...Χθες.
Πετάχτηκα ως τη θάλασσα. Χάρηκα πολύ που βρήκα ψάρια και αγαπημένους φίλους - πελάτες, ψαράδες.
Δεν είχα χρόνο για περισσότερα. "Μόνο τα ψάρια σας!" τους είπα. "Άλλη μέρα!"
...Κι εκείνος επέμενε να το χτυπάει! "Πόσες ακόμα, ρε φίλε; Δεν φτάνει;" Είχα χάσει το μέτρημα...
"Όσο χρειάζεται!" μου είπε εκείνος γελώντας!
"Άρα, δεν το χτυπάτε σαράντα φορές", το χταπόδι... μιλούσα μόνη μου, κι εκείνος βάραγε... ακόμα, μέχρι που έφυγα!
Σίγουρα δεν μ' άκουσε. Είχε και φασαρία, ήμουνα και λίγο μακριά του, δε βαριέσαι!
Άμα πεθάνεις, όσο και να σε χτυπήσουν μετά...
Ε, δεν μπορεί να ήταν ακόμα ζωντανό, μετά από τόσο πόνο!...
...'Οσο χρειάστηκε έμεινα κι εγώ. Στα πεταχτά πήγα, στα πεταχτά έφυγα.
Στα πεταχτά πέρασε από μπροστά μου κι ένα άλλο πουλί, μαύρο, που μου είπαν ότι ήταν "αγριόχηνα"; Δε θυμάμαι. θα σας γελάσω.
Ψάρια πουλάω και δε με νoιάζει...
χαμογέλάω, κόντρα στ' αγιάζι
κι από το δάκρυ, βγάζω χαρά!
Αλίκη Βουγιουκλάκη, ΑΘΑΝΑΤΗ!
και δεν με νοιάζει, αν στάζω αρμύρα θαλασσινή!
Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ψάρια πουλάω και καμαρώνω για το ψωμί μου το ακριβό, χίλια πεντάρια δεν τ' αργυρώνω, με μια στιγμή μου που θα χαρώ!
Στους αγαπημένους μου ψαράδες, πελάτες και όχι! ΛΕΒΕΝΤΕΣ!
Υγ. Το μόνο που με πονάει, είναι τα χταπόδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου