Τα χνάρια των παπουτσιών μας

Για όσες ανούσιες λεπτομέρειες (για σας,όχι όμως για μένα, που θεωρώ σημαντική την κάθε στιγμή της ζωής μου) μιλήσω παρακάτω, δεν θα φταίω εγώ, μα η Γιώτα που με προκάλεσε στην προηγούμενη ανάρτησή μου με το σχόλιό της, περί πατουσών!
(Εδώ ο κόσμος καίγεται, εγώ τον χαβά μου! Τέλος πάντων! Είναι κι αυτό είναι θέμα! Πείξαμε στα σοβαρά και στην μελαγχολία.)

Πάμε παρακάτω, στο θέμα μας:

Το ότι ονόμασα "τα χνάρια" το καφενείο μας, δεν έχει καμιά σχέση με τις ήδη υπάρχουσες κόκκινες πατούσες που προυπήρχαν εκεί. (Παλιότερα ήταν βιβλιοπωλείο.) Ήταν κόκκινες, διαφημιστικές και μάλιστα δεν έβγαιναν με τίποτα!

Η ονομασία έχει να κάνει με το πρώτο κρυφό μου μπλογκ στο ίντερνετ, τότε που μου έδειχνε ο τεχνικός πως να έχω πολλά μπλογκ σε ένα. Τότε που είχα κλάψει πολύ και δεν ήθελα να με βλέπει κανένας και να μην βλέπω κανέναν! (Πέρασε όμως! Ανήκει στα μαθήματα ζωής. Δε κρατάω κακία σε κανέναν. Απλά εγώ δεν κατείχα τι θα πει ίντερνετ.)

Μετά, δένει με τον αξέχαστο Θόδωρα Δερβενιώτη που έγραψε το τραγούδι και ήταν απ' το χωριό μου, την Ζαγορά.

Δένει και με τον αξέχαστο Στέλιο, την φωνάρα του και τις αναμνήσεις μου, δένει με την φιλία του Νίκου που Έφυγε (ο πρώην καφετζής), δένει με πολλά. Ας μη το αναπτύξω πολύ, γιατί θα σας κουράσω!

Μια ωραία μέρα λοιπόν, αποφάσισα και έκανα χρυσές τις ήδη υπάρχουσες κόκκινες πατούσες, γιατί μου άρεσαν μεν, μα μου την έδιναν σαν χρώμα. Μετά, με έπιασε στα πράσα ο γιος μου, του είπα "στοπ" και όπως στάθηκε, χάραξα τα παπούτσια του! (Απέχουν κατά πολύ βεβαίως, μα τα μοντέλα μου δεν κάθονταν ευχαρίστως! " Μετά έκανα του άντρα μου, μετά του φίλου μας του Απτούλ, μετά τα δικά μου, κι όταν πήγα να κάνω και φίλων πελατών, ενώ ξεκίνησε ο Σπύρος, μετά μετάνιωσε. Οπότε, σκέφτηκα να σταματήσω εκεί και σταμάτησα!
Δε ξέρω αν έκανα καλά, πάντως, πριν ξηλώσουμε κάποτε αυτά τα άσπρα πλακάκια, έχει να πέσει πατούσα, ακόμα και στο ταβάνι!
Μου λείπουν όμως της κόρης μου, που της την έχω στημένη όταν έρθει!
"Μου λείπουν οι πατούσες σου", της είπα εκείνο το βράδυ στο τηλέφωνο με παράπονο.
"Τι να σου κάνω μαμά; Σου ήρθε η ιδέα αφού έφυγα! Περίμενε τώρα!" μου απάντησε.
Τι να κάνω, περιμένω κι εγώ, πότε θα ξαναέρθει! Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα να πατρονάρω άλλα της παππούτσια που έχω στο σπίτι, μα όχι, ποτέ! Θέλω να της πω εγώ εκείνο το ξαφνικό "ΣΤΟΠ", εκεί που θα περπατάει ανέμελα μέσ' το μαγαζί και θα μου γκρινιάζει κι αυτή, όπως όλοι οι άλλοι.
Τι να κάνω; Τα θέλω με ψυχή τα "έργα" μου εγώ και όχι στημένα!

Αξίζει να σημειωθεί πως τα πλακάκια του πατώματος δεν κάνουν για κεφενείο. Εκεί θέλει πέτρα Πηλίου. Ν' αντέχουν κόσμο, ρε παιδάκι μου! Άμα λάχει και χωρό! Γιατί όχι; Τα περισσότερα ήταν σπασμένα, γι' αυτό και βουλώνω καλλιτεχνικά τις τρύπες! (Άσε το σφουγγάρισμα, πέντε και βάλε, φορές τη μέρα!Σκέψου τι θα γίνει τον χειμώνα με τις βροχές! Βαστάτε ποδαράκια μου και θα σας πάρω εγώ καινούργια παππούτσια!)
Αλλιώς, θα με κυνήγαγε ο ιδιοκτήτης!
Μέχρι να γίνει όμως ανακαίνηση, εγώ έγινα της ανακαινήσεως...
Παιδεύομαι και τον Θεό παιδεύω. Γι' αυτό και οι ζωγραφικές, τα παράθυρα κ.λ.π.
Νοήτω; Γκέγκε, Γιώτα, που λεν' και στο χωριό μου;
Εκείνο το σημείο, γιατί το ζωγραφίζω νομίζεις; Ήταν εκεί ένα ντουλάπι, πάθαινα κάτι όταν το έβλεπα! Μα, έλα που το ξήλωσα και μετά σοφάτιζα ένα σωρό τρύπες κι αυτές οι άτιμες διέφεραν απ' το χρώμα του τοίχου!
Τι σου, (σας) λέω τώρα!
Η ψυχή μου το ξέρει... Γι' αυτό μιλάω για κούραση. Αλλιώς, το να κάνεις καφέ ή λάτζα ή να τρέχεις με τον δίσκο, είναι μέσα στο επάγγελμα.

Αυτές είναι οι έξω. Ανήκουν σε παλιά δαφήμηση, άγνωστο το μοντέλο και το Νούμερο!

Κ είναι Κατερίνα και Κυκλάμινο. Πάνε κατά το παράθυρο... Του τοίχου, όμως!

Του γιόκα μου του Τάσου, που πάνε κατά την κουζίνα. Κουρέας σπούδασε το παιδί, καφετζής του έκατσε!

Αυτά είναι του Απτούλ που είναι έγχρωμος και βαπτίσθηκε απ' τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, Βασίλης!

Αυτά είναι της θάλασσας... Αιγαίο μεριά! Το μαξιλαράκι μου το χάρισε ο Κωνσταντίνος!

Αυτά είναι τα πατρόν! Προσοχή, πνευματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα!

Δ. Παπ, ο άντρας μου και αφεντικό μου συνάμα...

Αυτά! Τυχόν απορίες, θα σας τις λύσω ευχαρίστως!
Απαγορεύονται τα γελάκια, γιατί θα σας αποβάλλω απ' την αίθουσα!