνς, ούτε απ' τον Ακρίβο, ούτε απ' τον πιο απλό άνθρωπο που γράφει με την ψυχή του. Αυτό με ισσοροπεί. Άνθρωποι είμαστε άλλωστε όλοι μας, με τα λάθη μας και τα πάθη μας και στην ιστορία μένουμε ανάλογα με το τι αφήνουμε πίσω μας.Τις αλήθειες μας και κυρίως τα έργα μας. Όλα τα άλλα, περισσεύουν.
Ίσως επανέλθω σ' αυτό το βιβλίο και τις γραφές του, για όσους δεν το διάβασαν. Θα δείξει...
Υγ. 4:18 ξημέρωμα Σαββάτου. Είχα να δω τόσο θαυμαστικό στα γραφόμενά μου, εδώ και κάτι δεκαετίες. Αυτό δείχνει κάτι: μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Δικαιολογείστε την! Πολλοί οι λόγοι. Δεν είναι μόνο αυτοί που έγραψα ή φαίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου