Είχαμε χαθεί. Η ζωή είχε χαράξει για μας αντίθετους δρόμους. Τους διαβήκαμε. Εύκολα, δύσκολα, εμείς ξέρουμε. Το αποτέλεσμα μετράει. Τα χνάρια ήταν μια αφορμή να μας ξανασμίξουν. Τούνελ ήταν, γέφυρα ήταν, δεν προλάβαμε να το σκεφτούμε. Ότι κι αν ήταν, το ευχαριστούμε και οι δυο μας!
Τηλεφωνήθηκαμε. Θα ερχόταν να με δει στο μαγαζί.
"Όχι, χωρίς τα έντεκα βιβλία σου!" της είπα. "Εγώ, έχω μόνο τα δύο!"
Ήρθε, κουβαλώντας σακούλες, σακουλάκια και αναμνήσεις μιας ζωής...
Την παρακάλεσα να μου απλώσει τα γραπτά της, την γραμμένη ψυχή της.
Για την ζωγραφιστή έμαθα μετά.
Όσο για την αγάπη της και την αγκαλιά της ήταν ήδη απλωμένη, από μέρες!
Ζωή, μία φίλη ήρθε αυτές τις μέρες απ' τα παλιά. Σ' ευχαριστώ γι' αυτό και σε παρακαλώ, άσε με να βαδίζω δίπλα της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου