Του ίσκιου της ζωής

Χθες ήρθε στο καφενείο ο "ποταμός"! Έτσι τον λέω εγώ τον κύριο Βαγγέλη Παναγιώτου, αν και μόλις χθες τον γνώρισα από κοντά!
Είχα δει τους στίχους του, είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και στο τηλέφωνο.
Αυτιά ανοιχτά και χρόνο να έχεις να τον ακούς και να τον διαβάζεις!
Υπέροχος άνθρωπος, μεγάλο ταλέντο, ανοιχτός, καλόκαρδος και πολύ σοφός!
Είπαμε πολλά. Μάλλον περισσότερο τον άκουγα. Από κάτι τέτοιους ανθρώπους θέλω μόνο να μαθαίνω.

Είναι ογδόντα δύο ετών. Γράφει εδώ και τριάντα χρόνια στίχους και όχι μόνο! Και θεατρικά!
"Δε γνώρισε μάνα. Μάνα είχε την Παναγιά!" μου είπε και μου απήγγειλε απ' τη μνήμη του ένα ξεχασμένο του ποίημα και πολύ συγκινήθηκα...
Πουλούσε παππούτσια μια ζωή και έγραφε τα βράδια. Τώρα που γέρασε μαζεύει τις φυλλάδες του, κάποια λόγια έχουν ξεθωριάσει, γιατί τότε έγραφε με μολύβι, θέλει να τα καθαρογράψει, μα τα μάτια του... τον γελούν, απαιτούν και πολύ χρόνο...
Τρείσίμιση χιλιάδες ποιήματα... Μια ζωή; Πόσες ζωές; Πόσες στιγμές;
Ότι κι αν μου είπε, με συγκίνησε...
θα γράψω μόνο αυτό που το θεωρώ συγκλονιστικό:
Εκείνη την εποχή τα επαγγέλματα τα καλλιτεχνικά δεν ήταν καλοδεικτούμενα.
Ο κύριος Βαγγέλης δούλευε από παιδί, κάποια στιγμή μάζεψε λεφτά και αγόρασε μια κιθάρα.
Την άλλη μέρα δεν την βρήκε σπίτι του. Έμαθε απ' την οικογένεια ότι ο πατέρας του την είχε σπάσει!
Του παραπονέθηκε, σαν παιδί και τότε εκείνος πήρε κάτι (δεν θυμάμαι- ίσως και την ίδια την κιθάρα, πάντως εμένα μου έδειξε τη σκηνή με μια εφημερίδα), το σήκωσε όρθιο, του έδειξε τον ίσκιο του και του είπε:
"Τον βλέπεις αυτόν τον ίσκιο που κάνει η κιθάρα; Είναι πολύ μικρός! Τόσο ίσκιο θα έχεις αν ακουλουθήσεις τη δουλειά της κιθάρας. Τον ίσκιο της οικογένειάς μας τον βλέπεις; Είναι πολύ μεγάλος! Μόνο αυτός θα μας σκεπάσει όλους!"
και εννοούσε ν' ακολουθήσει το επάγγελμα το ήδη στρωμένο, της οικογένειάς του!
Κι εκείνος ακολούθησε τον στρωμένο δρόμο, δεν του βγήκε σε κακό, αλλά του βγήκαν κι αυτά τα ράφια που είναι γεμάτα ξεθωριασμένα χαρτιά που δε ξέρει τι να τα κάνει και σε ποιον να τα δείξει...
Επιμένει να τα δείξει σε μένα...
"Εγώ κύριε Βαγγέλη μου; Ως τι;"
Μελαγχόλησα. Πληγώνομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους που άξιζαν να "φυτρώσουν" σε πιο γόνιμο έδαφος προς τα ταλέντα τους, βρέθηκαν σε ξηρή γη και δεν άνθισαν....
Το θεωρώ άδικο απ' τη ζωή, μα δε μπορώ να κάνω και κάτι, εκτός απ' το να τους έχω στο ίδιο ράφι της εκτίμησής μου με τους άλλους δημιουργούς, τους γνωστούς, τους χιλιοδοξασμένους και να σας μιλάω γι' αυτούς.
Είναι κι αυτό, κάτι! Μια χαρά για τον κύριο Βαγγέλη, μια ελπίδα για το ότι: "Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα!"
Οι στίχοι του αδούλευτοι, μικρές ιστορίες ζωής, ένα κλικ έμπνευσης που γράφτηκε στην στιγμή και μαζί του είχε ήχο και ρυθμό, χωρίς να κατέχει μουσική.
"Αυτό ζεμπέκικο, τ' άλλο τσιφτετέλι, τ' άλλο δημοτικό" γράφει σε κάθε ποίημα ή τραγούδι και πάει λέγοντας...
Απέφευγε ν' ακούσει μουσική, για να μην επιρεάζεται στη δική του γραφή. Δεν ήθελε να μοιάζουν οι στίχοι του με κανέναν!
Δε μοιάζεις κύριε Βαγγέλη μου, με κανέναν!
Λίγοι είναι ποταμοί! Απλά, εσένα δεν σ' έχουν ανακαλύψει, ακόμα!