Ακόμα!

...Έτυχε αυτή τη φορά να πάω νωρίτερα στην εκδήλωση, οπότε πρόλαβα να δω και μερικούς ανθρώπους που γνωρίζω. (Τελικά οι εκδηλώσεις έχουν κι αυτό το καλό! Συναντάς γνωστούς, γνωρίζεις καινούργιους, συζητάς θέματα που σ' ενδιαφέρουν, μεγάλη υπόθεση!)


Κάποια στιγμή είδα και τον δάσκαλό μου, τον Νίκο Διαμαντάκο! Έτρεξα όλο χαρά να τον δω από κοντά.
Χάρηκα, τόσο πολύ που τον είδα, μα μόλις τον άκουσα να με ρωτάει:
"Το διάβασες το βιβλίο Κατερίνα;" ένιωσα σαν μαθήτρια, τότε που στην Ιστορία δεν ήμουνα διαβασμένη καλά, κάπου εκεί στην Πέμπτη Δημοτικού.

"Όχι, δάσκαλε! Μόνο το ξεφύλλισα και το ανέβασα και στο μπλογκ! Δεν πρόλαβα! Αρρώστησα, το μαγαζί, πολλά!..." διακαιολογήθηκα, μα ένιωσα τόσο, μα τόσο άσχημα!
"Ευτυχώς που λες ακόμα την αλήθεια!" μου είπε μεταξύ στεναχώριας και χαράς, συνάμα.

Ήθελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί!
Αδιάβαστη, Κατερίνα! Αδιάβαστη!
Ακόμα! Ήταν Γενάρης και μπήκε Μάρτης!

Το "ακόμα", όμως δάσκαλε, μ' ανακουφίζει...
Ναι, "ακόμα" λέω την αλήθεια.
"Κτήτωρ είναι η ξαδέλφη μου, κι ας είναι δικό μου το λεύκωμα. Αντιγραφή κάναμε τα λόγια των αγοριών, απ' το λεύκωμα της μεγάλης ξαδέλφης μου. Εγώ είμαι η Φιφή..."

"Άκου, Φιφή! Το Κατίνα δεν σ' άρεσε;" σα να ξανακούω πάλι την φωνή της κυρίας Πατρούλας!

"... Ήταν που μ' άρεσε ο Γιώργος, κυρία Πατρούλα μου, τότε!...