Κολλητικό το μικρόβιο της δόξας

Το ότι το μικρόβιο της δόξας είναι κολλητικό, το ήξερα. Το κόλλησα και η ίδια από τότε που άρχισα να "εκδίδομαι" απ' το 1998με το πρώτο μου βιβλίο. Από τότε, κατά εποχές έχω εξάρσεις της ασθένειας, ανάλογα με το τι δείχνει το θερμόμετρο της ψυχολογίας. Αυτή την εποχή θα ήθελα να είμαι σ' ένα βουνό και να κοιτάζω τη θάλασσα, αλλά λόγω των χναριών, είμαι στην σκοπιά και στην πρώτη γραμμή.
Έτσι, λοιπόν, έπαθα πλάκα με τα παράπονα γνωστών και φίλων, χθες και σήμερα. Ειδικά σήμερα που ήταν από κοντά, γιατί χθες ήταν τηλεφωνικά.
"Δεν είχε τις φωτογραφίες μας ο Ταχυδρόμος!"
"Δεν έγραψαν τίποτα οι εφημερίδες!"
κι ένα σωρό παράπονα, ακόμα και από ανθρώπους που δεν ήταν!
Τους εξήγησα: "Δεν σας φτάνει η δική μου προβολή στο ίντερνετ; Δεν σας φτάνουν αυτά που ζήσατε και ακούσατε; Οι εφημερίδες έχουν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν, έρχονται και εκλογές, δεν έχουν και χώρο! Οι δημοσιογράφοι πληρώνονται για την δουλειά τους και έχουν συγκεκριμένα θέματα, λόγια και στήλες."
Αυτά και άλλα, είπα. Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.
"Να, ήθελα να την δείξω στις φίλες μου..."
"Να, ήθελα να δω αν βγήκα καλός!"
"Να, ήθελα να δείξω στην γυναίκα μου που πίνω καφέ!"
Αυτά και άλλα άκουσα, κι εκεί κατάλαβα πόσο ανάγκη απ' αυτή την αρρώστεια έχουμε όλοι μας! Την δόξα! Τι άλλο;

Και το κλασσικό:
"Εσύ γιατί δεν έγραψες κάτι;"
"Γιατί ότι είχα να πω, το είπα στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να καταχράζομαι τον σημαντικό χώρο και λόγο των εφημερίδων, ούτε την καλοσύνη και επιείκια των δημοσιογράφων".
" Και τι θα κάνουμε εμείς που δεν έχουμε και δεν ξέρουμε από ίντερνετ;"
"Θα 'ρθείτε να σας να τα δείξω εγώ ή θα περιμένετε να βγάλω εγώ δική μου εφημερίδα! Μόνο, κρατηθείτε νέες! Μη γεράσετε πολύ!" είπα στις γυναίκες.

Βρε, τι πάθαμε!