Ημερολόγιο Καφενείου

...Κάποτε, τέτοια ώρα, κελαηδούσα...
Τώρα...

Να μην τα πολυλογώ...
Σήμερα έγινε η σύνδεση του ίντερνετ στο μαγαζί. Το χάρηκα πολύ. Το ίδιο και οι πελάτες και κυρίως οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που δεν κατέχουν το ίντερνετ.
Είδα την χαρά τους στο να μάθουν, να δουν πράγματα κ.λ.π. κ.λ.π.
Τι να πρωτοδείξω και σε ποιον;
Ένιωσα σαν δασκάλα και μ' άρεσε.
Είμαι πρόθυμη ότι ξέρω και ότι μπορώ, να τους το δείξω και να τους το μάθω.

Όλα καλά.
Εκεί που συγκινήθηκα κι εγώ και κάποιοι πελάτες, ήταν η αναδρομή στο παλιό καφενείο του Νίκου.
Κανένας μας δεν τον ξέχασε, όπως και τον Γιάννη.
Για τον Νίκο, ειδικά, συζητάμε κάθε μέρα, κι αυτό πολλές φορές είναι μεγάλο εμπόδιο για μένα, γιατί σηκώνω στις πλάτες μου -συνέχεια- αυτή την παρελθοντική σύγκριση με το "τι έκανε ο Νίκος", κ.λ.π. κ.λ.π. Εκτός αυτού, πέρα απ' την απειρία μου γι' αυτό το είδος μαγαζιού, είχα, κι ακόμα έχω, να αντιμετωπίσω και την ψυχολογία -γενικά- του πελάτη, με ότι αφορούσε τον Νίκο, με την Φυγή του και γενικά με ότι αφορά το μαγαζί.

Πέρασα πολλά, ακόμα αντέχω, μα σιγά σιγά οι παλιοί πελάτες με γνωρίζουν περισσότερο. Σίγουρα, όλα θα ήταν πιο εύκολα, αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, αν ο Νίκος ήταν παρόν, κι αν άνοιγα ένα νέο μαγαζί, χωρίς παρελθόν.

Τέλος πάντων, ελπίζω πως δυο μήνες μετά, αρχίζει να ξεπερνιέται αυτό το στάδιο.
Εκεί που στάθηκε απόψε το μυαλό μου και δεν λέει να φύγει, ακόμα, είναι στο προηγούμενο το blog (το κυκλάμινο 2010) που μιλούσα για το καφενείο -τότε- και δεν ήξερα τι μου ξημέρωνε...

Πράξενη που είναι η ζωή!
Ούτε τώρα ξέρω. Γι' αυτό γράφω πάντα ημερολογιακά. Γιατί είναι στιγμές μου και μετά συνεχίζονται (έως ότου...) κι αλλάζουν, πότε στο καλύτερο, πότε στο χειρότερο, ανάλογα, όπως τα φέρνει η ζωή.

"Ευχαριστώ" την ζωή που με έφερε ως εδώ και θα την "Ευχαριστώ" και ως εκεί που με πάει...
Κανένας δεν μένει εδώ. Γι' αυτό έγραψα και στο παράθυρο που ζωγραφίζω (όποτε μου την δώσει) :
"Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε τινός" και το μεταφράζω σε όσους με ρωτάνε:
"Σήμερα δικό μου, αύριο δικό σου, ποτέ ενός... κάποιου... Κανένας δεν μένει εδώ, κανένας δεν παίρνει τίποτα μαζί του" .
Όλοι συμφωνούν σ' αυτό, άσχετα αν σε μερικούς δεν αρέσει.

Και για μετά θα την "Ευχαριστώ" την ζωή, κι ας μην μπορώ να το γράψω - τότε- εγώ.
Θα την "Ευχαριστώ" που υπήρξα και άφησα πίσω τα χνάρια μου...
Και δεν εννοώ μόνο το μαγαζί. Εννοώ τα παιδιά μου, τον άντρα μου, το σπίτι μου, τα βιβλία μου, τους φίλους μου, τα λουλούδια μου, τις στιγμές μου, το ίντερνετ, όλα!

Καλά τα λέω, "μα τι σχέση έχει αυτό το τραγούδι;" θα με ρωτήσετε.

Παρασύρθηκα. Δεν ήξερα πως θα μου βγουν τόσα πολλά.
Αναγκαστικά, δεν θα αναπτύξω πολύ το δεύτερο το θέμα.
Δεν πειράζει!
Αν μου δώσει ο Θεός ελεύθερο χρόνο ζωής, (κάποτε) θα γράψω κι ένα βιβλίο για τα χνάρια.
Ο τίτλος είναι έτοιμος: "50 χνάρια δρόμος...", η ύλη νοερά... πανέτοιμη, σαν να γράφτηκε! Έτσι κι αλλιώς, την έζησα και την ζω. Δεν μπορεί να μου κλέψει κανένας τις στιγμές μου, ούτε τον τρόπο που τις ζω εγώ.

"Σ' Ευχαριστώ", Θεέ, και γι' αυτή την εμπειρία ζωής, κι ας είναι πράγματι ακόμα πιο δύσκολη απ' του περιπτέρου.

ΤΕΛΕΞ
Σκηνή
Ένας πελάτης ήρθε ήδη μεθυσμένος. Ζήτησε μπύρα. Του πήγα, ευγενέστατη. Κάτι έλεγε, τον άκουγα με μεγάλο ενδιαφέρον.
Ένας άλλος πελάτης μου είπε:
"Μην του δίνεις σημασία. Είναι μεθυσμένος και βρωμάει τσατζίκι".
"Δεν με πειράζει" του είπα. Με ενδιαφέρουν αυτά που λέει. "Είναι σωστά."

Μετά από ώρα, αφού είχε φύγει ο άλλος πελάτης, κι αφού ο ήδη μεθυσμένος ήπιε κι άλλες δυο μπύρες, μου είπε κάποια στιγμή:

"Μη με παρεξηγείς, κυρία! Όσοι πίνουν δεν είναι κακοί άνθρωποι, ούτε σκληροί, όπως λένε!"
"Το ξέρω, κύριε, από πρώτο χέρι. Όσοι πίνουν είναι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και πληγωμένοι. Το θέμα όμως είναι να βρουν την δύναμη μόνοι τους να στηρίξουν τον εαυτό τους, γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί να τους βοηθήσει, κ.λ.π. (μη γράψω απόψε το μελλοντικό βιβλίο!)

Μου λένε ότι: "δεν κάνω για επαγγελματίας. Κερνάω, λέω να μην πίνουν, δίνω κρύο νεράκι, τους λέω είναι το ίδιο και καλύτερο απ' την μπύρα, πάω να χάσω την δουλειά μου..."

Ειλικρινά, θα ήθελα να είμαι πλούσια, να μην έχω ανάγκη απ' τα λεφτά κανενός και να είχα αυτό το μαγαζί, μόνο και μόνο για το κέφι μου!

Αλλά... η ζωή δεν είναι παραμύθι!
Δυστυχώς!

Αυτά, σαν στίγμα της ημέρας.

Ναι, η ζωή είναι δύσκολη και οι εποχές ακόμα πιο δύσκολες.
Θέλω να κάνω μια εκδήλωση, πολλές εκδηλώσεις (αν και ΑΝ...) για να δώσω κάτι παραπάνω, κυρίως στους πελάτες μου και μετά στην πόλη μου.

Θα δείξει. Η ζωή και οι πελάτες φίλοι, αποφασίζουν.
Μετά, κι εγώ.
Τους μίλησα, τους ξηγήθηκα... προχθές.
Μάλλον άρχισαν να μ' αγαπούν κι εμένα... όπως αγαπούσαν τον Νίκο.
Θα δείξει.
ΣΤΟΠ, ύπνο!