Νίκος Διαμαντάκος
Ταπητουργική Σχολή
Μεγάλη συγκίνηση ένιωσα, διαβάζοντας για την Ταπητουργική Σχολή Ζαγοράς!
Πήγαινα συχνά εκεί, λόγω της αδελφικής μου φίλης, Βαγγελίτσας (Λίτσας Ανεξή)!
Με μάθαινε να κάνω κόμπους, κόβονταν τα δάχτυλά μου, μάτωναν, δεν μπορούσα!
Μου έλλειψε η Λίτσα και απ' το βιβλίο και απ' τη ζωή, γι' αυτό έψαξα να βρω παλιές φωτογραφίες. Σε πρώτη ζήτηση, αυτές βρήκα, μόνο!
Την θυμάμαι την "μαμά - Λιτσίλα", όπως ήθελε να την λέει "η πριγκηπέσσα της", την αγάπησα πολύ και λυπάμαι που Έφυγε τόσο γρήγορα από κοντά μας!
Ήταν μια πολύ ευαίσθητη ψυχή, πολύ ρομαντική κοπέλα, με πολλές συναισθηματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες που λίγοι Ζαγοριανοί εκείνη την εποχή, μπόρεσαν να καταλάβουν.
Αν ζούσε, θα γιόρταζε προχθές...
"Αιωνία σου η μνήμη, Λίτσα μου!"
Αφιερωμένη σε σένα η ανάρτηση αυτή! Ήσουνα άλλωστε η Αρχηγός, μετά την δασκάλα!
Υγ. Οι φωτογραφίες είναι μία απ' το Σχολείο μου, που ερχόταν και με καμάρωνε στις γιορτές και οι άλλες δυο από χορό σε προικιά.
Υγ. Τι μου θύμησες, δάσκαλε! Για την Λίτσα, μιθυστόρημα θα μπορούσα να γράψω! Είχαν μακρινή συγγένεια και φιλία οι γονείς μας, κι εμένα μ' αγαπούσε σαν παιδί της! Όλες τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, εκείνη μου τις εμφύτευσε, τότε, που ήμουνα παιδί, γιατί μετά χώρισαν οι δρόμοι μας στο Λύκειο. Εκεί απέκτησα πολλούς συνομίληκους φίλους και χαθήκαμε.
Άγραφες ιστορίες, δάσκαλε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου