Τα γραπτά έμειναν... άσχετα αν εγώ δεν πρόλαβα να γράψω κάτι ολοκληρωμένο για το θέμα.
Φυσικά και δεν τα διάβασα, εκτός απ' των παιδιών που με τιμήσανε!
Να είστε καλά, παιδιά!
Ξημερώματα Τρίτης ώρα 5 και 22.
Δύσκολο να κοιμηθώ, αφού ξύπνησα τόσα γράμματα, και τόσες λέξεις μέσα μου. Έπιασαν κουβέντα, κάνουν τόση φασαρία, αδύνατον να κοιμηθώ, αν και πρέπει.
Ξέρω πως αυτό θα γίνει μόνο, όταν καταφέρω να τις βάλω σε μια σειρά, να τις καθησυχάσω, να τις χαϊδέψω , να τις νανουρίσω στην χειρότερη μέχρι να κοιμηθούν, για να μπορέσω να κοιμηθώ κι εγώ. Μου έχει συμβεί κι άλλες φορές, μα τώρα με μαλώνουν.
«Ξεσήκωσες όλο τον κόσμο να σου πει γιατί γράφει, τους κάλεσες κιόλας να σου το πουν από κοντά, μα εσύ η ίδια δεν το έχεις ψάξει και τόσο το θέμα αυτό. Γιατί;
Αν σε ρωτήσουν, τι θα τους πεις; Τώρα δεν προλαβαίνω να γράψω, γι’ αυτό απαλλάξ’τε με! Θα είσαι φάουλ.
Είπες δημόσια πως θα τους πεις πως νιώθεις τώρα που δεν γράφεις.
Κάνε τουλάχιστον αυτό. Πες τους πως πνίγεσαι, πες τους πως δεν ισορροπείς, πες τους πως η ψυχή σου διαμαρτύρεται, έχει γεμίσει , επιβάλλεται ν’ αδειάσει , γι’ αυτό και πονάει πολύ τελευταία. Πες τους πως εσύ την φρόντιζες και την άδειαζες συχνά, γιατί η δική σου ψυχή, εύκολα γεμίζει. Μπορεί από κάτι πολύ απλό, έως κάτι πολύ σημαντικό. Όπως και να ‘χει , πρέπει να τους πεις πως νιώθεις όταν γράφεις, κι από κει θα καταλάβουν όλοι, αν πράγματι πνίγεσαι και πόσο.
Ναι, από κει να ξεκινήσω, αν και δύσκολα θα’ βρω την αρχή. Έχει μπερδευτεί πολύ το κουβάρι. Δε γράφω πάντα για τους ίδιους λόγους. Εκείνο που ξέρω είναι το αποτέλεσμα. Κάθε φορά που γράφω, νιώθω πως με κάποιον μίλησα, κάποιος με άκουσε, κάποιος με κατάλαβε, κάποιος βρήκε τις ισορροπίες του και αυτή είμαι εγώ η ίδια.
Γράφοντας στο προσωπικό μου ημερολόγιο, 30 χρόνια τώρα , νιώθω πως κάνω ψυχοθεραπεία. Αφήνω στο χαρτί χύμα τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου και πριν καλά καλά τελειώσω έχω βρει και την λύση. Σαν να μ’ άκουσε μια αόρατη φίλη και με συμβούλεψε. Πολλές φορές εντοπίζω προβλήματα ή σημαδάκια που δεν τα είχα προσέξει, εκείνα όμως για να ξεπηδήσουν στο χαρτί, κάποιο λόγο είχαν.
5και 52 Η αρχή έγινε. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται. Ένα χασμουρητό μου λέει πως χαλάρωσα λίγο και πως τώρα θα μπορέσω να κοιμηθώ πιο εύκολα. Και τα γράμματα κούρνιασαν νυσταγμένα, δεν τα ξεχωρίζω εύκολα.
Αύριο μου λένε, κλείνοντας μου το μάτι το (Α) το (υ) το (ρ) το (ι) το (ο).
Αύριο, καλά μου γράμματα. Αύριο. Προλαβαίνουμε μέχρι την ώρα της εκδήλωσης να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας, ώστε να είμαστε κατανοητοί στους άλλους, γιατί εγώ κι εσείς με βοηθάτε και γράφουμε ότι λέει η ψυχή μας, γιατί…
Εσείς κι αν έχετε ψυχή!
Τρίτη μεσημέρι
Με λίγα λόγια και στα γρήγορα.
Γράφοντας, νιώθω πως παρηγορώ το παιδί που κλαίει μέσα μου, για Χ λόγους.
Τώρα που ετοιμάζω αυτές τις εκτυπώσεις είναι ξημερώματα Τετάρτης, ώρα 2 και 10.
Ξέρω ότι οι ώρες τρέχουν και δεν με περιμένουν να σκεφτώ δυο λόγια να σας γράψω, για να σας πω εκείνη την ώρα που θα είμαστε μαζεμένοι όλοι μαζί.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι γράφω πάντα την ψυχή μου και πιστέψ’ τε με, αυτή είναι που με κρατάει αυτή τη στιγμή όρθια!
Ήμουνα στο μαγαζί μέχρι αργά, κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να αναρρωτιέται αν έπρεπε να κάνω περισσότερη καθαριότητα ή να σας γράψω δυο λόγια. Είδα ότι ήμουνα πολύ κουρασμένη και για τα δυο και έφυγα.
Εγώ βάζω την αγάπη μου για την γραφή και το θέμα. Βάλ’ τε σας παρακαλώ εσείς όλα τα άλλα, γιατί εγώ δεν πρόλαβα να προετοιμαστώ όπως θα ήθελα…
Ήδη, ζήτησα ενισχύσεις απ’ τους φίλους του ίντερνετ, γιατί ήξερα πως οι μέρες που είχα μπροστά μου ήταν πολύ λίγες!
Ζήτησα απ’ τους φίλους μου στο ίντερνετ να μου γράψουν γιατί γράφουν, για να σας μεταφέρω τα λόγια τους, αλλά φαίνεται πως κουράστηκαν να γράφουν ή είναι ακόμα διακοπές! Δεν έπιασε για καλά το φθινόπωρο και έχουν ξεχαστεί στις θάλασσες και στα βουνά!
Εμείς όμως, μια και μαζευτήκαμε, έχουμε τόσα να πούμε!
Θέλω να τιμήσουμε όμως τα παιδιά που μπήκανε στον κόπο και πρόλαβαν και κατέθεσαν τις σκέψεις τους. Αυτοί είναι:
Ανώνυμος είπε...
...θα σκεφτώ...!!! και θα επανέλθω!!!!!!
Υιώτα, ΝΥ
Τα χνάρια είπε...
Αυτά τα σχόλια θα τα εμφανίσω μετά την εκδήλωση, για να μην επιρεάζεστε μεταξύ σας, αν τυχόν συμφωνείτε με προηγούμενο σχόλιο.
Ανώνυμος είπε...
Πριν αρχίσω να γράφω πίστευα βαθιά ότι αυτοί που γράφουν, ανεξάρτητα από τους λόγους που μπορεί οι ίδιοι να επικαλούνται, γράφουν για να δικαιώσουν τη ζωή τους, την ίδια τους την ύπαρξη. Που θα πει για να ξορκίσουν την ιδέα του θανάτου (τους) και πάνω από όλα το φόβο του θανάτου. Γράφουν για να αφήσουν τα ίχνη τους· κάτι να μείνει πίσω κι από κείνους, γράφουν για να μην ξεχαστούν. Όμως εγώ ξεκίνησα να γράφω για άλλο λόγο. Όχι για να μην ξεχαστώ αλλά για να μην ξεχάσω. Για να μην μου πάρει ο χρόνος τα πρόσωπα που αγάπησα, και τα σώματα που αγάπησα, και τα μέρη που αγάπησα. Για να μπορώ πάντα να επιστρέφω σ' αυτά...
maria είπε...
Βαζω μερικα λογια στις εικονες μου για να θυμαμαι τι μου ειπαν οι τοποι που περπατησα.
Γραφω επειδη ειναι μερικα πραγματα στη ζωη που δε θελω να ξεχασω και απ την αλλη ειναι μερικα πραγματα στη ζωη που θελω να θυμαμαι πως πρεπει να ξεχασω.
Καλη επιτυχια.. γενικα σε ολα!!
…………………………………………..
Έκπληξη για μένα ήταν και η ανάρτηση του φίλου μου Μυτηλινιού Στράτου Δουκάκη, αρθρογράφος και συγγραφέας που γνώρισα μέσω του ίντερνετ, όπως και την Γιώτα Στρατή. Γράφει στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣΝΕΤ, αφού πρώτα με παραπέμπει με το εξείς σχόλιό του:
Μηθυμναίος είπε...
Γεια σου Κατερίνα μου,
Υποστηρίζοντας την προσπάθειά σου να δώσεις λόγο και χώρο σε ανθρώπους που έχουν, πες το συνήθεια, θες μεράκι, ίσως ταλέντο ή κουσούρι να «μουτζουρώνουν» λευκές κόλες, χαρτιά, τετράδια ή ό,τι άλλο τέλος πάντων, σου αφιερώνω τούτο το σημερινό μου άρθρο στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ!
Έτσι που λες, Κατερίνα…
Και πάλι σου εύχομαι καλή επιτυχία. Δεν ξέρω γιατί, πιστεύω όμως, πως κάτι καλό θα βγει…
Έτσι που λες, Κατερίνα…
Γράφει: Δουκάκης Στράτος
21/09/2010
Είναι φορές που έτσι και δε σημειώσω αμέσως κάτι που σκέφτομαι και θέλω να το γράψω, πάει, το ’χασα. Λες και το κεφάλι μου δεν επιτρέπει διαρροές σκέψεων! Αυτό μου συμβαίνει συχνά. Και δεν το παθαίνω μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με ονόματα, με πρόσωπα, καταστάσεις, λέξεις, στίχους, τραγούδια και… τόσα άλλα. Κι ενώ τεντώνω κεραίες κι απλώνω τα χέρια μου να τα «συλλάβω», αυτά, το ένα μετά το άλλο, «γλιστράνε» απ’ τη σκέψη μου και ξεμακραίνουν. Άλλα χάνονται κι άλλα επανέρχονται… Αυτή η βασανιστική διαδικασία δημιουργεί την προσωπική μου άμπωτη και παλίρροια. Έχω την αίσθηση - και πολύ φοβάμαι - ότι σύντομα, αν δεν ασκηθώ, θα έχω πρόβλημα ακόμα και με τις έννοιες. Θα νιώθω τη σημασία τους αλλά δε θα μπορώ να τις εκφράσω…
Τι να σου κάνει και τούτο το ρημάδι το μυαλό, έχει σκουριάσει και δείχνει να υπολειτουργεί… Δε συγκεντρώνεται εύκολα. Έχει την πρόθεση, αλλά δε συναντιέται με το αποτέλεσμα. Αναπηδά σε κάθε λέξη και αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί. Ανοίγεις, ας πούμε, ένα βιβλίο κι ύστερα από λίγο νιώθεις πως δεν έχεις αφομοιώσει ούτε μια γραμμή. Παρεμβάλλουν, έξαφνα, κάτι άλλα άσχετα και χάνεις τον ειρμό. Ώρες-ώρες σού έρχεται στο νου μια όμορφη σκέψη, μα είναι τόσο μπερδεμένη που, πριν ακόμη σχηματίσει ένα νόημα, εξαφανίζεται. Αφήνει μόνο, στο βάθος, κάτι σκόρπιες λέξεις να αιωρούνται, να έρχονται, να παρέρχονται και να αντηχούν σα μακρινός αντίλαλος. Προσπαθείς να τις ξεδιαλύνεις, παθιάζεσαι κι αρχίζεις να ψάχνεις… «Σκάβεις» μέσα σου, ξοδεύοντας, ο αφελής, φαιά ουσία, λες και σου περισσεύει για να τη σπαταλάς σε τέτοια… άσχετα. Απ’ την άλλη, αν δεν το κάνεις, είναι σα να προσβάλλεις τις ταπεινές σου γνώσεις.
Έρχονται όμως και κάτι άλλες στιγμές, λουσμένες απ’ τις λιακάδες της σκέψης, που σε κάνουν να πιάνεις αμέσως χαρτί και μολύβι και σε χρόνο μηδέν να τις αποτυπώνεις. Και καθώς όλα προχωράνε μια χαρά κι έχεις την αίσθηση ότι αυτή η μαγική αχτίνα του ήλιου ρίχνει το φως της επάνω τους, εκείνες σε μια στιγμούλα, μέχρι να περάσουν απ’ τη σκιά στο φως, διαλύονται… Ιδίως, όταν είσαι πια στα τελειώματα του κειμένου που γράφεις κι ενώ ενθουσιασμένος είσαι έτοιμος να φωνάξεις: «επιτέλους τέλειωσα», πριν προλάβεις να δώσεις τέλος, ένας απρόσμενος άνεμος αρχίζει μονομιάς να φυσάει για να σκορπίσει ό,τι είχες έτοιμο στο μυαλό σου. Τέτοια παιχνίδια κάνει το μυαλό και σ’ οδηγεί σε αδιέξοδο. Είναι να μην αγχώνεσαι;
Γι’ αυτό κι εγώ, όπως κι εσύ Κατερίνα, έχω παντού μισογεμισμένα χαρτάκια, μπλοκάκια και τετράδια, ακριβώς για να προλάβω να τα σώσω πριν αυτός ο άσπλαχνος ξαφνικός άνεμος τα πάρει και τα σηκώσει. «Τα λόγια πετούν, τα γραφτά μένουν». «Verba volant, scripta manent», όπως το λένε. Κι αν κάποιος - όποιος και να ’ναι - τύχει και σε δει σε τέτοια κατάσταση, είναι ευνόητο, ο άνθρωπος να ρωτά: «Γράφεις! Τι γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει;» Εδώ είναι το θέμα.
Έτσι που λες, Κατερίνα, δε γράφω μόνο για να τα διαβάσουν άλλοι. Εκείνα που γράφω για να τα διαβάσουν οι άλλοι είναι αυτά που μ’ έχουν κυριολεκτικά παιδέψει μέχρι να πάρουν μορφή. Τα άλλα, αυτά που γράφω, σημειώνω κι αποθηκεύω, για να μη μου φύγουν και πάνε χαμένα, είναι της ανάγκης! Τα έχω φυλαγμένα γιατί, ποιος ξέρει, αν κάποια στιγμή το μυαλό σαστίσει κι έχει δυσκολίες στο να διατυπώσει μια σκέψη, να τα ’χω έτοιμα τουλάχιστον, μη χρειαστεί να ξοδέψω κι άλλη φαιά ουσία. Το είπαμε εξάλλου…
Κατερίνα μας,
...πάντα "κάτι καλό" βγαίνει από τα ...αγκάθια του μυαλού μας!
ακόμη κι ότι του...αδειάζουμε τις υπερφορτωμένες μπαταρίες του... είναι αρκετό να δημιουργηθεί μια "απογείωση", μια ανανέωση, μια στιγμή που θα φτερουγίσει όταν την κοιτάξουμε μια άλλη διαφορετική στιγμή.
Όσο για μένα... νομίζω ότι αν δεν γράψω κάτι, μέρα-παρα-μέρα... θα χάσει η Βενετιά βελόνη...
!!!
άλλοι καπνίζουν και δεν αναρωτιούνται για πιο λόγο...
άλλοι ζωγραφίζουν...
’αλλοι γράφουν "λαϊκή" ποίηση, ’αλλοι εγκεφαλική...
άλλοι, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα... και πάει λέγοντας...
Γράφω, Κατερίνα μου, και σκέπτομαι
τάχα ποιος να είναι ο λόγος που κάθε αγριολούλουδο ξεπετάγεται κάθε Άνοιξη...
το ποτάμι που συνεχίζει το -μονότονο ίσως για κείνο-, παραμιλητό του...
το κυκλαμινο, που σκάζει από την...πατάτα του και μας δείχνει την υπέροχη κρυμμένη ομορφιά του...
καταλαβαίνεις, καλή μου,
για τον ίδιο λόγο που δεν μπορείς κι εσύ να σταματήσεις...!!!
Σας φιλώ, όλες και όλους, από μακριά,
με την ευχή να ...συνεχίζετε,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα,
Αστοριανή,
Νέα Υόρκη
Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ «ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ:
http://tokafeneiontoukyklaminou.blogspot.com/
Από εκεί θα βρείτε το ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ «του κυκλάμινου του βουνού» (ΠΥΞΙΔΑ)
Το mail μου είναι: kyklaminovounou@yahoo.gr
Σας «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» όλους, από καρδιάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας!
Κατερίνα Σταματίου – Δεσπότη, Παπαθεοδώρου
Ή αλλιώς: Κατερίνα Δε.Στα.Πα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου