Στους αδικαιολογήτως απόντες...

Όταν η Γιώτα γράφει, "γράφει"!...

Στην γυναίκα που δεν ολοκληρώθηκε ως μάννα...
Στο παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ...
Στη μέρα που ξημέρωσε και είναι η γιορτή της μητέρας...

http://astoriani.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Όταν βράζει η καρδιά,

όταν θολώνει ο νους,

η ζωή σπάζει εύκολα!

Αναρωτιέμαι, τί άραγε να ψέλλισε τ' αμόλυντο στόμα

στις στερνές του στιγμές:

"...-Ίσως... Καλύτερα έτσι, μανούλα, παρά να με γεννούσες σ' ένα κόσμο δίχως Ελπίδα,

σ' ένα συνονθύλευμα ανθρώπων όπου δεν ΑΓΑΠΟΥΝ,

δεν σέβονται τη ΖΩΗ!

Δεν αντέχω άλλο, μανούλα! Πνίγομαι! Σ' αγαπώ!..."

κι ίσως, εκείνη η ΜΑΝΝΑ, που προσδοκούσε την Ελπίδα που την προσπέρασε...

ίσως να κατάφερε να πει:

"...-θα πάμε μαζί, μωρό μου, εκεί όπου το Βόρειο Σέλλας σχηματίζει μια χώρα ουράνια,

μια χώρα μόνο για τους αθώους κατοίκους της...

κι από κει, θα τα λέμε μέσα από τα κογχύλια της θάλασσας...

θα φτερουγίζουμε με τα σύννεφα,

θα φιλούμε τη γη δίχως έγνοιες...

κι εγω σ' αγαπώ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ, τρυφεράδι μου! ..."

'Ισως να τα είπε κι έτσι, η μάνα με τ' αγίνωτο μωρό στην ευλογημένη γαστέρα της...

Ίσως ν' άκουσε την μικρή κραυγή...

ίσως να έσβησε με το τελευταίο σπαρτάρισμα του... Ίσως...

Μα εγώ, ξέρω ότι τα δάκρυά μας
θα σμίξουν στον Αιγιώτικο κόλπο,

θα αναγνωριστούν στα παλιρροϊκά κύματα της Αρχαίας Ελίκης,

στον υδάτινο ναό της Αφροδίτης,

στο βασίλειο των νερών του Τρίτωνα...

Κάποια ώρα,

στην απροσδόκητη συνάντηση των ανθέων

που παρομοιάζουν με λευκές πεταλούδες

και μοσχοβολούν με το άρωμα μιας άλλης Άνοιξης,

-το γνωρίζω!

θα συναντηθούμε, και σίγουρα θ' αγαπηθούμε...

εμείς οι άγνωστοι!

εμείς οι ευαίσθητοι!

εμείς οι αθώοι!
Ελαφρύ ας είναι το χώμα της αγαπημένης γης!

Με καρδιά τραυματισμένη, Υιώτα