Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς. Μερικές φορές, μόλις έσβηνα το κερί, τα μάτια μου έκλειναν τόσο γρήγορα, ώστε δεν πρόφταινα ν' αναλογιστώ: “Με παίρνει ο ύπνος"…
.........
καθημερινή (Αλέν Ντε Μποτόν)
Ο Μποτόν κληρονόμησε από τον πατέρα του ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, που δεν άγγιξε ποτέ και ζει με τα χρήματα που κερδίζει από τα βιβλία του, ενθυμούμενος ίσως ακόμα τις δύσκολες σχέσεις με τον γονιό του. «Θεωρώ ότι αν είχα μια πιο προνομιακή συναισθηματικά παιδική ηλικία δεν θα είχα γίνει συγγραφέας. Το γράψιμο για εμένα είναι ένα είδος αυτοθεραπείας, είναι ένας τρόπος να βρίσκω ισορροπία και αρμονία. Η ελπίδα μου -τώρα που είμαι και εγώ πατέρας- είναι να μεγαλώσω παιδιά που δεν χρειάζεται να σκέφτονται, να διαβάζουν και να γράφουν τόσο πολύ όσο εγώ. Πιστεύω ότι η σφαίρα της διανόησης είναι μια μορφή καταφυγίου που μαρτυράει συχνά μια συναισθηματική ανισορροπία. Αν ήμουν πιο ελεύθερος στο μυαλό, μπορεί να είχα γίνει αρχιτέκτονας. Είναι το μόνο επάγγελμα που λυπάμαι που δεν έκανα. Η γραφή με βοηθά να ηρεμώ.
Γράφω άρα θεραπεύομαι...
Οι ιδέες από τη στιγμή που περνούν στο χαρτί βρίσκουν ένα αίσθημα γαλήνης όσο δύσκολες και αν είναι. Είμαι στον αντίποδα του ακαδημαϊκού γραφιά, που πιάνει την πένα μόνο και μόνο για να εξασκήσει το νου του. Γράφω για να βρω σωτηρία και διανοητική ηρεμία. Γι’ αυτόν τον λόγο τα βιβλία μου προσελκύουν αναγνώστες, επειδή κάποιοι διαισθάνονται πως ό,τι γράφω προέρχεται από την καρδιά μου και όχι από το μυαλό μου».
Έψαχνα να βρω κι άλλα, μα είναι ήδη αργά, βρήκα στην Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας αυτή την ανάρτηση και την πήρα ολόκληρη, γιατί ακόμα και τα σχόλιά της, αξίζουν!
Καλύφθηκα γι' απόψε!
Γιατί γράφω;
Είναι η πιο συχνή ερώτηση προς τους συγγραφείς. Διαλέγω τις απαντήσεις του Ορχάν Παμούκ, γιατί με συγκινεί η προτελευταία. Και τις αντι-γράφω, γιατί τις συμμερίζομαι όλες:
“Γράφω γιατί νιώθω μια εσωτερική ανάγκη να γράψω. Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω μια κανονική δουλειά, όπως οι άλλοι άνθρωποι. Γράφω γιατί θέλω να διαβάζω βιβλία σαν κι αυτά που γράφω. Γράφω γιατί είμαι θυμωμένος με όλους. Γράφω γιατί μ’ αρέσει να κάθομαι σ’ ένα δωμάτιο όλη μέρα γράφοντας. Γράφω γιατί μπορώ να συμμετέχω στην πραγματική ζωή, μονάχα αλλάζοντάς την. Γράφω γιατί θέλω οι άλλοι, ολόκληρος ο κόσμος, να μάθουν τι ζωή ζήσαμε, και εξακολουθούμε να ζούμε, στην Ινσταμπούλ, στην Τουρκία. Γράφω γιατί αγαπώ τη μυρωδιά του χαρτιού, της μελάνης. Γράφω γιατί πιστεύω στη λογοτεχνία, στην τέχνη του μυθιστορήματος, περισσότερο απ’ ότι πιστεύω σε οτιδήποτε άλλο. Γράφω γιατί μου έγινε συνήθεια, πάθος. Γράφω γιατί φοβάμαι μήπως ξεχαστώ. Γράφω γιατί μου αρέσει η φήμη και το ενδιαφέρον που φέρνει το γράψιμο. Γράφω για να είμαι μόνος. Ίσως γράφω επειδή ελπίζω να καταλάβω γιατί είμαι τόσο πολύ, πολύ θυμωμένος με όλους. Γράφω γιατί μου αρέσει να με διαβάζουν. Γράφω γιατί άπαξ και ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα, ένα δοκίμιο, μια παράγραφο, θέλω να την τελειώσω. Γράφω γιατί όλοι περιμένουν από μένα να γράφω. Γράφω γιατί έχω μια παιδιάστικη πίστη στην αθανασία των βιβλιοθηκών και κατά προέκταση των βιβλίων μου στο ράφι. Γράφω γιατί με ενθουσιάζει να μεταμορφώνω όλη την ομορφιά και τον πλούτο του κόσμου σε λέξεις. Γράφω, όχι για να πω μια ιστορία αλλά για να συνθέσω μια ιστορία. Γράφω γιατί θέλω να δραπετεύσω από το αίσθημα ότι υπάρχει ένας τόπος όπου πρέπει να πάω, αλλά – όπως σε όνειρο – δεν τα καταφέρνω. Γράφω γιατί ποτέ δεν κατάφερα να είμαι ευτυχισμένος. Γράφω για να είμαι ευτυχισμένος”.
Αναρωτιέμαι γιατί γράφει κανείς σε ένα blog.
Κατερίνα Σχινά
38 σχόλια »
Κατόπιν εορτής
Το είχα εκτυπώσει για να το διαβάσουμε, αλλά ... πού να προλάβουμε;
Hi, this is a comment.
To delete a comment, just log in, and view the posts’ comments, there you will have the option to edit or delete them.
Comment από Mr WordPress — Μαρτίου 7, 2007 @ 2:25 μμ |
είθε το blog να δώσει την απάντηση
Comment από jo — Μαρτίου 29, 2007 @ 10:59 πμ |
Εσείς κ. Σχινά γιατί γράφετε?
Comment από Bazarov — Μαρτίου 29, 2007 @ 11:40 πμ |
Καλωσορίσατε κ. Σχινά και καλορίζικο το blog. Επειδή έχω συχνά μεταφέρει ενδιαφέροντα κείμενα, απόψεις, κριτικές κ.ά., από τη Βιβλιοθήκη της “Ε” στα δικά μου blog, χαίρομαι που μελλοντικά θα βρίσκω τα κείμενα εδώ και θα αρκεί μια παραπομπή σ’ αυτά.
Σ.Φρ.
Comment από sfrang — Μαρτίου 29, 2007 @ 4:15 μμ |
Επειδή εγώ ζωγραφίζω, κατανοώ απόλυτα τις σκέψεις αυτές, όπως αντίστοιχα “Γιατί εγώ ζωγραφίζω”. Νομίζω πως οι λόγοι είναι λίγο πολύ οι ίδιοι και στην δική μου περίπτωση!!! Το σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουμε ο καθένας να κάνει την δουλειά του γιατί απλά είμαστε ερωτευμένοι με αυτή και εκφραζόμαστε μέσα από αυτή! Σας εύχομαι να συνεχίσεται να γράφεται!
Comment από Πάνος — Απριλίου 2, 2007 @ 12:12 μμ |
blog iconoclasta
http://telamamaria.blogspot.com/
Comment από Té la mà Maria — Απριλίου 12, 2007 @ 7:41 πμ |
Αγαπητή κυρία Σχινά, καλωσήρθατε στην μπλογκόσφαιρα. Σας απαντώ στο ερώτημά σας με ένα απόσπασμα από το δικό μου μπλογκ (ολίγον απολογητικό):
“Χρόνια μουτζουρώνω χαρτιά. Χρόνια τα χώνω στο συρτάρι. Όταν αποφάσιζα κάπου κάπου να το ανοίξω το συρτάρι αυτό έτρωγα πόρτες – από εκδοτικά και μιντιακά μαγαζιά. Γρήγορα συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι, εντάξει, ο κόσμος θα εξακολουθεί να γυρίζει χωρίς τους ήρωές μου στις προθήκες ή στις σκηνές. Εύκολα το έβαζα κάτω, αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου κι έπειτα το χούι του. Στο μικρό μου τόπο είδα για πρώτη φορά στο χαρτί κάποια κείμενα – όταν έγινε κι αυτό κατάλαβα ότι δεν είναι στο τύπωμα η χαρά. Είναι στο γράψιμο. Μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, pilgrim;
Όχι.
Είναι υπέροχο πράγμα να γράφεις. Ο κόσμος κι ο χρόνος σταματούν για να υποδεχτούν το δικό σου μικρούλη καινούριο κόσμο. Κι η άχαρη, μίζερη, αποτυχημένη ζωούλα σου ξαφνικά ξαποσταίνει, και για λίγο βασιλεύει το δικό σου, μικρό παραμυθάκι.
Έξι μήνες, τώρα, εδώ, κι άλλους τέσσερις πρωτύτερα στο http://www.depnet.gr είχα την ευκαιρία να ζήσω κάτι διαφορετικό. Να δω τα κείμενά μου (πρόχειρα και της στιγμής), να γεννιούνται, να καταναλώνονται και να πεθαίνουν σε πραγματικό χρόνο. Είχα την ευκαιρία να διαβάσω ωραία κείμενα από ωραίους ανθρώπους, να ανταλλάξουμε προσωπικά μέηλ με κάποιους απ’ αυτούς (τους ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως).
Είδα και αρκετή ασχήμια. Μα την ασχήμια μπορείς να την εξολοθρεύσεις μόνο κοιτώντας την κατάματα. Αν είσαι όμοιός της, θα δει τον εαυτό της και θα πεθάνει. Αν είσαι καλύτερός της, απλώς θα σκάσει από τη ζήλια της. Αν η ασχήμια πάψει να σε αηδιάζει, χωρίς να σε κάνει όμοιό της, πάει να πει πως έχασε τη δύναμή της. Κι έχει και η ίδια μια ευκαιρία να γίνει ομορφιά.”
Comment από pilgrim — Απριλίου 17, 2007 @ 3:55 μμ |
έλα ντε!!
Comment από spiretos72 — Απριλίου 18, 2007 @ 4:10 μμ |
Είναι να αναρωτιέσαι γιατί γράφει κανείς σε ένα blog, μόνο μέχρι να ξεκινήσει…
Comment από vivliothiki — Απριλίου 19, 2007 @ 11:54 πμ |
Είναι να αναρωτιέσαι γιατί γράφει κανείς σε ένα blog, μόνο μέχρι να ξεκινήσεις…
Μετά, δεν χρειάζεσαι λόγους!
Comment από vivliothiki — Απριλίου 19, 2007 @ 11:54 πμ |
Καλορίζικο το blog και… περιμένουμε συχνή ανανέωση, ε!
Comment από Kostas Farkonas — Απριλίου 19, 2007 @ 11:56 πμ |
Όλοι σήμερα γράφουν. Χωρίς, οι περισσότεροι, να έχουν τιποτα να πουν. Ίσως για να νιώσουν υπαρκτοί, έστω και στο αχανές της μπλογκόσφαιρας, όπου κάθε λέξη συντρίβεται από την ίδια της την ασημαντότητα και τη σχετικότητα. Ψευδαίσθηση, ναι, πόσο σωτήρια, όμως;
Comment από Ούτις — Μαΐου 1, 2007 @ 3:13 μμ |
Γράφω για δυo λόγους και με δυο τρόπους.
Παρακάτω, δεν θα επεκταθώ σε ανάλυση του τρόπου που αντιστοιχεί σε κάθε λόγο γιατί η ερώτηση είναι “Γιατί γράφω;”. Οπότε θα κάνω μόνο μία απλή αναφορά στα βασικά χαρακτηριστικά του. Απλά, μια που στην περίπτωσή μου οι τρόποι διαχωρίζονται απόλυτα θέλησα να το επισημάνω.
Ο πρώτος λόγος για τον οποίο γράφω ο οποίος χρησιμοποιεί τον πρώτο τρόπο είναι πολύ κοντά στην ψυχοθεραπεία. Υπάρχει περίπτωση π.χ. να γράψω τρεις σελίδες email το οποίο τελικά να μην στείλω ποτέ. Ελάχιστα από αυτά που γράφω γι’ αυτόν τον πρώτο λόγο και μ’ αυτόν τον πρώτο τρόπο φτάνουν στον εκάστοτε προορισμό τους. Και μπορούν να είναι οτιδήποτε και για οπουδήποτε. Π.χ. ένα σχόλιο σε ένα blog, ένα email, ή ακόμη και ένα παραδοσιακό χειρόγραφο γράμμα.
Αυτός ο πρώτος λόγος είναι και ο παλιότερος. Από αυτόν γεννήθηκαν οι δύο επόμενοι.
Ο πρώτος τρόπος δεν έχει ούτε κανόνες, ούτε δόμηση, ούτε τίποτε. Κι αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο γράφω ο οποίος χρησιμοποιεί τον δεύτερο τρόπο είναι η δημιουργία μυθιστορήματος. Ή έστω διηγήματος. Αυτός ο λόγος ήρθε (πολύ απλά) όταν αντιλήφθηκα ότι ο (αυθόρμητα σε πολλές περιπτώσεις) μετουσιωμένος σε ιστορίες “ψυχοθεραπευόμενος” κόσμος μου έμοιαζε πάρα πολύ με αυτά που διάβαζα στα μυθιστορήματα ή με αυτά που έβλεπα στον κινηματογράφο.
Αργότερα οι ιστορίες άρχισαν να εμπλουτίζονται. Να θέλουν να πουν κι άλλα κι άλλα. Πιο συνειδητά.
Η ανάγκη για μία δομημένη αφήγηση μιας συγκεκριμένης ιστορίας αλλάζει το γραπτό. Άρα και τον τρόπο. Κι εδώ είναι που έρχεται ο δεύτερος τρόπος. Δομημένος και παρουσιάσιμος μόνο μετά από τα αλλεπάλληλα στάδια της επεξεργασίας του.
Και πολλές ευχές για το blog!
Comment από Γιώργος Γλυκοφρύδης — Μαΐου 3, 2007 @ 12:12 μμ |
“Από αυτόν γεννήθηκαν οι δύο επόμενοι.”
“Από αυτόν γεννήθηκε ο επόμενος.” είναι το σωστό αλλά ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι κάπου χάνει…
Comment από Γιώργος Γλυκοφρύδης — Μαΐου 3, 2007 @ 12:15 μμ |
Δεν απαντάει ακριβώς την ερώτηση σας αλλά η Μάργκαρετ Άτγουντ έχει γράψει ένα πολύ ωραίο κείμενο για τη γραφή. Βρίσκεται εδώ
http://www.virago.co.uk/meet/atwood_extract_negotiating.asp?TAG=&CID=virago
Απ’όλα όσα λέει διαλέγω: Γιατί το να γράφεις είναι ρίσκο και μόνο παίρνοντας ρίσκα ξέρουμε ότι είμαστε ζωντανοί!
Comment από annabooklover — Μαΐου 11, 2007 @ 12:10 μμ |
Όμορφη προσπάθεια σε περίεργους για το βιβλίο καιρούς… Μόνο μία παρατήρηση: αφήστε κατά μέρος το περιτύλιγμα της σελίδας για το οποίο ομολογείτε τις αδυναμίες του εγχειρήματος (στήσιμο, καλλωπισμός σελίδας και άλλα άνευ ουσίας τεχνικής – γραφιστικής φύσεως φτιασίδια) και δώστε μας -τι άλλο;- τροφή για σκέψη σε σωστά ελληνικά! Αυτό ακριβώς που με συνέπεια, χρόνια τώρα, χαρίζετε από το ένθετο της “Ε”.
Για ενημέρωση των προϊσταμένων σας, συντακτών / διευθυντών κ.τ.λ., κ.τ.λ., ενθαρρύνοντας παράλληλα την πρωτοβουλία σας, δηλώνω αναγνώστης του ένθετου και ΜΟΝΟΝ, καθώς η εφημερίδα, κατά την ταπεινή μου άποψη έχει πάψει από καιρό να θεωρείται στη συνείδησή μου έγκριτη… Επανειλημμένες απόπειρες σχολιασμού εκ του προχείρου και ροπή προς θέσεις που μυρίζουν λαϊκισμό, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα που επισημαίνει πως αργά αλλά σταθερά ο τύπος στην Ελλάδα -πλην της φωτεινής εξαίρεσης της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που χρόνια τώρα με συνέπεια φιλοξενεί ψύχραιμες και νηφάλιες γραφίδες- ακολουθεί τυφλά την αθλιότητα της ραδιοτηλεοπτικής αποχαύνωσης!
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η προσπάθειά σας αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα!!! Απλώστε τη σκέψη σας παντού όπου μπορείτε!!! Μεταδώστε την με τα καινούργια κανάλια επικοινωνίας, σήμερα που οι παραδοσιακές φόρμες είναι πλέον νεκρωμένες…
Καλή συνέχεια!!!
Comment από fuzzz — Μαΐου 15, 2007 @ 2:36 πμ |
Ο fuzzz με κάνει να σκέφτομαι: μήπως η παραδοσιακή μορφή της εφημερίδας πνέει τα λοίσθια; Μήπως έχει βουλιάξει στη δημοσιοϋπαλληλία της δημοσιογραφίας; Είναι γεγονός, εδώ και χρόνια, ότι οι κυκλοφορίες πέφτουν (κακώς κατά τη γνώμη μου, όμως ευθύνη έχουν και οι εφημερίδες οι ίδιες). Μήπως στην διαδικτυακή της μορφή η εφημερίδα ως είδος θα έχει περισσότερο μέλλον; Φίλοι τι λέτε;
Comment από pim — Μαΐου 15, 2007 @ 5:31 μμ |
Γράφοντας συνομιλώ με τους άλλους και με τον εαυτό μου. Γράφοντας φαντασιώνομαι έναν κόσμο δικό μου. Μοναδικός αντιπαλός μου είναι οι ευκολίες μου και το λευκό χαρτί/λευκή οθόνη.
ΑΡΚΤΙΚΟΣ
Comment από Ζαλαώρας Νίκος — Μαΐου 15, 2007 @ 6:40 μμ |
Δημοσιουπαλληλία της δημοσιογραφίας: άραγε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στον έντυπο χώρο είναι το ίδιο βαρετά και ξεπερασμένα; Δεν υπάρχει, τάχα, τίποτε ερεθιστικό και κινητοποιητικό στις εφημερίδες; Μήπως τα blogs (αναρωτιέμαι απλώς μια και είναι κάτι το οποίο μόλις τώρα μαθαίνω και καταλαβαίνω)είναι ζωτικά κυρίως ως προς τη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας (η διάδραση, για την οποία όλοι γράφουν τόσο συχνά), αλλά από μόνα τους δεν μπορεί να ταυτίζονται αποκλειστικά με το προωθημένο πνεύμα και την πρωτοτυπία; Εκείνο που θέλω να πω είναι πως το προωθημένο πνεύμα και η πρωτοτυπία δεν είναι τόσο θέμα μέσου όσο ζήτημα εποχής και προσανατολισμού. Τα μέσα, άλλωστε (τα οποιαδήποτε μέσα), αυτό ακριβώς κάνουν: να παρακολουθούν το κλίμα και τους προσανατολισμούς της εποχής τους.
Comment από Βαγέλης Χατζηβασιλείου — Μαΐου 16, 2007 @ 4:16 μμ |
Σίγουρα τα blogs δεν χαρακτηρίζονται συλλήβδην από την πρωτοτυπία τους. Πολλά συντηρητικά και ενοχλητικά οπισθοδρομικά πράγματα έχω διαβάσει κατά καιρούς σε ιστοσελίδες. Δεν σημαίνει πως όποιος παίζει με κάτι καινούργιο έχει και κάτι καινούργιο να πει. Όμως οι εφημερίδες σπάνια έχουν πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα. Οι συντάκτες δεν βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει αλλά αναπαράγουν μασημένη τροφή, δοτά ρεπορτάζ, προφανή σχόλια. Εξαιρείται η Βιβλιοθήκη. Παρά τη διαφορά και την ποικιλία των κειμένων, δεν διακρίνω, εγώ τουλάχιστον, καμιά προσπάθεια επιβολής απόψεων ή θέσεων που να απηχούν κάτι άλλο, εκτός από τη γνώμη των συντακτών τους. Βέβαια, πάντα κρίνεστε, έτσι;
Comment από elias — Μαΐου 16, 2007 @ 5:25 μμ |
Μας κακομαθαίνετε…
Comment από Κατερίνα Σχινά — Μαΐου 16, 2007 @ 5:26 μμ |
Eξαιρετικό το αφιέρωμα της Βιβλιοθήκης στον Μπέκετ, αν εξαιρέσω τον τίτλο ”Ο αρχιτέκτονας της σιωπής” που δεν βγαίνει από το κείμενο. θα πρότεινα ”Ο εκφραστής της ανημπόριας”.
Συγχαρητήρια.
Comment από Ζαλαώρας Νίκος — Μαΐου 18, 2007 @ 5:28 μμ |
Από ποιό βιβλίο του Ορχάν Παμούκ είναι οι απαντήσεις γιατί γράφω;
Comment από Marie — Μαΐου 21, 2007 @ 4:44 μμ |
Τα αποσπάσματα του Παμούκ προέρχονται από τον λόγο του στη Σουηδική Ακαδημία κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του Νόμπελ.
Comment από Βαγέλης Χατζηβασιλείου — Μαΐου 23, 2007 @ 11:43 πμ |
Σχετικά με 17, 19, 20: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!!! Όχι αγαπητέ pim!!! Η παραδοσιακή φόρμα δεν θα πάψει να συγκινεί, ακόμη κι αν με τη διάδοση του υπολογιστή ο καθένας θα μπορούσε να ενημερώνεται καθημερινά μπροστά στο pc του! Όμως για δες, στην Αμερική ή την Ευρώπη που οι νέες τεχνολογίες κυριαρχούν, θεωρείς ότι η εφημερίδα έχασε την αίγλη της; Δεν νομίζω! Όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Ο κ. Χατζηβασιλείου συνέλαβε την ουσία: φυσικά και η νέα φόρμα δεν κομίζει απαραίτητα λόγω της πρωτοτυπίας της καινούργιες ιδέες’ ενδεχομένως και να το κάνει, όμως το πρόσωπο που χρησιμοποιεί το μέσο είναι ο φορέας των ιδεών, του προσανατολισμού της εποχής του! Εδώ εστιάζω την ένστασή μου! Διαβάζω “τα μέσα…παρακολουθούν το κλίμα…της εποχής τους”. Υποτίθεται πως θα’πρεπε, όχι να ακολουθούν καταγράφοντας και μόνον, αλλά να διαμορφώνουν το κλίμα λόγω της τεράστιας επιρροής τους στις μάζες!!! Αυτό το ρόλο -ή μήπως ιερό χρέος;- διακρίνω εγώ, με την έννοια πως, μέσω ΜΜΕ που τα διέπει ελεύθερο και δημοκρατικό φρόνημα, θα έπρεπε να σμιλεύονται υποψιασμένες πλειοψηφίες και… ορίστε, να πώς εμπεδώνεται η δημοκρατία!!! Απλό, απλούστατο αν υποτεθεί πως, ναι, ο εκάστοτε κυρίαρχος είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει ζωτικό χώρο ελέγχου και ισχύος σε όποια άλλη φωνή εκφέρει μία διαφορετική πρόταση ερμηνείας του κόσμου!!! Όλα, βλέπετε, έχουν ένα κόστος…
Φίλε -μου επιτρέπεις την προσφώνηση, φαντάζομαι- elias, προσυπογράφω!!! Υπό την τελευταία επιφύλαξη, ναι, η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ επιδεικνύει με συνέπεια ελεύθερη πολιτική (με την αρχική της έννοια) στάση την ίδια ώρα που “πολιτικοί” κατ’ επάγγελμα πασχίζουν μάταια μέσα από τα κανάλια να δικαιολογήσουν την ιδιότητά τους… Ίσως η Πολιτική θα πρέπει πλέον να επαναπροσδιορισθεί από τους ευγενείς της διανόησης -επιτρέψατέ μου το χαρακτηρισμό!- που άφησαν ζωτικό χώρο στους τσαπατσούληδες ημιμαθείς που αυτοαναγορεύθηκαν αυθαίρετα σε “πολιτικούς”! Προς Θεού, έχω επίγνωση της απολιτίκ απαισιοδοξίας του Τ. Μαν, του Σπένγκλερ, τον ελιτισμό του Τοκβίλ και την εσωστρέφεια του Νίτσε, όμως προτιμώ τον γόνιμο σκεπτικισμό τους από τον ελεεινό λαϊκισμό των υποτιθέμενων μεταλλαγμένων “σοσιαλιστών” του σήμερα… Διαβάζω το σχόλιο του Α. Παππά (τ. 453) στη σημερινή μίζερη εκφορά της πολιτικής, ενώ παραπλεύρως ο Γ. Σιακαντάρης παρουσιάζει την αγωνία του Μοντεσκιέ στο πρόσφατα μεταφρασμένο “Πνεύμα των Νόμων”. (Αλήθεια έχει αναγνωστικό κοινό αυτή η επίπονη προσπάθεια που ξεδιπλώνεται σε 1000 περιπου σελίδες;;;)
Αναρωτιέμαι, μήπως θα’πρεπε κ. Σχινά, κ. Χατζηβασιλείου να αναλάβετε υπερεντατικά μαθήματα πολιτικής παιδείας στους θαμώνες του κοινοβουλίου;
Comment από fuzzz — Μαΐου 23, 2007 @ 11:51 πμ |
Δεν ξέρω ποια είναι τα δοτά ρεπορτάζ και τα σχόλια επί του προφανούς, αλλά νομίζω πως οι εφημερίδες έχουν ακόμη πράγματα να πουν: και παρεμβάσεις γίνονται, και συγκρούσεις γύρω από σοβαρά ζητήματα βγαίνουν στην επιφάνεια, και ερεθιστική αρθρογραφία παράγεται. Όχι παντού, βεβαίως, και όχι από όλους. Μα, κάτι τέτοιο δεν είναι αυτονόητο;
Comment από Βαγέλης Χατζηβασιλείου — Μαΐου 23, 2007 @ 1:48 μμ |
Αυτονόητο, ναι, αλλά γιατί απαραίτητα θα έπρεπε να είναι έτσι;;; Γιατί δηλαδή ο γόνιμος διάλογος να περιορίζεται σώνει και καλά στις παρυφές της κοινωνίας, η οποία περί άλλα τυρβάζει; Γιατί σπουδαίοι άνθρωποι που έχουν λόγο να αρθρώσουν να είναι εξοβελισμένοι από την τηλοψία, γιατί εκπομπές του βιβλίου, όπως η δική σας, να προβάλλονται σε ώρες απαγορευτικές για το μέσο εργαζόμενο και σοβαρές κινηματογραφικές προσπάθειες να “πνίγονται” από την απόρριψη που τους επιφυλάσσουν οι μάνατζερ των ΜΜΕ;;; Γιατί οι εφημερίδες να υποτιμούν την αποστολή τους καθώς αγοράζονται πια με το κιλό επειδή ο αναγνώστης προήχθη σε παροξυσμικό καταναλωτή και πρέπει να καταπραΰνουμε τη μανία του με χίλια δυο μπιχλιμπίδια λες και από μόνο του πια το κείμενο αδυνατεί να τον διεγείρει;;; Εκεί εντοπίζω την κακή επιρροή (και) των μέσων στη συνείδηση του νεοέλληνα! Με ενοχλεί που η πλειοψηφία του κόσμου έχει διαμορφωθεί σε πολιτικά απαθές ον και άγεται και φέρεται από τις επιταγές του χυδαίου και την ευκολία του αγοραίου! Ας γίνει αντιληπτό πως, π.χ., ο Ελύτης πουλάει όχι επειδή διαβάζεται αλλά επειδή η τέχνη τού επιφύλαξε την ανταμοιβή του σπουδαίου πρωτείου και οι παντός είδους “έμποροι” έσπευσαν να ευτελίσουν ακόμη κι αυτό σε αγοραία κατανάλωση προβάλλοντας μόνον το περιτύλιγμα της διάκρισης αφήνοντας κατά μέρος την ίδια την ουσία, την ποίηση!
Προφανή όλα αυτά σε μια κοινωνία αγοράς -και όχι τόσο άγριας, τουλάχιστον ακόμη…- αλλά γιατί το προφανές να είναι και αμάχητο δεδομένο;
Comment από fuzzz — Μαΐου 23, 2007 @ 2:43 μμ |
Γράφω γιατί παραιτούμαι απ’ τη ζωή. Το γράψιμο είναι μια μορφή ευθανασίας.
Comment από faethon — Ιουνίου 1, 2007 @ 11:59 πμ |
Γιατί γράφω:
Αντιστρέφοντας τα λόγια του αξιωματικού που αναζητούσε τον στρατιώτη Ράϊαν και με την βοήθεια του αγαπημένου μου Ελύτη στο ερώτημα της καλής μας Κατερίνας θα πώ: Γράφοντας είναι σα να μπαίνουμε σε μιά βάρκα. Γράφουμε γιατί αισθανόμαστε κάθε φορά πιο κοντά στο σπίτι μας, με την βάρκα που κι αν είμαστε μέσα αυτή στο τέλος άδεια φτάνει.
Comment από Βασίλης — Ιουνίου 2, 2007 @ 12:16 μμ |
Πολύ αριστοκρατική άποψη έχει ο Παμούκ για την λογοτεχνία, πολύ ελαφρά. Ξαφνιάστηκα. Εγώ νόμιζα οτι γράφουμε και για να μπούμε ή έστω να ρίξουμε μια ματιά στην κόλαση. Οι πιο γενναίοι μάλιστα, την περνάνε κιόλας. Για μένα δεν ξέρω. Με σιχαίνομαι όταν γράφω. Ο Κάφκα είχε κυριολεκτικά πιστέψει την γραφή που έλεγε: ου ποιήσεις είδωλο … κ.λπ, μην προσπαθείς δηλαδή, να γίνεις δημιουργός όπως ο θεός σου. Είχε τύψεις και γι’ αυτό επέμενε -και στα ημερολόγιά του- οτι δεν είναι συγγραφέας. Η τέχνη εκφράζει μόνο το πεδίο της. Το πεδίο της είναι άπειρο. Το άπειρο είναι κόλαση. Η κόλαση είναι μέσα μας. Το μέσα μας είναι κλουβί. Το κλουβί σκλαβώνει. Εμείς είμαστε σκλάβοι. Οι σκλάβοι πεθαίνουν σκλάβοι. Και ο θάνατος γελά. Υπάρχει ελπίδα (πρόσημο θετικό).
Comment από Άγγελος Φέτσης — Ιουνίου 2, 2007 @ 6:01 μμ |
Ο Μπουκόφσκι έλεγε: “Γράφω για να δω τι θα μου συμβεί στο επόμενο λεπτό”. Για να καταλάβω τι εννοούσε έπρεπε να σκοτώσω πρώτα το τέρας της επιτήδευσης αλλά δεν τολμώ να πανηγυρίσω ακόμη: έχει πολλές ψυχές το άτιμο!
Comment από Enter — Ιουνίου 11, 2007 @ 8:31 πμ |
Εγώ γράφω κυρίως για να αποκαλύπτω τα “μυστικά” της δημοσιογραφίας.. Δες εδώ: http://www.sofistis.wordpress.com
Comment από SOFISTIS — Οκτωβρίου 2, 2007 @ 8:37 μμ |
[...] …Η τέχνη εκφράζει μόνο το πεδίο της. Το πεδίο της είν… [...]
Pingback από Μία φίλη απ’ τα παλιά ήρθε στα μπλόγκια τα καλά κι αναρωτιέται “Γιατί βλογογραφούν όλοι αυτοί;” « OMADEON — Οκτωβρίου 23, 2007 @ 10:33 πμ |
Είναι λάθος για τους νέους συγγραφείς να διαβάζουν κριτικές λογοτεχνίας γιατί, λόγω απειρίας και επειδή δεν έχουν τις αντιστάσεις, τις κατάλληλες άμυνες, επηρρεάζονται και αναβάλουν συνεχώς για κάτι “καλύτερο”, “ανώτερο”, “ιδιοφυές”, αντί να αφήσουν την (οποιαδήποτε) ιστορία να γεννηθεί μέσα τους και έτσι, αμέσως μετά, να ξεκινήσουν την δουλειά τού αφηγητή, αυτού δηλαδή, που θα αναλάβει να κοινοποιήσει στους άλλους, την ιστορία. Είμαι ένας απ’ αυτούς. Υπέπεσα σ’ αυτό το λάθος. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει αποτέλεσμα από αυτή την συνειδητοποίηση και αν τελικά θα είνια κάτι καλό, το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι μία ολόκληρη ιστορία με ανθρώπους έχει γεννηθεί μες το κεφάλι μου και όχι ένα κείμενο με χαρακτήρες. Παρακάτω δεν ξέρω το επόμενο βήμα. Μαθαίνοντας την τεχνική του ο καθένας, βρίσκοντας σιγά-σιγά τις αφηγηματικές του νόρμες, ίσως μετά να είναι ικανός να γράψει ό,τι θέλει. Ίσως. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό και για ποιους. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ σίγουρα δεν είμαι ακόμα τεχνίτης, παρά αφηγητής. Το ακούω και το βλέπω όταν μιλώ με τους άλλους.
Comment από Άγγελος — Μαρτίου 8, 2008 @ 11:13 πμ |
Αυτή τη στιγμή γράφω γιατί μάλλον θα ήθελα να συναντήσω εκείνους που γράφουν.
Κ. Σχινά αν θέλετε να ΄γνωρίσεται κάποιοιον που του αρέσει να γνωρίζει κάποιους που γράφουν,γράψτε.
Comment από Μπενκ — Ιουλίου 18, 2008 @ 2:46 μμ |
Νομίζω πως η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση “γιατί γράφω” είναι: γιατι αυτό μου υπαγορεύει πρώτα η καρδιά, ύστερα η δημιουργική μου σκέψη και τέλος η υπέροχη αίσθηση της γραφής έστω και με το πιο μικρό μολύβι. Για μένα η γραφή είναι μια πηγαία ανάγκη, να εκφράσω αυτό που με προβληματίζει, με θυμώνει, με ιντριγκάρει, με εκτονώνει και με κάνει να σκέφτομαι πως δεν είμαι ένα με τη μάζα που απλώς ακούει όμως ποτέ δεν αφήνει τη σκέψη και το επικριτικό του ενίοτε σχόλιο να αποτυπωθεί στο χαρτί. Είμαι πλέον φοιτήτρια, και αισθάνομαι ελεύθερη(από αποψη χρόνου)να εξωτερικεύσω ό,τι με προβλημάτιζε και με προβληματίζει! Μην νομίζετε πως το γραπτό είναι και βουβό όπως ισχυρίζονται πολλοι!! Εγω ένθερμα υποστηρίζω πως το γραπτό μένει, μιλαει, εκφράζεται με ό,τι εκφραστικό μέσο διαθέτει, επικοινωνει. Ζωντανή απόδειξη? Όσα διάβασα παραπάνω… ευχαριστώ για την επικοινωνία!!!
Comment από Μαρια Σ. — Δεκεμβρίου 8, 2008 @ 9:02 μμ |
Γράφω αν θέλω κάτι να πω, γράφω γιατί ίσως βρω μια σκέψη που να έχει ενδιαφέρον, το λευκό χαρτί ή η σκοτεινή (ή παιγνιδιάρα)οθόνη του υπολογιστή, είναι μια πρόκληση.Κάποτε ψάχνω κάποτε μόνο μια διατύπωση, μιας κοινής σκέψης, περιγραφή μιας απλής εικόνας, μπορεί να αρέσει σε κάποιον άλλον.
Comment από Basilis Zevelakis — Αυγούστου 13, 2009 @ 7:41 μμ |
…τελικά γράφω γα να αναπνεύσω, πνίγομαι…
Comment από Basilis Zevelakis — Αυγούστου 14, 2009 @ 8:17 μμ |