Σαν το χταπόδι...

Το 'χω νοιώσει πολλές φορές αυτό το χτύπημα... και θυμάμαι πολύ συχνά τα χταπόδια...
"Πόσες φορές το χτυπήσατε;" ρώτησα εκείνη τη μέρα τον ψαρά. "Σαράντα;"
"Περίπου..." μ' απάντησε.
Τότε κατάλαβα πως είχε χαθεί στο μέτρημα.
Τον κατάλαβα, γιατί κι εγώ το έχω χάσει...

"Το τίποτα δεν γίνεται τυχαία",το έχω σημαία στη ζωή μου. Προχθές που είχα την "μάχη του πέτα..." (γνωστοί στους παλιούς - όταν πετάω εφημερίδες και χαρτιά πολλά... στην ανακύκλωση), βρήκα μπροστά μου ένα μάτσο σκόρπιες σελίδες. Τις είχα ξεχάσει. Τις ακούμπησα πάνω στο γραφείο μου με σκοπό να αναφερθώ σύντομα σ' αυτές.
Έτυχε απόψε να "πιάσω" το χταπόδι...

"Όταν ο πόνος μου είναι και των άλλων πόνος;
Κι ο δικός τους, δικός μου;
Η τύχη του χταποδιού έγινε εφιάλτης."

"Ίσως κάτω απ' το χιόνι κρύβεται το όνειρο...
Η Άνοιξη
Μιαν Άνοιξη για τον καθένα
Μιαν Άνοιξη για όλους"

"Περιμένοντας να ζήσω
μ' έβρισκε πάντα η τύχη του χταποδιού.
Κι ήταν κάθε φορά κι αλλιώτικη.
Αλλιώτικα χέρια με χτυπούσαν.
Η ψυχή μου νόμισα πως βγήκε."

Μόνο αυτό το στίγμα δίνω απόψε. Είναι πολλές οι σκόρπιες χειρόγραφες σελίδες που νόμιζα πως μια γυναίκα ξέχασε στο μαγαζί μου και τις πρόσεχα σαν τα μάτια μου, για να τις επιστρέψω.
"Όχι, δεν τις ξέχασα! Για σένα τις άφησα!" μου είπε όταν ξαναήρθε και τότε, πάλι, κάτι ξέχασε!...
Αυτή την κυρία, δεν την ξέρω πολύ, ούτε με ξέρει. Κάτι άλλο μας ενώνει. Την πρώτη φορά γέμισε το μαγαζί μου τριαντάφυλλα. Τις επόμενες, ποιήματα! Πολλά ποιήματα και στιγμές της!
Σέβομαι τις σελίδες της, όσο κανένας άλλος!
Της εύχομαι τα καλύτερα και να κάνει υπομονή για την Άνοιξη που έρχεται!...