...πάντως, εγώ τα δίνω.

Δεν είχα σκοπό να τα ανεβάσω, μα με προκάλεσε ο Γιάννης Τσίγκρας που έλεγε κάτι για "πεταλούδες"...
Κι εγώ πεταλούδες είδα, όταν πήγα να δοκιμάσω τι μπορώ να κάνω, αν χρειαστεί... για να μη γίνω ρεζίλι.
Πλησίαζε η μέρα της εκδήλωσης και δεν έβλεπα οργανωμένα τα πράγματα και αγχώθηκα πολύ.
Ετσι που τα ανακατεύω εγώ, όλα μαζί, έτρεχα και δεν έφτανα.
Ήταν Παρασκευή τέσσερις και μισή, είχα τελειώσει την λάτζα μου, την καθαριότητα για τ' απόγευμα και κάθισα να κάνω ένα τσιγάρο, γιατί όρθια καπνίζω συνέχεια. Εγώ και το φουγάρο, ένα και το αυτό.
Κοίταζα τις εκτυπώσεις μου.
Στάθηκα στον Ρίτσο. (Πάντα εκεί στέκομαι περισσότερο. Ο Χριστόφορος μετά το τέλος της βραδιάς με ρωτούσε τα "γιατί". Ώρα του εξηγούσα. Θα τα γράψω άλλη στιγμή.)
"Δεν δοκιμάζω να το απαγγείλω μια φορά, να δω τι θα μπορέσω κι εγώ να κάνω, αν προκύψει;" αναρρωτήθηκα.
Έβαλα και το βιντεάκι να καταγράφει, γιατί τουλάχιστον ακούγοντάς το θα εντόπιζα τα λάθη μου, πιο εύκολα και χωρίς χασομέρι.
Κλείδωσα να μη μ' ενοχλούν οι περαστικοί κι άρχισα να "μιλάω" μόνη μου.
Σε όσους μου χτύπαγαν το τζάμι, ή με κοίταζαν περίεργα, τους έκανα νοήματα με τα χέρια. Μετά εξήγησα, τουλάχιστον στους γείτονες, μη με περάσουν και για τρελή!
Ξεκίνησα. Εύκολη ήταν η αρχή. Μετά, μανίκι. Πολύ μεγάλο. Ατελείωτο και η ώρα περνούσε. Σε λίγο θα άνοιγα πάλι. Δεν είχα χρόνο για πολλές πρόβες.
Το διάβαζα χωρίς ανάσες, μονορούφι. Η γλώσσα μπερδεύονταν. Έβλεπα πουλάκια. Πήδαγαν οι γραμμές κι εγώ μαζί τους. Είχα πείσμα όμως και χαζά χαζά, το διάβασα όλο και μετά άνοιξα το μαγαζί. Συχνά μου έβγαιναν αναστεναγμοί, συχνά μελαγχολούσα συνειδητοποιώντας πως γέρασα, πια! Ήμουνα πολύ κοντά σε κείνη τη γυναίκα, ως ηλικία. Την διευκρίνηση για τον νέο την έκανα στην εκδήλωση, όπως και το ποίημα προέκυψε να το απαγγείλω εγώ, εφόσον ήταν μεγάλο και η αγαπημένη μου Μαρία, δεν το τολμούσε!
Μου πρότεινε να το απαγγείλει η Στέλλα, αλλά της είπα:
"Άσε μη γίνεις εσύ ρεζίλι! Άσε να γίνω εγώ! Δυο φορές το διάβασα και έκανα του κόσμου τα λάθη. Θέλει πολύ πρόβα, κόματα, προετοιμασία και η εκτύπωση που έχω είναι χύμα."
Την γλύτωσα την κοπέλα, απ' το δικό μου ρεζίλι...
Αν και όλοι με άκουγαν...
Αν κι εκεί παθιάστηκα, περισσότερο απ' ότι φανταζόμουνα. Είχα βρεθεί στη θάλασσα και έπρεπε να κολυμπήσω. Αν δεν έσερνα εγώ τον χορό, τότε, ποιος;
(Τι να εξηγώ για το πως ήμουνα; Μόνο σε βιβλίο στα γεράματα... αν έρθουν ποτέ! Με την ψυχή στο στόμα να δουλεύω και συνάμα να είμαι έτοιμη για όλα. Αφού δεν έπεσα ακόμα ξερή, δεν έχω ανάγκη!)
Ο Μάκης είπε:
"Μπράβο Κατερίνα! δεν σου φαινόταν!"
"Δεν είχα κάνει πρόβες, Μάκη! Συγγνώμη για τα λάθη μου!"
"Φαντάσου και να είχες κάνει!"
Η Στέλλα μου είπε:
"Δεν έπαιρνες καλές ανάσες. Ήθελε πολλές πρόβες."
"Σε τα μένα τα λες, Στέλλα; Έτσι είμαι εγώ. Χωρίς ανάσες, χωρίς διάφραγμα! Θέλει μαγκιά να μπορείς να γίνεις ρεζίλι... Να μπορείς να δίνεις στους άλλους, ότι έχεις, όπως το μπορείς, βάση συνθηκών. Αν ήταν αλλιώς, δε θα ήμουνα καφετζού!"

Κι άλλοι, κι άλλα είπαν. Καλά. Όλα καλά!

"... μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω - όχι τα δίνω, μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν, πάντως εγώ τα δίνω. Γιάννης Ρίτσος"

Κι αυτή η αρκούδα...
Πόσο της έμοιαζα!

Να γελάς και να κλαις... μαζί!