Αυτή τη σκάλα έψαχνα προχθές και τελικά βρέθηκα κοντά της. Είναι στην Μακρυράχη Ζαγοράς, Πηλίου.
Τα "Συγχαρητήρια" στην οικοδέσποινα!
Σκάλα ζωής τη λέω εγώ και την αφιερώνω στη γυναίκα και κυρίως στις πενηντάρες...
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.
2 σχόλια:
Αυτό το βιντεάκι μου κάνει κόλπα, μα δε θα του περάσει! Θα το ξανακάνω αύριο, αν το σκεφτεί για πολύ ακόμα!
Ευτυχώς! Το καλό το παληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι!
Δημοσίευση σχολίου