Τ' αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζάκι...

Παιδιά, είδα τα σχόλιά σας και χάρηκα πολύ. Εντός ολίγου οι απαντήσεις, αφού κάνω μια στάση σε κάποιες σκέψεις της ημέρας, έτσι ... για μένα, για όσα δεν γράφτηκαν στην ώρα τους ... αλλά κάτι απ' αυτά, θέλω να μείνει, έτσι, ως άλλοθι.
Είπαμε: "Τα γραπτά μένουν" και μαρτυρούν σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα και στιγμές.

Χθες και σήμερα δεν πήγα καθόλου στο μαγαζί. Μάλλον χθες, πέρασα λίγο από κει και έφυγα, γιατί έχω αφήσει πίσω μου πολλές εκρεμότητες και δεν πάει άλλο.

Τις ήξερα αυτές τις εκρεμότητες, γι' αυτό και έκανα κάπως βιαστικά αυτή την εκδήλωση, μόνο και μόνο μην πάει και άλλο πίσω και αναβληθεί ή δεν γίνει ποτέ!

Χθες που έμεινα σπίτι, δεν είχα πολύ χρόνο για να σκεφτώ πολλά πράγματα. Σήμερα όμως, ενώ προσπαθούσα να βάλω μια τάξη στον κήπο και στο σπίτι μου, πέρασε χιλιάδες φορές απ' το μυαλό μου.

Τηλεφώνησα πολλές φορές στον γιόκα μου, αν θέλει να τρέξω να τον βοηθήσω, αλλά μου έλεγε συνέχεια:"Μείνε, μάνα, ξεκουράσου!"

Νόμιζε το παιδί ότι ξεκουραζόμουνα...
Δεν ήταν εύκολο. Ήξερα πως είχα παραμελήσει πολύ το σπίτι μου, αλλά δεν είχα προλάβει να δω τόσο καλά το χάλι του, ούτε να καταλάβω πόσο πολύ έλειψα απ' αυτό, ώς νοικοκυρά.

Ο κήπος μου "φώναζε' κάθε μέρα. Είχε καταντήσει σκουπιδότοπος. Ότι έφερνε ο αέρας, ότι άφηνα εγώ ποτίζοντας νύχτα βιαστική, τ' αγριοχόρταρα, οι ακλάδευτες τριανταφυλλιές που βγάζουν μάτια, ήταν εκεί και με περίμεναν.

Τον αγάπησα λίγο σήμερα τον κήπο μου, αλλά καμία σχέση με το παρελθόν. Ίσα ίσα για να τον ξεγελάσω να με περιμένει λίγο ακόμα, ως το φθινοπωρινό κλάδεμα.

Πρόλαβα και ξαναπήρα κάποια λουλούδια ξανά στο μπαλκόνι, μάλωσα και με τα πολύ βρώμικα κάγκελα," Αχ, να βρέξει να σας πω εγώ!" τους είπα ", "έχετε χάρη που δε μπορώ να καταβρέξω τον γείτονα!", κι έπιασε Θέ μου μια βροχή, άφησα τα ντουλάπια της κουζίνας που από ένα ξεχασμένο αλεύρι πήγαιναν να κάνουν κατάληψη τα μαμούνια, βούτηξα την σκούπα και το λάστιχο κι έτριβα, έτριβα με μανία, να φύγει όλη η σκόνη που άφησε το βιαστικό καλοκαίρι, που έφυγε κιόλας και ούτε καν, το κατάλαβα!

Εκεί που άλλα ανακάτευα και άλλα έκανα, είδα πως μου έλειπαν βάζα, γλάστρες, μπιμπελό και άλλα και έλεγα μόνη μου:"Αχ, βρε χαζό! Αφού το πήγες στο μαγαζί! Τι το ψάχνεις;"

Μετά από πολλές τέτοιες διαπιστώσεις και άλλες σκέψεις και προβληματισμούς, κατέληξα πως το αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζί! Έφτασα να το ζυγίσω με το σπίτι μου στο χωριό, κι αναρρωτήθηκα αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Ξαφνιάστηκα όταν είδα πόσο ειδικό βάρος είχε αυτός ο χώρος που έζησα μόνο έξι μήνες μαζί του!

Κι όμως, είναι αλήθεια, τ' αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζί. Ένιωσα τόσα πράγματα σ' αυτόν τον χώρο, έδωσα τόσα απ' την ψυχή μου σ' αυτόν τον χώρο, κι ας μην φαίνεται τίποτα σαν ανακαίνιση. Έζησα τόσα πολλά σ' αυτόν τον χώρο, έκλαψα τόσο πολύ, πόνεσα τόσο πολύ, κουράστηκα τόσο πολύ, ονειρεύτηκα τόσο πολύ, γι' αυτό και δέθηκα τόσο πολύ.
Όλα "τόσο πολύ", σε μόλις έξι μήνες!

Μπήκε στη ζωή μου, τόσο ξόφαλτσα αυτό το μαγαζί, δεν κατάλαβα στην αρχή τι μου συνέβαινε, απλά ήξερα πως μπορώ δεν μπορώ, πρέπει να τρέξω στους δρόμους με τον δίσκο, πρέπει να ευχαριστήσω αυτόν που με στήριξε, πρέπει να σκύψω το κεφάλι σ' αυτόν που με πρόσβαλλε ή που με ταπείνωσε, γιατί δεν μιλάει ο ίδιος, αλλά το ποτό και η αρρώστεια του ή κάτι άλλο.

Έχω κλάψει πολύ γι' αυτό το μαγαζί. Έχω δώσει ζωή απ' τη ζωή μου, αφού παραμέλησα και επιδύνωσα προβλήματα της υγείας μου, αφού στερήθηκα οικογένεια, καλοκαίρι, χωριό, σπίτι, ξεκούραση, ύπνο και τόσα άλλα, συν το "φούσκωμα" στην Τράπεζα.

Να μην τα πολυλογώ, περιμένουν απάντηση στα σχόλιά τους και οι φίλοι μου! Ναι, είναι κι αυτοί φίλοι, και τους αγαπάω, κι ας μην τους έχω συναντήσει ποτέ!

Σκεφτόμουνα λοιπόν, σήμερα, αν είναι "Λάθος" για την ζωή μας αυτό το μαγαζί, θα πρέπει να το σταματήσω! Και κάπου εκεί, βαθιά, πολύ βαθιά, μου βγήκε αυτό: "Ότι τ' αγαπάω πολύ!"
Δεν ήταν που μόνη μου έψαχνα να βρω "τα γιατί", μόνο σ' ένα βιβλίο θα μπορούσαν να χωρέσουν, ήταν και τα τηλεφωνήματα γνωστών και αγνώστων ανθρώπων που με ψάχνανε, με θέμα τα βιβλία!

Τότε είδα πως τα χνάρια μου, όχι εσκεμμένα, αλλά επειδή εγώ το κουβαλάω πάνω μου το κουσούρι, έγιναν ελπίδα για κάποιους ανθρώπους.
Εκεί προβληματίστηκα πολύ, στο αν έχω δικαίωμα να το λέω: "Λάθος!" και να το σταματήσω...

Δεν ξέρω, "θα δείξει!" που συνηθίζει να λέει και ο γιος μου που απόψε χάρηκα τόσο πολύ που ήμουνα σπίτι και τον περίμενα και μου ήρθε και βρεμένος με το μηχανάκι!

Συγγνώμη, παιδιά "δια το προσωπικόν" και για την καθυστέρηση στην απάντηση των σχολίων σας!

Ήθελα να βγουν από μέσα μου, έστω και βιαστικά αυτές οι σκέψεις και όπως, όπως. Ξέρω πως ποτέ δεν με κρίνατε σαν συγγραφέα... κι αυτό με βολεύει, ειδικά όταν βιάζομαι!