Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Κολλητικό το μικρόβιο της δόξας

Το ότι το μικρόβιο της δόξας είναι κολλητικό, το ήξερα. Το κόλλησα και η ίδια από τότε που άρχισα να "εκδίδομαι" απ' το 1998με το πρώτο μου βιβλίο. Από τότε, κατά εποχές έχω εξάρσεις της ασθένειας, ανάλογα με το τι δείχνει το θερμόμετρο της ψυχολογίας. Αυτή την εποχή θα ήθελα να είμαι σ' ένα βουνό και να κοιτάζω τη θάλασσα, αλλά λόγω των χναριών, είμαι στην σκοπιά και στην πρώτη γραμμή.
Έτσι, λοιπόν, έπαθα πλάκα με τα παράπονα γνωστών και φίλων, χθες και σήμερα. Ειδικά σήμερα που ήταν από κοντά, γιατί χθες ήταν τηλεφωνικά.
"Δεν είχε τις φωτογραφίες μας ο Ταχυδρόμος!"
"Δεν έγραψαν τίποτα οι εφημερίδες!"
κι ένα σωρό παράπονα, ακόμα και από ανθρώπους που δεν ήταν!
Τους εξήγησα: "Δεν σας φτάνει η δική μου προβολή στο ίντερνετ; Δεν σας φτάνουν αυτά που ζήσατε και ακούσατε; Οι εφημερίδες έχουν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν, έρχονται και εκλογές, δεν έχουν και χώρο! Οι δημοσιογράφοι πληρώνονται για την δουλειά τους και έχουν συγκεκριμένα θέματα, λόγια και στήλες."
Αυτά και άλλα, είπα. Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.
"Να, ήθελα να την δείξω στις φίλες μου..."
"Να, ήθελα να δω αν βγήκα καλός!"
"Να, ήθελα να δείξω στην γυναίκα μου που πίνω καφέ!"
Αυτά και άλλα άκουσα, κι εκεί κατάλαβα πόσο ανάγκη απ' αυτή την αρρώστεια έχουμε όλοι μας! Την δόξα! Τι άλλο;

Και το κλασσικό:
"Εσύ γιατί δεν έγραψες κάτι;"
"Γιατί ότι είχα να πω, το είπα στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να καταχράζομαι τον σημαντικό χώρο και λόγο των εφημερίδων, ούτε την καλοσύνη και επιείκια των δημοσιογράφων".
" Και τι θα κάνουμε εμείς που δεν έχουμε και δεν ξέρουμε από ίντερνετ;"
"Θα 'ρθείτε να σας να τα δείξω εγώ ή θα περιμένετε να βγάλω εγώ δική μου εφημερίδα! Μόνο, κρατηθείτε νέες! Μη γεράσετε πολύ!" είπα στις γυναίκες.

Βρε, τι πάθαμε!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χαχαχα, σκέψου αυτούς που ήρθαν και δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο, ελάχιστοι βέβαια ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, αλλά υπήρχαν κι αυτοί...
Όλοι προσπαθούν να ξεκλέψουν λίγη δόξα για τον εαυτό τους, ακόμα κι αν δεν την δικαιούνται...Σαν κάτι εκδηλώσεις στην τηλεόραση που θα δεις κάθε καρυδιάς καρύδι να πιάνει τις πρώτες θέσεις κάτω από την κάμερα ή τη φωτ.μηχανή, ενώ οι πραγματικοί πρωταγωνιστές μένουν από ταπεινοφροσύνη, τα πίσω καθίσματα...
Δεν πειράζει, οι φελλοί πάντα επιπλέουν, αλλά όλοι μπορούν να τους αναγνωρίσουν εύκολα, και να τους απορρίψουν, Κατερίνα μου...
Νίκος

Τα χνάρια είπε...

Νίκο μου, πώς το λένε αυτό:Για πέντε λεπτά δημοσιότητας;" Κάπως έτσι. Πάντως, κανένας άνθρωπος δεν είναι φελλός, πόσο μάλλον οι παρόντες που ήταν και αγαπημένοι μου! Όλοι έχουν την προσωπικότητά τους και κάποιοι που δεν κατέχουν από βιβλία κ.λ.π. είναι άριστοι γονείς, άριστες νοικοκυρές, ταλαντούχες μαγείρισσες κ.λ.π.
Απλά, να η δόξα... καλή είναι, μερικές φορές!
Γιατί όχι; Αρκεί να έχουν να δείξουν ή να πουν κάτι καλό, να μην εξευτελίζουν και εξευτελίζονται.
Άσε τον κόσμο να έχει δικαίωμα στην δόξα, Νίκο μου, όπως και στον ήλιο! Ας δίνουμε στον καθένα ότι χρειάζεται και το μπορούμε!Εισπράτεις και ο ίδιος μεγάλη χαρά! Πίστεψέ με!
Φιλιά, Νίκο! Μ' αρέσει που έγινες σχολιαστής που ακούγεται και η άλλη άποψη, κι εγώ, ας σε μαλώνω...
Έτσι κάνουν οι μεγάλοι! Νομίζουν πως είναι σωστοί και τα ξέρουν όλα!
Κι εγώ τελευταίως, παραμεγάλωσα!
Εσύ, ζήσε την νιότη σου και την αμφισβήτισή σου σε όλα!Το ίδιο κάνουν και τα παιδιά μου και παρόλο που με πονάει, μ' αρέσει!