Τα σχολεία της Ζαγοράς από τον 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα
Νίκος Διαμαντάκος
Πολυμέρειο Γυμνάσιο
...Σ' αυτή τη σελίδα ένιωσα ένα δυνατό σκίρτημα...
Αυτή η φωτογραφία μου θύμιζε στιγμές και σκηνές. Ο δάσκαλος μου είπε πως "του ξέφυγα", γιατί δεν είδε το όνομά μου στα χρόνια που ερεύνησε, μα είμαι σ' αυτό το βιβλίο, σε τέσσερις πέντε φωτογραφίες, μπορεί και παραπάνω!
Δεν σου ξέφυγα καθόλου, δάσκαλε! Υπάρχω κι εγώ στο βιβλίο!Δε θέλω να πάρω κι όρκο, μα κατά 99%, αυτή η φωτογραφία είναι με τη δική μου μηχανή και είμαι εγώ με την Γιωργίτσα Αγγελέτου! Μόνο εγώ είχα φωτογραφική μηχανή, τότε και κυρίως αυτή την τρέλα της φωτογραφίας, που κρατάει και παγώνει στιγμές!...
Εκείνη τη μέρα είχαμε σχολική φωτογράφηση, στην σκάλα, στην αίθουσα, στον πίνακα, μόνο που τότε επικεντρωνόμουνα στα πρόσωπα και όχι στα τοπία!
Από ένστικτο, ίσως, γιατί τα πρόσωπα αλλάζουν πιο γρήγορα απ' τα κτίρια και τα τοπία...
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...
-
Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας. - 3 Μαϊ 2011 11:18:00 π.μ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου