Μια στάση εδώ, παρακαλώ!

Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτή την στάση!
Όχι μόνο εγώ!
Πολύς κόσμος!
Κι ήρθε το ευχάριστο μαντάτο!
"Στάση στην γειτονιά σας!"
Και χάρηκα τόσο πολύ, σαν παιδί!
Ανεβαίνω στην αστική, κατεβαίνω, φωτογραφίζω, χαζεύω και χαλαρώνω στην διαδρομή, σκέφτομαι, ξελαμπικάρει ο νους μου...
Χάρηκα πολύ!
Ήθελα να συγχαρώ το ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, γι' αυτή του την απόφαση!
Άργησε πολύ να την πάρει, μα χαλάλι του!
Έδωσε ζωή στην γειτονιά μας, λύση στα προβλήματα της μετακίνησής μας, βοηθάει το οικονομικό μας, μας απάλλαξε απ' το άγχος και τον τρόμο του περιφερειακού και της ερημοποίησης, γενικότερα.
Πολλά και ποικίλα τα καλά!
ΕΥΓΕ!

"Επομένη στάση, οδός Πανεπιστημίου!"
"Στάση, παρακαλώ!"
"Πανεπιστήμιο πάτε; Είστε καθηγήτρια;"
"Όχι, εκεί δίπλα... Καμμία σχέση. Μόλις σχόλασα απ' το πανεπιστήμιο της ζωής που είναι το καφενείο μου..."
"Α..., χμ!"
"Δεν έχει χμ!Γεια σας και Καλή Συνέχεια! Θα ξανασυναντηθούμε, σίγουρα! Θα γνωριστούμε, γιατί μαζί θα "ταξιδεύουμε" κάθε μέρα! Δεν έκανα ταξίδια μακρινά... μα αυτή η νέα Στάση είναι για μένα θείο δώρο! Πιστέψ'τε με!"

Ανοίγει η πόρτα. Κατεβαίνω.
"Σας πιστεύω! Φαίνεται η χαρά σας!"
"Ευχαριστώ! Καλή Χρονιά! Καλή συνέχεια!"

Κλείνει η πόρτα. Ο οδηγός συνεχίζει την διαδρομή του. Επόμενη στάση το "ΤΕΡΜΑ".
Πρώτη του σκέψη:
"Απ' το τρελάδικο βγήκε αυτή;"

Μόνη στην στάση.
Μητροπάνε, εδώ είναι η Στάση! Έδεσες! Μια ζωή την περίμενα!

Κοιτάζω την αστική που στρίβει που χάνεται στο "ΤΕΡΜΑ".
Τέρμα...
Κατά που πέφτει το τέρμα;
Πώς να είναι το "τέρμα;"

Να θυμηθώ την επόμενη φορά να πάω στο τέρμα. Να το δω και να το φωτογραφήσω. Και μετά, να γυρίσω στην αρχή μου...