Φως πολιτισμού και ελπίδας από το Μουσικό Σχολείο Βόλου

ΘΕΣΣΑΛΙΑ



ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

"Φως πολιτισμού και ελπίδας από το Μουσικό Σχολείο Βόλου" γράφει η Κυριακάτικη Θεσσαλία, με υπογραφή του Γιάννη Μουγογιάννη και συμφωνάω απόλυτα!

Σκέψου μαθητές να τραγουδούν και να παίζουν μουσικά όργανα, να κάνουν αφιέρωμα στην μουσική διαδρομή του Γιώργου Νταλάρα, να παρευρίσκεται και ο ίδιος στην συναυλία για να "παραλάβει" το δώρο του, να είναι πλήθος κόσμου εκεί κι εσύ να λείπεις, Κατερίνα!

Και να πεις, ότι δεν το 'σκασες το ίδιο βράδυ απ' το μαγαζί;
Και να πεις ότι είχε και εισιτήριο...

Κι όμως, δεν πήγες! Ξέρεις ότι έχασες, ξέρεις ότι στεναχωρέθηκες, όμως... εσύ διάλεξες!
Όπως είπες και στους άλλους: "Τον Γιώργο Νταλάρα και την αξία του την αναγνωρίζουν και εκτός Ελλάδος! Καιρός να μάθουμε κι άλλους ανθρώπους!" και εννοούσες τον άγνωστο, όχι μόνο σε σένα, ποιητή και διηγηματογράφο, Παυσανία Γκάλιο.

"Έλα πιο μπροστά", είπες σε έναν γνωστό σου, "Όχι, δε θα καθίσω πολύ... Θέλω να πάω και στην άλλη εκδήλωση", σου απάντησε και τον κατάλαβες απόλυτα.

Όμως, παρασύρθηκε απ' όσα άκουγε με τις μουσικές εξαίσιες κι απ' τις φωνές των συντελεστών κι απ' τα γραφόμενα του Παυσανία Γκάλιου, κι έφυγε μετά από σένα!

"Μοιραστήκαμε με την γυναίκα μου" σου είπε ο δάσκαλός σου. "Εγώ ήρθα εδώ, η γυναίκα μου πήγε στην συναυλία των παιδιών για τον Νταλάρα. Τι να κάνουμε;"

Τι να κάνουμε, δάσκαλέ μου; Δεν με καλύπτει αυτό το μοίρασμα. Θά 'θελα να μπορώ να πάω και στα δυο, μα είμαι μία, και ο άντρας μου ακόμα και να πήγαινε, δε θα με κάλυπτε! Άλλο να ζεις στιγμές, κι άλλο να σου τις περιγράφουν!

Αυτά δεν του είπα όλα, απλά τα σκέφτηκα μαζί με πολλά άλλα, τα οποία είπα μάλιστα και να μην τα γράψω.
"Δε βαριέσαι, Κατερίνα, έχεις χάσει κι έχεις χάσει εκδηλώσεις, μην έχεις και για όλα άποψη!" είπα στον εαυτό μου και σώπασα.

Έλα μου, ντε, που δεν το είχα ξεχάσει και Κυριακή βράδυ, κάτι έλεγα με τον άντρα μου, σχετικά με το "μοίρασμα" του δασκάλου μου, (εμείς είχαμε αρχικά συζήτηση για το μοίρασμα των παιδιών μας, που πήραν τα βουνά και μείναμε μόνοι μας- μεγάλη συζήτηση!) και μου λέει:

"Στον Ταχυδρόμο έγραφε ο Γιάννης Μαντίδης ένα άρθρο, σχετικά με τον Νταλάρα και για τον ποιητή που πήγες εσύ."

"Τι μου λες, βρε, άντρα, νυχτιάτικα; Και γιατί δεν μου έφερες την εφημερίδα;"

"Ξέχασα. Αύριο!..."

Να μην τα πολυλογώ, απόψε ήρθαν οι εφημερίδες στα χέρια μου. Πάντα στο τρέξιμο και κατόπιν εορτής... Δεν πειράζει. Αυτό που θέλω να πω εγώ, θα το πω.

Παραδέχομαι την πένα και την σκέψη του Γιάννη Μαντίδη, τον αγαπάω και ώς άνθρωπο, κι ας τον γνώρισα τώρα τελευταία! Μ' αρέσει αυτό το θετικό και το ζεστό που μου εμπνέει, γενικώς.

Διάβασα τα λόγια του και τις απόψεις του στην εφημερίδα, καταλαβαίνω την δικαιολογημένη πικρία του, εκεί που λέει:

"Ήρθε κόσμος, το θέμα και το περιεχόμενο της βραδιάς θα 'πρεπε να ελκύσει περισσότερους, πνευματικούς ανθρώπους εννοώ, αλλά... Περίεργη κι η απουσία των πολιτιστικών ρεπόρτερ, άφαντες κι οι κάμερες των καναλιών, που, και στην παραμικρή εκδήλωση παίρνουν "επώνυμους" κι ανώνυμους κατάφατσα, μέχρις εκτυφλώσεως! Πού πήγαν όλοι αυτοί;
Η απορία λύθηκε στις πολιτιστικές ειδήσεις του πρωινού Τύπου! Οι συμπολίτες γέμισαν το Εκθεσιακό Κέντρο και αποθέωσαν τον Γιώργο Νταλάρα". Προτίμησαν, δηλαδή, τη μουσική διαδρομή της φωνής του γνωστού τραγουδιστή" απ' την ποιητική διαδρομή της φωνής του "άγνωστου" αγωνιστή και λογοτέχνη. Ουδεμία έκπληξη, κανένας ψόγος. Η φωνή του τραγουδιστή πουλάει, η φωνή του ποιητή μένει απούλητη, είναι ακριβή, πανάκριβη, δεν αγοράζεται ούτε με εκπτώσεις, θέλει πλούτο ψυχής να την προμηθευτείς. Και η πνευματική μας ένδεια εξακολουθεί ν' ανακυκλώνεται... κ.λ.π."

Και μετά παρακάτω, εξηγεί φυσικά, πως αναγνωρίζει και την σκληρή δουλειά του Μουσικού Σχολείου και την αξία και την φήμη του καταξιωμένου μας τραγουδιστή, Γιώργου Νταλάρα και (δεν το γράφει), σίγουρα τους βγάζει το καπέλο! Απλά, ο Γιάννης δεν ντράπηκε, ούτε δίστασε να πει δημόσια πως δεν του άρεσε αυτή η διαφορά "των φώτων"...



ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

Γι' αυτό τον παραδέχομαι τον Γιάννη Μαντίδη! Είμαι σίγουρη πως αν είχε περισσότερο χώρο στην στήλη, θα τα εξηγούσε περισσότερο, χωρίς να κινδυνεύει να "ζυγίσει" στην ίδια "ζυγαριά", γνωστό τραγουδιστή με άγνωστο ποιητή!

Είμαι σίγουρη, Γιάννη μου, πως αν ο Νταλάρας ήξερε για τον Παυσανία Γκάλιο, σίγουρα θα είχε τραγουδήσει ποιήματά του και θα ήταν και παρών!

Ωστόσο, ποτέ δεν ξέρεις! "Άγνωστος" που αξίζει, αργά ή γρήγορα, γίνεται γνωστός! Αυτό δεν με στεναχωρεί καθόλου! Αλλού είναι το πρόβλημα, κι αφού στα μπλογκ έχω πολύ ελεύθερο χώρο (όχι χρόνο), θα τολμήσω εκτός απ' τις μέχρι εδώ απόψεις μου, να προτείνω και λύση:

Ζούμε στην επαρχία. Λίγος ο κόσμος, χειμώνας, δύσκολες οι εποχές για βόλτες, σε πνευματικούς ανθρώπους και μη. Ο Βόλος, δεν το είχα καταλάβει κι εγώ, διαθέτει αφάνταστα πολύ, πνευματικό και ποιοτικό πλούτο. Φτάνει να ρίχνεις μια ματιά στις εκδηλώσεις της κάθε εβδομάδας στις τοπικές εφημερίδες και έχεις εξασφαλίσει πρόγραμμα για τα απογευματινά και τα βραδινά σου!

(Τις χάζεψα πολλές φορές αυτές τις σελίδες, και κάθε φορά σκόνταφτα όταν έβλεπα πολλές εκδηλώσεις την ίδια μέρα. "Μα, καλά! Πού θα πρωτοπάει ο κόσμος;" αναρωτήθηκα πολλές φορές, κι από κει και πέρα, αν μπορούσα να πάω, διάλεγα, ανάλογα τις υποχρεώσεις μου και τις διαθέσεις μου. )

Νομίζω όμως, πως μία είναι η λύση:
Θα μπορούσε να υπάρχει ένα κοινό συντονιστικό γραφείο εκδηλώσεων (ίσως ο Δήμος), ώστε να ενημερώνεται και να ενημερώνει για τις ημερομηνίες των εκδηλώσεων, ώστε για το καλό όλων, να μην γίνονται δυο και τρεις σε μια μέρα, σε μια τόσο μικρή πόλη και κάποιες μέρες να μην έχει τίποτα!
Θα μου πεις, λίγο δύσκολο. Καθένας ρυθμίζει το πρόγραμμά του, βάση των δικών του αναγκών, μα νομίζω πως, αν υπήρχε έστω ένας συντονιστής, έστω, μόνο για ενημέρωση, δεν θα υπήρχε ούτε αυτό το μοίρασμα, ούτε η απουσία, ούτε η αποτυχία μιας όποιας εκδήλωσης!

Γιατί, για να γίνονται εκδηλώσεις, όλο και κάτι σημαντικό θα έχουν να πουν, Γιάννη μου! Και βέβαια θα πάμε στο γνωστό, το δοκιμασμένο, γιατί ξέρουμε τι θα "πάρουμε"!
Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν θέλουμε να μάθουμε και το "άγνωστο!"
Αρκεί να μη μας τα βάλουν δίπλα δίπλα, Γιάννη μου!
Εκεί είναι το πρόβλημα!

Δεν φταίει ο κόσμος! Η απουσία συντονισμού, φταίει! Αλλιώς, όλα θα ήταν διαφορετικά... κι εμείς, ψυχικά και πνευματικά πιο πλούσιοι!

Υγ. Άλλωστε, ειδικά γι' αυτές τις δυο εκδηλώσεις, δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει, κανέναν! Όλα, τα ονόματα "που έπεσαν στο τραπέζι" ήταν πολύ βαριά! Όλα τα γράφεις στο άρθρο σου! Να μην τα επαναλαμβάνω και ξημέρωσε πάλι, Γιάννη μου!

Κι ένα τραγουδάκι "χαρωπό" στο δικό μου "μοίρασμα", στα παιδάκια μου!