Χαλάλι!

Δεν ξέρω από που ν' αρχίσω. Σίγουρα δεν ξέρω πως και να τελειώσω, εάν ποτέ τελειώσει για μένα αυτή η βραδιά!
Θα μπορούσα και να πέθαινα απόψε! Αλήθεια σας λέω! Μετά απ' αυτές τις συγκινήσεις, για μένα, για μια αυθόρμητη και κυρίως βιαστική εκδήλωση...
Τι να πω;
Χαλάλι η κούραση που μου δίνουν τα χνάρια!
Χαλάλι της σφουγγαρίστρας μου που μαλώνω κάθε μέρα μαζί της! (Τόσο που την αλλάζω συχνά. Μόνο το σκουπόξυλο αντέχει ακόμα. Οι σφουγγαρίστρες μου δεν μ' αντέχουν! Λιώνουν στα χέρια μου. Δεν μ' έχουν φίλη!)
Χαλάλι και του δίσκου μου, που δεν διαμαρτύρεται που το παίζω πιτσιρίκα και τρέχω λαχανιασμένη στους δρόμους!
Χαλάλι οι κάλοι, τα πρισμένα πόδια, οι πόνοι! Χαλάλι, όλα!

Να μην τα πολυλογώ. Ήξερα πως σ' αυτή την (ας την πούμε) "εκδήλωση", γιατί όχι, δεν μετράει το πόσα άτομα είναι, αλλά η βαρύτητα της προσωπικότητάς τους και κυρίως η δική μου εκτίμηση προς αυτούς.
Το ότι μ' εκτιμάνε και με τιμήσανε με την παρουσία τους, κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, όπως καταλαβαίνετε... μ' έχει συγκλονίσει απόψε που κάνω τον απολογισμό αυτής της ημέρας, για να μην πω και όλης μου της ζωής!

Πάμε, στα δημόσια "Ευχαριστώ", γιατί οι φωτογραφίες, τα βιντεάκια, τα λεγόμενά μας κ.λ.π.
θέλουν χρόνο και σίγουρα δεν προλαβαίνω απόψε!